เมื่อการต่อสู้อันโกลาหลสิ้นสุดลง เรือก็แล่นออกมาจากหมอกดำอีกครั้ง
ทันใดนั้นเอง การต่อสู้ก็จบลงทันที
หยางเทียนเฉิงมีแสงสีดำอยู่รอบตัว ซึ่งทำให้เขาดูเหมือนปีศาจที่มาจากขุมนรกและปลดปล่อยกลิ่นอายที่น่าหวาดกลัวออกมา เขากวาดสายตามองและเห็นลูกเรือรอบตัวเขาส่งเสียงร้องโอดครวญไม่หยุด
โชคดีที่พวกเขาแค่ได้รับบาดเจ็บเท่านั้น แต่มีสองคนที่มีเลือดพุ่งออกมาจากทรวงอก ทำให้ร่างของพวกเขาท่วมไปด้วยเลือด
ฆาตกรลึกลับปรากฏตัวอีกครั้ง!
เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายของนักฆ่าคือหลิงฮัน หลังจากนั้นไม่นานสายตาของทุกคนก็หันไปมองหลิงฮัน
ทุกคนดูตกตะลึงหลังจากที่เห็นหลิงฮันยังคงนั่งอยู่ที่เดิมและมีสุ่ยเยี่ยนยวี่นั่งอยู่ด้านข้าง ทั้งคู่ดูนิ่งมากและไม่มีร่องรอยของการต่อสู้ให้เห็น
มันดูเหลือเชื่อ เพราะทุกคนต่างมีร่องรอยจากการต่อสู้กันทั้งนั้น แต่ทำไมหลิงฮันที่เป็นเป้าหมายถึงไม่มีร่องรอยการต่อสู้เลย?
ยิ่งไปกว่านั้นมือและเท้าของหลิงฮันยังถูกล่ามโซ่ไว้อีกด้วย นี่ทำให้พวกเขาถึงกับพูดไม่ออก
“ข้าปลดโซ่ออกได้แล้วหรือยัง?” หลิงฮันพูดด้วยรอยยิ้ม
โซ่สามารถผนึกพลังของเขาได้เท่านั้น มันไม่สามารถผนึกสัมผัสสวรรค์ได้ ดังนั้นเขาจึงสามารถเข้าออกหอคอยทมิฬได้อย่างอิสระ และแสดงละครเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกครั้ง      หยางเทียนเฉิงเองก็ตกตะลึง แต่เขาก็ปลดโซ่ให้หลิงฮันทันที จากนั้นเขาก็ไปดูศพของลูกเรือสองคนที่ถูกฆ่าตาย
” ข้าไม่สนว่าใครจะเป็นคนลงมือ เมื่อใดที่ข้าลากคอมันออกมาได้ ข้าจะฉีกมันเป็นชิ้นๆ!” เขาพูดคำต่อคำ ขณะกวาดสายตามองทุกคนด้วยแววตาอาฆาต
ตอนนี้นอกเหนือจากหลิงฮันแล้ว ทุกคนดูน่าสงสัย
“รายงาน!” ลูกเรือที่ยืนอยู่บนเสากระโดงเรือดูรีบร้อนและตะโกนพูดว่า “ศัตรู! ข้าเห็นศัตรู! พวกมันเป็นโจรสลัด!”
โจรสลัด!
หลิงฮันแปลกใจเล็กน้อย แม้เขาจะรอให้โจรสลัดปรากฏตัวออกมาหลายวันแล้ว แต่ไม่คิดว่าพวกมันจะปรากฏตัวในช่วงเวลาแบบนี้
“เตรียมพร้อมสู้!” หยางเทียนเฉิงกล่าวอย่างเย็นชา เขารู้ดีว่าคนที่ฆ่าลูกเรือของเขาอยู่บนเรือลำนี้ แต่ก็ไร้หนทางที่จะสังหารอีกฝ่าย เพราะเขาไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ ซึ่งเรื่องนี้ทำให้เขาโกรธตัวเองเป็นอย่างมาก
และตอนนี้โจรสลัดยังบุกมาอีก ทำให้เขาต้องปล่อยวางเรื่องพวกนั้นไปก่อน
ด้านหน้าพวกเขามีเรือเล็กทั้งหมดสิบสองลำอยู่ด้านหน้า แต่ละลำมีโจรสลัดเพียงแค่ห้าคนเท่านั้น ทุกคนบนเรือกำลังพายเรือด้วยความรวดเร็วเหมือนลูกศร ตอนแรกพวกมันอยู่ห่างออกไปห้าไมล์ แต่ในพริบตาระยะห่างก็สั้นลงเหลือเพียงแค่สองไมล์เท่านั้น
ระยะดังกล่าวใกล้มาก คนบนเรือสามารถมองเห็นพวกโจรสลัดได้อย่างชัดเจน ใบหน้าของพวกมันแต่ละคนดูโหดเหี้ยมและชั่วร้ายมาก
“บรรจุกระสุน!” หยางเทียนเฉิงออกคำสั่ง
“ขอรับ!”
“ยิง!”
ปัง! ปัง! ปัง!
เมื่อโจรสลัดเห็นกระสุนปืนใหญ่ลอยพุ่งเข้ามา พวกมันสามารถบังคับเรือหลบได้อย่างง่ายดาย
มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลบกระสุนปืนใหญ่ได้โดยตรง นั่นเป็นเพราะปืนใหญ่ยิงลำแสงทำลายล้างสูงที่เห็นจากรูปแบบอาคมซับซ้อนเพื่อรีดเค้นพลังของผลึกก่อเกิดออกมา
อย่างไรก็ตาม ปืนใหญ่จะต้องเล็งเป้าก่อนที่จะยิง และเรือยังโคลงเคลงไปมา ทำให้โอกาสจะยิงโดนพวกมันยิ่งยากขึ้นไปอีก
“เตรียมตัวสู้ระยะประชิด!” หยางเทียนเฉิงยังคงออกคำสั่งอย่างไม่ตื่นตระหนก
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” โจรสลัดขนานข้างเรือและบีนขึ้นไปพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะแปลกๆ เพื่อข่มขวัญศัตรู
“การล่าครั้งนี้เหมือนจะไม่สูญเปล่า มีสาวงามมากมายนัก!”
“ใช่แล้ว ยิ่งเป็นสาวงามที่เป็นจอมยุทธระดับภูผาวารีด้วยยิ่งขายได้ราคาดี!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ฆ่าผู้ชายให้หมด ส่วนผู้หญิงพาตัวไป!”
“ตกลง!”
ในไม่ช้า โจรสลัดทั้งหกสิบคนก็อยู่บนดาดฟ้าเรือ และเริ่มอาละวาด
ก่อนหน้านี้แม้จะมีการต่อสู้หลายครั้งในหมอกดำ และมีหลายคนที่ถูกฆ่าตาย แต่ตอนนี้เป้าหมายของพวกเขาก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง นั่นคือหลิงฮัน แม้จะมีสมาชิกแปดคนจากกลุ่มห้าทมิฬและลูกเรือสองคนตายเพราะลูกหลงก็ตาม
แต่ตอนนี้มันแตกต่าง โจรสลัดจะไม่แสดงความเมตตาและความชอบธรรม หากไม่ฆ่าก็จะถูกฆ่า ในสายตาของโจรสลัดผู้หญิงคือเครื่องมือทำเงิน ส่วนผู้ชายเป็นศัตรูที่ต้องถูกจำกัด
“ฆ่า!”
ทุกคนไม่แตกตื่น ในตอนนี้พวกเขาต้องไม่ต่อสู้กันเอง มิฉะนั้นอาจเป็นพวกเขาเองที่ถูกโจรสลัดฆ่าตาย ส่วนผู้หญิงจะไม่ถูกฆ่า แต่เชื่อว่าท้ายที่สุดพวกนางจะต้องทุกข์ทรมานมากกว่าความตายเสียอีก
“ภรรยาข้า พวกเรามาแข่งกันไหมว่าใครฆ่าโจรสลัดได้มากกว่ากัน!” หลิงฮันหัวเราะและเริ่มกวัดแกว่งดาบ
“อย่างเจ้าเทียบกับข้าไม่ติด!” สุ่ยเยี่ยนยวี่เองก็มีนิสัยไม่ยอมแพ้
“หากข้าเป็นฝ่ายชนะ เจ้าต้องให้ข้านอนด้วยหนึ่งคืน และถ้าเจ้าเป็นฝ่ายชนะ ข้าจะให้เจ้านอนในอ้อมแขนของข้า” หลิงฮันกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“เจ้าอันธพาล!” สุ่ยเยี่ยนยวี่กล่าวขณะกวัดแกว่งดาบไม่หยุด
“แม้เจ้าจะเป็นคู่รักที่รักกันมาก แต่ยังไงเจ้าเด็กนั่นก็ต้องตาย! ส่วนเจ้าไม่ต้องห่วง ยังมีผู้ชายอีกมากที่จะคอยดูแลเจ้าเอง ข้ารับรองได้ว่าเจ้าจะไม่มีทางเบื่อ!” โจรสลัดคนหนึ่งพูด
หลิงฮันแสยะยิ้มและใช้ทักษะจิตเจ็ดสังหารโจมตีใส่อีกฝ่าย ทำให้โจรสลัดคนนั้นหยุดชะงัก สุ่ยเยี่ยนยวี่จึงใช้โอกาสนี้แทงไปที่หัวใจของอีกฝ่ายทันที
วินาทีต่อมา ร่างของโจรสลัดก็ถูกเก็บเข้าไปในแหวนมิติ
-ถ้าเขาไม่นำศพของพวกมันกลับไปให้สำนักดู เขาจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าได้ฆ่าพวกโจรสลัดจริง?
“เจ้าเด็กสารเลว!” โจรสลัดอีกคนบุกเข้ามาฆ่า ความแข็งแกร่งของมันเหนือกว่าโจรสลัดคนก่อนมาก และโจมตีใส่หลิงฮันด้วยมีดที่ส่องแสงสีดำ ซึ่งทำให้ผู้คนแสบแก้วหู
หลิงฮันใช้ทักษะจิตเจ็ดสังหารอีกครั้ง แต่ทำได้แค่หยุดการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายได้ชั่วครู่เท่านั้น ถึงแม้สุ่ยเยี่ยนยวี่จะคว้าโอกาสนั้นแทงอีกฝ่าย แต่ก็ถูกป้องกันด้วยดาบยักษ์
ถ้าหลิงฮันพาอีกฝ่ายเข้าไปในหอคอยทมิฬทันที มันคงจะผิดสังเกต ถึงแม้ทุกคนกำลังต่อสู้กับพวกโจรสลัดอย่างดุเดือด แต่ก็ยังมีสายตาของคนจำนวนมากจ้องมองมาที่เขา
หลิงฮันเค้นเสียงอยู่ในลำคอ ดาบและฝ่ามือร่ายรำและโจมตีออกไปด้วยทักษะดาบลึกลับสามพันเล่มกับทักษะฝ่ามือผนึกพลิกปฐพีใส่อีกฝ่ายพร้อมกัน
“เป็นแค่จอมยุทธระดับภูผาวารีขั้นกลางไม่สมควรที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของข้า!” โจรสลัดหัวเราะเยาะและใช้ดาบยักษ์ป้องกันการโจมตีของหลิงฮัน
เมื่อหลิงฮันเห็นเช่นนั้น เขาจึงกระตุ้นใช้พลังอักขระแรงโน้มถ่วง ทำให้สีหน้าของโจรสลัดดูตกตะลึงขึ้นมาทันที ดาบยักษ์ที่อยู่ในมือเหมือนหนักขึ้นหลายสิบเท่าและเกือบจะหลุดออกจากมือ นี่ทำให้เขาสูญเสียการป้องกันไปที่แม่นยำไป
ช่วยไม่ได้ที่เขาจะตระหนก นี่มันทักษะอะไรกัน? มันทรงพลังมาก!
ต้องทราบก่อนว่าอีกฝ่ายเป็นแค่จอมยุทธระดับภูผาวารีขั้นกลางชั้นสูงสุด ระดับพลังของเขาเหนือกว่าหลิงฮัน แน่นอนว่าเขาจะต้องแข็งแกร่งกว่าหลิงฮัน แต่นี่เขาได้รับผลกระทบได้อย่างไร?
หลิงฮันปรากฏตัวอยู่ด้าน ดาบและฝ่ามือพุ่งเข้าหาอีกฝ่ายพร้อมกัน