ตอนที่ 2,087 : แจ้งข่าว
 
ภูมิภาคเบื้องบนของดินแดนเทพยุทธ์เซวียนเต๋าแห่งนี้ก็แบ่งออกเป็นภาคต่างๆ
 
ภาคเหนือ ภาคใต้ ภาคตะวันออก ภาคตะวันตก และภาคกลาง
 
ในบรรดาทั้งหมด ภาคเหนือจะมีหิมะปกคลุมตลอดทั้งปี ด้วยความที่มีชีพจรเซียนน้อยนิด ทำให้สภาพแวดล้อมในการบ่มเพาะแย่มาก เป็นสถานที่อันล้าหลังถึงขั้นนกยังไม่อยากแวะเวียนไปขับถ่าย จึงมีขุมพลังแค่ไม่กี่ขุมตั้งฐานที่มั่นอยู่ในภาคนี้
 
และตอนนี้ฐานที่มั่นชั่วคราวของ 7 ทวาราเที่ยงแท้ ก็ตั้งอยู่ในภาคเหนือนี่เอง
 
ส่วนภาคใต้นั้น เรียกอีกอย่างว่า ดินแดนอันป่าเถื่อน! เพียงฟังดูก็รู้แล้วว่าผู้คนในภาคนี้ไม่เพียงแข็งแกร่งแต่ยังดุร้ายนัก!
 
1 ใน 3 ลัทธิอันเป็นมหาอำนาจยักษ์ใหญ่ของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า ‘ลัทธิชะตาฟ้า’ ก็ตั้งอยู่ที่ภาคใต้แห่งนี้เช่นกัน ยังเป็นศูนย์รวมความศรัทธาของผู้คนในภาคใต้ ดุจเดียวกับลัทธิบูชาไฟที่เป็นจุดศูนยืรวมความศรัทธาของภาคตะวันตก
 
เช่นนั้นภาคตะวันตกก็ไม่จำเป็นต้องพูดถึงอีก
 
สำหรับภาคตะวันออกนั้น ทรัพยากรบ่มเพาะรวมถึงสายแร่หินเซียนเองแม้จะถือว่าก็ค่อนข้างน้อย แต่ยังนับว่าดีกว่าภาคเหนือมาก ทำให้มีขุมพลังชั้น 1 มาตั้งรกกรากถิ่นฐานกันเป็นจำนวนมาก และ ‘เผ่าพันธุ์มังกร’ เองก็อยู่ที่นั่นด้วย
 
ส่วนภาคกลางนั้น นับว่าเป็นภาคที่มั่งคั่งที่สุดในภูมิภาคเบื้องบนของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าเลยก็ว่าได้ เพราะมันมีชีพจรเซียน และสายแร่หินเซียนมากมายก่ายกอง
 
ในภาคกลางนั้น นอกจากจะมีลัทธิอารามทมิฬซึ่งเป็น 1 ใน 3 ลัทธิใหญ่ตั้งรกรากอยู่ ยังมีเมืองที่ดำรงมาตั้งแต่สมัยโบราณอย่าง ‘นครแห่งบาป’ ตั้งอยู่อีกด้วย
 
สำหรับการดำรงอยู่ของ นครแห่งบาปนั้น กระทั่งลัทธิอารามทมิฬเองยังต้องกริ่งเกรงอยู่ 3 ส่วน!
 
นครแห่งบาปไม่ใช่ขุมกำลังอันใด หากแต่เป็นแหล่งรวมผู้ฝึกตนพเนจรจากทุกทั่วสารทิศ
 
อย่างไรก็ตามหากมีขุมพลังใดคิดจู่โจมยึดครองนครแห่งบาป เหล่าผู้ฝึกตนพเนจรทั้งหลายจะละวางความขัดแย้งส่วนตัว ผนึกกำลังกันเหนียวแน่นดั่งเกลียวเชือกต่อต้านผู้รุกรานอย่างดุดัน!
 
‘นครแห่งบาป…ที่แท้มันมีเสน่ห์อะไรกันแน่ ถึงได้ดึงดูดผู้ฝึกตนพเนจรทั่วดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าให้ไปรวมตัวกันอยู่ที่นั่น?’
 
ในขณะที่เหินร่างมุ่งหน้าสู่ภาคกลางด้วยความเร็วสูงสุด ในใจต้วนหลิงเทียนก็บังเกิดความอยากรู้อยากเห็นไม่น้อย
 
ว่าเมืองที่ดึงดูดผู้ฝึกตนพเนจรจากทุกทั่วสารทิศนั้น ที่แท้เป็นเมืองแบบไหนกันแน่
 
ร่างต้วนหลิงเทียนที่เหินข้ามฟ้า ได้บินผ่านขุนเขาสูงชันทั้งลำน้ำอันกว้างใหญ่ไพศาลมากมาย ยังมีที่ราบและทะเลทรายอันสุดลูกหูลูกตา และในที่สุดก็เริ่มเข้าสู่ภาคกลางของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า
 
‘นครแห่งบาปตั้งอยู่บริเวณใจกลางของภาคกลางสินะ…’
 
นี่คือข้อมูลที่ต้วนหลิงเทียนได้รับมาจากหวังยี่ฝัวและคุณหนูใหญ่ชิวมู่ชิงแห่งเมืองคงหมิงกล่าวบอก เช่นนั้นหลังจากเข้าสู่ภาคกลางแล้ว ต้วนหลิงเทียนก็มุ่งหน้าเข้าสู่ใจกลางด้วยความเร็วสูงสุดทันที
 
มุ่งหน้าสู่ใจกลางของภาคกลาง ไปให้ถึงนครแห่งบาป!
 
…
 
ณ ภูมิภาคเบื้องล่างของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า ตำหนักเมฆาคราม
 
วูบ!
 
ปรากฏร่างหนึ่งเหินข้ามฟ้ามาด้วยความเร็วสูง ไม่นานก็ล่วงล้ำเข้าสู่น่านฟ้าทะเลสาบผานหลง อาณาเขตของตำหนักเมฆาคราม
 
ซู่ม! ซู่ม! ซู่ม!
 
…
 
ร่างผู้มาเยือนล่วงล้ำเข้ามาในเขตทะเลสาบผานหลงได้ไม่ทันไร ผิวทะเลสาบอันเงียบสงบก็กระเพื่อมสั่นไหวอย่างแรง ปรากฏร่าง 10 ร่าง พุ่งกรูเข้ามาจากต่างทิศทาง พริบตาก็ปิดล้อมผู้มาเยือนเอาไว้
 
“เป็นผู้ใดหาญกล้าบุกรุกเขตตำหนักเมฆาคราม!!”
 
ร่างทั้ง 10 ที่พุ่งมาจากทุกสารทิศในทะเลสาบผานหลง ล้วนมาในชุดเกราะสีดำสนิทแลดูดุดันเหี้ยมหาญ!
 
ส่วนคนที่พวกมันปิดล้อมก็คือสตรีนางหนึ่งในชุดรัดรูปเผยทรวดทรงองค์เอวอันเย้ายวนสมส่วนได้รูป นอกจากนั้นรูปโฉมของนางยังน่าชมมองปานเทพผู้สร้างได้มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้นางเอาไว้…
 
ใบหน้าปานนางฟ้า รูปร่างปานปีศาจ
 
เพียง 10 คำก็มากพอจะบรรยายความสมบูรณ์ของสตรีนางนี้
 
“นี่หรือองครักษ์เกราะทมิฬของตำหนักเมฆาคราม?”
 
เผชิญหน้ากับร่างทั้ง 10 ที่ปิดล้อมอยู่ สตรีงดงามหมดจดเพียงบ่นพึมพำกับตัวเบาๆ ค่อยกล่าวออกมาตรงๆ “ข้าเป็นสหายกับต้วนหลิงเทียนนายน้อยตำหนักเมฆาคราม ส่วนข้าเรียกว่าหวางเฟยเซวียนมาจากคฤหาสน์ดาบทรราช”
 
ฟังจากที่สตรีนางนี้กล่าว ที่แท้นางก็คือหวางเฟยเซวียน ที่ต้วนหลิงเทียนได้รู้จักครั้งยังอยู่ที่ตำหนักฟ้าลี้ลับ
 
ยังเป็นหนึ่งในสหายที่ต้วนหลิงเทียนมีอยู่เพียงไม่กี่คนในตำหนักฟ้าลี้ลับ
 
“สหายของนายน้อยหรือ?”
 
ได้ยินวาจาของหวางเฟยเซวียนแววตาคมกล้าดุดันขององครักษ์เกราะทมิฬทั้ง 10 ก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย ขณะเดียวกัน 1 ในนั้นก็เร่งเหินร่างไปยังตำหนักหลักเพื่อรายงานเรื่องราวทันที
 
“หวางเฟยเซวียน?”
 
จ้าวตำหนักเมฆาคราม ต้วนหรูเฟิง ไม่นานก็ได้รับรายงานว่ามีสตรีนางหนึ่งมาอ้างตัวว่าเป็นสหายของบุตรชายมันอยู่ด้านนอก แต่มันก็แปลกใจไม่น้อย เพราะมันไม่เคยได้ยินนามหวางเฟยเซวียนมาก่อนเลย…
 
แต่ก็เป็นเรื่องปกติที่มันจะไม่อาจล่วงรู้ชื่อสหายของบุตรชายตัวเองได้ทุกคน
 
“เฟยเอ๋อเจ้าเคยได้ยินเทียนเอ๋อเล่าถึงสตรีนามหวางเฟยเซวียนบ้างหรือไม่?”
 
ครู่ต่อมาต้วนหรูเฟิงก็เลือกที่จะมาถามจาก ลี่เฟย ลูกสะใภ้ของมัน ที่ตอนนี้ได้พาต้วนเนี่ยนเทียนหลานชายตัวน้อยมาเล่นกับลี่หลัวภรรยามัน
 
“หวางเฟยเซวียนหรือ…หากข้าจำมิผิด ดูเหมือนนางจักเป็นสหายของตัวเลวร้ายยามอยู่ที่ตำหนักฟ้าลี้ลับ”
 
พอได้ยินชื่อนี้ลี่เฟยก็ตกใจจนเหม่อไปเล็กน้อยค่อยคืนสติ ครู่ต่อมาลึกลงไปในแววตางามดั่งสารทฤดูก็ฉายความซับซ้อนออกมาประการหนึ่ง
 
นางย่อมเคยได้ยินบุรุษของนางกล่าวถึงหวางเฟยเซวียนมาก่อน
 
ทว่าแม้บุรุษของนางจะไม่ได้กล่าวถึงนางมากมาย แต่ด้วยสัญชาตญาณของสตรีไหนเลยนางจะไม่รู้ว่าสตรีในตำหนักฟ้าลี้ลับคนนั้นที่เรียกว่า หวางเฟยเซวียน ตกหลุมรักบุรุษของนาง
 
“ท่าทางนางจะเป็นสหายของเทียนเอ๋อจริงๆ…เฟยเอ๋อในเมื่อเจ้ารู้จักนาง เช่นนั้นก็ไปทักทายนางกับข้าเถอะ”
 
ต้วนหรูเฟิงกล่าว
 
“ท่านปู่ข้าไปด้วยคนนะ!”
 
ตอนนี้เองต้วนเนี่ยนเทียนที่วิ่งหลุนๆไปมาอยู่ไม่ไกล ก็แจ้นมากล่าวกับต้วนหรูเฟิงด้วยสองตากลมใสไร้เดียงสา
 
“ท่านย่าก็ไปด้วยกัน”
 
หลังจากนั้นต้วนเนี่ยนเทียนก็หันไปอ้อนลี่หลัวก่อนที่จะใช้มือน้อยๆดึงมือลี่หลัวเอาไว้
 
“ได้ๆ…ย่าไปเล่นกับเนี่ยนเอ๋อ”
 
ลี่หลัวลูบหัวหลานชายตัวน้อยอย่างเอ็นดู ค่อยตอบตกลง
 
“เอาล่ะวันนี้ปู่เชื่อฟังเนี่ยนเทียน…พวกเราไปด้วยกันหมดนี่เลย”
 
ต้วนหรูเฟิงยิ้มกล่าวตอบรับหลานชายตัวน้อย
 
หลังจากนั้นต้วนหรูเฟิงก็สะบัดมือคราหนึ่ง ปรากฏพลังไร้สภาพโอบอุ้มร่างทุกคน พาทั้งหมดเหินลอยออกจากตำหนักหลักของตำหนักเมฆาครามพุ่งแหวกหมู่เมฆลงไปราวกับดำทะเลหมอก
 
จากนั้นไม่นานต้วนหรูเฟิงก็พาทั้งหมดมาถึงริมทะเลสาบผานหลงด้านล่าง
 
“คารวะท่านจ้าวตำหนัก!!”
 
“คารวะฮูหยินจ้าวตำหนัก!!”
 
“คารวะนายหญิงน้อย!!”
ทันทีที่ร่างต้วนหรูเฟิง ลี่เฟยแม่ลูก และลี่หลัวปรากฏตัวขึ้นในอากาศว่างเปล่าที่ริมทะเลสาบผานหลง  เหล่าองครักษ์เกราะทมิฬ 9 คนที่รั้งรออยู่ก็เร่งคารวะทักทายทำความเคารพต้วนหรูเฟิง ลี่หลัว และลี่เฟยทันที
 
ลี่หลัวเป็นภรรยาต้วนหรูเฟิงเช่นนั้นองครักษ์เกราะทมิฬจึงเรียกว่าฮูหยินจ้าวตำหนัก
 
สำหรับลี่เฟยในฐานะภรรยาของนายน้อยตำหนักเมฆาคราม พวกมันจึงเรียกว่านายหญิงน้อย
 
‘ท่านจ้าวตำหนัก ฮูหยินจ้าวตำหนัก แล้วก็นายหญิงน้อยหรือ?’ ได้ยินคำขององครักษ์เกราะทมิฬทั้ง 9 ที่ล้อมนางอยู่ หวางเฟยเซวียนก็หันไปมองสำรวจต้วนหรูเฟิง กับลี่หลัวทันที เร่งประสานมือกล่าวทักออกไปอย่างนอบน้อม “หวางเฟยเซวียนขอคารวะท่านจ้าวตำหนักต้วนกับฮูหยินจ้าวตำหนักต้วน”
 
เมื่อคารวะทักทายต้วนหรูเฟิงกับภรรยาต้วนหรูเฟิงแล้ว สายตาของหวางเฟยเซวียนก็เบนไปตกยังร่างลี่เฟยที่อยู่ข้างๆลี่หลัวอย่างไม่รู้ตัว
 
และตอนนี้ลี่เฟยกำลังจูงมือต้วนเนี่ยนเทียนบุตรชายของนางอยู่ ด้านต้วนเนี่ยนเทียนก็กำลังใช้สองตากลมโตมองนางขึ้นๆลงๆตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่หลายรอบค่อยเอียงคอกระพริบตาปริบๆ เด็กน้อยกำลังงุนงงด้วยไม่ทราบว่าน้าหญิงเบื้องหน้าผู้นี้ที่แท้เป็นใคร?
 
“แม่หนูเฟยเซวียนไม่ต้องมากพิธี”
 
ต้วนหรูเฟิงยิ้มกล่าว “ฟังจากที่ลูกสะใภ้ข้าบอก เจ้าคือสหายของเทียนเอ๋อที่ตำหนักฟ้าลี้ลับหรือ…เอาล่ะที่นี่คงไม่เหมาะที่พวกเราจะสนทนากัน เจ้าตามข้าไปที่ตำหนักหลักเพื่อนั่งสนทนากันดีหรือไม่?”
 
กล่าวทักทายเล็กน้อยต้วนหรูเฟิงก็ถามหวางเฟยเซวียนอย่างใจดี
 
“ดียิ่ง”
 
หวางเฟยเซวียนแต่เดิมก็เป็นสตรีดุดันห้าวหาญตรงไปตรงมาอยู่แล้ว ย่อมเห็นด้วยทันที
 
เมื่อหวางเฟยเซวียนพยักหน้าตอบคำ ต้วนหรูเฟิงพลันโบกมืออีกครั้ง ร่างของทุกคนก็อันตรธานหายไปจากริมทะเลสาบผานหลงทันที
 
อย่างไรก็ตามครั้งนี้มีหวางเฟยเซวียนเพิ่มมาอีกคน
 
เมื่อต้วนหรูเฟิงปรากฏตัวอีกครั้งทั้งหมดก็บรรลุถึงห้องโถงใหญ่ของตำหนักหลักแล้ว ด้วยความใหญ่โตโอ่อ่าของห้องโถงหลักตำหนักเมฆาครามทำให้หวางเฟยเซวียนเหม่อมองชมดูรอบๆอย่างละลานตาพักหนึ่ง
 
หลังหวางเฟยเซวียนคล้ายดึงสติกกลับมาได้ ต้วนหรูเฟิงที่แลเห็นก็ยิ้มอย่างใจดี ค่อยกล่าวแนะนำตัวทุกคนให้หวางเฟยเซวียนรู้จัก
 
‘นี่คือภรรยากับลูกชายของเขาหรือ…’
 
ถึงแม้ว่านางจะเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่พอต้วนหรูเฟิงกล่าวแนะนีลี่เฟยพร้อมหลานชายตัวน้อย หวางเฟยเซวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่อยู่ในใจ
 
อย่างไรก็ตามผิวเผินคล้ายนางไมย่เป็นอะไร ยังเร่งทักทายลี่เฟยอย่างสุภาพ
 
ลี่เฟยเองก็ทักทายหวางเฟยเซวียนกลับอย่างมีมารยาท ไม่ได้ตั้งแง่อะไร
 
สำหรับนางแล้ว สหายของบุรุษนางก็เป็นดั่งสหายของนางเช่นกัน
 
‘ตายแล้ว…ท่าทางหัวใจของสาวน้อยนางนี้จะถูกเทียนเอ๋อช่วงชิงไปแล้วอีกคน…เทียนเอ๋อนี่ก็จริงๆเลยเชียว ปี้เหยากกับหลันเอ๋ออยู่ที่บ้านแท้ๆยังมิอาจจัดการให้ดีได้…ตอนนี้ไฉนประพฤตตัวดั่งอันธพาลน้อยเที่ยวเด็ดดอกไม้ริมทางไปทั่วเล่า ถึงกับล่อลวงสาวน้อยน่ารักเช่นนี้มาอีกคน?’
 
ลี่หลัวที่เป็นสตรีไหนเลยจะสัมผัสถึงอารมณ์ผันผวนสับสนปนเปของหวางเฟยเซวียน ยามได้ยินต้วนหรูเฟิงแนะนำว่าลี่เฟยเป็นภรรยาของบุตรชายตัวเองไม่ได้
 
ในฐานะสตรีแล้ว นางมั่นใจได้ทันที
 
สตรีนามหวางเฟยเซวียนคนนี้มีใจให้บุตรชายนางสิบส่วนเต็ม!
 
ด้วยเหตุนี้นางจึงอดทอดถอนขึ้นมาในใจเสียไม่ได้
 
หากเป็นกาลก่อนลี่หลัวย่อมอยากให้บุตรชายของตัวเองมีลูกสะใภ้เยอะๆนางจะได้มีหลานตัวน้อยมากมาย หาไม่แล้วนางคงไม่พาองค์หญิงปี้เหยากับเซี่ยวหลันติดสอยห้อยตามมาด้วยแบบนี้…
 
อนิจจาตอนนี้นางไม่กล้าคิดแบบนั้นแล้ว
 
นางยังรู้สึกเสียใจด้วยซ้ำที่พาองค์หญิงปี้เหยากับเซี่ยวหลันมาด้วยแบบนี้ ครั้งนั้นนางนับว่าเลินเล่อกระทำไปโดยไม่ทันไตร่ตรองให้ละเอียดถี่ถ้วนแล้วจริงๆ กลับทำให้สตรีสองนางต้องมาติดบ่วงรักอยู่ที่นี่…
 
เพราะตัดสินจากสถานการณ์ในปัจจุบัน บุตรชายของนางจะยอมรับสตรีทั้งสองหรือไม่ก็ยังคงเป็นคำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบแน่ชัด…
 
ทว่าตอนนี้เรื่ององค์หญิงปี้เหยากับเซียนหลันยังไม่ทันได้กระจ่าง กลับมีสาวน้อยน่ารักมาเพิ่มอีกคน! ตอนนี้นางถึงกับอื้ออึงจนรับมือไม่ทันบ้างแล้ว!!
 
“แม่หนูเฟยเซวียนหากเจ้ามานี่เพื่อตามหาเทียนเอ๋อลูกชายข้าเกรงว่าเจ้าจักต้องผิดหวังแล้ว…เพราะตอนนี้เทียนเอ๋อไม่ได้อยู่ในภูมิภาคเบื้องล่างอีกต่อไป…”
 
ต้วนหรูเฟิงกล่าวบอกหวางเฟยเซวียน
 
“ข้าทราบเรื่องนี้ดี”
 
หวางเฟยเซวียนพยักหน้ารับคำ ค่อยพูดต่อ “ครั้งนี้ที่ข้ามามิได้มาหาเขา ทว่าข้าคิดมาแจ้งเรื่องราวบางอย่างให้ท่านจ้าวตำหนักต้วนทราบ…”
 
กล่าวถึงจุดนี้หวางเฟยเซวียนก็หยุดลงครู่หนึ่ง และทันใดนั้นแววตาของนางก็ฉายความหวาดกลัวออกมาให้เห็นชัด ราวกับนางกำลังนึกถึงเรื่องราวอันน่าหวาดกลัวบางอย่าง
 
“มีเรื่องใดหรือ?”
 
ต้วนหรูเฟิงที่สังเกตเห็นความหวาดกลัวของนางก็หยีตาลงทันใด
 
“ท่านจ้าวตำหนักต้วน…ยามนี้ตำหนักฟ้าลี้ลับได้ล่มสลายลงแล้ว อีกทั้งบ้านของข้าคฤหาสน์ดาบทรราชเองก็ถูกทำลายไปแล้วเช่นกัน…”
 
หวางเฟยเซวียนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ยังแฝงไว้ด้วยความหวาดกลัว แววตายิ่งมายิ่งผวาหวาด
 
“เป็นสัตว์ประหลาด…มันเป็นสัตว์ประหลาดที่มีหัวเป็นวัว”
 
“ทั่วร่างมันเอ่อล้นไปด้วยไอมารอันบริสุทธิ์นัก…ความแข็งแกร่งของมันเป็นอันใดที่ร้ายกาจยิ่ง กระทั่งจ้าวตำหนักฟ้าลี้ลับ…ยะ..ยังมิอาจต้านทานรับมือมันได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว! สุดท้ายก็ถูกมันฆ่ากลืนกินพลังตกตายกลายเป็นซากศพแห้งกรัง!!”