หานเซิ่นมีแผนที่จะตามไปดูว่าพวกเขามาทำอะไรที่นี่ แต่หลังจากที่เดินตามไปได้สักพัก เขาก็เห็นราชาเคลียร์ซีและคนอื่นๆเข้าไปในสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ที่ถูกเฝ้าโดยพวกมีก้า ซึ่งมันเป็นสถานที่ส่วนบุคคล ทำให้หานเซิ่นไม่สามารถเดินเข้าไปข้างในได้ เขาถามคนอื่นรอบๆและได้รู้ว่ามันเป็นบ้านของมีก้าระดับราชัน
 
แต่หานเซิ่นไม่สามารถหาข้อมูลอะไรมากกว่านั้นได้ เพราะมันไม่มีแหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถืออยู่ หานเซิ่นจึงรออยู่ข้างนอกสักพัก แต่พวกเขาก็ยังไม่กลับออกมา หานเซิ่นจึงเดาไปว่าพวกเขาคงจะเข้าพักที่นั่น
 
หานเซิ่นไม่สามารถทำอะไรเสี่ยงๆบนดวงดาวของมีก้าได้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเดินทางกลับ แต่ในตอนที่เขาหันหลัง มิงค์น้อยที่ซุกซนตัวหนึ่งก็กระโดดออกจากกระเป๋าของเขาและเริ่มวิ่งไปบนถนน
 
หานเซิ่นรีบจับมิงค์อีก 6 ตัวเอาไว้ ขณะที่วิ่งไล่ตามมิงค์อีกตัวไป เขาส่งเสียงเรียกชื่อของมัน “เจ็ดน้อย อย่าเพิ่งไป กลับมานี่!”
 
หานเซิ่นไม่เก่งเรื่องการตั้งชื่อ ดังนั้นเขาจึงตั้งชื่อพวกมันตามลำดับตัวเลขตั้งแต่ 1 จนถึง 7
 
เจ็ดน้อยคือตัวที่ซุกซนและดื้อรั้นที่สุดในหมู่พวกมัน แม้แต่หานเซิ่นก็ไม่สามารถทำให้มันเชื่อฟังได้ ถึงอย่างนั้นมิงค์น้อยทั้ง 7 ตัวก็ถือว่าหานเซิ่นเป็นเจ้านายของพวกมัน และถึงพวกมันจะวิ่งออกไปตามใจชอบ แต่พวกมันก็จะกลับมาเสมอเมื่อพวกมันเบื่อแล้ว
 
หานเซิ่นตะโกนเรียกมันขณะที่วิ่งตามไป
 
แต่หานเซิ่นไม่ต้องการบังคับให้มันกลับมา เขาปล่อยให้มันวิ่งต่อและตามหลังมันไป ที่นี่เป็นดาวของมีก้า ดังนั้นมันไม่มีใครจะมาสนใจที่เห็นมีก้าตัวหนึ่งวิ่งเพ่นพ่านไปมา
 
มันเห็นได้ชัดว่าเจ็ดน้อยกำลังสนใจอะไรบางอย่าง มันไม่ได้วิ่งอย่างไร้จุดหมาย มันวิ่งเข้าไปในสิ่งก่อสร้างหลังหนึ่งและเริ่มวิ่งขึ้นบันไดไป
 
หานเซิ่นตามมันไปติดๆและสังเกตเห็นว่ามันเป็นห้างขนาดใหญ่ หานเซิ่นตามเจ็ดน้อยขึ้นไปที่ชั้น 2 และไปหยุดอยู่ที่หน้าร้านค้าร้านหนึ่ง
 
เมื่อหานเซิ่นเดินเข้าไป เขาก็เห็นว่ามิงค์น้อยเรียกหุ่นต่อสู้ของมันออกมา ชุดเกราะสีแดงปรากฏขึ้นและห่อหุ้มร่างน้อยๆของมัน
 
พวกมิงค์น้อยยังเป็นแค่ระดับบารอน ดังนั้นพวกมันจึงยังไม่สามารถสร้างหุ่นต่อสู้ขนาดใหญ่ได้ ตอนนี้หุ่นต่อสร้างของมันเป็นอะไรที่เรียบง่าย แต่เมื่อพวกมิงค์สามารถสร้างวัสดุจากยีนซีโน่เจเนอิคได้มากขึ้น หุ่นต่อสู้ก็จะพัฒนาขึ้นไปอีก
 
เจ็ดน้อยวิ่งไปทั่วร้าน พร้อมกับขบเคี้ยวเม็ดเกาลัดอยู่เต็มปาก เจ้าของร้านพยายามจะไล่มันออกไป แต่เจ้ามิงค์น้อยทั้งตัวเล็กและว่องไว มันวิ่งไปรอบๆและคว้าสิ่งของจากชั้นวางอย่างรวดเร็ว
 
เจ็ดน้อยกินทุกสิ่งทุกอย่างที่มันคว้ามาได้ และเมื่ออีก 6 ตัวได้กลิ่นอาหาร พวกมันก็ต้องการจะออกมาเช่นกัน แต่หานเซิ่นกดพวกมันเอาไว้ในกระเป่า เขาไม่ต้องการให้พวกมันก่อปัญหาไปมากกว่านี้
 
เจ้าของร้านชาวเคทดูเหมือนจะร้องไห้ออกมา ไม่นานหลังยามรักษาการชาวมีก้า 2 คนก็เข้ามาและพยายามจะจับตัวเจ็ดน้อย แต่เนื่องจากความว่องไวของมัน เจ็ดน้อยจึงหลบหลีกพวกเขาได้
 
ยามรักษาการเป็นชาวมีก้าเป็นระดับไวเคานต์ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถจับตัวของเจ็ดน้อยที่เป็นเพียงแค่ระดับบารอนได้
 
หานเซิ่นรีบเข้าไปจับตัวเจ็ดน้อยหลังจากนั้นก็เก็บมันเข้าไปในกระเป๋า
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ข้ายินดีจะจ่ายค่าเสียหายที่เขาก่อขึ้น”
 
“ไม่ ถ้าเขาประพฤติมิชอบ เขาก็ต้องถูกสอบสวน” หนึ่งในมีก้าพูด
 
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆ แต่เขาเป็นเพียงแค่เด็กเท่านั้น ได้โปรดมอบโอกาสให้เขาสักครั้ง ข้ายินดีจ่ายให้เจ้าของร้านเป็น 2 เท่า”
หานเซิ่นรีบพูด หลังจากนั้นเขาก็นำเจ็ดน้อยออกมาและพูดกับมัน “เร็วเข้า รีบขอโทษพวกเขา”
 
เมื่อเจ็ดน้อยทำผิด หานเซิ่นก็ไม่คิดจะตามใจเจ้าตัวน้อยและทำให้พวกมันเสียคน
 
เจ็ดน้อยก้มหัวของมัน หลังจากนั้นมันก็ส่งเสียงออกมาราวกับว่ามันกำลังขอโทษ
 
“พวกเราจะคุยเรื่องค่าเสียหายกันทีหลัง แต่เจ้าต้องตามพวกเราไป ไม่อย่างนั้นพวกเราจะไปรายงานต่อเจ้าของร้านไม่ได้” ยามรักษาการชาวมีก้าพูด
 
ขณะที่หานเซิ่นกำลังสงสัยว่าควรจะทำยังไงดี ใครบางคนก็ตะโกนออกมาจากภายในร้าน “เดี๋ยวก่อน!”
 
หานเซิ่นมองตามเสียงนั้นไปและเห็นเฟเธอร์คนหนึ่งเดินออกมาจากหลังร้าน เขาเข้ามาพูดคุยกับยามรักษาการ หลังจากนั้นยามรักษาการก็เดินออกจากร้านไป
 
“ขอบคุณมาก ข้ายินดีจะชำระค่าเสียที่เกิดขึ้น” หานเซิ่นพูดขณะที่เห็นเฟเธอร์คนนั้นเข้ามาหา
 
“มันไม่ได้มีสินค้าได้รับความเสียหายอะไรมากนัก อย่าได้กังวล แต่ถ้าเจ้ามีเวลา พวกเราไปคุยกันข้างในจะได้ไหม?” เฟเธอร์พูดขณะที่มองเจ็ดน้อยในมือของหานเซิ่น
 
หานเซิ่นสับสน แต่เขาก็ยังคงพยักหน้าและตามเฟเธอร์ไปหลังร้าน
 
เฟเธอร์ปิดประตูและมองมาที่หานเซิ่นกับเจ็ดน้อย ก่อนที่จะพูด “ข้ามีชื่อว่ามาช เจ้ามีชื่อว่าอะไร?”
 
“ชื่อของข้าคือดอลลาร์จากเผ่าพันธุ์มนุษย์” หานเซิ่นตอบ
 
มาชพูดชื่อของหานเซิ่นซ้ำๆราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นเขาก็ถาม “เจ้ามีความเกี่ยวข้องกับมีก้ายังไง?”
 
“ข้าเป็นผู้ปกครองของพวกมัน” หานเซิ่นตอบ
 
หลังจากที่ได้ยินอย่างนั้น ดวงตาของมาชก็เป็นประกายขึ้นมา เขาพูด
“นั่นหมายความว่าเจ้าสั่งการพวกมันได้อย่างนั้นหรอ?”
 
“นั่นหมายความว่ายังไง?” หานเซิ่นขมวดคิ้ว
 
มาชกังวลว่าหานเซิ่นอาจจะเข้าใจเจตนาของเขาผิด ดังนั้นเขาจึงรีบอธิบาย “ถ้าเจ้าสั่งการพวกมันได้ ข้าอยากจะจ้างพวกมันเพื่อโปรโมทร้านของข้า”
 
“โปรโมท?” หานเซิ่นสับสน
 
“มันเป็นอย่างนี้…” มาชเริ่มอธิบาย
 
ร้านของมาชนั้นขายผลไม้ซีโน่เจเนอิค ซึ่งสำหรับมีก้าแล้ว ผลไม้ซีโน่เจเนอิคสามารถใช้แทนยีนซีโน่เจเนอิคของจริงได้ หลังจากที่มีก้าได้กินผลไม้ซีโน่เจเนอิค พวกมันก็จะปลดปล่อยวัสดุสำหรับหุ่นต่อสู้ยีนซีโน่เจเนอิคออกมา
 
แต่ผลไม้ซีโน่เจเนอิคไม่เป็นที่นิยมเท่าไรนัก ดังนั้นยอดขายจึงค่อนข้างต่ำ มาชไม่ใช่คนที่ร่ำรวยอะไร เขาจึงไม่มีเงินไปทำการโฆษณาโปรโมทสินค้าของเขา
 
ความสามารถของเจ็ดน้อยทำให้มาชรู้สึกประหลาดใจ เขาคิดว่านี่อาจจะเป็นโอกาส
 
เจ็ดน้อยสามารถโปรโมทสินค้าได้โดยการเข้าแข่งขันหุ่นต่อสู้ของเผ่าพันธุ์มีก้า ถ้าเจ็ดน้อยทำคะแนนได้ดีในการแข่งขัน มันก็จะเป็นการโปรโมทสินค้าที่ดียิ่งกว่าการโฆษณาไหนๆ ซึ่งหลังจากที่มาชได้เห็นความสามารถของเจ็ดน้อยแล้ว เขาก็เชื่อว่ามันจะชิงที่หนึ่งมาได้