หานเซิ่นขมวดคิ้ว เขาพยายามจะใช้หอคอยแห่งโชคชะตาเพื่อเก็บเจดดรัมอีกตัวเข้าไป แต่มันก็ไม่ได้ผลเช่นเดียวกัน
 
“แย่แล้ว ถ้าเราทำให้เจดดรัมสร้างเสียงขึ้นมาไม่ได้ เราก็คงจะต้องกลับไปมือเปล่า” หานเซิ่นรู้สึกแย่กับเรื่องนี้ แต่เขาไม่มีเวลามากนัก
 
ควีนเหลือเวลาอีกไม่ถึงหนึ่งวัน ถ้าเธอไม่นำเจดดรัมของเธอไปลงทะเบียนให้ทันเวลา เธอก็ไม่สามารถนำมันติดตัวกลับไปได้ ถึงแม้เจดดรัมตัวนั้นจะยินยอมติดตามเธอไปก็ตาม หานเซิ่นมีเวลาไม่มากที่จะทำให้เจดดรัมยอมรับเขา
 
‘มันไม่สำคัญว่าเจดดรัมตัวไหนจะยอมรับเรา ตราบใดที่หนึ่งในพวกมันสร้างเสียงขึ้นมา พวกเราก็จะนำพวกมันทั้งหมดออกไปได้’
หานเซิ่นคิดกับตัวเอง หลังจากนั้นเขาก็หันไปพูดกับหวงฟูจิ้งและเป่าเอ๋อ
“พาเป่าเอ๋อออกไปก่อน ฉันจะลองตีเจดดรัมนี่ดู ฉันไม่ต้องการทำให้พวกเธอตกอยู่ในอันตราย”
 
หวงฟูจิ้งพยักหน้า หลังจากนั้นเธอก็พาเป่าเอ๋อไปที่ทางออก
 
เมื่อหวงฟูจิ้งไปแล้ว หานเซิ่นก็เรียกวิญญาณอสูรใบเสมาราชาแมลงปีศาจออกมา เขามองไปที่เจดดรัมสีขาว หลังจากนั้นระหว่างนิ้วกลางและนิ้วโป้งของเขาก็มีแสงสีทองปรากฏขึ้น
 
หานเซิ่นไม่สามารถพึ่งดวงเพื่อทำให้เจดดรัมยอมรับในตัวเขาได้ ด้วยเหตุนั้นหานเซิ่นจึงคิดจะใช้กำลัง จริงๆแล้วที่เขาให้หวงฟูจิ้งพาเป่าเอ๋อออกไป นั่นก็เป็นเพราะเขาไม่ต้องการให้เธอรู้ว่าเขาคือดอลลาร์
 
เหรียญปรากฏในมือของหานเซิ่น บนผิวของมันมีหมายเลขหนึ่งอยู่ และขณะที่เวลาผ่านไปตัวเลขก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
 
1… 2… 3… 4… 5…
 
เซฟวิ่งมันนี่กำลังทำงานและหมายเลขก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นไป ทุกๆการเปลี่ยนแปลงของหมายเลข พลังที่อยู่ภายในเหรียญก็จะทวีคูณ
 
เจดดรัมสีขาวเป็นเพียงแค่ระดับดยุก ดังนั้นหานเซิ่นจึงรวบรวมพลังของเหรียญไปจนถึงหมายเลขสิบ เมื่อเสร็จแล้วเขาก็ดีดมันออกไปใส่เจดดรัมอย่างรุนแรง
 
ติ๊ง!
 
พลังที่รุนแรงสร้างเสียงที่ดังอย่างมากเหนือเจดดรัมสีขาว เสียงนั้นซัดออกไปจากเจดดรัมราวกับสึนามิ แต่เมื่อมันปะทะกับใบเสมาราชาแมลงปีศาจสีทอง มันก็เด้งกลับไป
 
พลังเสียงที่อยู่ภายในใบเสมาราชาแมลงปีศาจเด้งไปเด้งมาและกำลังรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
 
หานเซิ่นอยู่ภายในพลังเสียงทั้งหมดนั่น แต่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร เพราะเขาเป็นคนที่ตีใส่เจดดรัมสีขาวและได้รับการยอมรับจากมัน วิธีการของเขาแค่รุนแรงไปหน่อยเท่านั้น แต่พลังของเจดดรัมสีขาวก็ไม่ได้ทำร้ายอะไรหานเซิ่น เพราะว่ามันยอมรับเขาแล้ว
 
แต่หานเซิ่นประหลาดใจกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น พลังเสียงภายในใบเสมาราชาแมลงปีศาจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และมันก็ทำให้เขานึกถึงวิชาเอคโค่ของไวท์เรียล
 
หานเซิ่นพูดออกไปว่าถ้ามีระฆังขนาดใหญ่เพื่อใช้ขังศัตรู เขาก็จะสามารถใช้วิชาเอคโค่เพื่อเพิ่มความรุนแรงของพลังเสียงได้ ใบเสมาราชาแมลงปีศาจนั้นอาจจะไม่ใช่ระฆัง แต่มันก็พิสูจน์แล้วว่าสามารถใช้ขังศัตรูได้ ด้วยเหตุนั้นวิชาเอคโค่จึงดูเหมือนจะทำงานได้เป็นอย่างดี
 
‘เราเคยคิดแต่จะใช้ใบเสมาราชาแมลงปีศาจเพื่อปกป้องตัวเองจนมองข้ามเรื่องนี้ไป เราควรกลับไปที่ปราสาทนภาเพื่อเรียนรู้วิชาเอคโค่จากไวท์เรียล การใช้วิชาเอคโค่และเจดดรัมร่วมกันเป็นอะไรที่ทำงานได้เป็นอย่างดี’ หานเซิ่นคิดกับตัวเอง
 
หลังจากที่หานเซิ่นใช้เซฟวิ่งมันนี่ เจดดรัมสีขาวก็ยอมรับในตัวของเขา เมื่อหานเซิ่นลองยืนยันในเรื่องนี้และตีมันอีกครั้ง มันก็สร้างเสียงออกมา แต่มันไม่ได้ใหญ่โตเหมือนกับก่อนหน้านี้ ตอนนี้เพียงแค่ตีเบาๆเจดดรัมก็ปลดปล่อยพลังเสียงออกมา
 
“บางครั้งการใช้ความรุนแรงก็ได้ผลดีกว่าการใช้เหตุผล”
หานเซิ่นหัวเราะขณะที่เก็บเจดดรัมสีขาวไป หลังจากนั้นเขาก็หันไปมองบลัดสกอร์เปี้ยนเจดดรัม
 
“มาลองดูสิว่าจะทำให้เจ้านี่ยอมรับได้ไหม” หานเซิ่นนำเหรียญๆหนึ่งออกมาและเริ่มรวบรวมพลังอีกครั้ง เมื่อถึงหมายเลขสิบ เขาก็ดีดเหรียญออกไปที่บลัดสกอร์เปี้ยนเจดดรัม
 
ติ๊ง!
 
เหรียญพุ่งไปที่ผิวของบลัดสกอร์เปี้ยนเจดดรัม ทำให้เกิดเป็นเสียงการกระแทกของโลหะดังขึ้นมา แต่เขาไม่สามารถทำให้มันตอบสนองด้วยเสียงของกลองได้
 
เหรียญนั้นติดอยู่ที่ผิวของบลัดสกอร์เปี้ยนเจดดรัม แต่มันไม่ได้ส่งผลอะไร บลัดสกอร์เปี้ยนเจดดรัมไม่ได้ถูกบดขยี้ แต่มันก็ไม่ใช่ว่าหานเซิ่นต้องการแบบนั้น แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการให้มันได้รับความเสียหาย
 
‘การรวมพลังเซฟวิ่งมันนี่ไปถึงเลขสิบคือที่สุดแล้วที่เราทำได้ ถึงแม้จะพยายามรวมพลังต่อไปอีก นั่นก็ไม่ได้จะทำให้พลังของมันเพิ่มขึ้นอะไรมาก ดูเหมือนเจ้านี่จะเป็นระดับราชันจริงๆ พลังของเรายังไม่เพียงพอที่จะทำให้มันสร้างเสียงดนตรีขึ้นมาได้’
ถึงแม้จะล้มเหลว แต่หานเซิ่นก็ไม่ได้ผิดหวังอะไร เขาแค่ต้องการนำบลัดสกอร์เปี้ยนดรัมกลับไปกับเขาเท่านั้น เพื่อที่เขาจะได้มีโอกาสเป็นเจ้าของมันในอนาคต
 
หานเซิ่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็เฉือนนิ้วมือของตัวเอง เขาหยดเลือดคริสตัลลงไปบนบลัดสกอร์เปี้ยนเจดดรัม
 
หานเซิ่นมองดูเลือดของตัวเองค่อยๆละลายเข้าไปในสัญลักษณ์แมงป่อง แต่มันก็ต้องใช้เวลาเพื่อดูดซับเข้าไป
 
ถึงแม้มันจะไม่ได้ละลายเข้าไปในสัญลักษณ์แมงป่องโดยสมบูรณ์ แต่ตอนนี้มันก็มีจุดสีแดงปรากฏขึ้นบนหลังของแมงป่อง
 
‘ถ้าเลือดของเราละลายเข้าไปข้างในได้ นั่นก็จะทำให้เราได้รับการยอมรับเร็วยิ่งขึ้นกว่าเดิม’ หานเซิ่นคิดกับตัวเอง เขานำเจดดรัมทั้ง 2 ออกไปพร้อมกับเขา เพื่อกลับไปสมทบกับเป่าเอ๋อและหวงฟูจิ้ง
 
ตอนนี้เมื่อหานเซิ่นได้รับความยินยอมจากเจดดรัมสีขาวระดับดยุกแล้ว พวกเขาทั้ง 3 คนก็จะนำเจดดรัมออกไปได้คนละตัว
 
หลังจากที่หานเซิ่นพบพวกเธอ พวกเขาก็เดินทางไปที่ฐานทัพของเผ่า1000สมบัติที่ตั้งอยู่บนดวงดาว เขาต้องการนำเจดดรัมออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
 
หานเซิ่นรู้ว่ามันเป็นอะไรที่หาได้ยากที่จะมีคนนำเจดดรัมมาลงทะเบียนพร้อมๆกันถึง 3 ตัว ซึ่งนั่นจะทำให้การเดินทางกลับของพวกเขาไม่ปลอดภัย
 
แน่นอนว่าหานเซิ่นไม่ได้หวาดกลัว เพราะถ้าเขากลัวล่ะก็ เขาก็คงจะไม่มาที่นี่ตั้งแต่แรก แต่นี่ก็ไม่ใช่ปัญหาธรรมดาๆ มันมีโอกาสที่จะเป็นปัญหาใหญ่ เจดดรัมถึง 3 ตัวอาจจะดึงดูดยอดฝีมือจำนวนมากเข้ามาหาพวกเขา
 
ในฐานทัพบนดวงดาวเจดดรัม กาน่าระดับราชาคนหนึ่งกำลังอยู่ระหว่างการลงทะเบียนโกลด์ดรัมที่เขาได้รับมา
 
ยอดฝีมือทั้งหมดที่ยืนอยู่รอบๆมองดูกาน่าระดับราชาด้วยความอิจฉา แต่ทว่ากาน่าระดับราชาดูไม่ดีใจกับรางวัลที่ได้รับ ความจริงแล้วเขาดูค่อนข้างหม่นหมอง
 
เป้าหมายของเขาคือเจดดรัม แต่หลังจากค้นหาถึงสิบวันเต็มๆ เขาก็หาได้แค่โกลด์ดรัมตัวหนึ่งเท่านั้น นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ มันจึงทำให้สีหน้าของเขาดูแย่
 
ชายที่มีปีกผีเสื้อเดินเข้ามาตรงหน้ากาน่าระดับราชาและหัวเราะออกมา
“สตีเฟน เจ้าหาได้เพียงแค่โกลด์ดรัมอย่างนั้นหรอ”
 
“ราชาโซนิคบัตเตอร์ฟลาย เจ้าเองก็หาได้แค่โกลด์ดรัมไม่ใช่หรอ?” สตีเฟนหันมามองโกลด์ดรัมของอีกฝ่ายและยิ้มออกมา
 
ราชาโซนิคบัตเตอร์ฟลายถอนหายใจและพูด “ดาวดวงนี่มีเจดดรัมอยู่ก็จริง แต่ผู้คนมากมายต่างก็มาเพื่อขุดหาพวกมัน พวกมันจึงถูกเอาไปเร็วกว่าจำนวนที่พวกมันจะกำเนิดขึ้นมาใหม่ ดังนั้นการจะหาพวกมันจึงไม่ได้ง่ายอีกแล้ว”