บทที่361
ผู้แปล : N.
พี่เลี้ยงได้พาลูไห่ไปทำแผลก่อน เขาโชคดีที่แผลที่เขาได้รับนั้นไม่มีอะไรที่ร้ายแรง
“เด็กคนนี้เป็นยังไงบ้าง” ป้าใหญ่ที่เห็นแบบนั้นก็รีบเข้ามาถ้าอาการทันที “แผลพวกนี้มันเหมือนกับโดยใครบางคนทำร้ายมาเลย?”
ลูจุนที่ได้ยินแม่ของตัวเองพูดแบบนั้นก็พยักหน้าออกมา : “เมื่อผมไปรับเขาจากมหาลัย ผมก็เห็นว่าเขากำลังถูกกลุ่มนักเรียนรุมทำร้ายตรงบริเวณซอยข้างมหาลัยอยู่”
“และมันก็โชคร้ายที่ว่าผมวิ่งตามพวกนั้นไม่ทัน ไม่อย่างนั้นผมคงรู้แล้วว่าทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้”
“ แล้วทำไมลูกถึงไม่ไปแจ้งกับทางตำรวจหรือไม่ก็มหาลัย?” พ่อของเขาได้ถามขึ้นมา
“ผมก็อยากจะทำแบบนั้นเหมือนกัน แต่มันติดที่ว่าแถวนั้นไม่มีกล้องวงจรปิดอยู่เลย ถึงผมจะพาน้องไปแจ้งความมันก็ไม่สามารถทำอะไรได้” ลูจุนพูดออกมาอย่างจนใจ
ลูไห่ที่ถูกนำไปทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ได้ถูกลุงสอง พ่อของเขาถามทันที: “ลูกทำอะไรมากันแน่? ทำไมลูกถึงโดนคนอื่นทำร้ายแบบนี้? ที่มหาลัยของลูกได้รู้เรื่องนี้ไหม? พ่อบอกแล้วใช้ไหมว่าให้ลูกตั้งใจเรียน ไม่ให้ไปยุ้งกับพวกเด็กเกเรนะ! ……….. “
ลูไห่ที่ได้ฟังพ่อของตัวเองพูดออกมายาวเหยียดแบบนั้นก็รีบพูดขัดขึ้นว่า: “พ่อ! มันไม่ได้เป็นแบบนั้น ผมไม่เคยยุ่งกับพวกนั้นมาก่อน กับเป็นพวกนั้นเองมากกว่าที่เขามาหาเรื่องผม!!”
“เฮ้อ! พี่สอง! ฉันว่าเราควรจะหยุดเรื่องนี้เอาไว้ก่อนดีไหม? ถ้าอาหารมันเย็นหมดแล้ว มันจะเสียรสชาติไปนะ” พ่อของลูชินได้เข้ามาแก้ไขสถานการณ์นี้
แม่ของเขาเองก็รีบพูดขึ้นเช่นกันว่า: “เด็กวัยนี้มันก็มีบ้างที่จะชกต่อยกัน! ทำไมเราไม่คุยเรื่องนี้หลังที่กินอาหารนี้จบลงละ?”
“ผมไม่อยากกิน!” ลูไห่ที่ได้ฟังแบบนั้นก็รีบตอบปฏิเสธออกมา
“ ไอ้ลูกคนนี้!” ลุงสองที่ได้ฟังแบบนั้นก็อารมณ์เสียขึ้นมาอีกครั้ง เพราการกระทำของลูไห่นั้นเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำอย่างยิ่งต่อหน้าผู้ใหญ่ และนั้นอาจจะทำให้พวกญาติเข้าใจผิดได้ว่าครอบครัวของเขาไม่ได้อบรมลูกให้ดี
“ลืมมันซะเถอะ!” ลุใหญ่ได้พูดขึ้นขัดว่า “อีกเดียวพวกเราจะคุยเรื่องที่เกิดขึ้นนี่อีกครั้ง”
ลูชินที่ฟังแบบนั้นก็ยังพูดแนะนำ: “ลุงสองครับ! ผมว่าเรากินกันก่อนเถอะครับ! ถ้าน้องหิวเดียวก็คงมากินกับพวกเราเอง”
“กับไปบ้านเมื่อไหร่ฉันจะต้องอบรมเข้าให้ดีกว่านี้แน่นอน! ไม่รู้ว่าเขาไปเอานิสัยแย่ๆแบบนี้มาจากไหน?!” ลุงสองได้พูดออกมาอย่างเยือกเย็น
หลังจากที่พวกเขากินเสร็จแล้ว ลูไห่ก็ได้เดินลงมาเพราะทนความหิวไม่ไหว เขาที่กำลังจะเดินผ่านห้องรับแขกนั้น ก็ได้ถูกหยุดโดยเสียงของพ่อของตัวเอง
ลุงสองได้พูดขึ้นว่า: “เด็กดื้อคนนี่! ทำไมมาตั้งนานแล้วยังไม่สวัสดีพวกพี่ๆของลูกอีก?”
“ ฮาฮาฮา! ลุงสองไม่ต้องโกรธเขาเกินไปครับ! รอให้เขากินเสร็จก่อน เดียวผมจะเข้าไปคุยกับเขาอีกทีว่าสรุปแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่” ลูชินได้พูดขึ้นมา
“โอ้! หนูเองก็จะไปด้วย!” ลูกสาวของลุงใหญ่ที่ชื่อว่าลูหาวได้พูดขึ้นมา เธอเองนั้นก็เข้าเรียนที่เดียวกับลูไห่ แต่เธอพึ่งเข้าเรียนปีแรกเท่านั้น
ในห้องนั่งเล่นลูไห่กำลังดังดูการสาธิตประสิทธิภาพของเจ้าเครื่องฉายภาพสามมิติขนาดจิ๋วอย่างตั้งใจ
“ ลูไห่! สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่?” ลูชินได้เข้าประเด็นทันที
“มันไม่มีอะไรครับ!” เห็นได้ชัดว่าลูไห่นั้นให้ความเคารพต่อลูชินอย่างมาก เพราะหลังจากสถานะของลูกชายของลุงสามถูกเปิดเผยออกมานั้น พวกญาติผู้ใหญ่ต่างก็ได้ยกให้เขาเป็นตัวอย่างให้กับเด็กๆในตระกูลเสมอมา และทุกวันนี่ต่างก็มีข่าวที่นำเสนอความสำเร็จมากมายที่มาจากบริษัทของพี่ชายคนนี้ มันจึงช่วยไม่ได้ที่เขาจะรู้สึกเคารพลูชินมากขนาดนี้
“แต่หนูรู้!” ลูหาวที่มากับเขาด้วยได้พูดขึ้น
“เธอจะไปรู้อะไร?” ลูไห่ได้เหลียวมองน้องสาวคนนี้ทันที
แต่ดูเหมือนว่าลูหาวจะไม่สนใจพี่ชายคนนี้เลย เธอได้พูดขึ้นต่อว่า : “ที่พี่ชายไห่ต้องเจอแบบนี้ก็เพราะเรื่องผู้หญิง! “
“หยุดนะ!” ลูไห่ที่ได้ฟังแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นยืนทันที ด้วยการกระทำของลูไห่นี้ทำให้ลูชินรู้ว่าสิ่งที่ลูหาวพูดออกมานั้นคงเป็นเรื่องจริง
ลูชินได้จ้องไปยังลูไห่ด้วยสายตาห้ามปราม เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเผลอใช้สายตาที่ใช้ในที่ทำงานมาใช้ นั้นจึงทำให้ลูไห่ต้องหยุดการกระทำของตัวเองลงทันที
ลูชินที่เห็นแบบนั้นก็พูดขึ้นว่า: “นั่งลง! นี่แสดงว่าสิ่งที่น้องเล็กพูดมานั้นเป็นเรื่องจริงสินะ?”
“ พี่ไม่ได้จะว่าอะไรเรื่องที่นายจะมีแฟน แต่ที่พี่ไม่เข้าใจก็คือทำไม่อยู่ดีๆนายถึงโดนเด็กเกเรพวกนั้นทำร้ายได้กัน หรือว่าพวกนายจะชกต่อยแย่งแฟนกัน?….”
หลังจากที่ลูชินซักถามเกี่ยวกับเรื่องนี้จากลูไห่หนักเข้า เขาก็รู้ว่าที่จริงแล้วลูไห่และแฟนสาวนั้นรักกันดี แต่มีหัวหน้าเด็กเกเรจากมหาลัยอื่นที่เห็นว่าแฟนของเขานั้นสวยดี จึงต้องการนำแฟนของเขาไปเป็นแฟนของตัวเอง
แต่เห็นได้ชัดว่าลูไห่จะต้องไม่ยอมให้เรื่องนั้นเกิดขึ้นอย่างแน่นอน เขาจึงได้นัดพวกนั้นมาเคลียเรื่องนี้ให้จบ และหลังจากนั้นมันก็เป็นอย่างที่พี่ลูจุนพูด
นี่ถือว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพวกผู้ใหญ่ ถึงเขาจะนำเรื่องนี้ไปปรึกษาก็จะได้รับเพียงข้อเสนอที่ไร้ประโยชน์เท่านั้น แต่สำหรับลูชินแล้ว เขากับคิดแผนที่จะทำให้เรื่องนี้จบลงได้แบบถาวรได้
“ โอเค! นายบอกว่าพวกนั้นจะชอบไปรวมตัวกันแถวตรอกข้างมหาลัยเพื่อที่จะเล่นเกมสามมิติใช้ไหม?” ลูชินที่ได้ฟังจบแล้วก็ได้ถามขึ้นมา
“ใช่ครับ! ไม่ว่าใครที่เรียนอยู่มหาลัยผมต่างก็รู้ดี!” ลูไห่ได้พูดต่อว่า “และแถวนั้นยังถือว่าเป็นแหล่งรวมพวกอันธพาลที่ใหญ่ที่สุดอีกด้วย เมื่อเดือนที่แล้วได้มีคนต่างถิ่นที่ไม่รู้เรื่องอะไรหลงเข้าไป พวกนั้นได้เล่นเขาจนต้องนอนในโรงพยาบาลอย่างน้อยสองเดือน”
“….?” ลูชินที่พึ่งจะได้ยินเรื่องนี้ครั้งแรกที่แสดงสีหน้าไม่เข้าใจออกมา
“มันเป็นสถานที่สำหรับพวกอันธพาลและเป็นแหล่งมั่วสุมกันนะครับ และเมื่อไม่นานมานี้ผมได้ยินกลุ่มเพื่อผมพูดว่าที่นั้นมีเครื่องอุปกรณ์ฉายภาพสามมิติรุ่นใหม่อีกด้วย”
ลูชินที่ได้ฟังแบบนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ถ้าเขาจำไม่ผิดเมื่อช่วงต้นเดือนนี้มีข่าวที่ว่าเครื่องฉายภาพสามมิติของบริษัทของเขาได้ถูกขโมยไปจากร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่แถวมหาลัยของลูไห่อยู่เหมือนกัน หรือว่าเรื่องนี้จะเป็นฝีมือของพวกนั้นกัน?
“นายพาฉันไปดูที่ที่นายพูดที!” ลูชินได้พูดออกมา
“ อ้า?” ลูไห่ที่ได้ฟังแบบนั้นก็แสดงสีหน้าลังเลออกมา “ ผมกลัวว่าถ้าเราเข้าไปแล้วจะไม่ได้กลับออกมาสิครับ”
“มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอย่างแน่นอน!” ลูชินได้ดึงตัวของลูไห่ขึ้นมา จากนั้นพวกเขาก็เดินออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที
“เฮ้! พวกลูกจะไปไหนกัน?” ที่ประตูแม่ของเขาได้ถามขึ้นมา
“ผมจะพาน้องไปหาอะไรทำนะครับ” ลูชินไม่ได้บอกสิ่งที่เขาจะไปทำอย่างละเอียด
“โอ้! งั้นพวกลูกก็กลับมาเร็วๆละ!”
ลูชินได้ขับรถสกูตเตอร์ไฟฟ้า พร้อมกับที่ลูไห่และลูหาวนั่งท้ายออกไปจากบ้านของเขาทัน ก่อนที่พวกเขาจะมายังมหาลัยที่ลูไห่เรียนอยู่
เขาขับมาไม่นานก็เจอกับสถานที่ที่ลูไห่บอก มันถูกเรียกว่าซอยสุนัขดำ ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะคนคุมซอยนี้มีฉายยาว่าสุนัขดำนั้นเอง และในซอยนี้ก็มีสั่งอำนวยความสะดวกครบครัน ไม่ว่าจะเป็นร้านอินเทอร์เน็ต และสถานบันเทิง  โรงแรมขนาดเล็ก หรืออะไรที่คลายแบบนั้น
อย่างไรก็ตามในเดือนที่ผ่าน ได้เริ่มมีกลุ่มลูกค้าที่เขามายังสถานที่นี้มากขึ้น มันจึงทำให้ซอยนี้เริ่มเป็นที่รู้จักมากขึ้นเช่นกัน
“ พี่! พี่อย่าไปเลย! แถวนั้นมันอันตรายจะตายไป” ลูไห่ที่มาด้วยได้พูดออกมาด้วยความกลัว “ และไอ้พวกที่มันทำร้ายผมเองก็อยู่ที่นี่ด้วย”
“ฮาฮาฮา! นายมากับพี่ชายคนนี้! จะไปกลัวทำไม?” ลูชินได้พูดออกมาอย่างสบายๆ “เอาละ! นายออกมานำทางได้แล้ว”
“พี่! เราไม่ต้องโทรหาตำรวจจริงเหรอ?” เห็นได้ชัดว่าลูไห้ยังไม่มันใจกับสิ่งที่ลูชินได้พูดออกมา “ในนั้นมันเต็มไปด้วยพวกอันธพาลทั้งนั้น!”
“ เราไม่ได้จะเข้าไปต่อสู้กับพวกนั้นซักหน่อย?!” ลูชินไม่รู้สึกกังวลกับเรื่องนี้เลย ด้วยความมีสมรรถภาพทางกายของเขา ตราบใดที่อีกฝ่ายไม่ใช้อาวุธร้อนอย่างปืน ถึงพวกนั้นจะมาเป็นร้อยคนเขาก็ไม่กลัว
นอกจากนี้เพื่อความปลอดภัย เขายังได้สวมชุดแบ็คแมนมาพร้อมกับหุ่นยนต์มินิอีกด้วย