บทที่ 848  ที่ไหนก็ได้ยกเว้นที่นั่น!
การแข่งขันกีฬาโอลิมปิกยังคงดำเนินอยู่และเฝิงหยู่ก็ได้ขอให้คามาเดะ มาซาโอะ จัดการเรื่องของสถานีโทรทัศน์
วันนี้เฝิงหยู่ไปสนามบินแอตแลนตาเพื่อไปรับลีน่า เขาขอให้ลีน่าเดินทางมาที่สหรัฐอเมริกาเพราะเธออยากมาเที่ยวที่นี่นาแล้ว เธอต้องการสัมผัสโดยตรงว่าสวรรค์กับนรกมันต่างกันยังไง
ในละครเรื่อง <ชาวปักกิ่งในนิวยอร์ก> เคยพูดไว้ว่า ถ้าคุณรักใครสักคน ให้ส่งเธอไปที่อเมริกาเพราะที่นั่นคือสวรรค์ แต่ถ้าคุณเกลียดใคร ก็ให้ส่งคนนั้นไปอเมริกาเพราะที่นั่นคือนรก!
ละครทีวีเรื่องนี้ได้รับความนิยมในประเทศจีนและทำให้ชาวจีนจำนวนมากตั้งหน้าตั้งตารอที่จะไปเยือนสหรัฐอเมริกาเพราะพวกเขาต้องการสัมผัสกับสวรรค์
ที่สนามบิน ลีน่ากำลังลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่และสวมแว่นกันแดด เธอสวมเสื้อผ้าแบรนด์ที่เฝิงหยู่ซื้อให้ตั้งแต่หัวจรดเท้า
ลีน่าเห็นเฟิงหยูก็วิ่งเข้าไปกอดเขาทันทีและบอดี้การ์ดของเฝิงหยู่ก็รีบเดินเข้าไปช่วยถือกระเป๋าให้ พวกเขากำลังคิดในใจว่าความร่ำรวยสามารถทำให้เปลี่ยนแฟนได้บ่อยมาก
บอดี้การ์ดเคยเจอสาวผมบลอนด์ชาวรัสเซียเมื่อปีที่แล้ว และในปีนี้ก็เป็นสาวงามชาวจีน เมื่อไหร่เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับฉันบ้างนะ?
“ไปกันเถอะ ไปพักที่บ้านฉันก่อน การแข่งขันปิงปองที่เธออยากดูจะจัดขึ้นพรุ่งนี้”
ลีน่าชอบดูการแข่งขันปิงปองมาก อาจเป็นเพราะชาวจีนส่วนใหญ่ชอบเล่นปิงปอง
“บ้านนายหรอ? นายซื้อบ้านที่นี่ด้วยหรอ?” ระยะเวลาการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกไม่ถึงหนึ่งเดือนด้วยซ้ำ จำเป็นต้องซื้อบ้านที่นี่ด้วยหรอ?
“ใช่ เพราะว่าเธอมาหาไง จึงไม่สะดวกที่จะไปพักตามโรงแรม เรายังมีทั้งคนขับรถ บอดี้การ์ด และคนอื่นๆ มาอยู่กับเราด้วย ในอนาคตฉันจะขายบ้านทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้” เฝิงหยู่ตอบ
ราคาโรงแรมในแอตแลนตาสูงเกินไปเนื่องจากมีการแข่งขันกีฬาโอลิมปิก การเข้าพักในโรงแรมเป็นเวลา 2 สัปดาห์แพงกว่าการเสียภาษีโรงเรือนหนึ่งปีเสียอีก การซื้อบ้านที่นั่นถูกกว่าเนื่องจากราคาอสังหาริมทรัพย์ไม่แพงมากเมื่อเทียบกับซีแอตเทิล
เมื่อไปถึงบ้าน เฝิงหยู่พาลีน่าขึ้นไปชั้นบน หลังจาก “เสร็จกิจบนเตียง” แล้ว ลีน่าก็นอนขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเฝิงหยู่
“ทำไมนายถึงจ้างบอดี้การ์ดหลายคนล่ะ? อเมริกาอันตรายขนาดนั้นเลยหรอ?” ลีน่าถามอย่างกังวล “นายรวยมาก และก็บอกเองว่าสองชาตินายก็ใช้เงินไม่หมด แล้วทำไมนายไม่กลับไปจีนล่ะ?”
“ก็เพราะการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกน่ะสิ ทำให้คนเพิ่มจำนวนมากขึ้น ฉันก็เลยต้องเพิ่มจำนวนบอดี้การ์ด ปกติฉันมีบอดี้การ์ดแค่ 2 คนเท่านั้น ช่องว่างระหว่างคนรวยและคนจนในอเมริกามันกว้างมากเกินไป ตราบใดที่เราไม่ได้ไปย่านคนจนและอันตราย ก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
เฝิงหยู่รู้ว่าลีน่าตกใจเมื่อเห็นบอดี้การ์ด 8 คนคอยตามพวกเขา ถ้าไม่ใช่เพราะว่าวันนี้เฝิงหยู่ต้องไปรับเธอที่สนามบิน เขาก็คงไม่จัดให้มีบอดี้การ์ดจำนวนมากขนาดนี้หรอก สิ่งที่ลีน่าเจอตอนนี้ก็เหมือนกับตอนที่เฝิงหยู่เพิ่งมาที่อเมริกา ประเทศที่ไม่มีข้อจำกัดด้านการใช้ปืนช่างน่าอันตรายยิ่งนัก
“มีย่านคนจนในอเมริกาด้วยหรอ?” ลีน่าเบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ
“มีสิ บางคนถึงขนาดไม่มีเงินจ่ายค่าอาหารและค่าเรียนเลย เราก็แค่แกล้งโง่เชื่อตามพวกอเมริกันที่อ้างว่าสหรัฐอเมริกาเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในโลกในฐานะคนโง่ แต่ย่านคนจนก็อันตรายจริง เธอห้ามไปแถวนั้นเด็ดขาดเลยนะ มีสถานที่บางแห่งในอเมริกาที่น่าไปมาก พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปเที่ยวหลังจบการแข่งขันปิงปอง”
ในตอนเย็น เฝิงหยู่ได้จ้างเชฟระดับมิชลินสตาร์มาเตรียมอาหารค่ำแบบฝรั่งเศสดั้งเดิมให้ลีน่า แต่การให้คะแนนของ Li Na เกี่ยวกับอาหารค่ำมื้อนี้ทำให้เฝิงหยู่หัวเราะทั้งน้ำตา
“อร่อยนะ แต่ปริมาณอาหารทุกจานน้อยจัง กินก็ลำบากด้วย ฉันกินได้แค่คำเดียว พวกเขาก็รีบเก็บจานไปละ ฉันก็ไม่ชอบซุปด้วย นี่นะหรออาหารตะวันตกที่ดีที่สุด?”
“ห้ะ? นี่มันอาหารฝรั่งเศสนะ ถ้าเธอไม่ชอบ เดี๋ยวฉันสั่งให้พ่อครัวอิตาเลียนมาในวันพรุ่งนี้ ลองดูว่าเธอชอบเมนูไหน เดี๋ยวฉันจะบอกให้พ่อครัวเตรียมเอาไว้ให้ ส่วนเรื่องพิธีรีตองบนโต๊ะอาหารพวกนั้นก็ไม่ต้องไปสนใจ”
เฝิงหยู่รู้สึกว่ามารยาทบนโต๊ะอาหารของพวกฝรั่งก็แค่ทำเพื่อโชว์โอ้อวดกันเท่านั้น เขาไม่ชอบความคิดที่ต้องเสิร์ฟอาหารเรียกน้ำย่อย อาหารจานหลัก และอาหารอื่นๆ ทีละจาน ผมมาที่นี่เพื่อกินข้าวและผมจะกินอะไรก็ได้ที่ผมต้องการ ทำไมผมต้องมาทำตามกฎเกณฑ์และลำดับการเสิร์ฟอาหารของคุณด้วย
พ่อครัวคนนั้นสอบไม่ผ่าน เพราะทำให้ลีน่าไม่มีความสุข ผมเลิกจ้างเขาตลอดแน่!
“เจ้านายครับ ราล์ฟมาหาครับ”
“ให้เขาเข้ามา” เฝิงหยู่ขมวดคิ้ว ทำไมราล์ฟถึงมาที่นี่ในช่วงเวลาอาหารเย็น? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นงั้นหรอ?
“เจ้านายครับ คุณขอให้ผมไปช่วยคุณคาเมดะ แอบซื้อหุ้นของสถานีโทรทัศน์นั้น แต่คุณอัลเลนก็ทำเหมือนกัน วันนี้ผมเจอเขาโดยบังเอิญ” ราล์ฟตกใจมากเพราะคิดว่าตัวเองกำลังทำเรื่องนี้พัง
แต่เฝิงหยู่ไม่ได้ว่าอะไรและโบกมือ “ไม่เป็นไรครับ ถ้าเขาอยากลองติดต่อขอซื้อสถานีนี้ เราก็สามารถทำได้เช่นกัน อีกอย่าง หุ้นพวกนี้จะถูกขายให้กับบริษัทซิกส์เซ็นส์ เอ๊ะ แล้วเขาได้พูดอะไรหรือเปล่าครับ?”
เฝิงหยู่ไม่สนใจเรื่องที่พอล อัลเลนรู้ว่าเขาก็กำลังเข้าซื้อหุ้นของสถานีโทรทัศน์ด้วยเช่นกัน เพราะถึงยังไงพวกเขาก็ไม่ใช่เพื่อนกันหรือมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันอยู่ดี
ราล์ฟรู้สึกโล่งอกที่เห็นเฝิงหยู่ไม่โกรธ เขานึกถึงห้องทำงานของตัวเองที่เฝิงหยู่เป็นคนจัดหามาให้ที่ตึกเอ็มไพร์สเตท ซึ่งมันดีกว่าที่เขาคาดคิดไว้มาก เจ้านายของเขาปฏิบัติกับเขาเป็นอย่างดีและเขาต้องไม่ทำให้เจ้านายผิดหวัง
“คุณอัลเลนไม่ได้พูดอะไรครับ แต่เขาแปลกใจที่เจอผม และก็แสดงสีหน้าไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่”
“ช่างเค้า ผมไม่สนหรอกว่าเขาจะพอใจหรือไม่พอใจ แล้วคุณทานข้าวหรือยัง? เดี๋ยวผมสั่งพ่อครัวให้เตรียมอาหารให้คุณ” เฝิงหยู่ถามอย่างเป็นกันเอง
ราล์ฟมองไปที่โต๊ะและเห็นเฝิงหยู่กำลังทานของหวาน เห็นได้ชัดว่าเฝิงหยู่ทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว เขาจึงปฏิเสธข้อเสนอของเฝิงหยู่อย่างสุภาพ เขาสังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งข้างเฝิงหยู่
ผู้หญิงคนนั้นและเฝิงหยู่ดูสนิทสนมกันมากและมองตากันด้วยความรัก ราล์ฟรู้สึกงง เขายังไม่เคยได้ยินข่าวว่าเฝิงหยู่เลิกกับสาวรัสเซียคนนั้นแล้ว……แล้วสาวจีนคนนี้มาจากไหนกัน?
เจ้านายคบผู้หญิงทั้งสองคนในเวลาเดียวกันงั้นหรอ?
ราล์ฟเคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน
แต่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ไม่เหมาะที่ราล์ฟจะอยู่ตรงนั้น เขารีบพูดธุระให้เสร็จอย่างรวดเร็วและกลับไปที่ไมโครซอฟท์ในซีแอตเทิล แม้ว่าเขาจะจัดการให้ลูกน้องคอยดูแลงานต่างๆ ในไมโครซอฟท์แล้ว แต่เขาจะมั่นใจมากขึ้นถ้าเขาไปคอยคุมเอง
หลังจากที่ราล์ฟกลับไป ลีน่าก็ถามอย่างระมัดระวัง “ฉันมากวนเธอทำงานหรือเปล่า?”
“แค่เรื่องเล็กน้อย ไม่เป็นไรหรอก เธออยากไปที่ไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า?” เฝิงหยู่ถาม การช่วยบริษัทซิกส์เซ้นส์เข้าซื้อกิจการของสถานีโทรทัศน์เป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับเขาจริงๆ
“ฉันได้ยินมาว่าสวนโอลิมปิกที่นี่มีชื่อเสียงมาก พรุ่งนี้เราไปที่นั่นกันเถอะ” ลีน่าอยากจะไปที่นั่น
พอเฝิงหยู่ได้ยินที่เธอพูด เขาก็อุทานออกมาทันที “ไม่ เธอจะไปที่ไหนก็ได้ ยกเว้นที่นั่น!”
ติดตามได้ที่ ceonovel.com