“เธอรู้ไหมว่าการนำมีดมาโรงเรียนถือเป็นการผิดระเบียบ ระเบียบของโรงเรียนมัธยมเชิ่งหัวระบุไว้อย่างชัดเจนว่าห้ามนักเรียนนำเอาสิ่งที่เป็นอันตราย เช่นมีด มาโรงเรียน หากฝ่าฝืนจะถูกลงโทษ”
หัวหน้าฝ่ายการสอนมีท่าทางเข้มงวด
“ไม่ใช่มีด” เจี่ยนอีหลิงตอบ
“เธอไม่ได้เอามีดมาเรอะ เธอพูดว่าเธอไม่ได้เอามีดมาอย่างงั้นเรอะ” ชิวหยีเจนโกรธสุดขีด “พวกเราทั้งหมดต่างก็พากันเห็นเมื่อกี้นี้ เธอนำมีดมาเป็นชุด เธอแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาในตอนนี้ เธอโกหกใครอยู่”
หัวหน้าฝ่ายการสอนรู้ว่าเจี่ยนอีหลิงในตอนนี้ดูค่อนข้างไร้เดียงสา แต่จริงๆแล้วเธอเป็นคนที่สามารผลักได้แม้กระทั่งพี่ชายของตัวเธอเองตกบันได
หัวหน้าฝ่ายการสอนเกลี้ยกล่อมให้เจี่ยนอีหลิงเชื่อฟังและให้ความร่วมมือ “นักเรียนเจี่ยนอีหลิง เธอควรจะมอบมันออกมาในตอนนี้ และครูจะลงโทษเธอสถานเบา แต่ถ้าเธอยังคงดื้อดึง ก็อย่าโทษครู ถ้าครูต้องเรียกผู้ปกครองของเธอมา”
เจี่ยนอีหลิงนำเอาชุดใส่มีดผ่าตัดที่เธอเก็บไว้ออกมาจากกระเป๋านักเรียนอีกครั้ง
“ใช่ ใช่ เป็นถุงนี้แหละ อาจารย์ ถุงดำนี้แหละที่ใส่มีดไว้” ชิวหยีเจนรีบชี้ให้ดูทันที
“นักเรียนเจี่ยนอีหลิง เอาถุงนี้ให้ครู” หัวหน้าฝ่ายการสอนพูดขึ้นมาโดยเร็ว
“มันเป็นลูกอม” เจี่ยนอีหลิงกล่าว
ลูกอมเหรอ
พูดอะไรไร้สาระ
“เธอกำลังบลัฟใครกันหือ คิดว่าฉันไม่เคยอมลูกอมหรือไง เห็นชัดเจนว่ามันเป็นมีด” ชิวหยีเจนกลอกตา ทำไมต้องโกหกอีกในเมื่อเธอต้องตายแน่อยู่แล้ว
หัวหน้าฝ่าย “พูดอย่างจริงใจ” เกลี้ยงกล่อมว่า “นักเรียนเจี่ยนอีหลิง ถ้าเธอพูดไร้สาระไปมากกว่านี้ นี่จะไม่ง่ายเหมือนกับการเพียงแค่นำมีดมาโรงเรียนโดยไม่ได้รับอนุญาต คนเราสามารถให้อภัยกันได้หากว่าทำผิดเพียงครั้งเดียว แต่หากทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็จะไม่มีใครยินดีให้อภัยอีก”
หัวหน้าฝ่ายการสอนกำลังพาดพิงถึงเรื่องที่เจี่ยนอีหลิงผลักเจี่ยนหยุ่นน่าวตกลงจากบันได
เจี่ยนอีหลิงไม่ได้อธิบาย แต่เธอเอา “มีดผ่าตัด” เข้าใส่ในปากของตัวเองต่อหน้าทุกคน….
เพื่อนร่วมห้องที่อยู่ในห้องต่างพากันหวาดกลัว เจี่ยนอีหลิงกำลังทำอะไรกัน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อนร่วมโต๊ะของเจี่ยนอีหลิงถึงกับตะโกนออกมาตรงๆ “เจี่ยนอีหลิง คิดให้ดีก่อนทำ”
จากนั้นทุกคนก็ได้ยินเสียงดัง “แก๊ก” และ “มีดผ่าตัด” ที่นำเข้าไปในปากของเจี่ยนอีหลิงก็หักออก
หัก
มันหักออกทั้งอย่างงั้น
การหักออกนั้นย่อมเป็นที่ชัดเจนว่ามันไม่ใช่โลหะ
เจี่ยนอีหลิงอธิบายขณะที่เลียลูกอมว่า “นี่เป็นน้ำตาล มันถูกขึ้นรูปด้วยการผสม เคี่ยว ดึง และเป่าให้เหมือนกับมีด จากน้ำตาลทราย เดกซ์โตรส หรือคาราเมล
แม้ว่าคมของมีดน้ำตาลนี้จะดูรูปทรงเหมือนจริงมาก แต่มันไม่สามารถตัดอะไรได้จริงๆ
เจี่ยนอีหลิงกำลังพูดถึง “ศิลปะน้ำตาล” ซึ่งมันเป็นงานศิลป์
เป็นรายการที่ต้องมีในการแข่งขันเวสต์พอยต์ระดับนานาชาติ
มีสัตว์และดอกไม้ทุกประเภทที่จัดสร้างขึ้นมาจากศิลปะน้ำตาล และเจี่ยนอีหลิงก็เป็นคนแรกที่สร้างเป็น “มีดผ่าตัด”
มันดูเหมือนจะง่ายในการทำเป็นมีดผ่าตัด แต่ตามความเป็นจริงแล้วมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น อันดับแรกสุดมันยากมากที่จะทำให้มีสีตรง จำเป็นต้องใช้สีกินได้ผสมกับน้ำตาลให้กลายเป็นสีโลหะ และต้องไม่มองทะลุเมื่อเวลาทำให้บาง
เจี่ยนอีหลิงหยิบเอา “มีดผ่าตัด” อันอื่นและตัดลงไปอย่างแรงบนโต๊ะ และใบมีดก็แตกไปเป็นชิ้นน้ำตาล
ทุกคนในห้องเรียนต่างพากันดูอย่างโง่งม
คนที่โง่ที่สุดก็คือ ชิวหยีเจิน ซึ่งพาหัวหน้าฝ่ายการสอนเข้ามา
พวกเขาใช้เวลาครึ่งวันและพบว่ามันคือลูกอม
มีดนี้แท้จริงแล้วเป็นลูกอมอย่างงั้นเหรอ ลูกอมที่กินได้
ในเวลานี้ ชิวหยีเจินรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นตัวตลก
สีหน้าของหัวหน้าฝ่ายการสอนก็น่าเกลียดเช่นกัน