ทุกคนหันไปสนใจแซดไนท์ ขณะที่เขากำลังเดินไปรอบๆลูกบาศก์โลหะสีฟ้าและแกล้งทำเป็นว่ากำลังสังเกตมัน
 
หลังจากที่เดินไปรอบหนึ่ง แซดไนท์ก็พูดอย่างมั่นใจ “ถ้าข้าเข้าใจไม่ผิด รอยฝ่ามือบนลูกบาศก์โลหะสีฟ้านี้ก็คือวิชาจีโนประเภทฝ่ามือ”
 
“แซดไนท์ ข้าคิดว่าทุกคนรู้เรื่องนั้นอยู่แล้ว พวกเราทุกคนรู้ว่านี่เป็นผลของวิชาจีโนประเภทฝ่ามือ เจ้าไม่จำเป็นต้องบอกพวกเราถึงเรื่องนั้น” บุตรของราชันคนหนึ่งหัวเราะ
 
แซดไนท์มองไปที่รีเบทหนุ่มและพูดต่อ “คอนเดนเซชันที่ข้าจะพูดก็คือรอยฝ่ามือพวกนี้ไม่ได้ปรากฏบนตามลูกบาศก์แบบสุ่มๆ ฝ่ามือทั้งหมดรวมเข้าด้วยกันเป็นวิชาจีโนที่สมบูรณ์วิชาหนึ่ง เจ้าบอกถึงเรื่องนั้นได้เหมือนกันสินะ?”
 
“ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าที่เจ้าพูดเป็นความจริง?” คอนเดนเซชันมองเขาด้วยความดูถูก
 
แซดไนท์ยิ้มและพูด “รอยฝ่ามือพวกนี้อาจจะดูมั่วๆ แต่นั่นเป็นเพราะพวกมันทั้งหมดทับซ้อนกัน จากความรู้สึกที่ข้าสัมผัสได้ ข้าแค่จำเป็นต้องหาจุดเริ่มต้นของรอยฝ่ามือทั้งหมดเพื่อเรียงพวกมัน และใครจะรู้บางทีข้าอาจจะสร้างวิชาขึ้นมาใหม่ก็ได้?”
 
หานเซิ่นประหลาดใจ เขาเองก็รับรู้ถึงเรื่องนี้เช่นกัน แต่เขาไม่ได้แน่ใจเหมือนกับแซดไนท์
 
‘จู่ๆหมอนี่กลายเป็นอัจฉริยะอย่างนั้นหรอ?’ หานเซิ่นสงสัย
 
หานเซิ่นคุ้นเคยกับศักยภาพของแซดไนท์ดี ซึ่งหานเซิ่นไม่เชื่อว่าแซดไนท์มีสติปัญญาพอที่จะสรุปเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเอง
 
แต่ลูกบาศก์โลหะสีฟ้านั้นเพิ่งจะถูกเปิดเผยได้ไม่นาน และแซดไนท์ก็ไม่เคยเห็นมันมาก่อน ดังนั้นมันยากที่เขาจะได้รับข้อมูลมาจากแหล่งอื่น
 
“ยินดีด้วย ดูเหมือนตระกูลไนท์จะมีทายาทที่ชาญฉลาด”
ราชาแบล็คมูนพูดอย่างมีมารยาทกับราชาไนท์ริเวอร์ในปราสาทแห่งหนึ่ง
 
ราชาไนท์ริเวอร์ขมวดคิ้ว เขารู้จักรู้ลูกชายของตัวเองดี และเขาเองก็ประหลาดใจกับเรื่องนี้เช่นเดียวกัน ราชาไนท์ริเวอร์ควรจะยินดีกับมัน แต่เขากลับรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับความรู้ของลูกชายตัวเองซะมากกว่า
 
“เจ้าจะพูดอะไรก็ได้ ถ้าเจ้ามีพรสวรรค์อย่างที่พูดก็หาจุดเริ่มต้นของฝ่ามือและเรียงพวกมัน เพื่อสร้างวิชาจีโนขึ้นมาใหม่ให้พวกเราได้เห็นสิ” คอนเดนเซชันยังคงไม่เชื่อเขา
 
แต่แซดไนท์ต้องการทำแบบนั้นอยู่แล้ว เขายิ้มออกมาและพูด
“ข้ามีความคิดของตัวเองอยู่ แต่ข้าไม่รู้ว่ามันจะถูกต้องหรือเปล่า ถ้าใครเห็นจุดเริ่มต้นของมันได้ล่ะก็ อย่างนั้นข้าจะให้โอกาสเขาได้แสดง”
 
หลังจากนั้นแซดไนท์ก็มองไปที่ทุกคน แต่สายตาของเขามาหยุดอยู่ที่หานเซิ่น
“หานเซิ่น เจ้าเป็นคนที่มีพรสวรรค์ ข้าเดิมพันว่าเจ้าคงจะเข้าใจมันสินะ? ทำไมเจ้าไม่บอกพวกเราว่าจุดเริ่มต้นของมันอยู่ที่ไหน?”
 
หานเซิ่นส่ายหัว “ข้ามองไม่เห็นอะไร ได้โปรดชี้แนะพวกเราด้วย”
 
“ถ้าเกิดไม่มีใครอธิบายได้ อย่างนั้นข้าก็คงจะต้องทำให้ตัวเองต้องขายหน้าแล้ว”
แซดไนท์เดินไปตรงหน้าลูกบาศก์โลหะและเดินไปด้านหนึ่งของมัน หลังจากนั้นเขาก็พูดขึ้นมาอย่างมั่นใจ “ถ้าข้าเข้าใจถูกต้อง นี่ก็คือจุดเริ่มต้นของวิชาฝ่ามือ”
 
หลังจากนั้นแซดไนน์ก็วางมือของเขาลงในรอยฝ่ามือหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็เริ่มกระแทกไปที่รอยฝ่ามือ แต่ตัวลูกบาศก์โลหะสีฟ้าไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง
 
แซดไนท์โจมตีไปที่จุดนั้นอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่จะพูดขึ้นมา
“ฝ่ามือนี้แสดงถึงความรู้สึกแห่งการทำลายล้างทั้งกาแล็คซี่ ฝ่ามือนี้ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างโดยไม่ปราณี”
 
ขณะที่แซดไนท์โจมตีรอยฝ่ามือ เขาทำได้อย่างราบรื่น เขาดูไม่มีประสบการณ์ แต่เขาก็อธิบายความรู้สึกได้เป็นอย่างดี และความคิดของเขาก็ถูกต้อง
 
“ข้าประเมินแซดไนท์ต่ำเกินไป เขาทำได้ดีจริงๆ!” รีเบคก้าแปลกใจ
 
รีเบคก้าไม่ใช่คนเดียวที่คิดอย่างนี้ คนหนุ่มสาวของสวนจันทรา หรือแม้แต่ดยุกและราชันก็ประหลาดใจกับความสามารถของแซดไนท์เช่นกัน
 
ถึงแม้เหล่าราชันและดยุกจะบอกได้ว่ามันคือวิชาจีโน แต่พวกเขาก็ไม่สามารถอธิบายได้อย่างละเอียดแบบนั้น แซดไนท์สร้างวิชาฝ่ามือขึ้นมาใหม่ ซึ่งนั่นเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยม
 
เมื่อเห็นว่าทุกคนดูประหลาดใจ แซดไนท์ก็อวดดียิ่งกว่าเดิม เขาจึงแสดงวิชาต่อไป เขาโจมตีถูกรอยฝ่ามือนับหมื่น ซึ่งเขาไม่พลาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาไหลเวียนไปรอบๆลูกบาศก์โลหะอย่างไหลรื่น ซึ่งทุกคนรู้สึกทึ่งกับความแม่นยำของเขา
 
“นี่ก็คือวิชาฝ่ามือที่ข้าสังเกตเห็น มีใครต้องการแสดงความเห็นอื่นไหม?”
แซดไนท์เริ่มหลงตัวเอง เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองลงมาที่หานเซิ่นด้วยความดูถูก
 
“แซดไนท์ เจ้ายอดเยี่ยมจริงๆ นั่นมันงดงามมากๆ” บางคนเอยชมเขา
 
“ข้าก็แค่โชคดีเท่านั้น มันไม่ได้พิเศษอะไร ข้าไม่เหมือนกับอัจฉริยะบางคนที่รู้สึกได้ถึงสิ่งที่คนอื่นสัมผัสไม่ได้”
ขณะที่แซดไนท์กำลังพูด มันก็มีเสียงแตกร้าวดังมาจากลูกบาศก์โลหะสีฟ้า
 
ทุกคนได้ยินเสียงนั้น และเมื่อทุกคนต่างก็หันไปมองที่ลูกบาศก์ ทุกคนก็ต้องตกตะลึง หรือแม้แต่แซดไนท์เองก็ตกใจ
 
เขาได้ดูวิดีโอที่วิคโดมอบให้กับเขาหลายต่อหลายครั้ง ในวิดีโอนั้นแสดงภาพของคนๆหนึ่งที่ตีลูกบาศก์โลหะสีฟ้าในลำดับที่แม่นยำ แซดไนท์ฝึกมันซ้ำๆเพื่อที่เขาจะได้แสดงให้ทุกคนเห็นในวันนี้
 
แต่เมื่อการแสดงวิชาฝ่ามือสิ้นสุดลงแล้ว มันไม่ควรจะมีอะไรเกิดขึ้น
 
เสียงแตกร้าวยังคงดังออกมาจากลูกบาศก์โลหะสีฟ้าอย่างต่อเนื่อง และมันก็ดังขึ้นเรื่อยๆ รอยร้าวเริ่มปรากฏขึ้นที่ขอบของลูกบาศก์และมันก็ค่อยๆเปิดออก
 
“วิชาฝ่ามือนั่นเป็นรหัสที่ใช้เปิดลูกบาศก์โลหะอย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นสงสัย
 
หานเซิ่นไม่ใช่คนเดียวที่คิดอย่างนั้น ราชันที่ดูอยู่ก็สงสัยแบบเดียวกัน พวกเขาไม่รู้ว่าภายในลูกบาศก์มีอะไรอยู่กันแน่ ดังนั้นพวกเขาจึงรีบไปที่ลานกว้างเพื่อมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
 
แต่ก่อนที่ราชาไนท์ริเวอร์จะได้ออกคำสั่งอะไร ลูกบาศก์โลหะสีฟ้าก็เปิดกว้างและเผยให้เห็นลูกบาศก์สีฟ้าที่เล็กกว่าข้างใน มันตกแต่งไปด้วยลวดลายประหลาด
 
วินาทีต่อมา ลูกบาศก์สีฟ้าลูกที่ 2 ก็เริ่มจะแยกส่วน หลังจากนั้นหานเซิ่นก็รู้สึกตัวว่าลวดลายที่เห็นจริงๆแล้วไม่ใช่ลวดลาย แต่มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีร่างเป็นโลหะ
 
ทันใดนั้นฝูงมอนสเตอร์โลหะก็บินออกมาจากลูกบาศก์ พวกมันมีขนาดครึ่งหนึ่งของมนุษย์ และร่างของพวกมันก็ประกอบด้วยโลหะสีฟ้าทั้งหมด พวกมันยืนด้วย 4 ขาและมีกรงเล็บที่แหลมคมทั้งมือและเท้า