Otherworldly evil monarch จอมโฉดแห่งโลกหน้า มือสังหารมือพระกาฬ ตอนที่ 255
” มิใช่ปัญหา “ดวงพระเนตรดิ่งลึกครุ่นคิด พระองค์แย้มสรวลและตรัส” หลิงน้อยคือบุตรตรีข้า ข้าจักทำลายล้างทุกสกุลที่ทำร้ายนาง ทุกผู้ที่อาจหาญลองดี ! “ ขุนนางเหวินถอนหายใจโศกเศร้าบางคนก็แสดงตนว่าพวกเขามิได้เกรงกลัว และท่านนั้นมิสามารถพอจะทำลายสกุลของพวกเขา จะช่วยลูกสาวของท่านได้อย่างไร หากท่านทำลายสกุลหลังจากพวกเขาสังหารองค์หญิงไปแล้ว ? ดูเหมือนว่า พระองค์เลือกเดินเส้นทางนี้อย่างแน่นอน การประมูลเดินทางมาถุงจุดสิ้นสุด เหล่าองค์ชายทำดีที่สุดและทำลายมันไปแล้ว มีคนจำนวนหนึ่งไม่มีความสุขเพราะเรื่องนั้น หยางมู่ คือผู้หนึ่ง แต่กระนั้น ผู้คนส่วนใหญ่มีความสุขและพึงพอใจ และเริ่มเดินออกไป นายน้อยจวินเกือบหัวเราะขณะเขามองขุนพลตู่กู้หลบฉากออกไปด้วยความสามารถดั่งวิญญาณ ลูกชายเขาติดตามไปดั่งหมอกควัน ตู่กู้เซี่ยวอี้ ยังคงอยู่เบื้องหลัง และเดินขึ้นมาชั้นบน ” ถังหยวนและ ซ้งฉาง ขึ้นมาที่นี่เมื่อทุกสิ่งเสร็จสิ้น ข้ามีบางสิ่งที่ต้องจัดการ “จวินโม่เซี่ยดูจริงจัง นี่เป็นเพียงการประมูล อย่างไรก็ตาม จวินโม่เซี่ยแอบคิดว่ามีบางสิ่งผิดพลาด ? นี่อาจมิใช่เรื่องเล็กน้อย ? เพียงหนึ่งผีเสื้อตัวเล็ก อาจก่อผลกระทบตามมา เช่นนั้นจะเกิดสิ่งใดขึ้นหากการจัดการของหอชนชั้นสูงมีบางสิ่งผิดพลาดในช่วงเวลาอันสำคัญนี้ ? ไม่ง่ายที่จะเปลี่ยนแปลง ” ท่านน้าสาม ท่านต้องออกไปข้างนอกเพื่อจัดการบางสิ่ง พวกเราจัดต้องจัดคนงานใส่ใจทุกสกุลที่กำลังแยกย้ายไปจากที่นี่ พวกเขาจะต้องติดตามว่าผู้ใดบ้างที่สกุลเหล่านี้ติดต่อด้วย จากนั้น พวกเขาจักต้องล่าถอย ไม่ทิ้งเบาะแสใดไว้เบื้อหลัง ทุกผู้จักต้องรีบรวบรวมข้อมูลทั้งหมดที่สามารถหาได้ ข้าเชื่อว่าทุกสกุลที่ทรงอำนาจในนครเทียนเชียงมาที่นี่ และนี่คือโอกาสชั้นเลิศที่จะได้ประเมินความแข็งแกร่งที่แท้จริงและเครือข่ายของพวกเขา มันจะทำให้อิทธิพลของเขาชัดเจน ท่านจักต้องเตรียมการท่านน้า ห้ามมีสิ่งใดผิดพลาด “ ” ข้าเข้าใจ ข้าจะระมัดระวัง “ใบหน้าจวินวูอี้จริงจังขณะเขาพยักหน้า ” มีเพียงสี่ผู้ในที่นี้รู้ว่าข้าอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ถังหยวน ท่านน้าสาม ซ้งฉาง และ องค์รัชทายาท ท่านน้าไม่มีปัญหาใด ถังหยวน และ ซ้งฉาง จะดีขึ้นเมื่อข้าให้คำแนะนำ เหยี่ยวผู้โดดเดี่ยวอาจมีความคิดหยาบกระด้าง แต่เขามิใช่ปัญหา … “สมองของจวินโม่เซี่ยยุ่งอยู่กับการคิดคำนวน แต่เขาไม่พูดความคิดของเขามา เขามองไปรอบๆ และสายตาหยุดลงที่หยางมู่ บังเกิดความคิดขึ้น” หยางมู่ ข้ากำลังจะเขียนบางสิ่งอย่าง ขอให้เจ้าส่งมันให้พ่อของเจ้าเมื่อถึงบ้าน ห้ามมิให้ผู้ใดได้เห็น “ หยางมู่ ตกปากรับคำคอตก ” โอ้ และยังมี ไฮ่เฉินเฟิง แต่เขาคือยอดฝีมือสวรรค์เชวียน … “จวินโม่เซี่ยไม่มีเวลาสนใจความโศกเศร้าของหยางมู่ เนื่องจากเขายังคงติดอยู่ในวังวนครุ่นคิดแผนการ จักต้องตระเตรียมเพื่อรับมือกับปัญหาในภาคหน้า หากต้องการจะดำรงไว้ซึ่งชัยชนะ มีผู้คนมากมายอยู่ที่นั่น และจวินโม่เซี่ยสัมผัสได้ราวกับมีบางคนจ้องมองเขาอยู่ ทันใดนนั้น ดวงตาของเขาก็หยุดลงที่ชายชุดดำสองคนที่ยืนอยู่เบื้องหลังองค์หญิงหลิงเมิง และความรู้สึกถึงวิกฤตการณ์ก่อตัวขึ้นในหัวใจของเขา การประมูลจบลงแล้ว เหล่าแขกเหรื่อเริ่มเดินทางกลับ องค์ชายทั้งสามจากไปแล้ว ความจริง องค์ชายสามคือผู้แรกที่จากไปเนื่องจากร้อนร้นจะแสดงความกตัญญูต่อพ่อของเขา แต่กระนั้น องค์หญิงยังคงนั่งเงียบอยู่บนเก้าอี้ องค์หญิงไม่เคยชอบวิธีการที่พี่ทั้งสามของนางต่อสู้กันเพื่อตำแหน่งจักรพรรดิ ในความจริง นางไม่เคยประสงค์จะมายังสถานที่นี้หากมิใช่ความคิดของท่านพ่อ คนเหล่านี้คือพี่ๆของข้า และเขาคือพ่อของข้า เหตุใดพวกเขาจึงไม่สนิทชิดเชื้อกัน ? เหตุใด …. เหตุใด … ทันใดนนั้น องค์หญิงหลิงเมิงสัมผัสได้ถึงความโดดเดี่ยวและอับจนหนทาง นางมักจะมองหา ตู่กู้เซี่ยวอี้ หรือสหายคนอื่นๆของนางเพื่อค้ำจุน แต่กระนั้น นางก็ยังคงต้องการไหล่ที่แข็งแกร่งเพื่อแอบอิง …ข้าจักหาคนเช่นนั้นได้ที่ใด ? องค์หญิงหลิงเมิง งดงามและแจ่มใสเสมอ อย่างไรก็ตาม อดไม่ได้ที่น่าจะรู้สึกอนาถใจในช่วงเวลานี้ นางเอื้อมมือไปแตะเข้ากับมีดบินที่สี่เล่ม ราวกับมีดที่เป็นของชายลึกลับผู้นั้นคือสิ่งเดียวที่สามารถปลอดประโลมนางได้ นางรู้สึกราวกับใบมีดอันเยือกเย็นนี้ปกปิดความอบอุ่นในร่างของชายผู้นั้น … ชายชุดดำจากไปครู่ใหญ่ ความจริงแล้ว ขุนนางหวินและองค์จักรพรรดิจากไปก่อนกลุ่มคนอื่นๆ เดิมที องค์หญิงไม่มีสิทธิแทรกแซงสถานที่ ที่พวกเขาไป สาวใช่ขององค์หญิงรู้ว่านางมิได้ออกจากวังเป็นเวลาเนินนานแล้ว ดังนั้น องค์หญิงก็มีโอกาสได้ออกมาภายนอกในที่สุด ด้วยเหตุนี้ สาวใช้จึงยืนเคียงข้างนาง และเฝ้าดูผู้คนสลายตัวอย่างอดทน โถงเริ่มโล่งขึ้นในที่สุด แท้จริงแล้วมันเริ่มว่างเหล่าอย่างผิดปกติ ไม่นาน กลิ่นหอมหวานของหมู่มวลบุปผาเข้ามาแทนที่กลิ่นของสุรา โถงนั้นเริ่มดูสง่างามขึ้นมาอีกครั้ง ขณะที่กลิ่นของผู้คนจางหาย แสดงส่องสว่างของโถงประหนึ่งปลดปล่อยความลับของใครบางคน ดนตรียังคงบรรเลง ความอ่อนโยนของมันบอกเล่าความโศกเศร้าและโดดเดี่ยวของคนรุ่นเก่านานนับพันปี …. องค์หญิงหลิงเมิงนั่งไร้วาจาขณะนางฟังอย่างสงบ บทเพลงเหมือนจะทำให้ร่างของนางโดดเดี่ยวและเปราะบาง … นายน้อยจวินได้จัดหาคนเพื่อคุ้มกันหยางมู่กลับจวน เด็กชายผู้นี้อดทนมากมายในวันนี้ และต้องประสบกับเคราะห์ร้ายอย่างใหญ่หลวง เขามาที่นี่ด้วยความเบิกบานหวังให้ตัวเองมีความสุข แต่กระนั้น เขาต้องกลับไปพร้อมด้วยบาดแผลในใจมากมาย สำหรับเด็กสิบขวบปี ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือสิ่งที่โหดร้าย อย่างไรก็ตาม นายน้อยจวินมิได้พยายามปลอบโยนเขา ปล่อยให้เขาคิดไปในสิ่งที่ทำให้มีความสุขอีกครั้ง กระบี่จำต้องลับคม พลัมบุปผาต้องการเหมันตฤดูเพื่อเฉิดฉาย ไม่มีผู้ใดสามารถก้าวขึ้นสูงสุดโดยไม่ขัดเกลาตัวเอง เด็กน้อยเติบโตได้จักต้องอาศัยมานะ ความอัปยศคือการหวานเมล็ดลงในใจที่ละเอียดอ่อนและไร้เดียงสาของเขา ชัดเจนว่าเขาประสบกับปัญหาใหญ่ในวันนี้ แต่กระนั้น ความอัปยศนี้ย่อมนำไปสู่การเติบโตที่แท้จริง การอดกลั้นในเรื่องนี้จะคุ้มค่าต่อเขาเมื่อเวลามาถึง … ไม่สำคัญว่าอนาคตจะยื่นสิ่งใดมา จำต้องใช้ประสบการณ์มากมายก่อนเด็กน้อยจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่แท้จริง มันเป็นเพียงความคิด … โลกมิอาจตกต่ำจากความรู้สึกงดงาม แต่กระนั้น เพียงผู้ที่จะไม่เพิกเฉยเท่านั้นจึงควรค่าแก่การเล่นเกมส์ชีวิต ผู้คนมิเคยทะเยอทะยานอย่างแท้จริง ผู้หนึ่งจะลุกขึ้นเหนือผู้อื่นเมื่อเขามิอาจทนการโดนกดขี่ ผู้คนจะพยายามปีนป่ายเมื่อเขาสัมผัสถึงการพ่ายแพ้ที่เหยียบย่ำลงมา ทุกสิ่งมีเหตุ และทุกเหตุสามารถก่อเกิดเป็นผล ผู้หนึ่งมิอาจร้องขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นได้เสมอเมื่อต้องอดทนกับความเจ็บปวด ยิ่งไปกว่านั้น มือสังหารจวิน มิชอบแทรกแซงเส้นทางของพระเจ้า การชมเชยก็สิ่งหนึ่ง ความช่วยเหลือก็สิ่งหนึ่ง ข้าไม่ต้องการช่วยเหลือเจ้า หากเจ้ามิสามารถทนต่อความเจ็บปวด หากเจ้าตาย เจ้าก็จะตาย ข้าจะไม่สังเวชในการตายของเจ้า หากเจ้ามิอาจยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง แม้แต่คนที่ดีก็มิอาจยกเว้น ! ท้ายที่สุด มีคนดีมากมายตายในทุกวัน นายน้อยจวินคิดกับตัวเองข้าไม่ต้องการช่วยเขา ข้ามิใช่ผู้ไถ่บาป หากจะช่วยชีวิตเขา … เขาจะต้องไม่มองหาความช่วยเหลือจากข้า ถังหยวนกำลังเบิกบานขณะขึ้นมาชั้นบน ใบหน้าอวบอ้วนของเขาแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น เขาตะโกน” กำไรมหาศาล กำไรมหาศาลจริงๆ … ว้าว … ฮ่าฮ่า … ข้าคาดว่าเพียงแค่ทำเงินส่วนหนึ่ง แต่ข้ามิคาดว่าจะมากมายเช่นนี้ ! ช่างมีความสุขยิ่ง ! “ถังหยวนกระโดดขึ้นทันทีขณะเขาคำรามใส่จวินโม่เซี่ย” เก้าสิบล้าน เก้าสิบล้านถ้วน ! ฮ่า ฮ่า ฮ่า … “ ดูราวกับเจ้าอ้วนเป็นโรคประสาทหวาดผวา นายน้อยจวินถือมาเสมอว่านิสัยของเจ้าอ้วนนั้นมิถูกต้องนัก เงิน…มิใช่ผิดบาปดั้งเดิม ! ใบหน้าซ้งฉางหม่นหมอง แท้จริงแล้ว หาร่องรอยแห่งความสุขเลยไม่ ความคิดของ ซ้งฉางนั้นตรงข้ามกับเจ้าอ้วนเกือบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะหาสุราที่วิเศษเช่นนี้ ! การขายมันให้แก่เหล่าผู้ที่เรียกว่า ชนชั้นสูงนั้น คือความไร้ค่า จะวัดค่าของสุราสวรรค์เพียงแค่ค่าเงินได้อย่างไรกัน ? การตีค่ามันด้วยเงินมิต่างอันใดกับการดูหมิ่น ! แต่กระนั้น เขาก็มิได้ไม่เชื่อฟัง เนื่องด้วยนายน้อยคือผู้ออกคำสั่ง ตู่กู้เซี่ยวอี้ จวนกระโดดด้วยความสำราญ ราวกับความสำเร็จในการประมูลที่จัดโดยจวินโม่เซี่ยนั้นนำความสำราญมาสู่นางมากยิ่งกว่าความสำเร็จได้ที่นางเคยประสบ ” อะไร ? “จวินโม่เซี่ยยิ้มส่งถังหยวน” ส่วนแบ่งกำไรของเจ้านั้นหลายสิบล้าน แล้วเจ้าประสงค์จะทำสิ่งใด ? “ ” สิ่งที่ข้าจะทำ ? “ดวงตาถังหยวนหรี่ด้วยครุ่นคิด จากนั้นเขาเอ่ยไม่เห็นแก่ตัว” ใช่ เอ่อ เหตุใดไม่เป็นเช่นนั้น ! ข้ามีความใฝ่ฝันหนึ่งสิ่ง แต่ข้ามิเคยมีเงินมากพอจะทำมัน สกุลของข้ามิเคยให้เงินแก่ข้ามากมาย เช่นนั้นข้าจึงมิอาจทำตามความฝันนี้ได้ “ เจ้าอ้วนถอนหายใจ ขณะความหลงไหลปรากฏขึ้นในดวงตา แต่กระนั้น มีแววตาแห่งความไม่พอใจตามมา บางทีอาจคือแววตาแห่งความผ่อนคลาย ทั้งความสุขที่กำลังจะเข้าใกล้ความฝันที่เขาหวังมายาวนาน … แต่ยังคงมีความกังวล … ” ความคิดอันยอดเยี่ยมนี่คือสิ่งใด ? บอกข้า “จวินโม่เซี่ยมิอาจกลั้นความสนใจ แม้นเหมือนเขาถามไม่ตั้งใจ เขายังคงอยากรู้ว่าความฝันของถังหยวนแท้จริงแล้วคือสิ่งใด ถังยวนรู้จักจวินโม่เซี่ยดีในเรื่องกิจกรรมที่สังคมมิอาจยอมรับ แม้นว่าจวินโม่เซี่ยจะมิได้สนใจความฝันอันยาวนานของถังหยวน แต่เขายังมิอาจปกป้องตัวเองจากความฝันอันสกปรกที่ถังหยวนฝังไว้ในใจเขามานานได้ ความคิดที่ข้ามขั้วกันนี้แปลกประหลาดยิ่ง ” ข้ากำลังคิดว่า … ตอนนี้ข้ามีเงินบ้างแล้ว … และเงินเหล่านั้นเป็นของข้าจริงๆ .. มากมายอย่างแท้จริง … เพียงพอที่ข้า … “ถังหยวนเศร้าลงทันที ราวกับเขากำลังตกอยู่ในบรรยากาศกดดัน ตู่กู้เซี่ยวอี้ ชื่นชอบการล้อเล่นของเจ้าอ้วนอย่างมาก แต่กระนั้น นางยังคงเงียบปากไว้เพื่อหวังรอให้เจ้าอ้วนผ่อนคลายลงเล็กน้อย ” … ข้าไปยัง ทะเลสาปหมอกวิญญาณ อยู่บ่อยครั้ง และทุกสถานประกอบการมีหญิงสาวที่ขายตัว อย่างไรก็ตาม พวกนางที่ขายตัวไม่เคยไปรวมกันอยู่ในสถานที่เดียว ผู้หญิงส่วนใหญ่เพียงแค่ร้องเล่นเต้นรำ พวกนางจะเหลือบสายตาเกี้ยวพาตรงมายังข้า และแสดงความสนใจที่จะโดนกระทำ แต่กระนั้น พวกนางมักจะปฏิเสธแม้นว่าข้าจะเสนอเงินมากมาย “ถังหยวนตีริมฝีปาก ราวกับความคิดของเขาจะสำราณไปกับฉากที่งดงงาม ทุกผู้ยังคงเงียบงัน ใบหน้าพวกเขาบูดเบี้ยวแปลกประหลาด เขาช่างคู่ควรสมญานามเสเพล มีสิ่งใดอีกที่จะคาดได้ว่าคือปรารถนาของเจ้าอ้วน … ” ข้ามิอาจทนต่อหญิงสาวผู้ที่กระทำส่อเสียดเช่นนี้กับชายหนุ่มทุกผู้ได้ “ดูราวถังหยวนมีโทสะ” พวกนางคือโสเภณี และควรพร้อมจะขายร่างกายของนาง แต่กระนั้น พวกนางบางคนกับแขวนป้ายไว้ และเอ่ยเพียงแต่เป็นนักบันเทิง … และมิใช่โสเภณี ข้ามิควรกระโดดไปยังสถานประการอื่นหากเงินมิใช่ปัญหา ? …. หญิงเหล่านั้นคิดว่าตัวเองคือนักบุญกระนั้น ? “ ทุกคนยังคงเงียบ แต่คำพูดของเจ้าอ้วนยังดูเหมือน….มีเหตุผล ” หากไม่เพราะเงิน และพวกนางใส่ใจกับการดูแย่ต่อหน้าผู้อื่น … พวกนางควรจะหาชายหนุ่ม และแต่งงาน มันจะไม่เป็นการทำให้ชีวิตพวกนางสุขสบาย และปลอดภัยหรือ ? แน่นอนเช่นนั้น ! ผู้ให้ความบันเทองเหล่านี้คือโสเภณี ข้าจะฝังพวกนางด้วยกองเงิน และดูว่าพวกนางจะขายตัวหรือไม่ ! “น้ำเสียงของถังหยวนดูจะเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและขุ่นเคือง
คอมเม้นต์