บทที่ 579 การประชุมสันติภาพข้ามชาติ (6)
 
เมื่อคำอธิบายของชิมูรินยังคงดำเนินต่อไป ฉันตัดสินใจใช้ [การตั้งค่าการแทรกแซง] เพื่อเร่งการเรียนรู้ของฉัน
เข้าเรียนและเรียนรู้บางสิ่งในช่วงเวลาหนึ่ง นั้นไม่จำเป็นสำหรับคนอย่างฉัน
 
===
▷ศิลปะ (3/3)
===
 
ฉันลบศิลปะที่สอง “เสียงทรงเสน่ห์” และเพิ่มศิลปะใหม่ในช่องว่าง
*พาร์คัว คือ การข้ามอุปสรรคต่างๆ
 
===
Art ศิลปะที่สาม (3/3)
「คำสอนของชิมูริน 」
[การคำนวณอันดับ…กลาง – สูง]
===
 
เนื่องจากฉันอยู่ในกระบวนการเรียนรู้ศิลปะนี้โดยตรงจากชิมูริน ฉันเดาว่าปริมาณ SP ที่ต้องการนั้นไม่มากนัก
 
[ค่าเดิมคือ 6,500 SP อย่างไรก็ตามคุณกำลังเรียนรู้เทคนิคนี้จากอาจารย์ (ชิมูริน)]
[ค่าใช้จ่ายที่จำเป็นคือ 3,500 SP คุณต้องการที่จะบันทึกหรือไม่?]
 
3,500 SP
มันมากกว่าที่ฉันคาดไว้ โชคดีที่ฉันมี 3,546 SP
เพราะฉันได้รับ SP แม้กระทั่งในทางเข้าประตู จำนวนนั้นก็แทบจะไม่เพียงพอ
 
[บันทึกศิลปะ]
[…โชคของคุณเปิดใช้งาน!]
[คำสอนของชิมูรินเพิ่มขึ้นเป็นอันดับสูง!]
 
ในขณะนั้น ความรู้ ประสบการณ์ การปฏิบัติและความคิดเริ่มไหลเข้ามาในหัวและร่างกายของฉัน
 
“…นายเข้าใจไหม? หากนักเวทย์ทั่วไปต้องการใช้เวทย์มนตร์ผ่านกระบวนการ ‘รวบรวม’ มันจะใช้เวลาอย่างน้อย 10 นาทีต่อคาถา แต่ฉัน ด้วยทักษะรวบรวมที่มีประสิทธิภาพของฉัน -”
 
“ฉันคิดว่าฉันเข้าใจแล้วน่ะ”
 
แม้ว่าชิมูรินจะยังพูดไม่จบ แต่ฉันก็ประกาศอย่างมั่นใจ
 
“อะไรนะ?”
 
ชิมูรินขมวดคิ้ว
 
“นายคิดว่านายเป็นใคร?”
 
“เหอะๆ”
 
ฉันยิ้มอย่างมั่นใจและ…เหมือนกับคำสอนของชิมูรินที่อธิบายไว้ ฉันรวบรวมรอยสักภายในร่างกายของฉัน และปล่อยมันออกมาด้านนอก
…
แม้ว่าฉันจะเคยใช้พลังเวทย์มนตร์เท่าเดิม แต่ก็ชัดเจนและไร้ที่ติ มันสั่นและสะท้อนอย่างรุนแรงเหมือนแผ่นดินไหว
สีหน้าของชิมูรินแข็งทื่อ
 
“อะไรอะ…?”
 
“ได้ไง?”
 
“…”
 
ชิมูรินพูดไม่ออก
เธอไม่สามารถละสายตาจากพลังเวทย์มนตร์ของฉันได้ เห็นได้ชัดว่าเธอตกใจเกินกว่าจะเชื่อ
 
“ฉันได้เรียนรู้สิ่งใหม่แล้วสิ ขอบคุณจริงๆนะครับ”
 
ฉันรู้สึกขอบคุณชิมูรินเป็นอย่างมาก
ฉันไม่เคยคิดที่จะรวบรวมรอยสัก ‘ภายในร่างกายของฉัน’ ไม่อย่างนั้นชิมูรินจะถูกเรียกว่าเป็นนักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่เพื่ออะไรละ?
 
ก๊อก-
 
ในตอนนั้นเอง เสียงเคาะก็ดังขึ้น
ฉันเปิดประตูห้องใต้ดินแทนชิมูรินที่แช่แข็งเหมือนรูปปั้น
 
“ใคร…ห่ะ?”
 
ด้านหน้าของฉันเป็นใบหน้าที่คุ้นเคย
อันดับแรกคือ ตระกูลลีออน ฮาริน บุคคลที่ปีนเขาไปกับเขาและอันดับที่สองคือ เซอรีน ลูกสาวของประธานาธิบดีแห่งอาณาจักร
 
“นายสบายดีไหม”
 
ฮารินทักทายฉันก่อน
จากรอยยิ้มที่ผ่อนคลายของเธอ ฉันสามารถบอกได้ว่าทุกอย่างเป็นไปด้วยดีสำหรับเธอ
 
“ฉันโอเค เธอตรวจสอบเสร็จแล้วหรอ?”
 
“อื้ม มันเป็นไปด้วยดีนะ ฮารินจะอยู่ที่นี่ ที่อาณาจักร” เซอรีนตอบคำถามของฉันในครั้งนี้
 
เธอแสดงบัตรประจำตัวประชาชนให้ฉัน
 
[พลเมือง – แซยอน]
 
“นี่คือตัวตนใหม่ของฮาริน”
 
“อ่า ฉันเข้าใจแล้ว”
 
“และนี่…”
 
เซอรีนหยิบการ์ดอีกใบออกมา
 
“…นี่เป็นของนาย ตัวตนใหม่ของนาย”
 
ฉันเงยหน้าอย่างสับสน และมองดูบัตรประชาชนอย่างใกล้ชิด
 
[หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยของประธานาธิบดี – เฮจิ]
 
“…เฮจิ?”
 
“มันเป็นชื่อใหม่ของนาย ถ้านายต้องการที่จะอยู่ในอาณาจักร -”
 
“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น”
 
หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยของประธานาธิบดี
คำว่า ‘หัว’ ทำให้ฉันสับสน สถานะเริ่มต้นของฉันในโลกนี้คือนักแม่นปืนระดับ F ไม่ใช่หรอ?
 
“หัว?”
 
“ใช่ นั่นคือตำแหน่งใหม่ของนาย ในการทำสิ่งต่างๆให้ถูกต้อง นายจำเป็นต้องอยู่ในตำแหน่งที่มีอำนาจสิ่ นายไม่คิดงั้นเหรอ?”
 
เซอรีนมองไปที่ใบหน้าของฉันที่กำลังตะลึงและยิ้ม
 
“ตอนนี้โปรดอยู่ที่นี่ ที่อาณาจักรเถอะน่ะ ฉันสัญญากับนาย 10 ครั้ง อะไม่ใช่สิ 100 ครั้งเลยที่นายจะได้รับการปฏิบัติอย่างดีจาก อรันเฮลล์”
 
ไม่ว่าฉันจะคิดมากแค่ไหน รอยยิ้มของเธอก็ดูมากเกินไปเหมือนของยูยอนฮา
**
[การประชุมสันติภาพข้ามชาติ D-25]
 
ดวงอาทิตย์ยามบ่ายที่ร้อนระอุกำลังดับลงที่สนามหลังบ้านของคฤหาสน์พริตัน
จินซาฮยอคเทถังน้ำเย็นใส่ชินจงฮัก ผู้ทรุดตัวหลังจากการต่อสู้
 
“อะ-!”
 
ชินจงฮักลุกขึ้นพร้อมร้องแปลกๆ
 
“เกิดอะไรขึ้นกับเธอเนี้ยห่ะ? อยากตายเรอะ?”
 
แม้จะเป็นภัยคุกคามของชินจงฮัก จินซาฮยอคก็ยิ้มออกมา
 
“นายคือคนที่เรียกว่า แพ้ อย่าบ่น”
 
“…”
 
ชินจงฮักกลับไปนอนบนพื้นโดยไม่พูดอะไรเพราะมันเป็นเรื่องจริงที่เขาแพ้ให้เธอ
 
จินซาฮยอคเหลือบไปที่ชินจงฮัก แล้วถามว่า “นายคิดยังไง?”
 
“…”
 
ไม่กี่วันที่ผ่านมา จินซาฮยอคเสนอแผนการไปที่ชินจงฮัก ซึ่งเขายังไม่ได้ตอบเธอ
 
“…เราไม่มีเวลามากน่ะ ทุกอย่างจะเสร็จสิ้นภายใน 3 สัปดาห์”
 
“3 สัปดาห์เป็นเวลาที่นานน่ะ”
 
จินซาฮยอคขมวดคิ้วที่คำตอบอันไม่สนใจของชินจงฮัก
 
“คนขี้แพ้”
 
“โง่”
 
“…ทำไมเธอทำตัวเหมือนเด็กๆจัง”
 
ใบหน้าของจินซาฮยอคบิดเบี้ยวและขมวดคิ้ว
 
จากมุมไกลของสวนหลังบ้านของพริตัน…
 
“เฮ้-!”
 
…คนที่เป็นสาเหตุของความเป็นเด็กของชินจงฮักปรากฏตัว
 
“สู้กับฉันสิ่! ฉันได้รับอุปกรณ์ทั้งหมดคืนแล้ว ตายแน่!”
 
มันคือ แชนายอน ผู้ที่กำลังถือดาบยาวอยู่ในมือเธอ