ตอนที่ 1,709 : แล้วยังไง?
 
ขวับ! ขวับ! ขวับ! ขวับ!
 
……
 
เมื่อทหารยามหน้าฮั่วจิน ชี้มือไปทางป๋ายลี่หง และกล่าวว่าป๋ายลี่หงคือผู้ที่สังหารฮั่วฉิว ทุกสายตาไม่เว้นฮั่วจิน ก็หันไปตกที่ร่างของป๋ายลี่หงทันที
 
“มันฆ่าฮั่วฉิว?”
 
“เท่าที่ข้ารู้ป๋ายลี่หงยังเป็นแค่เซียนดั้งเดิมขั้นต้น ทั้งยังทะลวงผ่านมาเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว…แต่มิต้องกล่าวถึงเรื่องที่มันพึ่งทะลวงมายังเซียนดั้งเดิมขั้นต้นได้ด้วยซ้ำ ต่อให้ด่านพลังมันมั่นคงดีแล้วก็มิมีทางฆ่าฮั่วฉิวได้!!”
 
“นั่นสิ จะอย่างไรฮั่วฉิวก็บรรลุเซียนดั้งเดิมขั้นกลางมาเป็นปีแล้ว กระทั่งห่างจากเซียนดั้งเดิมขั้นเชี่ยวชาญไม่กี่ก้าว…ต่อให้มีร้อยป๋ายลี่หงก็ฆ่ามิได้หรอก! นับประสาอะไรที่มีมันคนเดียว เรื่องเหลวไหลพรรค์นี้ข้าไม่เชื่อ!”
 
“นั่นสิ เรื่องนี้มิสมเหตุสมผลจริงๆ…ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องที่ป๋ายลี่หงจะฆ่าฮั่วฉิวได้หรือไม่ เอาแค่ปกติมันถูกขังอยู่ในคุกใต้ดิน ทั้งยังถูกบังคับให้กลืนโอสถผนึกแรกกำเนิด นั่นเป็นไปมิได้ด้วยซ้ำที่มันจะใช้ปราณแรกกำเนิด นับประสาอะไรกับฆ่าฮั่วฉิว!”
 
“โอสถผนึกแรกกำเนิด? หากมันกินโอสถนั่นลงไปจริงๆแล้วยังจะเดินออกมาโต้งๆเช่นนี้ได้หรือ?”
 
……
 
เหล่าเซียนดั้งเดิมขั้นต้นที่ขวางป๋ายลี่หงอยู่เริ่มกระซิบกระซาบกัน พวกมันก็เป็นเหมือนๆกับฮั่วฉิว ต่างเป็นคนมีฐานะอาวุโสในตระกูลราชวงศ์
 
อย่างไรก็ตามแม้พวกมันจะมีฐานะและยามไปที่ใดก็ถูกผู้คนเรียกหาว่าใต้เท้า แต่พวกมันก็ไม่กล้าเทียบตัวเองกับฮั่วฉิว
 
นั่นเพราะฮั่วฉิว เป็นหลานชายคนเดียวของฮั่วจิน!
 
แม้ในตระกูลราชวงศ์จะมีเซียนขัดเกลาอยู่บ้าง แต่ตัวตนเหล่านี้มักปลีกวิเวก ไม่ค่อยแยแสเรื่องราวความเป็นไปใดๆ จึงเป็นธรรมดาที่อำนาจปกครองจะตกลงมาอยู่ในมือของผู้ที่เข้มแข็งเป็นลำดับถัดไป
 
ฮั่วจิน ในฐานะยอดฝีมืออันดับ 1 ขอบเขตเซียนดั้งเดิมขั้นสูงสุด มันย่อมกลายเป็น ‘ผู้นำ’ ในสายตาคนทั้งหมด เพราะอย่างไรเสียโลกนี้ก็นับถือผู้คนที่พลังฝีมือ
 
สายตาที่ฮั่วจินใช้มองป๋ายลี่หงตอนนี้ คมยิ่งกว่ามีด!
 
หากแต่ไม่นานมันก็ละสายตาจากป๋ายลี่หงมามองทหารยามที่ลนลานมาแจ้งเหตุอีกครั้ง ค่อยถามออกเสียงเข้ม “ที่แท้มันเกิดเรื่องอันใดขึ้น เล่าสิ่งที่เจ้ารู้มาเสีย!”
 
ทหารยามพอถูกจี้ถาม มันก็พยายามกล่าวเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมาอย่างตื่นกลัว
 
พอได้ยินว่าป๋ายลี่หงพึ่งถูกบังคับให้กลืนโอสถผนึกแรกกำเนิดไปเมื่อ 3 วันที่แล้ว ทั้งหมดก็ชักสีหน้าเคร่งขรึมทันที
 
ป๋ายลี่หงที่พึ่งกลืนโอสถผนึกแรกกำเนิดไปเมื่อ 3 วันที่แล้ว กลับปรากฏกายอยู่ตรงหน้าพวกมัน ที่สำคัญ…ตอนนี้ป๋ายลี่หงดูเหมือนคนที่ถูกผลของโอสถผนึกแรกกำเนิดหรือ?
 
‘เซียนขัดเกลา!’
 
ตอนนี้เองฮั่วจินพลันตระหนักได้ ว่าต้องมีขอบเขตเซียนขัดเกลาช่วยเหลือป๋ายลี่หงอย่างลับๆอยู่แน่! เพราะผู้ที่ขจัดผลของโอสถผนึกแรกกำเนิดในร่างป๋ายลี่หงได้ ต้องมีขอบเขตพลังเซียนขัดเกลาขึ้นไปเท่านั้น!!
 
นอกจากเรื่องนี้ มันไม่อาจคิดถึงความเป็นไปได้อื่นเลย!!
 
ถึงแม้ป๋ายลี่หงอาจจะถูกบังคับให้กลืนโอสถผนึกแรกกำเนิดระดับต่ำสุด แต่นั่นมันก็มีฤทธิ์สะกดยับยั้งปราณแรกกำเนิดของผู้ที่อยู่ในขอบเขตเซียนดั้งเดิมขั้นสูงสุด แล้วยังจะนับประสาอะไรกับเซียนดั้งเดิมขั้นต้น!
 
เซียนดั้งเดิมขั้นต้นต้องใช้เวลากว่า 20 วัน กว่าผลขอโอสถผนึกแรกกำเนิดจะเริ่มเสื่อมถอยและจางหายไป
 
ต่อให้เป็นเซียนดั้งเดิมขั้นกลาง แม้จะไม่นานเท่า แต่ก็ต้องใช้เกือบๆ 15 วันกว่าจะขับฤทธิ์โอสถออกจากร่างได้หมด
 
เช่นนั้นฮั่วจินจึงไม่คิดว่าป๋ายลี่หงที่มีพลังฝึกปรือแค่เซียนดั้งเดิมขั้นต้นจะหลุดพ้นจากฤทธิ์โอสถที่ได้รับไป 3 วันก่อน กระทั่งต่อให้อีกฝ่ายเป็นเซียนดั้งเดิมขั้นกลางแล้วก็ยังเป็นไปไม่ได้
 
นอกจากนั้น ไม่เพียงแต่ฤทธิ์โอสถผนึกแรกกำเนิดในร่างป๋ายลี่หงจะถูกขจัดออกไปหมดสิ้น ฮั่วฉิว หลานมันยังตกตายอีก!
 
หากมียอดฝีมือขอบเขตเซียนขัดเกลาช่วยเหลือป๋ายลี่หงจริงๆ เรื่องราวทั้งหมดเป็นอันลงตัว เพราะไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะฆ่าหลานมันทิ้งด้วย!
 
พอตระหนักได้ถึงเรื่องนี้ ฮั่วจินพลันหันรีหันขวางเป็นการใหญ่ ใบหน้ายังเผยความหวาดกลัวขึ้นมา
 
ล้อกันเล่นหรือไร!
 
นั่นมันยอดฝีมือขอบเขตเซียนขัดเกลา!
 
คิดฆ่ามันยังง่ายดายเหมือนบี้มด!
 
ตอนนี้คำตอบของคำถามที่มันลืมนึกถึงเริ่มปรากฏในหัวเป็นฉากๆ
 
ไฉนป๋ายลี่หงถึงกล้าเดินทอดน่องออกมาโต้งๆแบบนี้?
 
ฮั่วจินลองคิดว่าหากเป็นมันตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับป๋ายลี่หง มันจะต้องเร่งหลบหนีออกจากสถานที่แห่งนี้ทันที หากไม่มีใครช่วยเหลือ…ยังจะกล้ามาเดินเฉิดฉายแบบนี้?
 
รนหาที่ตายหรือ!
 
พอคิดได้แล้ว ฮั่วจินก็อ้าปากค้าง ทั่วร่างเริ่มปรากฏเหงื่อเย็นชุ่มโชก
 
จังหวะนี้มันถึงกับหลงลืมเรื่องราวการตายของหลานชายมัน เพราะกระทั่งตัวเองยังเอาตัวไม่รอด ยังจะไปห่วงหลานได้อย่างไร?
 
พอคิดถึงเรื่องที่ตอนนี้สมควรมียอดฝีมือขอบเขตเซียนขัดเกลาจับตาดูอยู่ในความมืด ใจมันอดไม่ได้ที่จะตื่นกลัว
 
ฮั่วจินสามารถฉุกคิดเรื่องนี้ได้หลังจากฟังเรื่องราวจากปากทหารยาม แล้วอาวุโสคนอื่นไหนเลยยังคิดไม่ได้?
 
ครู่ต่อมา ผู้อาวุโสทั้งหลายก็เริ่มกระทำตามฮั่วจิน เร่งหันมองไปรอบๆอย่างหวาดกลัว
 
ยอดฝีมือขอบเขตเซียนขัดเกลา!
 
ตัวตนระดับนั้นกระทั่งคนอย่างฮั่วจินยังฆ่าได้ง่ายๆ แล้วนับประสาอะไรกับพวกมันที่เทียบฮั่วจินไม่ได้!
 
“พวกเจ้าว่า…ยอดฝีมือเซียนขัดเกลาผู้นั้น จะใช่ประมุขสื่ออวิ๋นหรือไม่?”
 
สุดท้ายอาวุโสที่หวาดกลัวอยู่คนหนึ่ง ก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวถามสหายออกมา
 
“เป็นไปมิได้ ไม่นานมานี้มิใช่สื่ออวิ๋นพึ่งถูกแขกกิตติมศักดิ์ของตระกูลราชวงศ์เราซัดจนบาดเจ็บหรอกหรือ ข้ามั่นใจว่านางยังมิหายดี…ทั้งนางยังจะกล้าหวนกลับมาวังหลวงอีกหรือไร? เพราะอาจารย์อวิ๋นได้กล่าวไว้แล้วว่าหากนางก้าวมาเหยียบวังหลวงอีกครั้ง อาจารย์ก็มิรังเกียจที่จะฆ่านาง!”
 
“นั่นสิ เว้นแต่นางจะไม่กลัวตาย หาไม่แล้วไหนเลยยังจะกล้ากลับมา”
 
“เช่นนั้นหากมิใช่สื่ออวิ๋น ประมุขนิกายอัคคีล่องลอยแล้วจะเป็นผู้ใดที่สามารถขจัดผลของโอสถผนึกแรกกำเนิดได้อีก ในประเทศฝูเฟิงเรามีเซียนขัดเกลาน้อยคนนัก อีกทั้งคนที่พอมีสัมพันธ์กับป๋ายลี่หงก็มีแต่นาง”
 
“ข้าก็คิดไม่ออก”
 
……
 
เหล่าอาวุโสของตระกูลราชวงศ์กระซิบกระซาบกัน แม้เสียงของพวกมันจะไม่ได้ดังอะไร แต่ป๋ายลี่หงเองก็ได้ยิน และยังตกตะลึงไปเช่นกัน
 
ครู่ต่อมาป๋ายลี่หงเองก็อดไม่ได้ที่จะสะท้านในใจ
 
มาตอนนี้มันพึ่งนึกได้ ว่าผลของโอสถผนึกแรกกำเนิดได้หายไปแล้ว
 
โอสถผนึกแรกกำเนิดมันเองก็เคยได้ยินมาก่อนแล้ว ทั้งยังประสบเข้ากับตัวจึงรู้ดีว่าผลของโอสถยากจะขจัดออก
 
ยิ่งไปกว่านั้นแม้ขุมพลังชั้น 6 อย่างตระกูลราชวงศ์ประเทศฝูเฟิงอาจจะมีโอสถผนึกแรกกำเนิดระดับสูง แต่โอสถผนึกแรกกำเนิดที่มันถูกบังคับให้กลืนก็ไม่ได้มีระดับสูงอะไร เพราะแค่ระดับต่ำก็มากพอจะผนึกปราณแรกกำเนิดในร่างของมันได้แล้ว
 
ทว่าแค่โอสถผนึกแรกกำเนิดระดับต่ำ ก็จำต้องใช้ขอบเขตเซียนขัดเกลาในการขับฤทธิ์ยา!
 
‘หรือศิษย์น้องจะมีผู้ช่วย?’
 
ป๋ายลี่หงได้แต่คาดเดาไปแบบนี้
 
แม้การที่ต้วนหลิงเทียนสามารถฆ่าเซียนดั้งเดิมขั้นกลางได้จะน่าตกใจ แต่มันก็ไม่ได้แปลกใจ เพราะรู้ดีว่าพรสวรรค์ของศิษย์น้องผู้นี้ร้ายกาจปานใด
 
บางทีแค่เวลาผ่านไปปีเดียว คงเป็นเรื่องยากสำหรับผู้อื่นที่จะบังเกิดความก้าวหน้า แต่ศิษย์น้องของมันไม่อาจใช้สามัญสำนึกหยั่งวัด!
 
อย่างไรก็ตามเรื่องที่ต้วนหลิงเทียนทะลวงถึงขอบเขตเซียนขัดเกลาได้นั้น มันไม่กล้าคิดฝัน!
 
ด้วยเหตุนี้ มันจึงคิดว่าต้วนหลิงเทียนสมควรมีผู้ช่วย!
 
มันเองก็รู้สึกแปลกใจแต่แรก ว่าไฉนศิษย์น้องถึงให้มันก้าวเดินออกมาโต้งๆไม่ต้องสนใจผู้ใดแบบนี้ พอคนของราชวงศ์ฝูเฟิงกล่าวออกมาจึงเป็นการ ‘เฉลย’ ข้อสงสัยให้มันทันที
 
‘ไม่ทราบว่าผู้ช่วยเหลือที่ศิษย์น้องพามาจะเทียบกับอาจารย์อวิ๋นผู้นั้นได้หรือไม่?’
 
ป๋ายลี่หงลอบกล่าว
 
อาจารย์อวิ๋นที่ว่า ถูกตระกูลราชวงศ์ยอมรับเป็นแขกกิตติมศักดิ์ เพียงเวลาไม่นานอีกฝ่ายก็ทำราวกับวังหลวงเป็นบ้านของตัว
 
แน่นอนว่าการมาถึงของอีกฝ่าย เป็นอะไรที่ป๋ายลี่หงรู้ชัด อีกฝ่ายเสมือนมาเฝ้ากระต่ายอยู่หน้าโพรง รอจับตัวศิษย์น้องของมัน และชิงตราผนึกมารไปครอบครอง!
 
ฟึ่บ!
 
ทันใดนั้นเสียงกระบี่แหวกฝ่าอากาศพลันดังขึ้นก่อนที่จะดับลงอย่างรวดเร็ว ทุกผู้คนรวมถึงป๋ายลี่หงอดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก
 
และพอทุกคนมองไป ไม่ทราบตั้งแต่เมื่อไหร่แต่มีอาวุโสคนหนึ่งของตระกูลราชวงศ์กำลังวิ่งหนี อนิจจาก่อนที่มันจะทันได้ไปไหนไกลร่างของมันพลันชะงักค้าง…หว่างคิ้วปรากฏหลุมโลหิตอันน่าสยดสยองหลุมหนึ่ง
 
ซูด! ฟืด!
 
……
 
ครู่ต่อมาเสียงสูดลมหายใจเข้าพลันดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
 
“เร็วนัก!”
 
ในบรรดาคนทั้งหมด มีเพียงฮั่วจินเท่านั้น ที่พอมองเห็นได้รางๆว่าเมื่อครู่ มีรังสีกระบี่สายหนึ่งปรากฏขึ้นในเสี้ยวพริบตาก่อนที่จะดับหายไป รังสีกระบี่ดังกล่าวยังรวดเร็วถึงขั้นทำให้มันหนาวจับไขสันหลัง ความเร็วนั่นเหนือกว่าขอบเขตเซียนดั้งเดิม!
 
เซียนขัดเกลา!
 
ตอนนี้ฮั่วจินสามารถยืนยันข้อสันนิษฐานก่อนหน้าได้แน่ชัดแล้ว
 
ขณะเดียวกันอาวุโสคนอื่นๆของตระกูลราชวงศ์ก็ได้แต่หันมองสบตากัน ไม่มีใครกล้าขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว นิ่งเสียจนทำราวกับมีรากงอกเงยออกจากเท้า!
 
บทเรียนเมื่อครู่มีให้เห็นเป็นตัวอย่างแล้ว ไม่มีใครอยากประสบชะตาตกตายเช่นนั้น!
 
“ใต้เท้าผู้ยิ่งใหญ่ มิทราบว่าป๋ายลี่หงเกี่ยวข้องกับใต้เท้าผู้ยิ่งใหญ่เช่นท่านได้อย่างไร?”
 
สูดลมหายใจเข้าลึกๆคราหนึ่ง ฮั่วจินพลันประสานมือหันไปกล่าวกับความว่างเปล่าโดยรอบ น้ำเสียงยังสุภาพนัก แม้มันจะเป็นฝ่ายถามแต่แลดูประจบประแจงนัก
 
“เจ้าน่ะเหรอ ที่พาป๋ายลี่หงมาวังหลวง?”
 
แทบจะพร้อมกันกับที่เสียงฮั่วจินดังจบคำ เสียงแหบแห้งหนึ่งพลันดังขึ้น เสียงนี้ยังกึกก้องคล้ายจะถูกส่งออกมาทุกทิศทาง ดังเข้าหูทุกผู้คนชัดเจน ยังพาลให้สีหน้าฮั่วจินเปลี่ยนไปทันใด
 
อาวุโสคนอื่นๆของตระกูลราชวงศ์ได้แต่หันไปมองฮั่วจินด้วยสายตาสงสาร
 
ฟังจากเสียงของยอดฝีมือนั่น ท่าทางอีกฝ่ายจะไม่พอใจฮั่วจิน!
 
“ใต้เท้าผู้ยิ่งใหญ่ ข้าน้อยฮั่วจินเพียงกระทำตามคำสั่งที่ได้รับมาจากฝ่าบาทเท่านั้น”
 
ฮั่วจินเองก็ย่อมได้ยินความไม่พอใจในน้ำเสียงของยอดฝีมือที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดชัดเจนเช่นกัน และตอนนี้สิ่งที่มันทำได้ก็คือรอคอยให้ยอดฝีมือขอบเขตเซียนขัดเกลาของราชวงศ์รู้ตัวและมาช่วยเหลือ!
 
แน่นอนว่ายังมีอาจารย์อวิ๋น ที่มีพลังฝีมือแกร่งกล้าน่าเลื่อมไส!
 
“แล้วยังไง?”
 
เสียงพลันดังก้องมาจากทุกทิศทางอีกครั้ง น้ำเสียงยังเปี่ยมล้นไปด้วยความไร้แยแส ราวกับไม่นับฮั่วจินเป็นตัวอะไร พาลให้สีหน้าฮั่วจินแปรเปลี่ยนไปมหันต์ ปราณแรกกำเนิดพลันโคจรไหลเชี่ยว แผ่พุ่งออกมาคุ้มกันทั่วร่างสุดชีวิต!