EG บทที่ 728 ให้ฟาร์มร่วมลงทุน
 
เมื่อชาติที่แล้วของเฝิงหยู่ กลุ่มบริษัทเป่ยต้าฉางเป็นองค์กรที่จัดตั้งขึ้นโดยสำนักงานเกษตรรัฐและการปรับปรุงที่ดิน ซึ่งเป็นโครงการนำร่องในการจัดตั้งรัฐวิสาหกิจขนาดใหญ่ จีนกำลังพยายามเลียนแบบรูปแบบการจัดการบริษัทขนาดใหญ่ของญี่ปุ่น พวกเขารู้สึกว่าบริษัทขนาดใหญ่จะสามารถแข่งขันในระดับสากลได้มากขึ้น แน่นอนว่าบริษัทในโครงการนำร่องล้วนได้รับเงินสนับสนุนจากรัฐ ต่อมา บริษัทได้มีการปรับโครงสร้างให้เป็นรูปแบบการถือหุ้นเพื่อให้รัฐบาลได้เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุด
 
กลุ่มบริษัทเป่ยต้าฉางถือว่าเป็นกลุ่มของทุกหน่วยงานภายใต้สำนักงานเกษตรรัฐและการปรับปรุงที่ดิน พวกเขารวมฟาร์มทั้งหมดที่อยู่ภายใต้เขตอำนาจของตนเพื่อจัดตั้งบริษัทนี้ สำนักงานสาขาภายใต้สำนักงานเกษตรรัฐและการปรับปรุงที่ดินจัดตั้งบริษัทสาขาภายใต้พวกเขาอีกที บริษัทนี้ผลิตสินค้าที่เกี่ยวข้องกับการเกษตรเป็นส่วนใหญ่
 
จีนลงทุนเงินจำนวนมากในบริษัทนี้ อัตราส่วนหนี้สินต่อบริษัทนี้สูงมาก แต่ก็เป็นการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นหลังจากที่จดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์ บริษัทนี้เพิ่มรายได้เฉลี่ยของเกษตรกรทั้งหมด ซึ่งถือว่าประสบความสำเร็จ โดยเป็นบริษัทการเกษตรที่โดดเด่นที่สุดในประเทศจีนและเพิ่มการส่งออกของจีน
 
แต่การก่อตั้งของกลุ่มบริษัทเป่ยต้าฉางนั้นเกิดขึ้นหลังจากปี 1998 และเสร็จสมบูรณ์หลังจากปี 2000 ในระหว่างนั้น บริษัทได้ทำผิดพลาดหลายครั้ง เฝิงหยู่ค่อนข้างตกใจเมื่อเห็นการก่อตั้งของกลุ่มบริษัทเป่ยต้าฉางเกิดขึ้นเร็วกว่าเดิมมาก
 
นี่คือสิ่งที่แตกต่างออกไปจากเส้นทางเดิม ประวัติศาสตร์จะยังสามารถกลับไปสู่เส้นทางเดิมได้หรือเปล่า?
 
“ใครเป็นคนคิดชื่อนี้ครับ?” เฝิงหยู่ถาม
 
จางรุ่ยเฉียงมองหน้าเลขาหลิว เลขาหลิวตอบอย่างอายๆ “ผมเป็นคนคิดเองครับ ผู้นำก็รู้สึกว่าชื่อนี้โอเค ผมคิดว่าจังหวัดหลงเจียงของเราจะเป็นยุ้งฉางขนาดใหญ่ที่สุดของจีนในอนาคต”
 
เฝิงหยู่ยกนิ้วให้เขา “ถูกต้องแล้วครับ เราจะประสบความสำเร็จ”
 
หลังจากนั้น เฝิงหยู่มองหน้าจางรุ่ยเฉียง จางรุ่ยเฉียงจะไม่โทรหาเฝิงหยู่เพื่อมาถามแค่คำถามพวกนี้ จะต้องมีอะไรอย่างอื่นแน่ๆ เป็นไปได้หรือเปล่าว่าเขาต้องการร่วมงานกับบริษัทอาหารแปรรูปไท่หัว?
 
มีทั้งข้อดีและข้อเสียในการจัดตั้งบริษัทร่วมทุนกับรัฐบาล เฝิงหยู่ต้องพิจารณาอย่างรอบคอบ ที่สำคัญที่สุดคือใครจะเป็นคนที่มีอำนาจตัดสินสูงสุดในกิจการร่วมค้านี้ ผู้มีอำนาจตัดสินใจที่ดีสามารถช่วยให้บริษัท หลีกเลี่ยงความเสี่ยงที่ไม่จำเป็นและเพิ่มผลกำไรได้ แต่ผู้นำที่ไม่มีความสามารถก็สามารถทำให้บริษัท ล้มละลายได้ในเวลาไม่นาน!
 
จางรุ่ยเฉียงเห็นเฝิงหยู่ไม่พูดอะไร เขาก็เลยพูดต่อ “เรากำลังคิดที่จะจัดตั้งบริษัทขนาดใหญ่ อย่างที่คุณบอกไว้ เราต้องการลงทุนในการเกษตรทุกด้าน เรายังมีแบรนด์ที่ดี เช่น เหล้าขาวเป่ยต้าฉางในจังหวัดของเรา ซึ่งมีประวัติอันยาวนาน นอกจากนี้ เรายังมีถั่วตราเปา แบรนด์นี้มีประวัติอันยาวนานหลายทศวรรษ และยังมีโรงงานนมผงอีกสองสามแห่งที่อยู่ในตลาดมานานกว่า 10 ปี สำหรับผลิตภัณฑ์ข้าว เราก็มีข้าวอู่ฉาง ข้าวชนิดนี้ปลูกขึ้นเป็นพิเศษสำหรับจักรพรรดิในสมัยโบราณ ยังมีอีกสองสามแบรนด์ที่เราสามารถพัฒนาได้”
 
เฝิงหยู่พยักหน้า “แล้วไงต่อครับ?”
 
“แล้วก็……เราไม่มีเงินทุนเพียงพอที่จะดำเนินการตามแผนนี้” จางรุ่ยเฉียงกล่าว
 
เฝิงหยู่มีความคิดเกี่ยวกับเงินทุนที่จำเป็นเอาไว้แล้วเมื่อจางรุ่ยเฉียงพูดถึงเรื่องแผนของรัฐบาล หากรัฐบาลระดับจังหวัดมุ่งเน้นไปที่แนวความคิดเดียว พวกเขาก็จะมีเงินทุนเพียงพอ แต่ถ้าจะดำเนินการทุกอย่างพร้อมกัน เงิน 10,000 ล้านหยวนอาจจะยังไม่พอเลยก็ได้
 
เมื่อชาติที่แล้วของเฝิงหยู่ กลุ่มบริษัทเป่ยต้าฉางเริ่มต้นขึ้นได้ยังไง? พวกเขาปล่อยให้ฟาร์มเข้ามาร่วมลงทุนด้วยและให้หน่วยงานและสำนักงานต่างๆ เป็นเจ้าของหุ้นของบริษัท ทั้งหมดนี้ทำให้สามารถต่อกั้งบริษัทมูลค่าหลายพันล้านหยวนได้ ซึ่งมียอดขายมากกว่าแสนล้านหยวนต่อปี
 
สินทรัพย์ที่สำคัญที่สุดของฟาร์มของรัฐคืออะไร? ที่ดิน เกษตรกร และพืชผล นั่นหมายความว่ากลุ่มบริษัทเป่ยต้าฉางมีวัตถุดิบเป็นของตัวเอง นี่คือสินทรัพย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของบริษัท
 
หากไม่มีฟาร์ม บริษัทอาจไม่สามารถเติบโตได้ การลงทุนเงิน 10,000 ล้านหยวนอาจไม่เพียงพอในการจัดตั้ง บริษัทนี้ในขณะนี้ แม้ว่าเงินนี้จะเพียงพอ แต่การเติบโตก็จะไม่เหมือนกับเมื่อชาติที่แล้วของเฝิงหยู่ เพราะจะมีความเสี่ยงสูงมากเกินไป และเฝิงหยู่ก็ไม่อยากลงทุนด้วย
 
“คุณโทรหาผมเพื่อขอให้ผมลงทุนในบริษัทนี้งั้นหรอ? คุณพูดถึงหลายอุตสาหกรรมก่อนหน้านี้ หากคุณอยากดำเนินการทุกอย่างพร้อมกัน เงิน 10,000 ล้านอาจไม่พอ คุณวางแผนที่จะใช้ขนาดของธุรกิจเพื่อเพิ่มความสามารถในการแข่งขันของบริษัท แต่ถ้าคุณเพิ่มขนาดธุรกิจ คุณจะต้องเพิ่มเงินลงทุนของคุณด้วย นอกจากนี้ พวกคุณวางแผนที่จะใช้แผนทั้งหมดนี้พร้อมกัน ความเสี่ยงมันจะสูงเกินไป ผมจะไม่ลงทุนใน บริษัทนี้แน่นอน” เฝิงหยู่ส่ายหน้า
 
จางรุ่ยเฉียงตกใจ “คุณเป็นคนแนะนำเรื่องนี้เอง แล้วทำไมคุณถึงบอกว่ามีความเสี่ยงสูงเกินไปล่ะ? คุณกำลังโกหกเราตอนที่เสนอแนะเรื่องนี้งั้นหรอ?”
 
เลขาหลิวพูดเสริม “ผู้จัดการเฝิงครับ เรื่องนี้สำคัญมากสำหรับผู้นำ คุณไม่ควรล้อเล่นนะครับ”
 
เฝิงหยู่พยายามกลั้นหัวเราะ “ทำไมพวกคุณถึงวิตกกังวลมากขนาดนั้นล่ะครับ? ผมบอกว่าผมจะไม่ลงทุน แต่ผมไม่ได้บอกว่าผมไม่มีทางออกให้คุณสักหน่อย ที่จริงแล้วทางออกก็อยู่ตรงหน้าคุณนั่นแหละ”
 
จางรุ่ยเฉียงมองหน้าเลขาหลิว ทางออกอยู่ตรงหน้าพวกเขางั้นหรอ? แล้วทำไมพวกเขาถึงยังไม่เห็นคำตอบเลยล่ะ?
 
เฝิงหยู่ยืนขึ้นแล้วเดินไปที่แผนที่บนผนัง เขาชี้ไปที่แผนที่ของหลงเจียงและโบกมือให้พวกเขา “มาดูนี่สิครับ อะไรคือความแตกต่างระหว่างตรงนี้ที่เราอยู่กับจังหวัดอื่นๆ?”
 
จางรุ่ยเฉียงถาม “ที่ดินของเรามีการปรับยกระดับมากกว่าและมีความอุดมสมบูรณ์มากกว่าจังหวัดอื่นงั้นหรอ?”
 
เฝิงหยู่ส่ายหน้าแล้วมองไปที่เลขาหลิว เลขาหลิวมองดูแผนที่และพูดว่า “เป็นเพราะประวัติของเราและเรามีฟาร์มมากกว่าจังหวัดอื่นๆ หรอครับ?”
 
“ถูกต้องครับ! ความแตกต่างอย่างมากที่สุดระหว่างจังหวัดของเรากับที่อื่นๆ ก็คือฟาร์ม”
 
“แล้วฟาร์มมีประโยชน์อะไร? ฟาร์มอยู่ภายใต้เขตอำนาจของสองแผนก และผลกำไรส่วนใหญ่ก็จะถูกส่งมอบให้กับผู้นำระดับสูง รัฐบาลระดับจังหวัดได้รับเปอร์เซ็นต์เพียงเล็กน้อยเท่านั้น แทบจะไม่ถือว่าเป็นอัตราการขยายตัวทางเศรษฐกิจของจังหวัดของเราเลยด้วยซ้ำ” จางรุ่ยเฉียงตอบด้วยความโกรธ
 
“พวกคุณอยากจัดตั้งบริษัทนี้ขึ้นมาเพื่อให้จังหวัดรักษาผลกำไรจากฟาร์มไม่ใช่หรอ? งั้นผมจะหาทางออกที่ดีกว่านี้ให้คุณ พวกคุณไม่เพียงแต่จะรักษาผลกำไรส่วนใหญ่ภายในจังหวัดได้เท่านั้น แต่ยังจะได้รับการสนับสนุนจากผู้นำระดับสูงด้วย” เฝิงหยู่ตอบอย่างมั่นใจ
 
ดวงตาของจางรุ่ยเฉียงเบิกโต เป้าหมายของพวกเขาดูออกได้อย่างชัดเจนขนาดนั้นเลยหรอ? แต่พวกเขาทุกคนรวมหัวกันตั้งนาน แต่ก็ยังหาทางออกไม่ได้ ทำไมเฝิงหยู่จึงมีความมั่นใจขนาดนั้น? คำตอบของเขาจะได้ผลอย่างแน่นอนจริงหรอ?
 
“ฟาร์มมีคุณค่าอะไรมากที่สุด? นอกเหนือจากผลผลิตเก็บเกี่ยวและพืชผล ฟาร์มไม่มีคุณค่าอื่นใดเลย ฟาร์มเป็นเพียงสถานที่ผลิตวัตถุดิบ ทุกคนก็น่าจะรู้ว่าผลกำไรจากการผลิตวัตถุดิบนั้นต่ำกว่ามากเมื่อเปรียบเทียบกับวัสดุแปรรูป ดูอย่างน้ำมันระดับพรีเมี่ยมไท่หัวสิครับ ส่วนผสมหลักคือถั่วเหลืองและกากที่เหลือก็ถูกนำไปทำเป็นอาหารสัตว์ ซึ่งช่วยลดต้นทุนการผลิตลงได้อย่างมาก และน้ำมันปรุงอาหารของเราก็ขายในราคาที่สูงขึ้นได้ ยอดขายของเราทำได้ดีมากเมื่อเทียบกับแบรนด์อื่น”
 
“ใช่แล้ว นี่คือสิ่งที่เราต้องการจะทำ” จางรุ่ยเฉียงตอบ เฝิงหยู่พูดแบบนี้ต้องการหมายถึงอะไร?
 
“ปัญหาของคุณคือเงินทุน พวกคุณมีเงินทุนที่จะจัดตั้งโรงงานแปรรูปอยู่แล้ว แต่มีเงินไม่พอที่จะซื้อวัตถุดิบงั้นหรอ? ในอีกมุมหนึ่ง เกษตรกรในฟาร์มของรัฐต้องส่งมอบผลผลิตเก็บเกี่ยวส่วนหนึ่งให้กับรัฐบาล และพวกเขาไม่เต็มใจที่จะให้พวกคุณทุกคนเอาผลผลิตเก็บเกี่ยวที่เหลือไปใช้ประโยชน์หรอก พวกเขาไม่ไว้ใจรัฐบาลท้องถิ่น”
 
แม้ว่าจางรุ่ยเฉียงไม่อยากจะยอมรับเรื่องนี้ แต่เกษตรกรพวกนั้นจะยอมรับเงื่อนไขสินเชื่อจากนักธุรกิจมากกว่ารัฐบาลแน่นอน
 
“ทางออกง่ายๆ เลยก็คือให้เกษตรกรพวกนั้นมาร่วมลงทุนในบริษัทด้วย!”