ลุงสองมีสีหน้าที่ซับซ้อน หานเซิ่นระเบิดพลังออกมามากยิ่งกว่าพลังของเขา บางทีมันอาจจะมากยิ่งกว่าโคลด์ไลท์ชาร์มด้วยซ้ำ การที่พลังมากขนาดนั้นถูกควบคุมโดยร่างกายของเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งเป็นอะไรที่น่ากังวลใจ ลุงสองกลัวว่าหานเซิ่นอาจจะทนต่อไปไม่ได้ เขากังวลว่าร่างกายของหานเซิ่นอาจจะระเบิดได้ทุกเมื่อ
 
ลุงสองเป็นคนที่มากด้วยความรู้ เขาเห็นอัจฉริยะมามากมายในชีวิต แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เคยเห็นเด็กตัวเล็กๆระเบิดพลังศักยภาพออกมาได้มากขนาดนี้มาก่อน
 
“ทำไมเขายังไม่ตายจากความเหนื่อยล้าอีก? นี่ร่างกายของเขามีศักยภาพยีนของสิ่งมีชีวิตขั้นทรูก็อตหรือยังไงกัน?” อีวิลโลตัสเริ่มจะรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เห็น
 
นอกจากลูกของสิ่งมีชีวิตขั้นทรูก็อตแล้ว สิ่งมีชีวิตธรรมดาไม่น่าจะแสดงพลังที่น่ากลัวขนาดนี้ออกมาได้
 
ปัง!
ด้วยหมัดสุดท้ายของหานเซิ่น ร่างกายโลหะกึ่งโปร่งใสทั้งร่างของโคลด์ไลท์ชาร์มก็ระเบิดเป็นชิ้นๆ ขณะเดียวกันเสียงประกาศก็ดังขึ้นในหัวของเขา
 
“ซีโน่เจเนอิคโคลด์ไลท์ชาร์มระดับเทพเจ้าถูกฆ่า ยีนซีโน่เจเนอิคถูกค้นพบ คุณได้รับวิญญาณอสูรโคลด์ไลท์ชาร์ม”
 
“เขาทำได้สำเร็จ! โฮลี่เบบี้ทำได้สำเร็จ!” ลอนโดร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้น มันไม่มีใครต้องการจะถูกฆ่าตาย การที่หานเซิ่นสังหารโคลด์ไลท์ชาร์มไปได้นั้นเท่ากับมอบชีวิตให้กับพวกเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เขารู้สึกดีใจ
 
“ไม่เลว ไม่เลวจริงๆ ในฐานะสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ เจ้าวิเศษมากๆที่ทำอะไรแบบนั้นได้” อีวิลโลตัสดูจะไม่โกรธ เขาปรบมือและยิ้มให้กับหานเซิ่น
 
“อีวิลโลตัส เจ้าไปได้แล้ว ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า” หานเซิ่นมองไปอีวิลโลตัสด้วยสายตาจริงจังขณะที่พูดออกมา
 
“ไว้ชีวิตข้า?” อีวิลโลตัสมองมาที่หานเซิ่นราวกับว่าเขาเป็นคนโง่เขลาคนหนึ่ง
 
เมื่อได้ยินสิ่งที่หานเซิ่นพูดออกมา ลุงสอง เหมิงเลี่ย เป่าอิงและคนอื่นๆก็รู้สึกแปลกๆ ถึงแม้พวกเขาจะมีผงรูปปั้นดินเผาอยู่ก็ตาม แต่การไปยั่วให้พระเจ้าโกรธนั้นไม่ใช่การกระทำที่ฉลาด
 
อีวิลโลตัสไม่โกรธ ความจริงแล้วเขาไม่ได้รู้สึกโมโหเลยแม้แต่นิดเดียว มันไม่มีใครจะสนใจคำพูดบ้าๆของคนโง่เขลาคนหนึ่ง ดังนั้นเขาจะไม่โกรธคนบ้า
 
อีวิลโลตัสมองไปที่หานเซิ่นราวกับว่าเขาอยู่ในสถานะที่สูงส่ง
“ถ้าเจ้ารอดชีวิตจากเหล่าซีโน่เจเนอิคที่กำลังจะมาถึงได้ ข้าจะฆ่าเจ้าด้วยตัวเอง”
 
วิธีการพูดของอีวิลโลตัสเหมือนกับว่ามันถือเป็นเกียรติสูงสุดของหานเซิ่นที่จะได้ตายด้วยมือของเขา
 
ก่อนที่หานเซิ่นจะได้พูดอะไรกลับไป เกอร์ก็ตะโกนขึ้นมา
“ซีโน่เจเนอิค! ซีโน่เจเนอิคจำนวนมากกกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้! พวกมันทั้งหมดคือโคลด์ไลท์ชาร์ม!”
 
หานเซิ่นและคนอื่นหันไปมอง ในท้องฟ้าที่ห่างไกลมีสิ่งมีชีวิตสีชมพูจำนวนมากกำลังมุ่งหน้ามาทางพวกเขา พวกมันทั้งหมดคือโคลด์ไลท์ชาร์ม
 
ถึงแม้พวกมันจะไม่ได้น่ากลัวเหมือนอย่างโคลด์ไลท์ชาร์มตัวแรก แต่พวกมันก็ยังเป็นระดับเทพเจ้า พวกมันบางตัวนั้นเกือบจะทรงพลังเท่ากับโคลด์ไลท์ชาร์มตัวแรก
 
ใบหน้าของทุกคนเปลี่ยนเป็นสีขาว ถึงแม้พวกเขาจะรู้ว่าระบบจักรวาลร้างนั้นน่ากลัว แต่พวกเขาก็ไม่ได้คิดว่ามันจะน่ากลัวถึงขนาดนี้ ภายในระยะหนึ่งหมื่นไมล์มันมีซีโน่เจเนอิคที่น่ากลัวอยู่เป็นจำนวนมาก
 
มันยากมากๆแล้วที่พวกเขาจะฆ่าโคลด์ไลท์ชาร์มตัวหนึ่ง และกลุ่มโคลด์ไลท์ชาร์มนั้นมีกันอยู่สามสิบถึงสี่สิบตัว แถมพวกมันบางตัวยังมีพลังใกล้เคียงกับโคลด์ไลท์ชาร์มตัวแรก การถูกล้อมด้วยโคลด์ไลท์ชาร์มมากขนาดนั้น ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถคาดเดาได้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
 
หานเซิ่นเพิ่งจะใช้พลังของตัวเองออกไปจนหมด เขาไม่สามารถระเบิดพลังศักยภาพของตัวเองออกมาอีกครั้งได้ และถึงเขาจะทำได้อีกครั้ง เขาก็ไม่สามารถจัดการกับโคลด์ไลท์ชาร์มสิบตัวพร้อมๆกันได้
 
เมื่อเห็นกลุ่มโคลด์ไลท์ชาร์มมาถึงเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็รู้สึกสิ้นหวังอีกครั้ง
 
“ลุงสองช่วยข้าควบคุมเหล่าโคลด์ไลท์ชาร์มพวกนั้น”
หานเซิ่นพูด หลังจากนั้นเขาก็สะบัดมือขวาและมีดาบกึ่งโปร่งใสสีชมพูปรากฏขึ้นในมือของเขา
 
ดาบนั้นเปล่งประกายและโปร่งแสงราวกับอัญมณีชั้นสูง แต่เนื้อโลหะของมันเย็นเหมือนกับน้ำแข็ง มันมีความกว้างแค่หนึ่งนิ้วมือเท่านั้น ดาบทั้งเล่มนั้นเป็นสีชมพูเหมือนกับคริสตัล
 
กระบังดาบเป็นอัญมณีทรงกลมสีชมพูที่ดูเหมือนกับดวงตา มันดูเหมือนกับว่าดวงตานั้นกำลังมองไปผู้คนที่อยู่รอบๆ มันทำให้ผู้คนรู้สึกขนลุกเมื่อได้เห็นมัน
 
[วิญญาณอสูรระดับเทพเจ้าโคลด์ไลท์ชาร์ม: ดาบโคลด์ไลท์(ไม่สมบูรณ์)]
 
วิญญาณอสูรนี่แตกต่างไปจากวิญญาณอสูรเสียที่หานเซิ่นเคยได้รับก่อนหน้านี้ นี่เป็นวิญญาณอสูรดาบโคลด์ไลท์ที่ไม่สมบูรณ์ หานเซิ่นไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร แต่เพียงแค่ถือมันเอาไว้ เขาก็สัมผัสได้ว่าพลังของดาบโคลด์ไลท์นั้นน่ากลัวขนาดไหน
 
ลุงสองยังไม่ทันได้ตอบสนอง หานเซิ่นก็พุ่งออกไปหากลุ่มของโคลด์ไลท์ชาร์มแล้วร้อยแล้ว เขารู้สึกตกใจและเผลอเปิดใช้อาณาเขตกาลเวลาโดยจิตใต้สำนึก อาณาเขตของเขาครอบคลุมพื้นที่เป็นบริเวณกว้าง
 
ทุกวันนี้จักรวาลจีโนเข้าสู่ยุคสมัยของเทคโนโลยีที่ทันสมัย แต่ถึงอย่างนั้นยอดฝีมือมากมายก็ยังเลือกใช้ดาบ และมันก็มีนักดาบที่เลื่องชื่อมากมายในเผ่าเอ็กซ์ตรีมคิง
 
แต่ถึงอย่างนั้นลุงสองและคนอื่นๆก็ไม่เคยเห็นหรือได้ยินเกี่ยวกับวิชาดาบที่หานเซิ่นกำลังใช้มาก่อน
 
บางทีเหตุผลที่พวกเขาไม่สามารถระบุว่าวิชาดาบของหานเซิ่นคืออะไรนั้นอาจจะเป็นเพราะดาบแสงสีชมพูดึงดูดความสนใจพวกเขาอย่างสมบูรณ์
 
ดาบแสงสีชมพูพุ่งตรงผ่านความว่างเปล่าไปตัดร่างของโคลด์ไลท์ชาร์มตัวหนึ่งจนขาดครึ่ง และก่อนที่ใครจะประมวลผลถึงสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้นได้ หานเซิ่นก็ฟันออกไปใส่โคลด์ไลท์ชาร์มอีกตัวเรียบร้อยแล้ว
 
พวกเขาเห็นดาบแสงพุ่งออกไปทุกหนทุกแห่ง มันเป็นเหมือนกับแสงเลเซอร์แห่งความตายจากขุมนรก ที่ไหนก็ตามที่มันพุ่งไป ร่างของโคลด์ไลท์ชาร์มก็จะถูกตัดขาด หานเซิ่นตัดร่างของพวกมันอย่างง่ายดายราวกับว่าเขากำลังหั่นผัก
 
เมื่อเห็นทั้งหมดนี้ ลอนโดและคนอื่นๆก็ตกตะลึง “โฮลี่เบบี้แข็งแกร่งถึงขนาดนั้นเลย? ก่อนหน้านี้เขาแค่ล้อเล่นกับพวกเราอย่างนั้นหรอ?”
 
ไม่มีใครตอบคำถามของเขา เพราะพวกเขาทุกคนตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ มันจะไม่น่าตกใจอะไรถ้าโคลด์ไลท์ชาร์มทั้งหมดเป็นศัตรูที่ฆ่าได้ง่ายๆ แต่มันมีโคลด์ไลท์ชาร์มที่น่ากลัวไม่ต่างไปจากโคลด์ไลท์ชาร์มตัวแรกอยู่ด้วย ถึงอย่างนั้นหานเซิ่นก็สามารถตัดร่างของมันได้อย่างง่ายดาย กลุ่มโคลด์ไลท์ชาร์มไม่สามารถทำอะไรเพื่อหยุดเขาได้
 
ถึงแม้อาณาเขตกาลเวลาของลุงสองจะมีส่วนช่วยให้หานเซิ่นเคลื่อนไหวผ่านกลุ่มโคลด์ไลท์ชาร์มได้อย่างง่ายดายยิ่งขึ้น แต่มันก็ยังคงเป็นอะไรที่น่าตกใจเกินไปอยู่ดี
 
แม้แต่อีวิลโลตัสก็ตกตะลึง ขณะที่เขามองดูหานเซิ่นฆ่าฟันเหล่าโคลด์ไลท์ชาร์ม เขาดูสับสน ถึงแม้เขาจะเป็นพระเจ้า แต่เขาก็ไม่เคยเห็นซีโน่เจเนอิคอย่างหานเซิ่นมาก่อน เขาไม่สามารถบอกได้ว่าจริงๆแล้วหานเซิ่นแข็งแกร่งถึงขนาดไหนกันแน่
 
“ซีโน่เจเนอิคนั้นคืออะไรกัน? เขาเป็นซีโน่เจเนอิคระดับไหนกันแน่?”
อีวิลโลตัสมองหานเซิ่นตั้งแต่หัวจรดเท้า ดวงตาของเขาส่องแสงแห่งเทพออกมา แต่ไม่ว่าเขาจะมองดูยังไง เขาก็พบว่าอย่างมากที่สุดร่างกายของหานเซิ่นก็เป็นแค่ขั้นทรานส์มิวเทชั่น หานเซิ่นไม่ได้เป็นขั้นลาร์วาอย่างที่เขาคาดคิดเอาไว้