Jun Jiu Ling หวนชะตารัก ภาค 3 ตอนที่ 119 คุณชายไม่พอใจ
หนิงอวิ๋นเจาทิ้งม้าให้เด็กรับใช้ ก้าวยาวๆ เดินไปด้านใน“ท่านไปในเมืองมาหรือ?” หนิงอวิ๋นเยี่ยนตามหนิงอวิ๋นเจาไปติดๆ เอ่ยอีกครั้ง “ท่านไปพบจวินเจินเจินใช่หรือไม่?”“ใช่” ก้าวเท้าของหนิงอวิ๋นเจาหยุดลง ยิ้มเอ่ยตอบเขายอมรับตรงไปตรงมาเช่นนี้ ยังยิ้มอีกด้วย!หนิงอวิ๋นเยี่ยนกัดริมฝีปากล่าง เล็บที่กำอยู่ในมือแทบหัก“ท่านพี่ ท่านแม่เป็นเช่นนี้แล้ว ท่านยังไปพบนาง” นางกระทืบเท้าร้องตะโกน “เพื่อผู้หญิงคนนั้น ท่านไม่สนว่าท่านแม่จะเป็นหรือตายแล้วรึ?”พูดพลางปิดหน้าร้องไห้ไร้น้ำตาสาวใช้หญิงรับใช้ด้านหน้าด้านหลังเห็นฉากนี้เข้ารีบหลบออกไปแม้นายหญิงใหญ่หนิงฝั่งนี้ปิดบัง แต่บ้านใหญ่อีกเท่าใดก็คนแค่นี้เท่านั้น บวกกับหนิงอวิ๋นเยี่ยนทั้งวันหน้าบึ้งเดินไปเดินมา นายหญิงใหญ่หนิงเพราอะไรล้มป่วยจึงเล่าลือกันไปอย่างลับๆ แล้วนายหญิงใหญ่หนิงคัดค้านการแต่งงานระหว่างหนิงอวิ๋นเจากับคุณหนูจวิน ทั้งยังอดอาหารข่มขู่ที่จริงเรื่องที่ส่งข่าวมากะทันหันว่าสัญญาหมั้นระหว่างหนิงอวิ๋นเจากับคุณหนูจวินมีผล ตระกูลหนิงบนล่างล้วนตกตะลึงมาก คำอธิบายที่นายท่านใหญ่หนิงกับนายท่านรองหนิงให้แก่ทุกคนเหมือนกับข้างนอกการถอนหมั้นที่ตอนนั้นพูดกัน เป็นเพียงการเล่นละครร่วมกับตระกูลฟาง เพื่อจะได้จับศัตรูที่ซุ่มซ่อนอยู่ของตระกูลฟางคนในบ้านฟังแล้วเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง หากบอกว่าเป็นการเล่นละคร ถ้าอย่างนั้นละครนี่ก็เล่นสมจริงเกินไปแล้ว อย่างไรท่าทีต่อจวินเจินเจินที่นายหญิงใหญ่หนิงแสดงออกมา ทุกคนล้วนเคยเห็นมากับตาแต่ในเมื่อนายท่านใหญ่หนิงกับนายท่านรองหนิงพูดเช่นนี้แล้ว คนหนึ่งบิดา คนหนึ่งท่านอา เพียงพอเป็นคำสั่งบิดามารดาแล้ว พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องชี้มือชี้ไม้ในเรื่องการแต่งงานของหนิงอวิ๋นเจา อีกอย่างคู่สมรสเป็นคุณหนูจวินเชียวนะเป็นคุณหนูจวิน ไม่ใช่จวินเจินเจินแม้เป็นคนคนเดียวกัน แต่เรียกขานไม่เหมือนกัน ฐานะก็ไม่เหมือนกันแล้วคุณหนูจวินในวันนี้ไม่ใช่จวินเจินเจินที่ตอนนั้นถูกพวกเขาหยามหยันดูแคลนแล้วคุณหนูจวินแห่งโรงหมอจิ่วหลิงถูกยกย่องเป็นเจ้าแม่ฝี มีชื่อเสียง มีเงินทอง มีวิชาหมอเทวดาเทพองค์นี้หากเชิญมาอยู่ในบ้าน ใยไม่ใช่สรรพชีวิตในบ้านสงบสุข!ทุกคนยินดีเห็นเรื่องนี้สำเร็จ ถึงขั้นดีใจไม่คลาย ขนาดนายหญิงผู้เฒ่าหนิงที่พักผ่อนยามชราอยู่ที่คฤหาสถ์นอกเมืองยังดีใจมาก แน่นอนนี่ก็เพราะนายท่านรองหนิงบอกนางอ้อมๆ ว่าคู่ครองที่หาให้หนิงอวิ๋นเจาเป็นตระกูลแพทย์ตระกูลหนึ่งที่มีชื่อเสียงเป็นหมอเทวดาโด่งดังที่เมืองหลวงนายหญิงผู้เฒ่าหนิงชื่นชอบชื่อเสียงโด่งดังนัก กับตระกูลแพทย์ก็พอใจมากเช่นกัน ลูกชายคนรองเลือกยิ่งวางใจ จึงไม่สนใจอีกรอเพียงดื่มสุราของหลานสะใภ้คนทั้งหมดล้วนดีใจสุขสันต์ นอกจากนายหญิงใหญ่หนิงกับหนิงอวิ๋นเยี่ยนนี่ทำให้คนมากมายไม่เข้าใจ“ก่อนหน้านี้ไม่ชอบคุณหนูจวินก็ช่างเถิด แต่ตอนนี้คุณหนูจวินไม่ใช่คุณหนูจวินก่อนหน้านี้แล้ว”“ใช่แล้ว ไม่เข้าใจว่าคิดยังไงกัน”“ลูกสะใภ้เก่งปานนี้ตระกูลกี่แห่งแย่งชิงกันต้องการนะ”“ใช่น้องสามียุยงหรือไม่? พูดขึ้นมาอวิ๋นเยี่ยนแต่งงานแล้ว วันวันอยู่ที่นี่…”คำพูดนี้ลอยเข้าหูหนิงอวิ๋นเยี่ยน ทำนางโกรธแทบตายนี่เกี่ยวอะไรกับนาง!นางไม่ได้ทำอะไรชัดๆ คนเหล่านี้ถึงกับว่าร้ายล้อเลียนนางเพราะจวินเจินเจินคนนั้น!นางสกุลหนิงนะ จวินเจินเจินคนนั้นยังเป็นคนนอกนะ!คนเหล่านี้ช่างไม่มีหัวใจดีงามจริงๆยังมีท่านพี่ท่านแม่ด้านนี้ยังล้มหมอนนอนเสื่อไม่กินไม่ดื่ม ด้านนั้นได้ยินว่าจวินเจินเจินกลับมา เขากลับวิ่งไปพบนางทันทีจบสิ้นแล้ว จบสิ้นแล้ว กระทั่งท่านแม่เขาก็ไม่สนแล้ว จวินเจินเจินคนนี้ยังไม่ทันเข้าประตูมาก็ปีนขึ้นไปบนศีรษะท่านแม่แล้วหนิงอวิ๋นเยี่ยนยิ่งคิดยิ่งโศกเศร้าเจ็บปวด เปล่งเสียงร้องไห้เสียงดัง“ไม่ต้องร้องไห้แล้ว” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ย “ท่านแม่ยังป่วยอยู่ เจ้าก็ร้องไห้ร้องห่มที่บ้านเช่นนี้ จะทำให้ท่านแม่กลัดกลุ้ม”เสียงของเขาแม้ไม่ดัง แต่ไม่มีรอยยิ้มทั้งยังเย็นชาอยู่บ้างเสียงร้องไห้ของหนิงอวิ๋นเยี่ยนชะงักไป ท่าทางหวาดกลัวนิดๆ มองหนิงอวิ๋นเจาทีหนึ่ง แต่จากนั้นก็เศร้าใจคับแค้นใครกันทำให้ท่านแม่กลัดกลุ้ม? เป็นเพราะเสียงร้องไห้ไม่กี่ทีของนางเป็นเหตุรึ?เป็นเพราะเขาทำให้ท่านแม่ผิดหวังชัดๆหนิงอวิ๋นเยี่ยนสะอื้นฮึกทีหนึ่ง ปิดหน้าวิ่งผ่านเขาไปทางห้องของนายหญิงใหญ่หนิงหนิงอวิ๋นเจาสีหน้าไม่ร้อนรนไม่หงุดหงิด ก้าวยาวๆ ต่อ สาวใช้หญิงรับใช้ข้างทางตอนนี้ถึงกล้าก้มหน้าเดินผ่านไปหนิงอวิ่นเจากลับพลันหยุดเท้า ร้องเรียกหญิงรับใช้คนหนึ่ง“เจ้าไปตระกูลสือสักเที่ยว” เขาเอ่ย “บอกน้องเขยประโยคหนึ่ง บอกว่าข้าบอก ให้เขามารับอวิ๋นเยี่ยนกลับไป”หญิงรับใช้ตกใจสะดุ้งโหยงแต่ไหนแต่ไรเคยได้ยินแต่สามีให้ครอบครัวมารดามารับคน ครอบครัวมารดาให้ตระกูลสามีมารับคนนี่เพิ่งเป็นครั้งแรกครอบครัวสามีให้ครอบครัวมารดามารับคนเพราะไม่พอใจ ถ้าอย่างนั้นครอบครัวมารดาให้ครอบครัวสามีมารับคนก็เพราะไม่พอใจด้วยหรือเปล่า?ครอบครัวสามีไม่พอใจ ตระกูลมารดาคือที่พึ่งและที่พักของผู้หญิง นี่ตระกูลมารดาไม่พอใจไล่ออกไป ตระกูลสามียังมองสูงได้อีกหรือ?คุณหนูหาเรื่องให้คุณชายไม่พอใจแล้ว! คุณชายไม่พอใจแล้ว!ความโกรธนี่จุดขึ้นมาไม่น้อยจริงๆ!ทำอย่างไร?หญิงรับใช้สีหน้าวิตกกังวงล เรื่องในบ้านเช่นนี้ตลอดมาเป็นนายหญิงใหญ่หนิงตัดสินใจ นี่ นี่ต้องบอกนายหญิงใหญ่หนิงหรือไม่?ความคิดแล่นผ่าน สายตาหนิงอวิ๋นเจาก็จับอยู่บนร่างนาง“ทำไม? ไม่เข้าใจรึ?” เขาเอ่ย เสียงอ่อนโยน หน้าตาเป็นมิตร “ต้องให้ข้าพูดอีกรอบไหม? หรือให้ข้าไปหาคนอื่นสั่ง?”คุณชายตลอดมาอ่อนโยนประหนึ่งหยก อ่อนโยนมีมารยาทกับคน แต่เสียงนี้คำพูดนี้ฟังเข้าหู หญิงรับใช้ที่แทรกซึมอยู่ในเรือนในมาหลายสิบปีก็อดไม่ไหวสะท้านทีหนึ่งในคำพูดนี้มีคำพูด ในคำพูดมีคำเตือนมีข่มขู่ มีเอ่ยออกมาต้องทำเจ้าฟังไม่เข้าใจ เจ้าไม่เชื่อฟัง ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไสหัวออกไปได้แล้วทำให้นายหญิงใหญ่หนิงโกรธ นางอยู่ไม่เป็นสุข ทำให้คุณชายสิบหนิงโกรธ นางก็อยู่ไม่เป็นสุข ยังมีคุณหนูจวินในอนาคต…. บ้านหลังนี้เป็นของนายหญิงใหญ่หนิง แต่พูดให้ถึงที่สุดแล้วเป็นของคุณชายสิบหนิงรวมถึงนายหญิงน้อยหนิงหญิงรับใช้พริบตาก็ตัดสินใจ“บ่าวฟังเข้าใจเข้าค่ะ จะไปเตรียมรถเดี๋ยวนี้” นางเอ่ยอย่างนอบน้อมหนิงอวิ๋นเจาพยักหน้าให้นาง“น้องเขยมาแล้วให้เขามาพบข้าด้วย” เขาเอ่ยหญิงรับใช้ขานรับอีกครั้ง มองหนิงอวิ๋นเจาก้าวยาวจากไป ตอนนี้นางถึงยกมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก สาวใช้หญิงรับใช้ด้านข้างตอนนี้ถึงแห่เข้ามา“เกิดอะไรขึ้น?”“คุณชายสั่งอะไร?”ทุกคนพากันเอ่ยถามเสียงเบาหญิงรับใช้โบกมือให้ทุกคน“หลังจากนี้ทุกคนทำความเข้าใจสักหน่อย” นางกดเสียงเบา ชี้ไปเรือนด้านในอย่างมีนัยยะ “ในบ้านนี้น่ะไม่เหมือนก่อนหน้านี้แล้ว”พูดจบก็ไม่พูดมากอีกหมุนตัวรีบร้อนจากไปแล้ว ทิ้งคนที่ไม่เข้าใจถกเถียงคาดเดากลุ่มหนึ่งไว้หนิงอวิ๋นเจาเดินเข้ามาในห้องของนายหญิงใหญ่หนิง หนิงอวิ๋นเยี่ยนฟุบอยู่บนเตียงนายหญิงใหญ่หนิงร้องไห้ นายท่านใหญ่หนิงกำลังนวดหูอย่างรำคาญอยู่มองเห็นหนิงอวิ๋นเจาเข้ามา นายหญิงใหญ่หนิงยื่นมือทันที“เจ้าออกไปซะ” นางตะโกนเอ่ยเสียงแหบหนิงอวิ๋นเจาแน่นอนไม่ได้ออกไป นายท่านใหญ่หนิงขมวดคิ้ว“มีอะไรพูดกันดีๆ เถอะ” เขาเอ่ยผ่อนคลายบรรยากาศ“พูดกันดีๆ? เจ้าพูดสิเจ้าไปทำอะไรมา?” นายหญิงใหญ่หนิงมองหนิงอวิ๋นเจาตวาด“ท่านแม่ คุณหนูจวินกลับมาแล้ว ข้าไปพบนาง” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ยตรงไปตรงมาเสียงร้องไห้ของหนิงอวิ๋นเยี่ยนยิ่งดังนายหญิงใหญ่หนิงก็ยื่นมือกุมหน้าอก ราวกับหายใจไม่ออก“เจ้าไปหานางก็ไม่ต้องมาหาข้าอีก” นางเอ่ยเสียงแหบ“ท่านแม่ เรื่องราวอย่างไรก็ต้องจัดการ” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ยเสียงอ่อนโยน “ร้องไห้โวยวายเช่นนี้ อย่างไรก็ไม่ใช่หนทาง ข้าไปพบคุณหนูจวิน เพื่อถามนางว่าทำไมกลับมา ตอนนั้นคุยกันแล้วว่านางจะยังไม่กลับมาชั่วคราว นางกลับมากะทันหันเช่นนี้ ในเมืองต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ ข้ากังวลตระกูลของพวกเรา…”ได้ยินเขาพูดถึงตรงนี้ นายท่านใหญ่หนิงที่อยู่ด้านข้างเลิกคิ้วขึ้น รอฟังต่ออยู่ นายหญิงใหญ่หนิงก็เปิดปากขัดหนิงอวิ๋นเจา“เจ้าไม่ต้องลากหลักการยิ่งใหญ่เหล่านี้มาพูดกับข้า ข้าไม่รู้จักพวกเจ้าบุรุษรึ พูดจาสง่าผ่าเผยแต่ก็แค่เพื่อความอยากในหัวใจตนเองเท่านั้น ผู้หญิงต่ำช้าคนนั้นกลับมาไม่กลับมาฟ้าจะถล่มได้หรือ รีบร้อนไปถามก็แค่อยากพบ…” นางเอ่ยสีหน้าเย็นชา“พอเสียที!”นายท่านใหญ่หนิงตวาดโกรธเกรี้ยวคำหนึ่งขัดนายหญิงใหญ่หนิงในห้องหยุดนิ่ง นายหญิงใหญ่หนิงไม่อยากเชื่ออยู่บ้างมองเขา หนิงอวิ๋นเยี่ยนก็ตกใจสำลัก หยุดร้องไห้ ในแววตามองนายท่านใหญ่หนิงหวาดผวาอยู่บ้างนางโตมาขนาดนี้เพิ่งเคยเห็นท่านพ่อเป็นเช่นนี้ครั้งแรก บางทีเหตุเพราะจัดการงานทั่วไปในตระกูล นายท่านใหญ่หนิงจึงเป็นคนยิ้มแย้มเป็นมิตรคนหนึ่งมาตลอด พูดจาเสียงดังยังน้อยครั้งนัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบันดาลโทสะทำไมอยู่ดีๆ โกรธขึ้นมาแล้ว?ท่านแม่ก็ยังไม่ได้พูดอะไรนี่….หนิงอวิ๋นเยี่ยนกุมหน้าอก เสียงร้องไห้สักนิดก็ไม่กล้าส่งออกมา แววตามีความหวาดกลัว ที่มากกว่าก็คือความสิ้นหวังในบ้านแห่งนี้ ท่านพ่อคนเพียงคนเดียวที่ตัดสินเลือกสิทธิของท่านแม่ได้ในที่สุดก็จะลงมือแล้วหรือ?……………………………………….
คอมเม้นต์