“ไม่รู้ว่าวิธีการฆ่าพระเจ้าจะใช้ได้ผลกับมีดเทพนี่ไหมนะ”
หัวใจของหานเซิ่นเต้นตึกตัก เขาเรียกเทพสปิริตของสกายไวน์แรดิชออกมาและสั่งให้มันชกหมัดใส่มีดเทพ
 
ปัง!
มีดเทพไม่ได้รับความเสียหาย แต่หมัดของสกายไวน์แรดิชสลายทำให้ปีศาจเปลวเพลิงสีเลือดของมีดเทพนั้นอ่อนลง
 
“มันได้ผล! นี่เจ้าสิ่งนี้เป็นพระเจ้าเหมือนกันอย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นดีใจ
 
สกายไวน์แรดิชชกใส่ปีศาจเพลิงสีเลือดอย่างไม่ยั้ง และทำให้เปลวเพลิงของปีศาจนั้นอ่อนลงไปเรื่อยๆ มันไม่สามารถตอบโต้อะไรได้
 
ไม่นานเปลวเพลิงสีเลือดของมีดก็ดับลงโดยฝีมือของสกายไวน์แรดิช หลังจากนั้นมีดเทพก็สูญเสียการควบคุมตัวเองและร่วงลงกับพื้น
 
หานเซิ่นบินไปหยิบมีดขึ้นมาจากพื้นและค้นพบว่าตอนนี้มีดเทพดูเหมือนกับมีดคมธรรมดาเล่มหนึ่งที่ไม่ได้มีพลังพิเศษอะไร
 
หานเซิ่นถือมีดด้วยมือทั้งสองข้างและลองพยายามที่จะหักมันดู แต่เขาพบว่าไม่สามารถทำแบบนั้นได้ มีดเทพยังคงแข็งแรงเหมือนกับก่อนหน้านี้ แต่มันไม่ได้มีออร่าที่น่ากลัวอีกแล้ว
 
หานเซิ่นคิดกับตัวเอง ‘มันไม่มีเสียงประกาศดังขึ้นมา บางทีนั่นอาจจะหมายความว่าเรายัไม่ได้ฆ่ามัน’ หานเซิ่นตัดสินใจเอามีดเทพไปเก็บเอาไว้ในหอคอยแห่งโชคชะตา
 
“กู่หว่านเอ๋อ เจ้ามากับข้า ข้าจะพาเจ้าไปหาไผ่เดียวดาย” หานเซิ่นพูดขณะที่เดินเข้าไปหากู่หว่านเอ๋อ
 
“เจ้ารู้จักพี่ของข้าอย่างนั้นหรอ?”
กู่หว่านเอ๋อดีใจอยู่ชั่วครู่ แต่หลังจากนั้นเธอก็ดูโศกเศร้าและส่ายหัว “ข้าไปกับเจ้าไม่ได้ เจ้าควรไปจากที่นี่ได้แล้ว”
 
“มีดเทพถูกข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว เจ้ายังกังวลเรื่องอะไรอีก?”
หานเซิ่นเห็นใบหน้าของกู่หว่านเอ๋อ และเขาก็รู้ว่าเธอยังปิดบังเรื่องบางอย่างเอาไว้
 
“ข้าทำสัญญากับพระเจ้า ข้าไปจากที่นี่ไม่ได้ ถ้าข้าจากไป ข้าก็จะนำภัยไปสู่พี่ชายของข้า” กู่หว่านเอ๋อส่ายหัว
 
“สัญญาอะไร?” หานเซิ่นถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
 
กู่หว่านเอ๋อส่ายหัวและพูด “ข้าบอกเจ้าไม่ได้ ถ้าข้าบอกเจ้า พี่ชายของข้าจะตกอยู่ในอันตราย”
 
หานเซิ่นรู้ว่าไม่สามารถโทษกู่หว่านเอ๋อที่คิดแบบนั้นได้ ถ้าเขาอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับเธอ เขาก็คงจะทำแบบเดียวกัน ถ้าไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ เขาก็จะไม่พยายามทำบางสิ่งที่อาจจะนำภัยมาสู่ครอบครัวของเขา
 
“ข้าจะไม่บังคับเจ้า แต่มีดเทพถูกข้าจัดการไปแล้ว นี่พระเจ้าจะปล่อยเรื่องนั้นไปอย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นมองไปที่กู่หว่านเอ๋อขณะที่พูด
 
กู่หว่านเอ๋อกัดริมฝีปาก แต่เธอไม่ได้พูดอะไร เห็นได้ชัดว่าเธอยังแน่ใจ
 
“เอาแบบนี้เป็นไง?” หานเซิ่นพูดต่อ “บอกข้ามาว่าพระเจ้านั่นอยู่ที่ไหน และข้าจะลองไปดูว่าฆ่าพระเจ้านั่นได้ไหม”
 
ถ้าพระเจ้าที่กู่หว่านเอ๋อทำสัญญาเอาไว้เหมือนกับอีวิลโลตัส บางทีมันก็อาจจะมีโอกาสที่หานเซิ่นจะฆ่าพระเจ้าคนนั้นได้ และกู่หว่านเอ๋อจะเป็นอิสระอีกครั้ง
 
กู่หว่านเอ๋อยังคงส่ายหัวและพูด “เจ้าควรไปจากที่นี่ พระเจ้าไม่ใช่บางสิ่งที่เจ้าจะฆ่าได้ พระเจ้ามีอำนาจเหนือทุกสิ่ง”
 
“แต่ข้าเพิ่งจะเอาชนะมีดเทพได้ไม่ใช่หรอ การจะเอาชนะพระเจ้าไม่ใช่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้” หานเซิ่นพยายามจะโน้มน้าวเธอ
 
“นั่นมันไม่เหมือนกัน มีดเทพก็เป็นแค่มีดเล่มหนึ่ง มันเป็นแค่หนึ่งในของเล่นของพระเจ้า มันจะเทียบกับพระเจ้าได้ยังไงกัน?”
หลังจากที่พูดแบบนั้นใบหน้าของกู่หว่านเอ๋อก็ดูหวาดกลัว มันเหมือนกับว่าเธอนึกความทรงจำที่เลวร้ายขึ้นมาได้
 
“เจ้ารู้ได้ยังไงว่ามันไม่ได้ผลถ้าเจ้ายังไม่ได้ลองทำดู? ถ้าไผ่เดียวดายรู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่ ข้าแน่ใจว่าเขาจะพยายามมาพาตัวเจ้าไป” หานเซิ่นหวังที่จะใช้ไผ่เดียวดายเพื่อเปลี่ยนใจเธอ
 
กู่หว่านเอ๋อดูลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่หลังจากนั้นเธอก็ส่ายหัวอย่างมั่นใจ
“ขอบคุณเจ้ามาก แต่ได้โปรดอย่านำเรื่องของข้าไปบอกกับพี่ชาย เจ้าควรไปจากที่นี่ได้แล้ว มีดเทพนั้นถูกเจ้าจัดการไป ข้าแน่ใจว่าพระเจ้านั้นจะต้องรู้สึกถึงมัน ในตอนที่เขามาถึงที่นี่ มันก็จะสายเกินไปที่เจ้าจะ…”
 
“มันสายเกินไปแล้ว” ก่อนที่กู่หว่านเอ๋อจะพูดประโยคสุดท้ายจบ จู่ๆโทนเสียงของเธอก็เปลี่ยนราวกับเป็นคนละคน
 
ใบหน้าของหานเซิ่นเปลี่ยนไป เขาเห็นร่างกายของกู่หว่านเอ๋อเรืองแสงขึ้นมา ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นดวงตาที่เหมือนกับเครื่องจักรที่ไร้ความรู้สึก
 
“เจ้าบุกเข้ามาในฟาร์มของข้าและทำลายมีดเทพได้สำเร็จ เจ้าเป็นบุคคลที่น่าสนใจมากๆ”
กู่หว่านเอ๋อมองหานเซิ่นด้วยความสนใจ ใบหน้าของเธอดูเหมือนกับใบหน้าของคนสูงส่งที่มองลงมาที่ตัวตลกคนหนึ่ง
 
หานเซิ่นมองไปที่กู่หว่านเอ๋อและถาม “เจ้าคือพระเจ้าอย่างนั้นหรอ?”
 
“ใช่ ข้าคือพระเจ้า” กู่หว่านเอ๋อยิ้มและพยักหน้า เธอจ้องไปที่หานเซิ่นและถาม
“ชื่อของเจ้าคืออะไร? เจ้ามาจากเผ่าพันธุ์ไหน?”
 
“ชื่อของข้าคือดอลลาร์ ข้าเป็นเผ่ามนุษย์” หานเซิ่นตอบ
 
กู่หว่านเอ๋อส่ายหัวและพูด “เจ้าไม่ใช่มนุษย์ มนุษย์ไม่เหมือนกับเจ้า เจ้าเป็นซีโน่เจเนอิค”
 
หัวใจของหานเซิ่นเต้นรัว ทุกสิ่งมีชีวิตในจักรวาลนั้นไม่รู้เกี่ยวกับมนุษย์ แต่คนที่เรียกตัวเองว่าพระเจ้าคนนี้ดูเหมือนจะรู้ถึงการมีอยู่ของมนุษยชาติ แถมเขายังรู้อีกว่าร่างกายของหานเซิ่นในตอนนี้ไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นซีโน่เจเนอิค นี่ถือเป็นปัญหาสำหรับหานเซิ่น
 
“เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าไม่ใช่มนุษย์?” หานเซิ่นรีบถาม
 
“ถ้าข้าบอกว่าเจ้าไม่ใช่มนุษย์ แบบนั้นเจ้าก็ไม่ใช่มนุษย์”
กู่หว่านเอ๋อตอบ “มันไม่มีเหตุผลว่าทำไม”
 
“ชื่อของเจ้าคืออะไร?” หานเซิ่นถาม
 
“ข้าคือพระเจ้า” กู่หว่านเอ๋อตอบ
 
“พระเจ้าจะมีสมญานามของตัวเองอยู่ไม่ใช่หรอ? อย่างเช่นพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าเป็นต้น? สมญานามของเจ้าคืออะไร?” หานเซิ่นถาม
 
“เจ้านี่รู้มากจริงๆ ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าทำลายสปิริตของมีดเทพได้”
กู่หว่านเอ๋อหัวเราะและพูดต่อ “แต่ข้าไม่มีสมญานามแบบนั้น ข้าแค่เรียกข้าว่าพระเจ้า”
 
ก่อนที่หานเซิ่นจะพูดอะไรขึ้นมาอีก พระเจ้าก็พูดต่อ “เจ้าทำลายมีดเทพของข้า ข้าจะปล่อยเรื่องนั้นไป แต่ถ้าเจ้าต้องการจะพาตัวกู่หว่านเอ๋อไป ข้าก็จะไม่ปล่อยให้เจ้าทำแบบนั้นเช่นกัน โลกใบนี้เป็นสถานที่ที่ยุติธรรม เจ้าได้รับไปมากแล้ว ดังนั้นเจ้าควรจะมอบบางสิ่งเพื่อชดเชยมันถึงจะยุติธรรม เจ้าไม่เห็นด้วยหรือยังไง?”
 
“ข้าไม่เห็นด้วย นี่เป็นบางสิ่งที่ข้าทำสำเร็จด้วยพลังของตัวเอง ทำไมข้าต้องยอมมอบบางสิ่งเพื่อชดเชยให้กับเจ้าด้วย?” หานเซิ่นตอบ
 
พระเจ้าแปลกใจ แต่หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะออกมา “พูดได้ดี บางสิ่งที่เจ้าเอาไปได้ด้วยพลังของตัวเองนั้นไม่จำเป็นต้องชดเชย ข้าชอบเจ้า เอาแบบนี้เป็นยังไง? มันถือเป็นเรื่องยากที่จะหาซีโน่เจเนอิคที่น่าสนใจอย่างเจ้าได้ ดังนั้นข้าจะมอบโอกาสให้กับเจ้า พวกเรามาทำการเดิมพันกัน ถ้าเจ้าเป็นฝ่ายชนะ ไม่เพียงแต่เจ้าจะไม่ต้องสูญเสียอะไร เจ้ายังจะพากู่หว่านเอ๋อไปกับเจ้าได้ด้วย”
 
“และถ้าข้าเป็นฝ่ายแพ้ล่ะ?” หานเซิ่นขมวดคิ้ว
 
“เจ้าเป็นคนที่น่าสนใจ ดังนั้นข้าไม่อยากเห็นเจ้าตาย”
พระเจ้าพูดต่อ “เอาแบบนี้เป็นไง ถ้าเจ้าเป็นฝ่ายแพ้ เจ้าต้องอยู่ที่นี่และรับหน้าที่แทนกู่หว่านเอ๋อ เจ้าต้องคอยป้อนมีดเทพเป็นเวลาหนึ่งศตวรรษ”
 
“นั่นไม่ยุติธรรม” หานเซิ่นพูดด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าข้าเป็นฝ่ายชนะ เจ้าไม่จำเป็นต้องมอบอะไร แต่ถ้าข้าเป็นฝ่ายแพ้ ข้าต้องมอบเวลาหนึ่งร้อยปีของข้าให้กับเจ้า ทำไมข้าต้องรับการเดิมพันที่ไม่ยุติธรรมแบบนี้ด้วย?”
 
“เพราะว่านี่คือการเดิมพันของข้ากับเจ้า” พระเจ้าพูดด้วยรอยยิ้ม
 
หานเซิ่นกำลังจะตอบกลับไปว่าถึงแม้เขาจะไม่รับการเดิมพันนี้ อีกฝ่ายก็ไม่สามารถทำอะไรกับเขาได้ แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร เขาก็รู้สึกตกใจว่าภายใต้สายตาของพระเจ้า มือของเขาไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่ง เขาจับคอของตัวเองและเริ่มจะออกแรงบีบมัน เขาบีบคอตัวเองอย่างแรงจนหายใจไม่ออก แม้จะด้วยพลังและจิตใจที่แข็งแกร่งของหานเซิ่น เขาก็ไม่สามารถควบคุมร่างกายของตัวเองได้
 
ภายในจิตของหานเซิ่น ชุดเกราะคริสตัลสีดำนั้นพยายามเก็บซ่อนออร่าของมัน และทำเหมือนกับว่ามันไม่มีอยู่ มันไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆออกมา