“หาชนรุ่นหลัง?” แม้ว่าหานลี่จะคาดการณ์ไว้แล้ว แต่ใบหน้าก็ยังมีสีหน้าตกตะลึง
 
 
“ไม่ผิด ผู้เฒ่ามีเรื่องจะพบเจ้า หรือว่าลืมคำพูดที่ถ่ายทอดเสียงกับข้าก่อนหน้าแล้ว!” ชายชุดโลหิตกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งราวกับโลหะ
 
 
“ชนรุ่นหลังย่อมไม่ลืมอยู่แล้ว อาวุโสมีเรื่องใดจะกำชับ!” แม้ว่าในใจหานลี่จะบ่นไม่หยุด แต่ตอนนี้จะกล่าวปฏิเสธไม่ได้
 
 
“แม้นางมู่ เจ้าได้ยินแล้วนะ นี่แสดงว่าหนูน้อยแซ่หานตกลงที่จะช่วยเอง เจ้าไม่อาจปฏิเสธอะไรได้แล้ว” ชายชุดโลหิตหัวเราะหึๆ คราหนึ่ง
 
 
“ข้าจะปฏิเสธอะไรได้ ทว่าสหายตี้เซวี่ยน่าจะทราบดี การให้สหายหานเชี่ยวชาญอัสนีเทวาปัดเป่าภยันตรายคือเรื่องสำคัญที่สุด เจ้าบอกว่าสามเดือนนั้นไม่ได้แน่นอน ข้าให้เวลาจำกัดเจ้าได้แค่หนึ่งเดียวเท่านั้น ไม่เช่นนั้นจะส่งผลกระทบต่อการใหญ่ของพวกเรา” มู่ชิงจิบชา แล้วพูดอย่างไม่กระโตกกระตาก
 
 
“หนึ่งเดือนทำธุระของข้าไม่เสร็จอยู่แล้ว หุ่นเชิดที่ข้าต้องการหลอมก็สำคัญเป็นอย่างยิ่ง ไม่สามารถล่าช้าได้เช่นกัน ถ้าไม่อย่างนั้น ส่งเขาให้ข้ายืมสักสองเดือน เช่นนี้ก็น่าจะพอถูๆ ไถๆ ได้แล้ว” ตัวประหลาดเฒ่าตี้เซวี่ยลังเลพักหนึ่งจึงค่อยกล่าวเช่นนี้
 
 
“หนึ่งเดือนครึ่ง! มากกว่านี้หนึ่งวันไม่ได้” มู่ชิงพูดน้ำเสียงเย็นชาภายในแสงสีดำ ท่าทางไม่เกรงใจแม้แต่น้อย
 
 
“ดี หนึ่งเดือนครึ่งก็หนึ่งเดือนครึ่ง! ทว่าต้องยืมเขตอาคมส่งตัวของแม่นางมู่สักหน่อยแล้ว” ชายชุดโลหิตดวงตาเปล่งประกายหลายหน คิดไม่ถึงว่าจะตกลงจริงๆ
 
 
“ส่งตัวไม่มีปัญหา ข้าจะส่งพวกเจ้าไปถึงภูเขาเพลิงโลหิตโดยตรง ถึงเวลาข้าจะไปรับเขากลับด้วยตัวเอง” มู่ชิงน้ำเสียงอ่อนลง พลันพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้ง
 
 
“ฮ่าๆ เรื่องนี้ไม่มีปัญหาแน่นอน หนูน้อยแซ่หาน ตามข้ามาแถอะ” ชายชุดโลหิตหัวเราะฮ่าๆ คราหนึ่งแล้วยืนขึ้น
 
 
…
 
 
ครึ่งวันต่อมา เบื้องหน้าภูเขาใหญ่ดำมืดลูกหนึ่งในชั้นห้าของเหวพสุธา พื้นผิวของอาคมส่งตัวบนแท่นหินลับหนึ่งเปล่งแสงสีดำสว่างวาบ เงาร่างของคนสองคนพลันปรากฏออกมา
 
 
คือหานลี่กับชายชุดโลหิตนั่นเอง
 
 
หานลี่เพิ่งจะได้สติจากอาการวิงเวียนจากการส่งตัว พอมองเห็นสถานการณ์ตรงหน้า ก็รู้สึกตกตะลึง
 
 
เห็นเพียงข้างๆ อาคมส่งตัว ปรากฏเป็นชายชุดโลหิตอีกคนหนึ่งยืนอยู่
 
 
คนผู้นี้มองหานลี่ทีหนึ่ง พลันส่งเสียงหัวเราะประหลาด “สหายหาน ในที่สุดเจ้าก็มาแล้ว นี่คือสี่มหาหุ่นเชิดโลหิตม่วงของข้า จำเป็นต้องใช้อัสนีเทวาปัดเป่าภยันตรายของเจ้าช่วยเสริมอีกหน่อย มีเพียงเช่นนี้ ถึงจะสามารถใช้สอยพวกมันที่แม่น้ำอเวจีได้ดีมาก”
 
 
“หุ่นเชิดโลหิตม่วง!” หานลี่ได้ยินคำนี้ก็รู้สึกใจหายวาบ
 
 
“เหอะๆ ข้อมูลที่เป็นรูปธรรมไว้ถึงที่พักแล้ว ข้าจะพูดรายละเอียดให้เจ้าฟังอีกครั้ง” ดูเหมือนจะเป็นเพราะต้องการใช้งานหานลี่ ชายชุดโลหิตผู้หนึ่งจึงแสดงท่าทีสุภาพผิดปกติ
 
 
หานลี่ย่อมไม่มีความเห็นโต้แย้งใดๆ อยู่แล้ว จึงตามสองคนทยานขึ้นไปบนภูเขาใหญ่ดำมืด
 
 
ภูเขาใหญ่ลูกหนึ่งสูงประมาณสี่ถึงห้าพันจั้ง ชายชุดโลหิตสองคนพาหานลี่ทยานมาถึงบริเวณไหล่เขา
 
 
ผลลัพธ์คือ ตรงหน้ามีหน้าผาภูเขาหนึ่งที่ดูไม่สะดุดตา สูงร้อยจั้งเศษปรากฏขึ้น
 
 
ชายชุดโลหิตคนหนึ่งเดินขึ้นไปสองสามก้าว พลันตั้งท่าร่ายคาถามือเดียว พลางกล่าวคำร่ายจากปาก แล้วสะบัดมืออีกข้างหนึ่งอย่างฉับพลัน
 
 
ฉากที่ทำให้หานลี่ตกตะลึงตาค้างพลันปรากฏขึ้น
 
 
หน้าผาเกิดการสั่นสะเทือนพร้อมส่งเสียงโครมครามดังสนั่นหวั่นไหว ท่ามกลางแสงสีดำเปล่งประกาย ก็กลายเป็นหน้ามังกรที่สร้างจากหินขนาดมหึมาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ด้านบนยังเต็มไปด้วยตะไคร่น้ำและพงหญ้า
 
 
ดวงตาหินมหึมาสองดวงบนหน้ามังกรพลันกะพริบคราหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าจะลืมตาขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีแดงโลหิตคู่หนึ่ง
 
 
ครั้นแสงเย็นยะเยือกอันน่าสะพรึงกลัวสาดกระทบไปบนร่างของหานลี่และชายชุดโลหิตสองคน หัวมังกรก็อ้าปากกว้างอย่างช้าๆ เผยให้เห็นเส้นทางที่เปล่งแสงสีขาวสายหนึ่ง
 
 
“เข้าไปกันเถอะ!” ชายชุดโลหิตคนหนึ่งกล่าวด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ แล้วเดินเคียงบ่ากับอีกคนหนึ่งเข้าไปข้างใน
 
 
หานลี่พลันเก็บสีหน้าตกตะลึงบนใบหหน้า หรี่ตามองหัวมังกรอย่างละเอียดครู่หนึ่งจึงค่อยเดินเข้าไปข้างใน
 
 
เส้นทางข้างในกว้างใหญ่ผิดปกติ สูงสี่ถึงห้าร้อยจั้งได้เลยทีเดียว ผนังทั้งสี่ด้านต่างก็ก่อด้วยหินสีดำทรงสี่เหลี่ยม เว้นระยะห่างในแต่ละช่วง มีไข่มุกแสงราตรีขนาดประมาณนิ้วหัวแม่มือฝังอยู่หนึ่งเม็ด ลึกเข้าไปถึงท้องเขาเบื้องล่าง
 
 
ชายชุดโลหิตสองคนยืนเคียงบ่าอยู่ข้างหน้า ตั้งแต่เข้ามาในเส้นทางก็ไม่พูดจาแม้แต่คำเดียว
 
 
ทว่าหลังจากที่ผ่านเส้นทางและเข้าสู่ใต้ดินลึกลงไปร้อยจั้งเศษ บนพื้นที่กว้างโล่งเบื้องหน้าก็มีปากทางเข้าปรากฏขึ้นเจ็ดแปดทางเรียงกันเป็นแถว ล้วนมีลักษณะเหมือนกันทุกประการ
 
 
สถานการณ์นี้ค่อนข้างเกินความคาดหมายของหานลี่
 
 
ทว่าชายชุดโลหิตสองคนไม่หยุดชะงักแม้แต่น้อย เดินเข้าไปในเส้นทางหนึ่งตามใจชอบ
 
 
ภูเขาใหญ่ทั้งลูกราวกับถูกเจาะเป็นรู ภายในท้องเขาเต็มไปด้วยเส้นทางตัดสลับกันทุกหนทุกแห่ง ราวกับอยู่ในเขาวงกต
 
 
อีกทั้งเส้นทางเหล่านี้ ยังมองเห็นหุ่นเชิดที่ในมือถือของแหลมคมมหึมาต่างๆ และรูปร่างลักษณะแตกต่างกันมาก กำลังเดินลาดตระเวนไปมาอยู่ในนั้น
 
 
หุ่นเชิดเหล่านี้บ้างก็มีแสงสีทองแวววาว ตลอดทั้งร่างหลอมจากโลหะ บ้างก็เป็นสีเทาสลัวๆ ก่อตัวมาจากดินและหิน และยังมีที่เคลื่อนไหวปราดเปรียว แต่กลับทำมากจากพฤกษาวิญญาณแกะสลักทั้งชิ้น
 
 
ไม่ว่าจะหุ่นเชิดชนิดไหน ล้วนแผ่แรงกดวิญญาณอันน่าสะพรึงออกมาอย่างชัดเจน แม้กระทั่งหุ่นเชิดที่มีรูปร่างลักษณะพิเศษไม่กี่ตัวนั้น ยังมีพลังประมาณระดับเทพแปลง
 
 
หลังจากที่หานลี่มองดูสองสามหน ก็ตื่นตระหนกตกใจเป็นอย่างยิ่ง
 
 
ด้วยความรู้รอบตัวของเขา ย่อมมองออกว่าในด้านศาสตร์ของหุ่นเชิด ตัวประหลาดเฒ่าตี้เซวี่ยนั้นลึกอย่างไม่อาจหยั่งประมาณได้ เหนือกว่าราชาเทพขับเคลื่อนอย่างแน่นอน
 
 
แน่นอนว่า นี่ไม่ได้หมายความว่าพรสวรรค์ในด้านหุ่นเชิดของตี้เซวี่ยจะเหนือกว่าราชาเทพขับเคลื่อนมากนัก เพียงแค่เขามีความรอบรู้ของผู้มีพลังยุทธ์ในระดับผสานอินทรีย์ บวกกับแดนวิญญาณมีทรัพยากรและวัตถุดิบที่อุดมสมบูรณ์เท่านั้น
 
 
แค่ปัจจัยที่สองคนนี้อยู่ก็ไม่สามารถเทียบกันได้เลย
 
 
หลังจากตามชายชุดโลหิตสองคนเลี้ยวขวาที เลี้ยวซ้ายที และเหาะทยานไปยังเบื้องหน้าเป็นเวลาหนึ่งก้านธูป เบื้องหน้าของหานลี่ก็สว่างขึ้น ในที่สุดก็ออกมาจากเขาวงกตแล้ว ตรงหน้าปรากฏเป็นทะเลสาบสีแดงฉานแห่งหนึ่ง แผ่ไอความร้อนแผดเผาปะทะหน้า
 
 
คิดไม่ถึงว่าจะเป็นทะเลสาบหินภูเขาไฟใต้พิภพตามธรรมชาติ
 
 
บนพื้นผิวของทะเลสาบหินภูเขาไฟนี้ มีพระราชวังสีแดงโลหิตลอยอยู่หลังหนึ่ง
 
 
พระราชวังไม่นับว่าใหญ่เกินไป แต่ก็มีความกว้างถึงพันกว่าจั้ง
 
 
พระราชวังทั้งหลังแผ่กลิ่นคาวเลือดตลบอบอวล ทว่าสิ่งก่อสร้างงามประณีตเลิศล้ำที่สุด หินผลึกสีแดงโลหิตขนาดหลายจั้งเม็ดหนึ่งฟังอยู่บนยอดสูงสุดของพระราชวัง เปล่งแสงโลหิตประหลาดเรืองรอง
 
 
หานลี่เห็นดังนี้ก็ตกตะลึงเล็กน้อย!
 
 
หินผลึกที่ใหญ่โตเช่นนี้ แทบจะทำให้หานลี่นึกถึงผลึกประหลาดที่อยู่บนหอคอยผนึกวิญญาณในเมืองศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าวิหคสวรรค์ ที่นั่นก็มีขนาดใหญ่มหึมาและดูลึกลับเช่นกัน
 
 
ดูแล้วบนนี้จะต้องมีอาคมต้องห้ามอะไรบางอย่างที่ร้ายกาจสุดๆ เป็นแน่
 
 
ชายชุดโลหิตพาหานลี่เหาะมาถึงริมทะเลสาบหินภูเขาไฟ คิดไม่ถึงว่าลำแสงหลีกหนีจะร่อนลงตรงนี้
 
 
จากนั้นหนึ่งในชายชุดโลหิต ในแขนเสื้อเกิดเสียงดังกรุ้งกริ๊ง ทันใดนั้นกระดิ่งสีเหลืองด้ามหนึ่งก็พวยพุ่งออกมา แล้วร่วงลงในมือของชายชุดโลหิต
 
 
เกิดแสงสีเหลืองสว่างวาบ กระดิ่งพลันส่งเสียงดังกระจ่างชัด!
 
 
เมื่อเสียงกระดิ่งเข้าไปในสองหู หานลี่รู้สึกเพียงจิตสัมผัสเริ่มเลือนร่าง ทั่วทั้งร่างไร้เรี่ยวแรงในพริบตา
 
 
หานลี่ตกตะลึงอย่างหนัก รีบโคจรเคล็ดวิชาขับเคลื่อนภายในร่าง จิตสัมผัสจึงค่อยกลับมาชัดเจน
 
 
หานลี่รีบถอยหลังหนึ่งก้าว สองตามองไปที่ชายชุดโลหิตสองคนที่อยู่เบื้องหน้า
 
 
แม้ว่าเขาจะไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะลงมือกับเขาในที่แห่งนี้อย่างกะทันหัน แต่ความระแวดระวังภายในใจก็ไม่คลายลงแม้แต่น้อย
 
 
ผลลัพธ์คือ หนึ่งในชายชุดโลหิตหันกลับมาอย่างฉับพลัน มองหานลี่ด้วยสายตาเยือกเย็นทีหนึ่ง เห็นว่าเขายังคงประคองสติได้อยู่ ก็เผยท่าทีตกตะลึงในดวงตาออกมาปราดหนึ่ง
 
 
และในตอนนี้ ภายในทะเลสาบหินภูเขาไฟเบื้องหน้าพระ จู่ๆ  หินภูเขาไฟหลอมละลายสีแดงฉานก็เกิดการโหมซัดสาดอย่างรุนแรงขึ้นระลอกหนึ่ง เบื้องล่างก็มีอสูรมหึมาร่างยาวสิบจั้งตนหนึ่งปรากฏออกมา
 
 
ร่างของมันมีกระดอก คล้ายเต่ายักษ์ แต่ลำคอเรียวยาว มีศีรษะประหลาดสามหัวรูปร่างคล้ายกวางอูฐ ขณะเดียวกันบนหน้ามีเขาประหลาดสีแดงสดคล้ายปะการังงอกอยู่
 
 
อสูรตนนี้ดูเหมือนจะถูกเสียงกระดิ่งเรียกออกมา เมื่อลอยขึ้นสู่ผิวทะเลสาบ ก็รีบแหวกว่ายหินภูเขาไฟที่หลอมละลายพุ่งตรงมาหาพวกหานลี่อย่างรวดเร็ว
 
 
“นี่ก็คืออสูรเฝ้าประตูของข้า อสูรเต่าอเวจี อสูรตนนี้มีกายแห่งวิญญาณอัคคีมาตั้งแต่กำเนิด สามารถปล่อยเพลิงสามชนิดพร้อมกันได้ เมื่ออยู่ในพื้นที่ของวิญญาณอัคคีและหินภูเขาไฟแล้ว ทรงอานุภาพสุดๆ ขนาดตอนที่ข้าเก็บมันมาเลี้ยง ยังต้องเปลืองแรงไปมากโข แต่หากคิดจะเข้าไปในพระราชวังเพลิงโลหิตของข้า ก็ต้องผ่านอสูรตอนนี้ก่อน” ชายชุดโลหิตคนหนึ่งหัวเราะหึๆ แล้วพูดกับหานลี่
 
 
“อาวุโสอิทธิฤทธิ์กว้างใหญ่ ชนรุ่นหลังเลื่อมใสยิ่งนัก!”
 
 
หานลี่ได้ยินคำนี้ พลันตอบกลับอย่างฉับพลัน ครั้นเงยหน้ามองไปยังอากาศเหนือทะเลสาบหินภูเขาไฟ ดวงตาก็เปล่งแสงสีน้ำเงินวูบหนึ่ง พลันหน้าเปลี่ยนสียกใหญ่
 
 
ภายใต้เนตรวิญญาณกระจ่างนั้น เห็นเพียงภายในอากาศเบื้องหน้ามีเส้นไหมประหลาดโปรงแสงจำนวนนับไม่ถ้วนลอยอยู่อย่างหนาแน่นและถี่ยิบ เมื่อผสมผสานเข้าด้วยกัน ก็ปกคลุมพื้นผิวของทะเลสาบไว้เบื้องล่างทั้งหมด
 
 
จุดบรรจบของเส้นไหมเหล่านี้มารวมกันที่บนหินผลึกมหึมาที่อยู่บนยอดของพระราชวังก้อนนั้น
 
 
หากมีคนที่ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลัง บุกทะลวงจากกลางอากาศเข้าไปในพื้นผิวทะเลาสาบ จุดจบจะเป็นเช่นไรก็พอจะนึกได้
 
 
หานลี่มุมปากกระตุกเกร็งคราหนึ่ง พลันสูดลมหายใจเย็นเข้าไปเฮือกหนึ่ง
 
 
ในตอนนี้ อสูรเต่าอเวจีว่ายอย่างคล่องแคล่วฉับไวมาถึงฝั่ง หัวทั้งสามก็ส่งเสียงร้องมาทางชายชุดโลหิตสองคนอย่างพร้อมเพรียง คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเสียงประหลาดคล้ายกบร้อง
 
 
ชายชุดโลหิตคนหนึ่งเห็นดังนี้ก็โบกมือคราหนึ่ง ก้อนกลมสีดำทมึนขนาดเท่ากำปั้นลูกหนึ่งก็พวยพุ่งออกไปพร้อมสายลมเหม็นคาว
 
 
อสูรปีศาจเหวี่ยงศีรษะหัวหนึ่งออกไปคราหนึ่ง ทันใดนั้นก็พ่นม่านแสงสีแดงออกมา พันก้อนกลมสีดำไว้แล้วกลืนลงไป
 
 
หัวทั้งสามพลันส่งเสียงร้องออกมาอีกสองสามที ดูเหมือนอสูรตนนี้จะพออกพอใจเป็นอย่างยิ่ง จากนั้นร่างของมันก็หันกลับทีหนึ่ง หางหนาๆ ของมันก็ปักลงบนชายฝั่ง
 
 
ชายชุดโลหิตสองคนเดินไปตามหางแล้วขึ้นมาบนหลังของอสูรอย่างไม่ร้อนรน พลันกลับหลังหัน ดวงตาสองคู่ก็จ้องมาทางหานลี่
 
 
หานลี่แอบถอนหายใจคราหนึ่ง พลันขยับร่างพลิ้วไหวก็มาอยู่บนหลังของอสูร
 
 
ชายชุดโลหิตคนหนึ่ง ส่งเสียงกระดิ่งดังกังวานอีกครั้ง อสูรเต่าอัคคีก็รีบบรรทุกสามคนว่ายไปยังพระราชวังเพลิงโลหิตที่อยู่ใจกลางทะเลสาบอย่างรวดเร็ว
 
 
แม้ว่าบ่อหินภูเขาไฟจะไม่ใหญ่มาก อสูรปีศาจก็บรรทุกทั้งสามคนมาถึงหน้าพระราชวัง
 
 
สามคนลอยขึ้นสู่อากาศอย่างฉับพลัน ทยานจากอากาศต่ำมาถึงหน้าประตูพระราชวัง
 
 
สองขาของหานลี่เพิ่งจะลงถึงพื้น ประตูวังก็ยังปิดสนิทอยู่เหมือนเดิม แต่ทันใดนั้นประตูก็ค่อยๆ เปิดออกจากข้างในอย่างช้าๆ ก่อนที่จะมีคนสองกลุ่มเดินออกมาจากข้างใน
 
 
คนกลุ่มหนึ่งตลอดทั้งร่างสวมเกราะและหมวกเหล็กสีแดง มือหนึ่งถึงถือขวานเพลิงด้ามหนึ่ง ทั่วทั้งร่างถูกหุ้มด้วยเปลวเพลิง อีกกลุ่มหนึ่งกลับเป็นหมอกสีเทา ภายในนั้นมีเงาสีดำแต่ละร่างปรากฏผลุบๆ โผล่ๆ ดูเหมือนมือสองข้างจะว่างเปล่า
 
 
หานลี่ใช้จิตสัมผัสกวาดมองเบื้องหน้ารอบหนึ่ง บนร่างของคนสองกลุ่มนี้มีกลิ่นอายของชีวิตอยู่ลางๆ แต่ก็ไม่เหมือนกับตัวตนที่คล้ายหุ่นเชิด
 
 
พอตัวตนแปลกประหลาดสองกลุ่มนี้เดินออกมา ก็ทำความเคารพชายชุดโลหิตทั้งสองในทันที
 
 
“เปิดตำหนักเพลิงทมิฬ ข้าจะต้อนรับสหายหานอย่างดีสักหน่อย!” ชายชุดโลหิตคนหนึ่งเดินขึ้นมาข้างหน้าหนึ่งก้าว พลันกล่าวกำชับด้วยน้ำเสียงเย็น
 
 
เมื่อได้ยินคำนี้ คนสองกลุ่มก็รีบทำงานอย่างไม่ส่งเสียงในทันที คนส่วนใหญ่รีบกลับไปในประตูวัง อีกส่วนหนึ่งกลับยืนแยกเป็นสองแถวด้วยท่าทางเคารพนอบน้อม
 
 
คนเหล่านี้ต่างก็ไม่พูดไม่จา คล้ายกับว่าไม่สามารถพูดได้
 
 
หานลี่เห็นเช่นนี้ ภายนอกไม่ได้มีสีหน้าเปลี่ยนไป แต่ภายในกลับรู้สึกตกตะลึงพรึงเพริด!