ในตอนที่ฉีเกอเห็นไนน์เทาซันด์​คิง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป แต่หานเซิ่นยังคงเล็งธนูมาที่เขา เขาจึงไม่กล้าจะขยับเขยื้อน
 
หานเซิ่นขมวดคิ้วและมองไปที่ไนน์เทาซันด์​คิง เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครกันแน่ ความจริงแล้วเขาไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเซเคร็ดมากนัก เขาจึงไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน
 
ไนน์เทาซันด์​คิงมองไปที่หานเซิ่น หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่ฉีเกอและพูด “ลูกผสมคนนี้ยังมีประโยชน์กับข้า”
 
หลังจากนั้นไนน์เทาซันด์​คิงก็เดินเข้าไปหาฉีเกอ มันเหมือนกับว่าเขาไม่ได้สังเกตเห็นหานเซิ่นที่กำลังยืนง้างธนูอยู่
 
หานเซิ่นยังคงเล็งธนูไปที่ฉีเกอขณะที่พูดขึ้นมา “นี่ข้ายอมตกลงว่าจะมอบเขาให้กับเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่?”
 
“ถ้ามันมีสิ่งที่ข้าต้องการ ข้าไม่จำเป็นต้องขอความยินยอมจากใคร”
ไนน์เทาซันด์​คิงไม่ได้หันมามองหานเซิ่น เขายังคงเดินเข้าไปหาฉีเกอ
 
ดวงตาของหานเซิ่นจ้องไปที่เป้าหมายของเขา ธนูและลูกธนูในมือของเขาปลดปล่อยพลังที่น่ากลัวออกมา
 
ทันใดนั้นราชครูกู่เยวียนก็รีบพูดขึ้นมา “น้องหาน พ่อของฉีเกอคือขุนพลพิทักษ์ประตูของเซเคร็ด บางทีเขาอาจจะรู้เกี่ยวกับเรื่องภายในเซเคร็ด พวกเราควรจะไว้ชีวิตเขา”
 
หานเซิ่นรู้ว่าราชครูกู่เยวียนแค่พูดแบบนั้นเพื่อจะลดความตึงเครียดระหว่างเขากับไนน์เทาซันด์คิง
 
“ขอบคุณราชครูที่เตือน แต่เขาคือเหยื่อของข้า ไม่ว่าใครก็ห้ามแตะต้องเขา” หานเซิ่นไม่ลดธนูลง พลังในธนูและลูกธนูเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ
 
ฉีเกอรู้สึกว่าถ้าหานเซิ่นปล่อยมือจากลูกธนูเขี้ยว เขาก็คงจะถูกฆ่าตาย เขาไม่สามารถหลบหลีกมันได้ ร่างกายของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขาหันไปขอร้องไนน์เทาซันด์คิง
“ไนน์เทาซันด์คิง ข้ายินดีจะนำทางให้กับท่าน ได้โปรดช่วยข้าด้วย!”
 
ไนน์เทาซันด์คิงหันมามองที่หานเซิ่นและพูด “อย่าได้คิดว่าเจ้าจะต่อกรกับข้าได้ เพียงเพราะเจ้ามีธนูด๊อกโครว์อยู่ในมือ ถ้าเจ้าแน่จริงล่ะก็ลองยิงใส่ข้าดู”
 
หานเซิ่นไม่ได้พูดอะไร เขาแค่ปล่อยมือจากลูกธนูเขี้ยว ในจังหวะที่ลูกธนูเขี้ยวถูกยิงออกไป มันก็หายไปกลางอากาศ
 
ธนูด็อกโครว์นั้นมีพลังในการฉีกผ่านช่องว่างของอวกาศ ลูกธนูที่ถูกยิงออกไปจะสามารถเทเลพอร์ตได้ สิ่งมีชีวิตปกตินั้นจะไม่สามารถหลบหลีกลูกธนูที่ถูกยิงออกไปได้
 
ฉีเกอตกตะลึง ถึงแม้เขาจะมีธนูด็อกโครว์อยู่ แต่มันก็เป็นสมบัติของพ่อของเขา เขารู้ว่าตัวเองไม่สามารถหลบลูกธนูเขี้ยวที่ยิงออกมาได้
 
การถูกยิงด้วยลูกธนูปกตินั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ลูกธนูเขี้ยวนั้นมีพลังพิษสุนัขบ้าอยู่ ใครก็ตามที่ถูกยิงโดยลูกธนูเขี้ยวนี้จะถูกพลังพิษสุนัขบ้ารุกรานเข้าไปในร่างกาย มันจะเปลี่ยนคนๆนั้นให้กลายเป็นเหมือนกับสุนัขบ้าที่พยายามจะกัดทุกคนที่อยู่รอบๆ คนๆนั้นจะไม่สามารถคิดได้อีกต่อไปและจะกลายเป็นอะไรที่เลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน
 
ขณะที่ฉีเกอล้มไปด้านหลังด้วยความตกใจ มันมีมือข้างหน้าปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา มันจับธนูเขี้ยวที่อยู่ในอากาศเอาไว้ มันเป็นมือของไนน์เทาซันด์คิง
 
“ไนน์เทาซันด์คิง ได้โปรดช่วยข้าด้วย! ข้ายินดีจะเป็นรับใช้ท่านในฐานะทาส ข้าจะนำทางท่านเข้าไปในเซเคร็ด…” ฉีเกอคลานไปอยู่ต่อหน้าไนน์เทาซันด์คิงและขอร้องเขา
 
ไนน์เทาซันด์คิงเมินเฉยต่อฉีเกอ เขาถือลูกธนูอยู่ในมือและมองไปที่หานเซิ่น
“ดูเหมือนว่าข้าจะไม่ได้ออกมาเป็นเวลานานเกินไปจนผู้คนในจักรวาลลืมชื่อเสียงของข้าคนนี้ไปแล้ว”
 
หลังจากที่พูดแบบนั้น ไนน์เทาซันด์คิงก็ทำให้ลูกธนูเขี้ยวในมือของเขาถูกห่อหุ้มไปด้วยพลังสีทอง หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยลูกธนูกลับไปใส่หานเซิ่น ถึงแม้มันจะไม่ได้มีพลังเสริมจากธนูด๊อกโครว์ แต่ลูกธนูเขี้ยวก็พุ่งมาอย่างรวดเร็วเหมือนกับเทเลพอร์ต หานเซิ่นเห็นธนูเขี้ยวที่ห่อหุ้มด้วยแสงสีทองพุ่งมาที่คอของเขา เขาสามารถสัมผัสได้ถึงพลังอันน่ากลัวของมัน
 
แต่หานเซิ่นไม่ขยับเขยื้อน เขาแค่สะบัดแขนเสื้อไปห่อหุ้มลูกธนูเขี้ยวเอาไว้ก่อนที่เขาจะดึงแขนเสื้อกลับมา แสงสีทองบนลูกธนูนั้นหายไปและลูกธนูก็กลับมาอยู่ในมือของเขาดังเดิม
 
ไนน์เทาซันด์คิงขมวดคิ้ว เขาจ้องมองไปที่หานเซิ่นด้วยสายตาที่เอาจริงเอาจังยิ่งกว่าเดิม
 
เพื่อจะยุติความขัดแย้งระหว่างทั้งสองคน ราชครูกู่เยวียนจึงพูดขึ้นมา
“เซเคร็ดเป็นสถานที่ที่น่ากลัวมาก ทำไมทั้งสองคนถึงพยายามจะเข่นฆ่ากันด้วยเรื่องเพียงแค่นี้? ถ้ายังแบบนี้ มันจะเป็นการมอบความได้เปรียบให้กับยอดฝีมือของเซเคร็ด”
 
หลังจากหยุดไปชั่วครู่ ราชครูกู่เยวียนก็มองไปที่ฉีเกอและพูดต่อ
“นอกจากนั้นคนๆนี้ยังเป็นลูกของโครว์สกายด๊อก หลังจากที่เซเคร็ดล่มสลาย ทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม คนๆนี้จะมีประโยชน์กับพวกเรา”
 
“ไม่สำคัญว่าเขาจะมีประโยชน์หรือไม่ ใครก็ตามที่เป็นศัตรูกับข้าจะต้องตาย” ไนน์เทาซันด์คิงพูดขณะที่มองไปที่หานเซิ่น
 
หานเซิ่นตอบกลับ “เจ้าพูดถูก เขาจะมีประโยชน์หรือไม่ มันไม่ได้สำคัญอะไร เขาคือเหยื่อของข้า ข้าจะไม่ปล่อยให้ใครแตะต้องเขา”
 
ทั้งสองคนจ้องหน้ากัน ร่างกายของเขาปลดปล่อยออร่าที่น่ากลัวออกมา มันไม่มีใครคิดจะถอยให้กับอีกฝ่าย
 
ทันใดนั้นก็มีเงาคนๆหนึ่งปรากฏออกมาจากประตู ครั้งนี้เป็นหญิงงามในชุดสีดำ
 
เมื่อฉีเกอเห็นผู้หญิงชุดดำคนนั้น เขาก็รีบคลานเข้าไปหา “ท่านแม่ ช่วยข้าด้วย…”
 
“มูนชาโดว์ เจ้าอย่าเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้” ไนน์เทาซันด์คิงพูด เขาเอื้อมมือออกไปจับฉีเกอที่กำลังคลานไปหาผู้หญิงชุดดำ
 
มีพลังบางอย่างที่มองไม่เห็นดึงฉีเกอกลับมาที่มือของไนน์เทาซันด์คิง
 
สีหน้าของมูนชาโดว์ก็อตเปลี่ยนไป ร่างกายของเธอเปลี่ยนเป็นเงา เธอปรากฏตัวในเงาของไนน์เทาซันด์คิงและใช้มีดเงาแทงใส่เอวของไนน์เทาซันด์คิง
 
ร่างกายของไนน์เทาซันด์คิงส่องแสงสีทองออกมา มันละลายมีดเงาที่แทงเข้ามา แสงสีทองนั้นเป็นเหมือนกับมีดนับไม่ถ้วนที่ตรงเข้าไปหามูนชาโดว์ก็อต ซึ่งทำให้เธอต้องถอยออกไป
 
ครั้งนี้เมื่อฉีเกอถูกดูดมาอยู่ในมือของไนน์เทาซันด์คิง เขาก็ถูกจับคอเอาไว้ ซึ่งทำให้เขาเริ่มจะร้องไห้ออกมา
 
ใบหน้าของมูนชาโดว์ก็อตดูโกรธจัดขณะที่เธอขึ้นเสียง “ไนน์เทาซันด์คิง ปล่อยลูกของข้าเดี๋ยวนี้!”
 
“ข้าจะปล่อยเขาไป ถ้าเจ้ายอมเชื่อฟังข้า ข้าจะรับเขาเป็นลูกของข้า แบบนั้นข้าก็จะไม่ต้องทำร้ายเขา” ไนน์เทาซันด์คิงมองไปที่มูนชาโดว์ก็อตอย่างชั่วร้าย
 
“เจ้ากล้าดียังไง!” มูนชาโดว์ก็อตโกรธ ร่างกายของเธอสั่นสะเทือนและเงาของเธอก็เปลี่ยนเป็นมีดที่ปกคลุมท้องฟ้ายามค่ำคืน มันพุ่งตรงเข้าไปหาไนน์เทาซันด์คิง
 
ไนน์เทาซันด์คิงไม่ขยับเขยื้อน เขายังคงจับฉีเกอเอาไว้ ขณะที่ปลดปล่อยแสงสีทองออกมา เมื่อถูกแสงนั่นเข้า มันก็ดูเหมือนกับว่าร่างกายของฉีเกอถูกแทงด้วยมีดนับไม่ถ้วน มันทำให้ร่างกายของเขามีเลือดไหลออกมา
 
“เจ้าต้องการอะไรจากข้า?” มูนชาโดว์ก็อตหยุดมือ ถ้าเธอยังลงมือต่อ ฉีเกอก็คงจะถูกฆ่าตายซะก่อน
 
“เมื่อก่อนไอ้โครว์สกายด๊อกสารเลวนั่นขโมยเจ้าไป ข้าจะเอาเจ้ากับคืนมา เจ้าแค่ต้องติดตามข้า และข้าจะปฏิบัติกับเจ้าและลูกอย่างดี ในตอนที่ข้าได้สมบัติที่ผู้นำเซเคร็ดทิ้งเอาไว้ เจ้าและลูกก็จะได้รับผลประโยชน์ไปด้วย” ไนน์เทาซันด์คิงพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย
 
มูนชาโดว์ก็อตดูลำบากใจ ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรออกมา ฉีเกอที่ถูกแทงโดยแสงแห่งเทพของไนน์เทาซันด์คิงก็รีบพูดขึ้นมา
“ท่านพ่อ…ท่านคือพ่อของข้า พวกเราจะติดตามท่านพ่อ มันถือเป็นความยินดีของพวกเราที่ได้ติดตามท่านพ่อ ท่านแม่… ท่านพ่อนั้นแข็งแกร่งมากๆ การได้ติดตามเขา…ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดีของพวกเราแม่ลูก”
 
เมื่อเห็นแบบนั้น หานเซิ่นและยอดฝีมือระดับเทพเจ้าของเอ็กซ์ตรีมคิงที่อยู่ที่นั่นก็อึ้งไป พวกเขาไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อน เขาเป็นถึงสิ่งมีชีวิตขั้นทรูก็อต แต่กลับทำตัวแบบนั้น เขาแย่ยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน