แอสทรอลอินสทรูเมนท์ร่วงจากมือของอาเหมย หานเซิ่นยื่นมือออกไปคว้ามันเอาไว้ หลังจากนั้นอวกาศที่เต็มไปด้วยดวงตาก็หายไป หานเซิ่นพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในปราสาทศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง อีแร้งแก่ อสูรไร้ดวงตาและอาเหมยได้รับบาดเจ็บหนักและล้มลงไปกับพื้นของห้องโถง
 
ราชครูกู่เยวียนรอให้อาเหมยและคนอื่นๆจัดการกับหานเซิ่นอยู่นอกปราสาทศักดิ์สิทธิ์ หลังจากผ่านไปไม่นานเขาก็เห็นมิติภายในปราสาทศักดิ์สิทธิ์เกิดความเปลี่ยนแปลง
 
เมื่อมองเข้าไปในห้องโถง ราชครูกู่เยวียนก็รู้สึกตกใจอย่างที่สุดกับสิ่งที่ได้เห็น เขาแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
 
หานเซิ่นกำลังยืนถือแอสทรอลอินสทรูเมนท์อยู่ในมือ ขณะที่อีแร้งแก่ อสูรไร้ดวงตาและอาเหมยนั้นนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น พวกเขาดูได้รับบาดเจ็บสาหัส
 
นี่เป็นภาพที่น่าตกใจอย่างมาก มันทำให้ราชครูกู่เยวียนพูดอะไรไม่ออก เขาต้องการจะหันกลับหลังและหนีเข้าไปในความมืด
 
“ราชครู นี่ราชครูคิดจะจากไปโดยไม่บอกลาสักคำอย่างนั้นหรอ?”
หานเซิ่นมาปรากฏตัวต่อหน้าราชครูกู่เยวียนอย่างกะทันหัน
 
ราชครูกู่เยวียนรู้ว่าถึงจะพูดอะไรออกไปมันก็ไม่มีประโยชน์ เขาต้องฝ่าหานเซิ่นไปให้ได้ ถ้าเขาต้องการจะมีชีวิตรอด ร่างกายของเขาสั่นไหว ทันใดนั้นก็มีร่างโคลนของเขาแปดร่างปรากฏออกมาและแยกกันหนีออกไปแปดทิศทาง
 
หานเซิ่นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่สามารถบอกได้ว่าร่างไหนคือราชครูกู่เยวียนตัวจริงกันแน่ ร่างโคลนทั้งแปดร่างนั้นมีออร่าของราชครูกู่เยวียนเหมือนกันหมด
 
“ราชครู ไม่มีความจำเป็นต้องรีบร้อนจากไป” หานเซิ่นพูดขณะที่หยิบมีดเหตุและผลออกมา เขาฟันมีดแสงออกไปแปดทิศทาง พวกมันตรงเข้าไปหาร่างโคลนทั้งแปดของราชครูกู่เยวียน
 
วิชามีดที่หานเซิ่นใช้เป็นวิชาเดิมที่เขาใช้ทุกครั้ง แต่การเลื่อนไปสู่ขั้นทรูก็อตนั้นทำให้หานเซิ่นแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมมาก เขาสามารถฟันออกไปแปดครั้งในชั่วพริบตา เสมือนกับว่าเขาฟันออกไปเพียงครั้งเดียวและมีดแสงก็แยกออกไปแปดทิศทางเอง
 
ร่างโคลนเจ็ดร่างถูกทำลาย ขณะที่ร่างหนึ่งเอาโล่เต่าออกมาป้องกันมีดแสงของหานเซิ่นเอาไว้
 
พลังเขี้ยวปะทะเข้ากับโล่เต่าและเกิดเป็นรอยลึก โล่เต่านั้นเกือบจะถูกตัดขาด แรงกระแทกที่เกิดขึ้นนั้นส่งราชครูกู่เยวียนกระเด็นออกไปพร้อมกับกระอักเลือดออกมา
 
สุดท้ายโล่เต่าก็ขาดครึ่ง ถึงแม้การฟันของหานเซิ่นจะไม่ได้ตัดโล่จนขาด แต่ด้วยพลังในการฉีกขาดของพลังเขี้ยว โล่นั้นก็ถูกทำลายในที่สุด
 
ราชครูกู่เยวียนโยนโล่เต่าที่ขาดครึ่งทิ้งไป ขณะที่ร่างกายของเขาบินไปหาความมืดด้วยการใช้แรงจากการปะทะ
 
“ราชครูกู่เยวียนเก่งมาก” หานเซิ่นอดไม่ได้ที่จะเอยชมเขา เขาคู่ควรที่ได้เป็นราชครูของเอ็กซ์ตรีมคิง
 
“แต่ถ้าราชครูคิดว่าจะหนีไปจากข้าได้ล่ะก็ ราชครูประเมินข้าต่ำเกินไปแล้ว”
หานเซิ่นใช้แอสทรอลอินสทรูเมนท์ที่เขาเพิ่งจะได้รับมา ทันใดนั้นท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยแสงของดวงดาว เขาดึงราชครูกู่เยวียนเข้ามาในดินแดนของแอสทรอลอินสทรูเมนท์
 
“ราชครู ข้าต้องขอขอบคุณราชครูสำหรับแอสทรอลอินสทรูเมนท์นี้ ถ้าไม่ใช่เพราะมัน ราชครูก็คงจะหนีไปได้” หานเซิ่นมองไปที่ราชครูกู่เยวียนและยิ้มออกมา
 
ราชครูกู่เยวียนยิ้มแห้งๆและพูด “ถ้าข้ารู้ว่าน้องหานแข็งแกร่งถึงขนาดที่เอาชนะฟิชเบิร์ดและปีศาจไร้ดวงตาได้ง่ายๆแบบนี้ ข้าก็คงจะไม่ทำแบบนั้น”
 
“เมื่อเหตุการณ์เป็นแบบนี้ราชครูมีแผนจะทำอะไร?” หานเซิ่นยิ้ม
 
เมื่อได้ยินหานเซิ่น ราชครูกู่เยวียนก็มองเขาด้วยความประหลาดใจและถาม “นั่นหมายความว่าเจ้าไม่คิดจะฆ่าข้าอย่างนั้นหรอ?”
 
“นั่นคือสิ่งที่ราชครูจำเป็นต้องถามตัวเอง” หานเซิ่นพูด
 
“เจ้าต้องการอะไร?” ราชครูกู่เยวียนถาม
 
“ทุกอย่างที่ราชครูรู้” หานเซิ่นมีคำถามมากมายเกี่ยวกับเอ็กซ์ตรีมคิง คนที่น่าจะตอบคำถามของเขาได้ก็คงมีแค่ราชครูกู่เยวียนกับราชาไป๋เท่านั้น
 
“ข้าไม่ได้รู้อะไรมากนัก ข้าแค่ทำทุกอย่างที่ท่านราชาสั่งให้ทำ”
ขณะที่เขากำลังพูด จู่ๆมือของราชครูกู่เยวียนก็ถูกพลิกและมีเหรียญประหลาดปรากฏในมือของเขา ในตอนที่เขาพลิกฝ่ามือ มิติอวกาศรอบๆบิดเบี้ยวและร่างกายของเขาก็ถูกดูดเข้าไปข้างใน
 
“ไว้พบกันใหม่ น้องหาน!” ราชครูกู่เยวียนพูดขณะที่หนีเข้าไปในช่องว่างของอวกาศที่บิดเบี้ยว
 
“นี่ข้าอนุญาตให้ราชครูไปจากที่นี่แล้วอย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นเห็นราชครูกู่เยวียนกำลังจะหายเข้าไปในอวกาศที่บิดเบี้ยว เขาก็เรียกปืนมนตราออกมาและยิงไปใส่อวกาศที่บิดเบี้ยวนั้น
 
ปัง!
กระสุนยิงไปถูกอวกาศที่บิดเบี้ยวและทำให้มันถูกแช่แข็งไป ราชครูกู่เยวียนติดแหง็กอยู่ในช่องว่างของอวกาศ เขาไม่สามารถเข้าไปหรือกลับออกมาได้
 
สีหน้าของราชครูกู่เยวียนเปลี่ยนไป เขามีเหรียญอวกาศหยินหยางขั้นทรูก็อตอยู่ เขาสามารถใช้พลังของมันเทเลพอร์ตไปที่ไหนก็ได้ น่าเสียดายที่การจะใช้เหรียญอวกาศหยินหยางนั้นจำเป็นต้องใช้เวลา ด้วยเหตุนั้นเขาจึงพูดกับหานเซิ่นเพื่อซื้อเวลา
 
ในตอนที่เหรียญอวกาศหยินหยางเริ่มทำงาน แม้แต่พลังธาตุอวกาศหรือธาตุกาลเวลาก็ไม่สามารถหยุดการทำงานของมันได้ แต่พลังของหานเซิ่นกลับสามารถแช่แข็งช่องว่างของอวกาศได้ นั่นเป็นอะไรที่เหนือจินตนาการ
 
เมื่อราชครูกู่เยวียนรู้ว่าไม่สามารถหนีไปได้ ดังนั้นเขาจึงรีบพูดขึ้นมา
“น้องหานอยากจะรู้เรื่องอะไร น้องหานก็ถามมาได้เลย ถ้าข้ารู้ ข้าจะบอกกับน้องหานทุกอย่าง”
 
“ราชครูเป็นคนเจ้าเล่ห์ที่มีลูกไม้มากมาย ข้าไม่กล้าจะถามคำถามราชครูที่นี่” หานเซิ่นยกมือขึ้นและมีหอคอยโลหะปรากฏออกมาเพื่อจะดูดราชครูกู่เยวียนเข้าไปข้างใน
 
ราชครูกู่เยวียนต้องการจะขัดขืน แต่หานเซิ่นยิงใส่เขาอีกครั้งและทำให้เขาไม่สามารขยับเขยื้อนได้ ด้วยเหตุนั้นเขาจึงถูกดูดเข้าไปในหอคอยแห่งโชคชะตา
 
เมื่อเห็นว่าราชครูกู่เยวียนถูกขังอยู่บนชั้นเจ็ดของหอคอยแห่งโชคชะตาเรียบร้อยแล้ว หานเซิ่นก็หยุดใช้แอสทรอลอินสทรูเมนท์และกลับไปที่ลานกว้างของปราศักดิ์สิทธิ์
 
อีแร้งแก่ อสูรไร้ดวงตาและปีศาจสาวยืนอยู่ข้างหน้าห้องโถง พวกเขากำลังมองมาที่หานเซิ่นอย่างแปลกๆ
 
หานเซิ่นรีบร้อนไปไล่ตามจับตัวราชครูกู่เยวียนด้วยความกลัวว่าอีกฝ่ายจะหนีไปได้ ดังนั้นหานเซิ่นจึงไม่ได้สนใจปีศาจสาวกับคนอื่นๆ หานเซิ่นไม่ได้คาดคิดว่าบาดแผลของพวกเขาจะฟื้นตัวรวดเร็วถึงขนาดนี้ พวกเขาเกือบจะหายเป็นปกติแล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพวกเขาถึงเป็นซีโน่เจเนอิคขั้นทรูก็อตระดับท็อป
 
หานเซิ่นเดินกลับมาที่ปราสาทศักดิ์สิทธิ์และถาม “เสี่ยวฮวาอยู่ที่ไหน?”
 
“เสี่ยวฮวาไม่ได้อยู่ที่ปราสาทจริงๆ เฒ่าแมวพาเขาไปที่ก็อตแซงชัวรี่เพื่อเก็บสะสมยีน” อาเหมยตอบคำถามของหานเซิ่น ท่าทางของเธอแตกต่างไปจากก่อนหน้านี้ คำตอบของเธอก็ต่างไปจากเดิมเช่นกัน
 
“จริงอย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นถามขณะที่เดินเข้าไปหาปราสาทศักดิ์สิทธิ์ต่อ
 
“พวกเราบอกเจ้าไปแล้วยังไงว่าเสี่ยวฮวาไม่ได้อยู่ที่นี่!  เจ้ายังต้องการจะทำอะไรอีก?” อสูรไร้ดวงตาพูด
 
“ข้าต้องการจะทำอะไร? ข้าบอกพวกเจ้าไปแล้วไม่ใช่หรือว่าข้าต้องการทำอะไร”
หานเซิ่นเดินต่อไป เขายกมีดเหตุและผลแห่งกรรมขึ้นเหนือหันและฟันลงมา มีดลมปราณที่น่ากลัวพุ่งตรงเข้าไปหาปราสาทศักดิ์สิทธิ์ “วันนี้ข้าจะทำลายปราสาทศักดิ์สิทธิ์นี่”