EG บทที่ 765 เงินเดือนสูง
 
มีชายชาวอเมริกันคนหนึ่งเข้ามาสัมภาษณ์ในตำแหน่งพ่อครัว เฝิงหยู่จงใจถามคำถามออกไปประมาณ 2-3 ข้อ คุณสามารถทำปลาทอดซอสเปรี้ยวหวานได้หรือเปล่า? แล้วไก่ผัดถั่วลิสงล่ะมีวิธีการทำอย่างไร? อีกฝ่ายถึงกับยืนงงพร้อมกับแสดงสีหน้าว่างเปล่าทันที
เฝิงหยู่หันไปมองราล์ฟอย่างรวดเร็ว นี่คือพ่อครัวที่จะมาทำอาหารจีนงั้นหรือ? เขาไม่รู้ภาษาจีนแม้แต่คำเดียว ไก่ผัดถั่วลิสงต้องเอาไปทอดก่อนงั้นหรือ? แล้วปลาทอดซอสเปรี้ยวหวานต้องใช้ปลาทะเลมาทำอย่างนั้นรึ?!
นอกจากนี้คนที่มาสมัครตำแหน่งคนสวนยังมีหนวดเครารุงรัง เขาบอกว่าตัวเองเป็นมืออาชีพแต่เขาจะรู้วิธีตัดหญ้าในสวนงั้นหรือ?ในเมื่อหนวดเคราของตัวเองยังไม่รู้ว่าต้องจัดการอย่างไร? แล้วดอกไม้กับต้นมะนาวของฉันล่ะจะมีสภาพอย่างไรหากให้คนผู้นี้มาเป็นคนสวน
ช่างไฟอีกคนก็ไม่รู้วิธีการซ่อมแซมเครื่องใช้ไฟฟ้าชนิดอื่นๆเลย เขารู้เพียงการเดินสายไฟเท่านั้น
ส่วนชายอีกคนก็มาขอทำงานที่นี่ในตำแหน่งครูฝึกว่ายน้ำพร้อมกับตำแหน่งไลฟ์การ์ด? ทำไมเฝิงหยู่ต้องมีไลฟ์การ์ดในสระว่ายน้ำส่วนตัวด้วยล่ะ? เขาแค่เติมน้ำลงในสระให้มันแค่ครึ่งอกของเขาก็ได้นี่นา
นอกจากนี้คนที่มาสมัครตำแหน่งแม่บ้านอีกคนบอกว่าเธอสามารถทำงานได้แค่วันเดียวต่อสัปดาห์เท่านั้นและยังกล้าที่จะขอเงินค่าจ้าง 300 ดอลลาร์สหรัฐต่อสัปดาห์อีกต่างหาก ถ้าเธอจะขอกันขนาดนี้เขาแนะนำให้เธอไปปล้นธนาคารเอาดีกว่า!
เมื่อเฝิงหยู่กำลังจะระเบิดอารมณ์ออกมากลิ่นอาหารก็โชยเข้าจมูกของเขาเสียก่อน เขาลุกขึ้นและเดินไปยังห้องอาหารทันที
“อ่า..คุณเฝิง..รอสักครูนะค่ะขอเวลาอีก 5 นาที”
ปลาทอดซอสเปรี้ยวหวานกับไก่ผัดถั่วลิสง? นี่เธอได้ยินสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่งั้นรึ? อืม…ฉลาดดีนี่ กลิ่นและหน้าตาของมันทำให้ท้องของเขาหิวขึ้นมาทันทีแต่รสชาติของมันจะดีเท่าหน้าตาหรือเปล่า?
“คุณเฝิงคะ? พอดีไม่มีข้าวดิฉันก็เลยทำพายจีนขึ้นมาแทน..ดิฉันเพิ่งเรียนทำมาไม่นานก็เลยไม่ค่อยมั่นใจในเรื่องรสชาติสักเท่าไหร่”
เฝิงหยู่เคยพักอยู่ในอเมริการะยะหนึ่งและมีโอกาสไปทานอาหารในร้านอาหารจีนอยู่บ้าง ร้านอาหารจีนในอเมริกาส่วนใหญ่มีการปรับปรุงรสชาติให้ถูกปากชาวตะวันตกและมันมีรสชาติแปลกๆ เขาไม่ชอบรสชาติอาหารของที่นั่น!
มันดูน่าทึ่งที่สามีภรรยาคู่นี้มาจากมณฑลทางใต้ของจีนแต่สามารถทำอาหารที่เขาชอบขึ้นมาได้ อาหารที่ทำขึ้นในวันนี้ราคาไม่ใช่ถูกๆเลยสักนิด
ปลาที่ใช้ทำปลาทอดซอสเปรี้ยวหวานทำมาจากปลาไนซึ่งเป็นปลาน้ำจืดจำพวกตะเพียน ในประเทศสหรัฐอเมริกาคนไม่นิยมทานปลาน้ำจืดมากนักเพราะมันมีก้างเยอะ
เฝิงหยู่ได้ขอให้คนของตนไปหาปลาไนมาให้และปลาไนตัวนี้ถูกตกมาจากทะเลสาบส่งตรงมาให้เขาโดยเฉพาะ ในอเมริกาจะมีเพียงคนที่มีใบอนุญาตจับปลาเท่านั้นที่จะสามารถจับปลาตามแหล่งน้ำต่างๆได้ ใบอนุญาตมีค่าธรรมเนียมหลายดอลลาร์ต่อปี ทั้งยังมีข้อจำกัดมากมายในการจับปลาอีกด้วย หากปลามีขนาดเล็กเกินไปชาวประมงก็ต้องปล่อยมันคือสู่ธรรมชาติ หากปลาที่จับได้ถูกทำเครื่องหมายเอาไว้ชาวประมงจะต้องแจ้งให้เจ้าหน้าที่ทราบ หากถึงฤดูวางไข่พวกเขาก็ไม่สามารถจับปลาได้และเมื่อถึงช่วงเวลาที่สามารถจับปลาได้ก็สามารถจับได้เพียง 2 ตัวเท่านั้น
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมราคาของปลาไนหนึ่งตัวของประเทศอเมริกาถึงมีมูลค่าเท่ากับปลาไนสิบตัวในประเทศจีนและมันยังมีขนาดใหญ่กว่าอีกด้วย
เนื้อวัวและเนื้อไก่ที่เขาให้ลูกน้องซื้อมาก็มีคุณภาพดีที่สุด แม้แต่ผักก็เป็นผักสดใหม่จากวอล์มาร์ท มันไม่สามารถหาเครื่องปรุงรสของจีนตามซุปเปอร์มาร์เก็ตทั่วไปได้ ราล์ฟจึงไปหาซื้อเครื่องปรุงเหล่านั้นตามซุปเปอร์มาร์เก็ตที่นำสินค้าของจีนเข้ามาขายโดยเฉพาะซึ่งมันมีราคาที่แพงมาก!
ทั้งหมดนี้ถือว่ามีราคาที่แพงมากหากเทียบกับผลิตภัณฑ์ทั่วๆไปแต่เฝิงหยู่ก็สามารถจ่ายเงินซื้อได้อย่างสบายๆ
หลังจากทานอาหารเสร็จเขาก็สังเกตเห็นว่าหญิงชาวจีนผู้นี้ได้หายตัวไปจากห้องอาหาร เขาจึงหันไปมองราล์ฟด้วยความสงสัย ก่อนที่ราล์ฟจะชี้ไปที่ห้องนั่งเล่น เขาจึงได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังทำความสะอาดห้องนั่งเล่นอย่างขะมักเขม้น
ว้าว…..เธอทำงานหนักมากจริงๆ เฝิงหยู่สามารถจ้างเธอเป็นทั้งแม่ครัวและแม่บ้านได้ ฝีมือการปรุงอาหารของเธออาจเทียบไม่ได้กับเพ่อครัวมืออาชีพในภัตตาคารอาหารจีนแต่เธอฝีมือของเธอถือว่าใช้ได้หากเทียบกับแม่บ้านทั่วๆไป เธอไม่ได้โกหกที่บอกว่าเคยเปิดร้านอาหารมาก่อน เฝิงหยู่จึงตัดสินใจถามเธอว่าต้องการเงินเดือนเท่าไหร่
เฝิงหยู่เดินไปยังสนามหญ้าเพื่อตรวจสอบฝีมือของชายชาวจีนผู้เป็นสามีของหญิงเมื่อครู่ เมื่อเห็นว่าเฝิงหยู่เดินออกไปราล์ฟก็รีบเดินตามออกไปเช่นกัน ราล์ฟถึงกับตกใจในสิ่งที่เห็น ทำไมคนผู้นี้ถึงทำงานได้เร็วขนาดนี้?!
สนามหญ้าที่เคยเต็มไปด้วยใบไม้แห้งตอนนี้ได้หายไปแล้ว หญ้าที่เคยรกไปทั่วพื้นที่ก็ถูกตัดจนเตียน ทั่วทั้งบริเวณดูสะอาดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สิ่งสำคัญที่สุดคือดอกไม้ที่ปลูกไว้ริมรั้วก็ถูกจัดแต่งอย่างเรียบร้อย แม้ว่าดอกไม้จะยังดูเหี่ยวเฉาแต่ดินก็ถูกพรวนขึ้นมาใหม่ ผู้ชายคนนี้ทำงานเร็วมาก เขาทำงานเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร?
“คุณเฝิงครับ..ต้นมะนาวเริ่มมีลูกแล้วก็เลยตัดแต่งค่อนข้างยาก…สภาพของมันถือว่าดูดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ในตอนนี้แล้วครับ..ถ้าสัก 2 เดือนก่อนหน้านี้ผมมีโอกาสได้มาดูแลมันตั้งแต่แรกสภาพของมันอาจจะดูดีกว่านี้และจะออกลูกดกอย่างแน่นอน..อ่า..ผมขอตัวไปทำความสะอาดสระว่ายน้ำก่อนนะครับ..ผมสัญญาว่าจะทำให้เสร็จภายในหนึ่ง”
“ไม่จำเป็นครับ”
เฝิงหยู่ยกมือห้ามเอาไว้ทำให้ชายชาวจีนที่อยู่ตรงหน้าเขาตื่นตระหนกทันที
“คุณเฝิงเป็นเพราะผมทำงานช้าไปหรือครับ? ขอโอกาสให้ผมได้ลองทดสอบฝีมืออีกครั้งเถอะครับ..ผมจะพยายามทำงานให้เร็วกว่านี้..สวนไม่ได้รับการดูแลมาได้ระยะหนึ่งแล้วและต้นมะนาวก็เริ่มออกผลก็เลยทำให้ผมทำงานได้ช้าลง..ยังไงก็ขอโอกาสให้ผมได้ทำงานเถอะครับ..จะให้เงินเดือนผมไหร่ผมก็ยอมครับ”
“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นหรอกครับ..ที่ผมบอกว่าไม่จำเป็นเพราะผมพอใจกับการทำงานของคุณ..เข้าไปข้างในก่อนดีกว่าเราต้องมาตกลงเรื่องเงินเดือนของคุณกันก่อน..อ้อ? ผมลืมไปเลยว่าผมต้องเรียกคุณทั้งสองว่าอะไร?”
ชายผู้เป็นสามีรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก
“ครับคุณเฝิง..ผมชื่อเถียนต้าจุน..จะเรียกผมว่าเถียนก็ได้..ส่วนภรรยาของผมชื่อเจ้าอี้หญิงจะเรียกเธอว่าเจ้าก็ได้ครับ”
เฝิงหยู่หันไปมองราล์ฟก่อนที่ราล์ฟจะกระซิบบางอย่างให้เขาทราบ
“งานก่อนหน้านี้พวกเขาได้เงินเดือนเดือนละ 600 ดอลลาร์สหรัฐครับ..พร้อมทั้งอาหารและที่พักฟรี”
600 ดอลลาร์สหรัฐก็ประมาณ 5,000 หยวน ในประเทศจีนเงินเดือนของคนทำสวนจะไม่เกิน 500 หยวนต่อเดือนและเงินเดือนของแม่บ้านประมาณ 300 หยวน ถ้าบ้านหลังใหญ่ขึ้นหน่อยพวกเขาก็ได้เงินเดือนที่สูงขึ้นไปอีก อ่า..สามีภรรยาคู่นี้ตั้งใจมาทำงานที่นี่เพื่อหาเงินก้อนโตจริงๆสินะ!
“แล้วเงินเดือนของแม่บ้านและคนสวนแบบเต็มเวลาอยู่ที่เท่าไหร่ล่ะ?”
“ขึ้นอยู่กับขนาดของบ้านที่พวกเขาจะเข้าทำงานครับ..ในซีแอตเทิลเงินเดือนเฉลี่ยของอาชีพนี้จะอยู่ที่ 1,200 ดอลลาร์สหรัฐครับ”
ให้ตายเถอะ! เงินเดือนสูงขนาดนี้เลยเหรอ? แต่สองคนนี้ก็ดูขยันขันแข็งดี อีกอย่างคนที่มาสมัครงานแม่บ้านที่ขอทำงานเพียงสัปดาห์ละวันก็เรียกเงินเดือนถึง 1,200 ดอลลาร์สหรัฐเช่นกัน เงินแค่ 1,200 ดอลลาร์สหรัฐก็แค่เศษเงินของเฝิงหยู่เท่านั้นล่ะ!
ในสหรัฐอเมริกาเงินเดือนของคนที่ทำอาชีพนี้ถือว่าสูงมาก บางคนอาจได้เงินเดือนมากกว่าคนที่ทำงานประจำในบริษัทเอกชนเสียอีกแต่นายจ้างของพวกเขาจะต้องพึงพอใจกับผลงานของพวกเขาถ้าไม่เช่นนั้นพวกเขาอาจไม่ได้รับเงินแม้แต่เหรียญเดียว
“คุณเถียน..คุณเจ้า..ถ้าอย่างนั้นผมขอคุยรายละเอียดกับพวกคุณเลยแล้วกัน”
“ด..ได้ครับ!”
เถียนต้าจุนตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“พวกคุณอยากได้เงินเดือนกันเท่าไหร่?”
“ก่อนหน้านี้พวกผมเคยได้ 600 ดอลลาร์สหรัฐ…แต่สำหรับงานที่นี่เรายินดีที่จะรับเงินเดือน 500 ดอลลาร์สหรัฐครับ”
เถียนต้าจุนเห็นว่าเฝิงหยู่ขมวดคิ้วมุ่น เขากลัวว่าเฝิงหยู่จะไม่เห็นด้วยที่พวกเขาจะได้รับเงินเดือนเท่าเดิมก็เลยรีบลดจำนวนเงินลงอย่างรวดเร็ว
“ตกลง..ราล์ฟบอกกับผมว่าตามฐานเงินเดือนเฉลี่ยของคนที่นี่พวกคุณสองคนควรจะได้เงินเดือน 1,200 ดอลลาร์และผมจะเพิ่มโบนัสให้อีกหากพวกคุณทำงานให้ผมเป็นอย่างดี..พวกคุณพอใจกับเงินเดือนจำนวนนี้หรือเปล่า?”
เฝิงหยู่ไม่คิดที่จะให้เงินเดือนพวกเขาสูงมากกว่านี้แต่เขาก็ให้โบนัสกับคนอื่นๆที่ทำงานให้เขาเช่นกัน มันจะแปลกอะไรหากเขาจะเพิ่มโบนัสให้กับคนชาติเดียวกัน
“…คุณเฝิงผมว่ามันสูงเกินไปนะครับ..คุณไม่จำเป็นต้องให้เงินเดือนพวกเราสูงมากขนาดนี้ก็ได้”
เถียนต้าจุนตกตะลึงกับเงินเดือนที่เฝิงหยู่จะจ่ายให้เขา
“หากพวกคุณพอใจกับเงินเดือนจำนวนนี้ผมก็จะปฏิบัติต่อพวกคุณเป็นอย่างดี..พรุ่งนี้ราล์ฟจะพาพวกคุณสองคนไปจัดการเรื่องใบอนุญาตเข้าทำงานให้เรียบร้อย..ผมขอแจ้งให้พวกคุณรู้ไว้ก่อนว่าผมจะไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอด..หากผมไม่ได้พักอยู่ที่นี่พวกคุณก็สามารถพักผ่อนได้ตามสบายหรือจะไปหาลูกชายของพวกคุณก็ได้..แต่ถ้าลูกชายของพวกคุณจะมาหาที่นี่ก็แจ้งให้ผมทราบล่วงหน้าก่อนแล้วกัน..มันมีห้องว่างเหลืออยู่ก็ให้เขาพักที่นั่นก็ได้..อ้อ!..พรุ่งนี้พวกคุณสามารถเริ่มงานได้เลย..ตอนนี้ไปหาอาหารกลางวันทานก่อนแล้วกันเดี๋ยวจะมีคนพาไปดูห้องที่พวกคุณจะเข้าพัก..ผมขอย้ำอีกอย่างหนึ่งนะครับบ้านหลังนี้พวกคุณสามารถเข้าออกทุกห้องได้ตลอดเวลายกเว้นเพียงห้องนอนกับห้องหนังสือเท่านั้นที่ผมอนุญาตให้เข้ามาทำความสะอาดได้เท่านั้น”
“ได้ครับคุณเฝิง..ขอบคุณมากๆเลยครับ”
เฝิงหยู่โบกมือว่าไม่เป็นไรก่อนจะขึ้นไปห้องหนังสือเพื่ออ่านหนังสือนวนิยาย และก็ถึงเวลาที่จะต้องเขียนจดหมายหาเธอแล้วเช่นกัน