Jun Jiu Ling หวนชะตารัก ภาค 3 ตอนที่ 86 ใครทำ
นางสังหารคนผู้หนึ่ง คนผู้หนึ่งตายใต้เท้าของนางคุณหนูจวินไม่ได้ก้มหน้า ยื่นมือปิดหน้าส่งเสียงกรีดร้องทีหนึ่งหลิ่วเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ด้านข้างไม่ได้สนใจด้านนี้มองเพียงเรื่องสนุกด้านนั้นตกใจสะดุ้งโหยง ไม่ได้มองว่าเกิดเรื่องอะไรก็ร้องตามขึ้นมาด้วย พลางกอดคุณหนูจวินไว้ทุกสิ่งนี้ก็เกิดขึ้นในชั่วพริบตาเช่นกันตั้งแต่เด็กสาวคนนั้นถามว่าคนตายหรือยัง จนถึงนางถามว่าต้องการให้ช่วยหรือไม่ กระดกมีดขึ้นมา จนถึงเด็กสาวคนนั้นโผเข้าหามีดจนตาย เพียงแค่ชั่วหายใจเข้าหายใจออกเท่านั้นพวกนางไม่มีคำพูดฟุ่มเฟือย ถึงขนาดไม่มีความคิดพร่ำเพรื่อ ก็เช่นนี้….จบสิ้นแล้วคุณหนูจวินประหนึ่งเด็กสาวที่ตระหนกตกใจตามถนนในหมู่บ้านที่เคยเห็น กุมหน้าปิดหู กระทืบเท้ากรีดร้องคนทั้งหมดล้วนถูกเสียงกรีดร้องด้านนี้ทำตกใจสะดุ้งโหยง“เวรตะไล นังเด็กนั่นตายแล้ว”มองเห็นเด็กสาวที่คอพาดอยู่บนมีดบนพื้น คนตระกูลหวงก็โกรธเดือดดาลร้องด่า คนก็พุ่งเข้ามาคุณหนูจวินนายบ่าวที่กอดกันกรีดร้องจิตใจหวาดกลัวตระหนก ถูกพวกเขาไล่ไปด้านข้างแม้เป็นหมอ อย่างไรก็เป็นเด็กผู้หญิง เห็นคนตายต่อหน้าก็หวาดกลัวสินะ?คนของตระกูลหวงไม่สนใจคุณหนูจวิน คนหลายคนก้มตัวสำรวจลมหายใจของเด็กสาวมีคนหนึ่งไม่ยินยอมมองไปทางคุณหนูจวิน“คุณหนูจวิน ยังมีทางช่วยไหม?” เขาเอ่ยถามคุณหนูจวินยังกุมใบหน้า ได้ยินคำถามถึงมองข้ามมาทีหนึ่ง“ไม่มีแล้ว” นางเอ่ยบรรดาข้ารับใช้ก็รู้ว่าไม่มีทางช่วยแล้ว หลังถามทีหนึ่งนี้ยืนยันก็ไม่ถามอีก“ตายแล้ว” เขาเอ่ยชิงชัง ยกเท้ากระทืบแรงๆ บนร่างเด็กสาวคนนั้น “สบายนางแล้ว”คุณหนูจวินถอยหลังหลายก้าว ชนคนผู้หนึ่งล้มหลิ่วเอ๋อร์กรีดร้องอีกครั้งคุณหนูจวินยืนมั่นคงมองข้ามไป ร่างกายแข็งทื่อเล็กน้อยลู่อวิ๋นฉีผู้ประหนึ่งหลักไม้กำลังหลุบสายตามองนางสีหน้าของเขานิ่งสนิท แววตามืดหม่นท่ามกลางความโกลาหลทั้งหมดนี้ เขากับบรรดาองครักษ์เสื้อแพรล้วนประหนึ่งหลักไม้ตอกลงบนพื้นนิ่งไม่ขยับดูไปแล้วยิ่งประหลาดเรื่องเมื่อครู่ผู้อื่นไม่สังเกต การเคลื่อนไหวเล็กน้อยนี่ของตนเองเขาต้องมองเห็นแน่คุณหนูจวินมองเขายังคงกุมหน้าสีหน้าไม่เปลี่ยน“เสแสร้ง” ลู่อวิ๋นฉีพลันยิ้ม เอ่ยออกมาหนึ่งคำเขาเห็นแล้วจริงๆ นั่นแล้วอย่างไรคุณหนูจวินมองเขาไม่พูดไม่จา วางมือลง“คุณหนูจวิน คุณหนูจวิน” คนตระกูลหวงพุ่งเข้ามาคว้านางไว้ “รีบไปดูนายท่านของพวกเรา”คุณหนูจวินจึงอาศัยโอกาสมาทางใต้เท้าน้อยหวงด้านนี้ ทิ้งสายตาของลู่อวิ๋นฉีไว้ด้านหลังร่างใต้เท้าน้อยหวงหมอบอยู่บนพื้นนิ่งไม่ขยับ ใต้ร่างรอยเลือดแผ่ขยาย“คุณหนูจวิน คุณหนูจวิน” คนที่ล้อมอยู่ร่ำไห้ร้องตะโกน มองนางเต็มไปด้วยความคาดหวังคุณหนูจวินไม่ได้ก้มตัวยื่นมือไปตรวจดู“ไม่ต้องดูแล้ว” นางเอ่ย “ไม่ไหวแล้ว”ได้ยินคำนี้ความหวังสุดท้ายของผู้คนตระกูลหวงก็ดับลง“ท่านไม่ใช่ปลุกตายกลับเป็นได้หรือ? ท่านไม่ใช่ตัดสินความเป็นความตายผู้คน ฝีมือเยี่ยมโรคร้ายหายดีหรือ?” ครอบครัวหลายคนร้องตะโกนดุร้ายนี่เพิ่งเป็นครั้งแรกที่พบครอบครัวที่ไม่เกรงใจต่อคุณหนูจวินเช่นนี้หลิ่วเอ๋อร์รีบขวางหน้าคุณหนูจวินไว้“เจ้าตะโกนอะไรกันฮะ! คุณหนูของข้าไม่ใช่ยมบาล รักษาโรคได้ยังจะไม่ให้คนตายได้เรอะ อีกอย่างคนก็ไม่ใช่คุณหนูของข้าสังหาร” นางก็ตะโกนดุร้ายเช่นกันสาวใช้ตัวน้อยคนนี้แม้ไม่เกรงใจแต่คำพูดที่เอ่ยก็เรียกสติคนตระกูลหวงใต้เท้าเฒ่าหวงที่นั่งอยู่บนพื้นสีหน้านิ่งค้าง พริบตาหนึ่งราวกับแก่ชราไปอีกสิบปีเงยหน้าขึ้นมาโดยพลัน“ใคร?” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า“จะเป็นใครได้ ผู้หญิงคนนั้นไง” หลิ่วเอ๋อร์ไม่หวาดกลัวสักนิดเอ่ย ยื่นมือชี้ด้านข้าง “ผู้หญิงคนนั้นนางเองก็ตายแล้ว นับว่าชีวิตหนึ่งแลกชีวิตหนึ่ง”ชีวิตหนึ่งแลกชีวิตหนึ่ง?ชีวิตของลูกชายเขา หนึ่งชีวิตแลกกันได้หรือ?นอกจากนี้ลูกชายของเขาเดิมทีจะไม่ตาย หากให้คุณหนูจวินรักษาล่ะก็แต่ดันถูกม้าตื่นตัวหนึ่งพุ่งมาขัดเหยียบตายม้าตื่น อยู่ดีๆ จะมีม้าตื่นได้อย่างไร?บนโลกนี้แต่ไหนแต่ไรไม่มีเรื่องบังเอิญ มีแค่คนกระทำ!“ใคร?” ใต้เท้าเฒ่าหวงตะโกนเอ่ย คนก็ลุกขึ้นมาจากพื้น มองมาด้านหน้าม้าที่ตายไปสายตาของทุกคนก็มองตามไปด้วย ด้านหน้าทหารกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ราวกับไว้อาลัยแด่ม้าที่ตายไปได้ยินเสียงตะโกนฝั่งนี้ บรรดาทหารก็ไม่ได้กระจายออก แต่มีคนยื่นศอกถองทหารหลายนาย ในเวลาเดียวกันมือก็ชี้ม้าตายบนพื้น“มัน”เสียงโกรธแค้น ราวกับทั้งโศกเศร้าเสียใจด้วยจูจั้น?คุณหนูจวินสีหน้าประหลาดใจ เมื่อครู่ม้าตื่นเร็วเกินไป คนที่วิ่งขยับหลีกหลบตรงหน้าก็มาก นางไม่ได้สังเกตว่ามีใครวิ่งเข้ามาแน่นอนม้าตื่นบังเอิญเกินไป บังเอิญจนทำให้คนไม่อาจไม่สงสัยจริงๆแต่นางคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าถึงกับเป็นจูจั้นเขามาได้อย่างไร?เป็นเขา?จูจั้นยืนอยู่ตรงกลางหมู่ทหาร บนร่างย้อมรอยเลือดแถบหนึ่ง ดาบในมือยังคงมีเลือดหยด ใต้เท้าม้าสีดำตัวนั้นตายสนิทแล้ว เลือดยังคงไหลแผ่ขยายบนพื้น ใต้แสงตะวันดูไปแล้วทำให้คนแสบตาใต้เท้าเฒ่าหวงร่างกายโงนเงน ดวงตาหรี่ลงจากนั้นก็เบิกกว้าง“จูจั้น เป็นเจ้า!” เสียงของเขาแหบพร่า “เป็นเจ้าสังหารลูกชายของข้า!”จูจั้นส่งเสียงฮะทีหนึ่ง สีหน้าประหนึ่งถูกลาถีบ“ใต้เท้าเฒ่าหวงท่านพูดอะไรน่ะ?” เขาเอ่ย เบิกตายื่นมือชี้ม้าตายบนพื้น “ม้าตื่นตัวนี้จะทำร้ายคน ข้าสังหารมันเป็นการช่วยคน ท่านไม่ต้องเพื่อปกป้องมันบอกว่ามันเป็นลูกชายท่านหรอก?”ที่เกิดเหตุนิ่งไปหมด ไม่รู้คนไหนกลั้นไม่ไหวส่งเสียงดังพรืดทีหนึ่งสถานการณ์นี้เมื่อครู่ไม่เหมาะหัวเราะสถานการณ์นี้ก็ยิ่งไม่เหมาะเอ่ยคำพูดชวนหัวเช่นนี้ไม่ผิด นี่ก็คือคำพูดชวนหัวทุกคนล้วนรู้ว่าจูจั้นบุตรชายเฉิงกั๋วกงใจกล้าบุ่มบ่าม ทั้งก่อความวุ่นวายกำเริบเสิบสานเก่งเป็นที่สุด กล้าต่อยองค์ชาย ต่อยองค์ชายแล้วฮ่องเต้ก็ไม่กล้าทำอะไรเขาแต่นั่นเป็นต่อยองค์ชาย ไม่ใช่ทำร้ายลูกชายเขาฮ่องเต้ไม่กล้าทำอะไรเขา เขาหวงเฉิงกล้าเอาชีวิตเขาเพลิงโทสะที่เดิมทีใต้เท้าเฒ่าหวงพยายามสุดชีวิตกดไว้ควบคุมไม่ได้อีกต่อไปสารเลวคนนี้ เดรัจฉานตัวนี้ คนบ้าผู้นี้ถึงกับกล้าฆ่าคนกลางถนน!“จูจั้นเจ้าอย่าเสแสร้งแกล้งโง่กับข้า” เขาตะโกน คนก็พุ่งไปหาจูจั้น “เป็นเจ้าทำให้ม้าตื่น เป็นเจ้าจงใจทำร้ายลูกชายข้าตาย วันนี้เจ้าต้องเอาชีวิตมาจ่าย!”ใต้เท้าเฒ่าหวงผู้สังขารโรยราอยู่ต่อหน้าจูจั้นย่อมไม่มีภัยคุกคาม แต่ผู้คนตระกูลหวงแต่ละคนๆ ล้วนร่างกายแข็งแกร่งกำยำ ได้ยินล้วนพุ่งมาทางจูจั้น“พวกเจ้าบ้าไปแล้วรึ! ข้าผดุงความยุติธรรมกระทำกล้าหาญยังผิดอีก?”จูจั้นตะโกนโกรธเกรี้ยว ดาบที่กุมอยู่ในมือยกขึ้นมาสีหน้าของเขาตื่นเต้น แต่แววตากลับยิ่งสว่างไสว มองผ่านผู้คนตระกูลหวงที่แห่เข้ามา จ้องตรงไปที่ตัวใต้เท้าเฒ่าหวงแววตาของใต้เท้าเฒ่าหวงโกรธแค้นบ้าคลั่ง ส่วนของจูจั้นกลับนิ่งสงบแต่ความนิ่งสงบนี้กลับยิ่งน่ากลัวแม่ทัพที่ยืนอยู่ด้านข้างกุมดาบข้างเอวไว้ ร่างกายอดไม่ได้เกร็งเขม็งอย่างไม่อาจควบคุมนั่นเป็นแววตากระหายเลือด นั่นเป็นแววตาของสัตว์ป่าอย่างแท้จริงคนเดียวก็เพียงพอแล้ว ไม่อาจก่อเรื่องได้อีกแล้ว ไม่เช่นนั้นหนทางแก้ไขสถานการณ์คงไม่มีสักนิดแล้วจริงๆ“ทั้งหมดหยุด!” แม่ทัพร้องตะโกน “ห้ามตีกันบนถนน!”……………………………………….
คอมเม้นต์