EG บทที่ 650 เล่ห์เหลี่ยม 2
 
หัวหน้าหลี่เอ่ยเสียงเย็น
“ฉันล่ะอยากเห็นหน้าไอ้โจรห้าร้อยคนนี้เสียจริง! เขาบอกว่าตัวเองแซ่เหอ..หรือเรียกว่าเฮียเหออย่างนั้นหรือ? เขากล้าเรียกตัวเองว่าเฮียต่อหน้าฉันสินะ!”
เฝิงหยู่ หัวหน้าหลี่และผู้จัดการจ้าวพากันออกจากสำนักงานเพื่อไปพบกับเฮียเหอทันที
ว้าว! เฮียเหอคนนี้ตัวใหญ่กว่าที่เขาคิด เขาดูสูงใหญ่และดูแข็งแรงกว่าเหวินตงจุนเสียอีก เขาน่าจะสูงประมาณ 190 เซนติเมตรได้
ทันใดนั้นหัวหน้าหลี่ก็โพล่งออกไป
“นายไม่ใช่เฮียเหอสินะ? ลูกพี่นายอยู่ไหน?!”
เฝิงหยู่และผู้จัดการจ้าวมองหน้ากันด้วยความสับสน คนๆนี้ไม่ใช่เฮียเหองั้นหรือ? ทำไมหัวหน้าหลี่จึงรู้เรื่องนี้ล่ะ? หัวหน้าหลี่เคยพบกับเฮียเหอมาก่อนหรือเปล่า? แต่มันก็ไม่น่าจะเป็นแบบนั้นได้ ถ้าหากเขาเคยพบเฮียเหอมาก่อนจริงเขาก็น่าจะพูดอะไรออกมาบ้าง
ต้าจวงรู้สึกตกใจเมื่อเห็นตำรวจในเครื่องแบบ ทำไมตำรวจถึงมาอยู่ที่นี่ได้? เฮียเหอไม่ได้พูดอะไรถึงตำรวจ เขาแค่บอกให้ต้าจวงมารับตัวหยิงซีกลับเท่านั้น แล้วอีกอย่างตำรวจคนนี้ดูเหมือนจะเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงอีกด้วย
“ผมนี่ล่ะเฮียเหอ! ใครกันที่เรียกให้ผมมาพบ?”
ต้าจวงแกล้งทำเป็นนิ่งและเอ่ยถามเสียงเหี้ยม แต่การแสดงออกของเขากลับผิดปกติและชำเลืองไปทางประตูเป็นระยะๆ  ภาษากายของเขาทรยศเขาแล้ว! เขากำลังคิดหาวิธีหลบหนีอย่างแน่นอน
“นายมันก็แค่ลูกน้องปลายแถวเท่านั้นล่ะ หยุดเล่นละครกับฉันได้แล้ว! แค่เห็นหน้านายฉันก็บอกได้ทันที นายไม่มีทางหลอกฉันได้หรอก! บอกมาเดี๋ยวนี้!ว่าลูกพี่นายอยู่ที่ไหน? เขาส่งนายมาที่นี่เพื่อมาเป็นแพะรับบาปใช่มั้ย?”
หัวหน้าหลี่ถามขึ้น การใช้จิตวิทยาถือเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดในการสร้างผลประโยชน์ให้กับอีกฝ่าย นั่นคือเทคนิคที่หัวหน้าหลี่คิดขึ้นมาเพื่อสร้างผลงานและเอาใจเฝิงหยู่
นี่คิดจะให้จับกุมลูกน้องปลายแถวงั้นหรือ? ไม่มีทาง! หากจะให้เขาจับใครสักคนก็ต้องเป็นหัวหน้าแก๊งค์และต้องรวบตัวสมาชิกทั้งหมดให้ได้เท่านั้น นี่มันจะเป็นผลงานชิ้นใหญ่และแน่นอนว่าเฝิงหยู่จะต้องพอใจอย่างแน่นอน
โชคดีที่ความสามารถของหัวหน้าหลี่ผู้นี้ยังมีเต็มเปี่ยม เขาขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งนี้ได้ไม่ใช่เพราะเส้นสาย เขาผ่านประสบการณ์มามากมาย ถ้าเขายังมองเล่ห์เหลี่ยมง่ายๆนี้ไม่ออก เขาก็คงเป็นเพียงแค่ตาแก่ใส่เครื่องแบบตำรวจแค่นั้นกระมัง?!
ขนาดตัวของชายผู้นี้ใหญ่มากแล้ว เขาจะไปปะปนอยู่ท่ามกลางฝูงชนเพื่อขโมยของได้อย่างไร?
“ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่? ผมมาที่นี่เพื่อรับตัวหยิงซีกลับ”
ต้าจวงยังคงยืนกรานตามเดิม
เฝิงหยู่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและแสร้งกดโทรออกตามเบอร์โทรที่หยิงซีใช้โทรหาเฮียเหอเมื่อก่อนหน้านี้ โทรศัพท์ดังขึ้นและมาจากชายร่างใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า
ต้าจวงหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดรับมันต่อหน้าเฝิงหยู่
“ผมบอกแล้วไงว่าผมนี่ล่ะเฮียเหอ! หยิงซีอยู่ที่ไหนกันแน่? เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือว่าพวกคุณจะปล่อยตัวเธอทันทีที่ผมมาที่นี่”
“ฉันต่างหากล่ะที่เป็นคนโทรหานายตอนนี้ นายจำเสียงฉันไม่ได้เหรอไง?”
ผู้จัดการจ้าวพูดขึ้นมา
“แน่นอนว่าผมจำได้แต่เสียงในโทรศัพท์มันไม่ชัดเท่าไหร่”
ต้าจวงพยายามสงบสติอารมณ์ของตนเอง
ตอนนี้ทุกคนต่างรู้ว่าชายผู้นี้ไม่ใช่เฮียเหอ คุณภาพของสัญญาณโทรศัพท์มือถืออาจไม่ชัดนักแต่สำเนียงแมนดารินของผู้จัดการจ้าวต่างจากเฝิงหยู่เป็นอย่างมาก ทุกคนสามารถบอกถึงความแตกต่างได้อย่างชัดเจน
“โทรหาลูกพี่ของนายซะ! บอกเขาไปถ้าเขาไม่มาที่นี่! เดี๋ยวนี้! ฉันจะประกาศจับเขาทั่วเมือง!”
หัวหน้าหลี่พูดเสียงกลั้วหัวเราะ
คนผู้นี้อยากเป็นหัวหน้าแก๊งค์ด้วยสมองแบบนี้จริงๆงั้นหรือ? หัวหน้าแก๊งค์โจรต้องมีทักษะและจะต้องฉลาดเป็นกรด ถ้าไม่มีคุณสมบัตินี้มันยากที่จะทำให้ลูกน้องเชื่อฟังได้ คนผู้นี้ดูโง่เกินไปที่จะเป็นหัวหน้าแก๊งค์ได้ ถ้าเขาเป็นหัวหน้าแก๊งค์จริงๆคงไม่มีใครอยากติดตามเขาแน่นอน
“ผมนี่ล่ะคือเฮียเหอ!”
ต้าจวงยังคงยืนยันเสียงแข็ง
“ผู้หญิงคนนั้นบอกกับเราว่าลูกพี่ของเธอรูปร่างไม่สูงใหญ่นัก ถึงแม้พวกนายอยากจะให้ใครก็ตามมาปลอมตัวเป็นลูกพี่ก็ตาม มันก็ควรหาคนที่มีรูปร่างคล้ายกันไม่ใช่หรือ? ขนาดของนายกับลูกพี่ของนายมันไม่ต่างกันเกินไปหรือไง? ”
หัวหน้าหลี่เอ่ยเสียงเรียบ
แน่นอนว่าหยิงซีไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับลูกพี่ของเธอ เรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นโดยหัวหน้าหลี่ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าใครคือเฮียเหอ แต่เขาก็มั่นใจว่าคงไม่มีอาชญากรคนนั้นที่สูงไปกว่า 190 เซนติเมตรได้อีก นอกจากนี้ขนาดตัวของหมอนี่มันเด่นเกินกว่าจะมาเป็นโจรขโมยของได้ เขาคงไม่สามารถลอดผ่านหน้าต่างเพื่อปีนเข้าไปขโมยได้หรอก!
นั่นคือเหตุผลที่หัวหน้าลี่กล้าพูดออกไปว่าเฮียเหอตัวเล็กกว่าชายคนนี้
หลังจากหัวหน้าหลี่พูดจบต้าจวงก็หน้าถอดสีทันที
“แล้ว..แล้วผมต้องทำยังไง? ลูกพี่ผมเขายุ่งมาก เขาก็เลยส่งผมมาแทน”
“นายไม่สามารถเป็นตัวแทนลูกพี่นายได้หรอกนะ ฉันคิดว่านายคงติดต่อลูกพี่นายได้! โทรหาเขาซะ! ฉันจะคุยกับเขาเอง”
ต้าจวงเริ่มลังเล เขาไม่แน่ใจว่าเขาควรติอต่อหาเฮียเหอดีหรือไม่? แต่ตำรวจนายนี้บอกว่าจะประกาศจับเฮียเหอไปทั่วเมืองย่อมหมายความว่าเขามีตำแหน่งใหญ่พอที่จะทำเช่นนั้นได้ ตำรวจนายนี้ต้องการคุยกับเฮียเหอเอง แล้วถ้าการเจรจาล้มเหลว เฮียเหอจะไม่ถูกจับกุมหรือ?
“แค่บอกสิ่งที่คุณต้องการแล้วผมจะคุยกับเฮียเหอเอง”
“นี่นายคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้ามาต่อรองกับฉัน! โทรหาลูกพี่ของนายเดี๋ยวนี้! บอกเขาไปว่าหลี่ฉางเซิงอยู่ที่นี่แล้ว ถ้าเขาไม่มาภายใน 10 นาที ฉันเอาเขาตายแน่! ”
หัวหน้าหลี่เอ่ยเสียงเหี้ยม
ต้าจวงลนลานก่อนจะเริ่มต่อสายไปหาเฮียเหอทันที
“เฮียเหอผมมาถึงแล้ว เอ่อ..ผมยังไม่เจอหยิงซีเลยครับ เอ่อ..มีตำรวจอยู่ที่นี่ด้วยเขาบอกว่าเขาชื่อหลี่ฉางเซิงและเขาให้เฮียมาที่นี่ภายใน 10 นาที ..ครับ! เข้าใจแล้วครับ”
หลังจากวางสายต้าจวงก็หันไปแจ้งกับหัวหน้าหลี่
“เฮียเหอกำลังเดินทางมาที่นี่ แล้วพวกคุณช่วยพาหยิงซีมาที่นี่ได้หรือเปล่า?”
หยิงซีถูกนำตัวออกจากสำนักงานและเธอก็ตกตะลึงในทันทีเมื่อเห็นต้าจวง ทำไมต้าจวงมาอยู่ที่นี่แล้วเฮียเหอละ?
“ดูเหมือนเฮียเหอของเธอจะไม่กล้ามาที่นี่แล้วกระมัง? บางทีเขากำลังหาทางหลบหนีอยู่ มันคุ้มค่าแล้วหรือไงที่จะเลือกติดตามคนแบบนี้”
หัวหน้าหลี่ยังคงใช้จิตวิทยากดดันต่อไป
ก่อนที่หยิงซีจะได้พูดอะไร หัวหน้าหลี่ก็สั่งให้ตำรวจหญิงพาตัวเธอออกไปทันที พวกเขาไม่สามารถคุมตัวหยิงซีและต้าจวงไว้ด้วยกันได้ หัวหน้าหลี่ยังต้องการเค้นข้อมูลจากพวกเขาเกี่ยวกับเฮียเหอต่อไป
จากการแสดงออกของหยิงซี ทำให้หัวหน้าหลี่มั่นใจว่าชายร่างใหญ่ที่กำลังถูกคุมตัวเข้าไปในสำนักงานไม่ใช่เฮียเหอ สัญชาตญาณของเขาถูกต้องแล้ว
.
.
เฮียเหอวางหูโทรศัพท์ลงและหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ต่อสายไปยังสายหนึ่งทันทีหลังจากนั้นไม่นานมือที่ถือโทรศัพท์ก็ค่อยๆสั่นขึ้น
หลี่ฉางเซิง เป็นหัวหน้าระดับสูงสุดของเขตและยังเป็นรองผบ.กรมตำรวจของเมืองปักกิ่งอีกด้วย นี่คือการขโมยของในซุปเปอร์มาร์เก็ตเท่านั้น มันจำเป็นต้องใช้ตำรวจยศใหญ่ขนาดนี้เลยหรือ?
เฮียเหอรู้สึกเสียใจที่เขาให้หยิงซีไปขโมยของในไท้หัวซุปเปอร์มาร์เก็ต หากเรื่องนี้ถึงมือคนในระดับหลี่ฉางเซิงมันจะต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
แต่หลังจากคิดไปได้ระยะหนึ่งเขาก็มั่นใจว่าการขโมยของพวกเขามันเป็นเพียงคดีเล็กๆเท่านั้น หลี่ฉางเซิงอาจก่นด่าพวกเขาอยู่พักใหญ่และให้พวกเขาไปนอนในห้องขังสัก 2-3 คืนแล้วก็ปล่อยตัวพวกเขาออกมา หลังจากนั้นเขาจะหลีกเลี่ยงจากไท้หัวซุปเปอร์มมาร์เก็ตอย่างแน่นอน
ใช่แล้ว! ฉันต้องไปที่นั่นแบบคนที่กลับใจและยอมรับผิดกับสิ่งที่ตัวเองก่อไว้ ไม่มีเหตุผลใดที่เขาจะไปขัดขืนกับตำรวจใหญ่แบบนั้น
.
.
“สวัสดีครับ ผมชื่อเหอจี๋ คุณเรียกผมว่าเสี่ยวเหอก็ได้ เอ่อ..ผู้หญิงของผมทำผิดไปแล้วแต่ผมสัญญาว่าจะสั่งสอนเธอและไม่ให้เธอมาขโมยของแบบนี้อีก”
เฮียเหอเดินเข้ามาในสำนักงานและเริ่มเอ่ยขอโทษ
“เสี่ยวเหอ? บอกชื่อจริงนายมาซะ!”
หัวหน้าหลี่ตะคอกใส่
“ชื่อจริงของผมคือเฉียนจิงแต่เป็นเพราะสีผิวของผมมันคล้ำไปหน่อยคนอื่นก็เลยตั้งชื่อเล่นนี้ให้”
เฉียนจิงอธิบาย
“เฉียนจิง? พ่อแม่นายเข้าใจตั้งนี่นา เอาล่ะ! จากที่นายพูดมาเมื่อกี้ นายกำลังจะบอกฉันว่าการที่หยิงซีขโมยของในไท้หัวซุปเปอร์มาร์เก็ตเป็นความคิดของเธอเองงั้นหรือ? เรื่องนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนายเลยสินะ?”
หัวหน้าหลี่ยิ้มเยาะ
“ผมไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย! ผมได้เปลี่ยนชีวิตตัวเองแล้ว ตอนนี้ผมกำลังทำงานในเลานจ์เล็กๆแห่งหนึ่ง”
เลานจ์? แววตาของหัวหน้าหลี่สว่างวูบทันที นี่มันง่ายกว่าที่จะจับเขาไปลงโทษเสียอีก!