หานเซิ่นมองไปรอบๆและเห็นว่าบนทุ่งหญ้าที่ไร้ที่สิ้นสุดนั้นไม่มีสถานที่ไหนให้เขาซ่อนตัวเลย ดังนั้นเขาจึงใช้ศาสตร์ตงเสวียนเพื่อลดพลังชีวิตของตัวเองลงและเข้าไปปะปนในฝูงแกะ
 
ยูนิคอร์นสีขาวทั้งเก้าตัวโฉบลงมาบนพื้นหญ้าอย่างสง่างาม หานเซิ่นซ่อนตัวอยู่ในฝูงแกะ แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปรถม้า เขาสงสัยว่าสิ่งมีชีวิตแบบไหนกันที่ซ่อนตัวอยู่ภายในนั้น มันต้องเป็นบางสิ่งที่น่ากลัวมากถึงทำให้พวกแกะหวาดกลัวขนาดนั้น แต่ไม่มีพวกมันตัวไหนเลยที่กล้าวิ่งหนีไป พวกมันทั้งหมดยืนปักหลักอยู่กับที่ขณะที่ตัวสั่นรัว
 
เสียงเอี๊ยดดังขึ้นมาขณะที่ประตูของรถม้าค่อยๆเปิดออกมา มีคนๆหนึ่งเดินลงมาจากรถม้า และหานเซิ่นก็ขมวดคิ้วเมื่อได้เห็น คนที่ลงมาจากรถม้านั้นเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก เธอดูอายุไม่เกินสิบขวบ
 
“สิ่งมีชีวิตที่พวกแกะทั้งหมดหวาดกลัวไม่มีทางเป็นเด็กสาวคนนี้ไปได้”
หานเซิ่นยังคงไม่ละสายตาไปจากรถม้า เขาเชื่อว่ายังจะมีสิ่งมีชีวิตอื่นตามเด็กผู้หญิงลงมา เด็กผู้หญิงคนนี้คงจะต้องเป็นแค่สาวใช้หรืออะไรทำนองนั้น
 
แต่มันไม่มีใครลงมาอีก และตอนนี้รถม้าก็ดูเหมือนจะว่างเปล่า เด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นเป็นเพียงคนเดียวที่ออกมา และในมือของเธอก็ถือมีดอยู่ เธอเริ่มเดินเข้าหาฝูงของแกะ
 
หานเซิ่นหันความสนใจกลับไปที่เด็กผู้หญิง ร่างกายของเธอเป็นเด็กอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างดวงตาของเธอดูเป็นผู้ใหญ่กว่ารูปลักษณ์ของเธอ
 
“เผ่านภา?” หานเซิ่นสังเกตเห็นรอยที่อยู่บนหน้าฝากของเธอ เธออาจจะเป็นหนึ่งในเผ่านภาหรือไม่เธอก็อาจจะเป็นหนึ่งในเผ่าเวรี่ไฮ ถึงแม้มันจะมีความแตกต่างระหว่างทั้งสองเผ่าพันธุ์ แต่ในเรื่องรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว ทั้งสองเผ่าเรียกได้ว่าเหมือนกันไม่มีผิด เผ่าเวรี่ไฮเพียงแค่มีเลือดที่บริสุทธิ์กว่าเท่านั้น
 
เด็กผู้หญิงยกมีดขึ้นต่อหน้าฝูงแกะก่อนที่จะถอนหายใจและพูด
“แกะน้อย ข้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำแบบนี้ ถ้าพวกเจ้าต้องการจะแก้แค้น ก็มาแก้แค้นข้า อย่าได้ไประบายความโกรธแค้นกับใครคนอื่น”
 
หลังจากนั้นเด็กผู้หญิงก็แทงมีดออกไปข้างหน้า มันตรงเข้าไปในหัวใจของแกะและฆ่ามันในการโจมตีเพียงครั้งเดียว เลือดไหลทะลักออกมาจากบาดแผลบริเวณอกของแกะ
 
แต่น่าแปลกที่เลือดไหลออกมานั้นไม่ได้หยดลงไปบนพื้น ทันทีที่มันทะลักออกมาจากร่างของแกะ พวกมันก็ถูกดูดซับเข้าไปในมีด และในเวลาชั่วครู่ร่างกายของแกะก็ถูกดูดจนแห้ง
 
เมื่อแกะตัวแรกตายไปแล้ว เด็กผู้หญิงก็เดินไปหาแกะอีกตัว พวกแกะตัวสั่นอย่างรุนแรง แต่พวกมันไม่กล้าจะขัดขืน เด็กผู้หญิงยกมีดขึ้นและแทงเข้าไปในแกะตัวต่อไป และเหมือนกับตัวก่อนหน้านี้เลือดของมันถูกดูดจนแห้ง
 
หานเซิ่นตกใจกับภาพที่เห็น เด็กผู้หญิงนั้นดำเนินการฆ่าแกะต่อไปเรื่อยๆ และไม่มีพวกมันเลยสักตัวที่ขัดขืน ดูเหมือนกับว่าพวกแกะทั้งหมดเข้าคิวเพื่อจะถูกฆ่าทีละตัวๆ
 
ไม่นานแกะที่ตายไปก็เพิ่มขึ้นจนถึงหนึ่งร้อยตัว ในตอนนี้ใบมีดของเด็กผู้หญิงนั้นแดงเหมือนกับเลือด ดูเหมือนกับว่าเลือดพร้อมที่จะหยดออกมาจากมันได้ทุกเมื่อ
 
กลิ่นของเลือดนั้นรุนแรงมากๆ และหานเซิ่นก็สัมผัสถึงมันได้จากระยะไกล มันเป็นกลิ่นที่น่าสะอิดสะเอียน
 
“มันต้องมีบางสิ่งผิดปกติกับมีดของเด็กผู้หญิงคนนั้น” หานเซิ่นขมวดคิ้วขณะที่จ้องมองไปที่อาวุธในมือของเธอ
 
ออร่าของเด็กผู้หญิงนั้นไม่ได้ดูแข็งแกร่งอะไรมากนัก แต่มีบางสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวและแปลกประหลาดเกี่ยวกับมีดในมือของเธอ มันดูยิ่งใหญ่กว่าออร่าของเด็กผู้หญิง
 
เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ควรจะใช้อาวุธที่ทรงพลังขนาดนั้นได้ แต่เธอใช้มันได้อย่างง่ายดายและเธอก็ไม่ได้ถูกกลืนกินโดยพลังของมีดอีกด้วย นี่เป็นสถานการณ์ที่หานเซิ่นไม่เคยพบเห็นมาก่อน
 
ก่อนที่หานเซิ่นจะกลายเป็นระดับเทพเจ้านั้น แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถใช้พลังของสมบัติระดับเทพเจ้าเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ได้ แต่แล้วเด็กผู้หญิงคนนี้กลับใช้มีดที่ดูทรงพลังยิ่งกว่าตัวเธอได้อย่างง่ายดาย ทุกอย่างเกี่ยวกับสถานการณ์นี้เป็นอะไรที่แปลกประหลาด
 
“พวกแกะคงจะหวาดกลัวมีดเล่มนั้นมากกว่าที่พวกมันจะหวาดกลัวเด็กผู้หญิง” หานเซิ่นคาดเดา แต่เขายังคงไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ดังนั้นเขาจึงจ้องมองไปที่มีดต่อไป
 
มีดของเด็กผู้หญิงเป็นมีดสั้นที่ประกอบด้วยด้ามจับไม้และใบมีดเหล็ก ด้ามจับไม้มีความยาวเจ็ดนิ้ว แต่หานเซิ่นไม่สามารถระบุได้ว่ามันทำขึ้นมาจากไม้แบบไหน ด้ามจับมีสีคล้ำจนเกือบจะเป็นสีดำ ส่วนใบมีดนั้นมีความยาวหนึ่งฟุต มันมีรูปร่างเหมือนกับพระจันทร์เสี้ยว และเนื่องจากมันดูดเลือดเข้าไปเป็นจำนวนมาก มันจึงเรืองแสงสีแดง ดูเหมือนกับว่ามันเริ่มจะมีเลือดไหลออกมาจากปลายของมันได้ทุกเมื่อ
 
เด็กผู้หญิงดูเหมือนว่าไม่ได้พกปลอกมีดมาด้วย เมื่อดูจากรูปร่างของมีดแล้ว หานเซิ่นคาดเดาว่ามีดนั่นไม่ใช่อาวุธสำหรับต่อสู้ มันดูเหมือนกับมีดของพ่อครัวหรือเครื่องมือของคนขายเนื้อมากกว่า
 
หลังจากนั้นจู่ๆหานเซิ่นก็รู้สึกหนาวขึ้นมา บางทีมันอาจจะเป็นเพราะมีดนั้นดูดเลือกไปมาก แต่ขณะที่อยู่ใต้แสงอาทิตย์ หานเซิ่นเห็นใบมีดปล่อยแสงสีเลือดออกมา แสงสีเลือดนั้นก่อตัวเป็นเงาของปีศาจสีแดง ยิ่งแกะถูกเด็กสาวฆ่าตายไปมากเท่าไหร่ เลือดที่เจ้าปีศาจดูดเข้าไปก็มากขึ้นเท่านั้น ปีศาจสีเลือดนั่นดูน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆยิ่งเวลาผ่านไป
 
ในตอนที่เด็กผู้หญิงฆ่าแกะตัวที่หนึ่งพัน เงาของมีดเล่มนั้นก็ก่อตัวเป็นเปลวเพลิงสีเลือดที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
 
‘ดูเหมือนว่าฝูงแกะจะกลัวมีดเล่มนั้นจริงๆด้วย แต่ถึงอย่างนั้นนี่ก็เป็นสถานการณ์ที่แปลกประหลาด เด็กผู้หญิงคนนั้นดูอ่อนแอ แต่เธอใช้อาวุธที่น่ากลัวขนาดนั้นได้ยังไง และพลังของมีดก็ไม่ได้กลืนกินเธอด้วย’ หานเซิ่นคิดกับตัวเองขณะที่สังเกตเด็กผู้หญิงและมีดของเธอ
 
ทันใดนั้นหานเซิ่นก็รู้สึกหนาวจนถึงกระดูกสันหลัง เขาโฟกัสไปที่มีดมากเกินไป และเงาของปีศาจสีเลือดก็ค้นพบการมีอยู่ของเขา จู่ๆร่างเงาของปีศาจก็หันมา เบ้าตาของมันว่างเปล่ายกเว้นก็แต่เปลวไฟสีเลือด และไฟนั่นตอนนี้ก็จ้องมองมาที่หานเซิ่น
 
ก่อนที่หานเซิ่นจะได้ทำอะไร มีดก็ปลดปล่อยเสียงหึ่งๆที่แปลกประหลาดออกมา หลังจากนั้นมีดก็เริ่มบินตรงมาในทิศทางของเขา ร่างของเด็กผู้หญิงนั้นถูกลากตามมาขณะที่อาวุธพุ่งตรงเข้าไปหาหานเซิ่น
 
หานเซิ่นเห็นเงาปีศาจสีเลือดอย่างชัดเจน มันอ้าปากเพื่อจะกลืนกินเขาเข้าไป ขณะเดียวกันในตอนที่เด็กผู้หญิงเห็นหานเซิ่น เธอก็ดูประหลาดใจ
 
หานเซิ่นเตรียมตัวจะต่อสู้ แต่เด็กผู้หญิงดึงมือกลับไป เด็กผู้หญิงพยายามจะหยุดมีดจากการพุ่งตรงเข้าไปหาหานเซิ่น
 
แต่พละกำลังของเธอน้อยเกินไป และมีดเล่มนั้นก็ดูกระหายเลือดอย่างมาก เธอใช้มือทั้งสองข้างจับมีดเอาไว้และดึงอย่างสุดกำลัง แต่ความพยายามของเธอไร้ประโยชน์ เธอไม่สามารถหยุดมีดเอาไว้ได้ และร่างที่บอบบางของเธอก็ถูกดึงไปข้างหน้าเรื่อยๆ
 
หานเซิ่นขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม เขาเตรียมตัวจะต่อสู้ แต่ทันใดนั้นเด็กผู้หญิงก็กดมือของเธอกับใบมีด ใบมีดเฉือนเข้าไปในผิวหนังของเธอและเลือดที่ไหลออกมาก็ถูกดูดเข้าไปในมีดอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นมีดก็สงบนิ่งไป
 
เงาของปีศาจสีเลือดนั้นยังมองเห็นได้ แต่มันถูกหยุดยั้งเอาไว้โดยพลังบางอย่าง แสงสีเลือดที่ก่อตัวขึ้นเป็นเงาของปีศาจสีแดงนั้นมัวลงไปเล็กน้อย
 
‘ไม่แปลกใจเลยที่เธอใช้มีดประหลาดนั่นได้ บางสิ่งเกี่ยวกับร่างกายของเธอนั้นพิเศษ เธอคงจะต้องมีความสัมพันธ์ที่ไม่ปกติกับมีดเล่มนี้’ หานเซิ่นคิดกับตัวเอง
 
เมื่อดูจากท่าทางของเด็กผู้หญิงแล้ว ดูเหมือนเธอไม่ได้มีเจตนาที่จะทำร้ายอะไรเขา หานเซิ่นจึงเดินเข้าไปหาและถาม
“หนูน้อย เจ้ามีชื่อว่าอะไรอย่างนั้นหรอ?”
 
“หนีไป! รีบหนีไปจากที่นี่!” เด็กผู้หญิงพูดอย่างรีบร้อนขณะที่ยังคงจับมีดเอาไว้แน่น