บทที่ 559 ประตูแห่งอาณาจักรปีศาจ (6)
 
ผมไม่แน่ใจว่าพลังการปฏิเสธเป็นสิ่งที่แน่นอน แต่ผมตรวจสอบพลังเวทมนต์ของรอยสักก่อน วิ้งงง…โชคดีที่ผมยังคงมีรอยสักครบทั้ง 5 อย่างไรก็ตามอาวุธที่ผมเก็บไว้ภายในรอยสักหายไป ทั้ง Desert Desert และ เอเธอร์
 
“เดี๋ยวก่อนอาวุธของฉันอยู่ที่ไหน”
 
ผมถามแต่ไม่ตอบกลับ ผมเริ่มกังวล ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลยหากไม่มีอุปกรณ์และแล้ว…….
 
– ถึงเวลาอาหารแล้ว~! ออกมาเลยทุกคน ~!
 
เสียงตะโกนของใครบางคนดังออกมาจากข้างนอกประตู มันดังมากจนแม้แต่ห้องก็สั่นสะเทือน ผมสะดุ้งแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเป็นเวลาพลบค่ำ พวกเขากำลังกินในเวลานี้ เนี้ยนะ?
 
– อาหาร~!
 
เสียงอื่นๆดังขึ้น ผมเปิดประตูเพื่อตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้น โถงทางเดินทอดยาวออกไปนอกประตูและผมเห็นคนอื่นวิ่งไปทางเดียวดูเหมือนผมจะอยู่ในหอพักบางอย่าง
 
“ฉันกำลังไป~”
 
ผมเปลี่ยนเป็นชุดที่แขวนในตู้เสื้อผ้าที่ชำรุดและไล่ตามพวกเขาไปไม่ถึง 5 นาที ผมก็มาถึงโรงอาหารคล้ายกับที่ผมเห็นเมื่อฉันอยู่ในกองทัพเกาหลีในโลกดั้งเดิม ผมทำตามที่คนอื่นกำลังทำหลังจากได้รับอาหารผมก็นั่งลงที่โต๊ะแบบสุ่มๆ
 
“…อ๊ะ นาย…..ไอ้คนงี่เง่านั้น!”
 
แต่ในขณะนั้นเองคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าหรือผู้ฝึกสอนบางคนชี้ไปที่ผมแล้วตะโกน ทุกคนในโรงอาหารหันมาหาผมและผมก็ลุกขึ้นยืนตรงกลางความวุ่นวาย ผมทำปฏิกิริยาแบบเดียวกับที่ผมทำเมื่อผมทำเรื่องวุ่นวายในกองทัพ
 
“นายเป็น ระดับ D งั้นเหรอ! ทำไมนายนั่งที่นั่ง ระดับ D?!”
 
“…ขอโทษครับ!”
 
ผมเดาได้ว่าผมทำอะไรผิด ผมอยู่ในระดับ F ตามบัตรประจำตัว
ผมขอโทษออกมาทันที
 
“นั่งลงในตำแหน่งที่ถูกต้อง เข้าใจไหมไอ้โง่!”
 
“ครับ! ขอโทษด้วยครับ!”
 
“ไปเดี๋ยวนี้เลย”
 
ผมเหลือบมองอาจารย์ผู้สอนก่อนที่จะดูโต๊ะเมื่อกี้ จริงๆแล้วตัวอักษร ‘D’ นั้นถูกสลักไว้อย่างชัดเจน ผมเริ่มมองหาโต๊ะที่มีสลักคำว่า F
 
“อา.”
 
ที่มุมของโรงอาหารผมพบโต๊ะที่อยู่ริมๆ ผมรีบไปหามันและนั่งข้างๆคนที่ผมไม่รู้จัก หลังจากนั้นไม่นานชายผู้มีผมยุ่งๆก็มานั่งลงเช่นกัน
 
“… .”
 
ผมมองไปที่ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างหน้าผม ผมดูชุดเครื่องแบบที่เขาใส่ บนหน้าอกของเขามีแผ่นป้ายรูปดาบและชุดของเขาเป็นสีเขียวอ่อนเหมือนที่ผมมี ต่อมาผมหันไปดูโต๊ะเดิมคนที่นั่งอยู่ที่นั่นมีเครื่องแบบที่เป็นสีเขียวแก่
 
“อืม ~”
 
ดูเหมือนว่าสีของเครื่องแบบเป็นตัวบ่งชี้ที่ดีในระดับหนึ่ง ผมพยักหน้าและคุยกับผู้ชายที่นั่งถัดจากผม
 
“ขออนุญาตนะ.”
 
“… ?”
 
ชายคนนั้นมองมาที่ผมอย่างสงสัย ผมคิดสิ่งที่ต้องถามก่อนที่จะยอมแพ้ ดูเหมือนว่าความคิดที่ไม่ดีถ้าจะถามว่าเราอยู่ที่ไหนหรือทำอะไรที่นี่
 
“…ไม่มีอะไร. นายอยากแบ่งของฉันไปกินบ้างไหม?”
 
“อะ…? เอ่อ แน่นอน”
 
*************************************************************************
– 1 2! 1 2! 1 2!
 
หลังอาหารเช้า ทุกคนก็เริ่มการฝึกซ้อมในตอนเช้า ผมใช้พลังเวทมนต์ของรอยสักเพื่อทำให้ดูเหมือนแขนขวาของผมเน่าเปื่อยดังนั้นผมจึงสามารถหยุดพักและไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับโลกใบนี้ได้
 
“…กองทัพ”
 
ด้านขวาของสนามฝึกทหารเป็นปราสาทขนาดใหญ่ ตามที่มองด้วย
「การสังเกตและการอ่าน」มันเป็น [ปราสาทของ เดรก ลอเรนซิโอ] น่าจะเป็นผู้บัญชาการทางทหารของสถานที่แห่งนี้
 
ผมหันไปมองทางด้านซ้ายของสนามฝึกทหารที่ซึ่งหอพักของผมตั้งอยู่ สิ่งก่อสร้างที่คล้ายกับอาคารวิทยาลัยหลายแห่งยืนอยู่ที่นั่น สถานที่ทั้งหมดดูเหมือนจะถูกเรียกว่า [ศูนย์ฝึก ลอเรนซิโอ] เมื่อเปรียบเทียบกับพื้นที่ฝึกทหารและหอพักมันเป็นเหมือนที่เก็บขยะ
 
“หืมม.”
 
ผมค่อยๆเดินไปทางซ้าย หลังจากเดินไปประมาณ 500 ก้าวจากสนามฝึกซ้อมผมก็มาถึงอาคารขนาดใหญ่ คำว่า ‘ห้องสมุด’ ถูกเขียนทับเอาไว้โชคดีที่ผมมาถึงที่ที่เร็ว ที่นี่สมบูรณ์แบบที่จะช่วยผมเรียนรู้เกี่ยวกับโลกใบนี้
 
ผมเดินเข้าไปโดยไม่ลังเล อาจเป็นเพราะการฝึกฝนมีในตอนเช้าเลยไม่มีใครอยู่ข้างใน
 
“มาดูกัน. ประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์….”
 
ผมไปที่ส่วนประวัติศาสตร์ของห้องสมุดและหยิบหนังสือหลายเล่มออกมาอ่าน ข้อมูลที่ผมได้รับจากการอ่าน 30 นาทีมีดังนี้:
 
ผมอยู่ใน ดินแดนเดรก ซึ่งปกครองโดย ตระกูล ลอเรนซิโอ และ ดินแดนเดรก นั้นเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักร อรันเฮลล์ เดรก ลอเรนซิโอ เป็นผู้บัญชาการและเจ้าของสถาบันฝึกอบรม ลอเรนซิโอ ไม่เพียงแต่ฝึกฝนอัศวินเท่านั้น แต่ยังมีทหารราบอีกด้วย ผมเป็นทหารธรรมดาๆอย่างแน่นอนแม้แต่ในหมู่พวกเขาผมยังอยู่ในระดับต่ำที่สุดก็คือระดับ F ไม่มีอะไรมากไปกว่าโล่เนื้อในสงคราม
 
“…เราอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันนะ”
 
ผมขมวดคิ้วและบ่นเกี่ยวกับการเป็นทหารธรรมดา ถึงกระนั้นผมก็มีความสุขที่ได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับโลกหลังประตูแห่งดินแดนปีศาจ
 
ผมลุกขึ้นจากที่นั่งและยืนอยู่หน้ากระจกห้องสมุด ผมยังดูเหมือนตัวเอง ยังคงเป็น คิมฮาจิน
 
“หืม…อ๊ะ”
 
จากนั้นผมก็จำบางสิ่งได้ทันทีและพยักหน้า ไม่ใช่ว่าผมมาเข้ายึดร่างของใครบางคนอยู่หรอกนะ อธิบายง่ายๆคือปมได้ถ่ายทอดความทรงจำเข้ามาและถูกแทรกเข้าไปในโลกนี้
 
ผมเอาสมุดบันทึกที่ผมนำมาจากห้องของผมและจดเป้าหมายปัจจุบันของผมลงไป
 
ฟื้นฟูคืนความแข็งแกร่งและค้นหาฮีโร่คนอื่นจากโลก ค้นหาเบลล์ 
เขาเป็นกุญแจสำคัญในการสืบเชื้อสายของ บาอัล ตามหาอาวุธของเรานอกจาก Desert Eagle และ เอเธอร์ แล้วกระสุนสังหารเทพก็จำเป็นอย่างยิ่งต่อการทำลายล้าง บาอัล การทำลายล้าง บาอัล ก็คือสิ่งสุดท้ายที่ผมเขียนลงไปในเป้าหมายของผม …
 
“เฮ้!”
 
มีคนตะโกนและคว้าคอของผมเอาไว้
 
“อัก!”
 
“แกคิดว่าฉกเป็นใคร นี่ไม่ใช่สถานที่ที่แกเข้ามาได้นะ!”
 
ผมตกใจเลยหันไปมอง อัศวินผมสีแดงจ้องมาที่ผมและมือของเขายังคงอยู่ที่คอของผม
 
“ครับ? ขอโทษครับ อัก—!”
 
ผมไม่สามารถต้านทานได้เลย ความแตกต่างด้านความแข็งแกร่งของพวกเรามันยิ่งใหญ่เกินไปและอัศวินคนนี้ก็ได้ลากผมออกมา
 
“อะ-เฮ้เดี๋ยวก่อน!”
 
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นทหารแอบเข้าไปในห้องสมุด”
 
“เดี๋ยวก่อนผมไม่ได้แอบเข้าไปผมแค่อยากอ่านหนังสือบางเล่ม…”
 
“มันก็เหมือนกันนั้นละ”
 
“แต่-“
 
“หุบปาก.”
 
เมื่อได้ยินคำ 2 คำนี้ลมหายใจของผมก็หยุดลง มือที่กำรอบคอของผมแข็งแกร่งมากจนผมไม่สามารถพูอออกมาได้อีก
 
“ฆ่า….”
 
ผมเองก็มีความคิดของผม
 
*************************************************************************
“…นายทหารระดับล่างคนหนึ่งแอบเข้าห้องสมุด?”
 
อัศวินผู้บัญชาการไอรันขมวดคิ้วของเธอในรายงานที่ไม่คาดคิด 
เธอมีตำแหน่งสูงสุดในสถาบันฝึกอัศวินเดรก ลอเรนซิโอและเป็นลูกสาวของ เดรก ลอเรนซิโอ
 
“ใช่แล้ว พวกเราโยนเขาเข้าไปในห้องขังแล้ว”
 
“…ทหารคนหนึ่งจะอยากอ่านอะไร ฉันแน่ใจว่าเขาแค่หลงทาง”
 
อัศวินผู้นั้นส่ายหัวกับคำถามของ ไอรัน
 
“นั่นคือสิ่งที่ผมคิดว่าในตอนที่ผมได้รับรายงาน แต่พวกเราพบหนังสือมากมายที่เขาอ่าน”
 
“…น่าสนใจมาก.”
 
ทหารราบอ่านหนังสือในห้องสมุด ไอรัน พยักหน้าเธอถึงแม้ว่าเธอจะคิดไอเดียแปลกๆออกมาก็ตาม
 
“ถ้าเขาอ่านไปก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรนี้น่า”
 
“แต่เขาเป็นทหารระดับ F ภูมิหลังธรรมดาสามัญ เขาไม่ได้รับอนุญาตแม้แต่จะเดินขึ้นบันไดขอปราสาท….”
 
“ดราแวน?”
 
ไอรัน ขัดจังหวะอัศวินและจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่ใสราวกับมหาสมุทร ดราแวน ปิดปากของเขาแล้วก้มศีรษะลง
 
“…อย่าเกรงไปเลย หากทหารทำตัวไม่เหมาะสมคุณควรคิดให้ดีก่อนว่าเขาทำอะไรลงไปในลักษณะไหน การลงโทษจะเกิดขึ้นภายหลัง”
 
ดราแวน ไม่ตอบเมื่อเห็น ดราแวน เชื่อฟังเธอมาก ไอรันก็ยิ้มออกมา แม้ว่า ดราแวน จะมีบุคลิกที่ดีและเป็นอัศวินที่มีทักษะแต่เขาก็กังวลกับลำดับชั้นทางสังคมมากเกินไป ไอรันเห็นว่านี่เป็นความอัปยศเพราะเธอเชื่อว่ามันเป็นข้อเสียเพียงอย่างเดียวที่ทำให้เขาไม่สามารถเป็นผู้นำที่ดีได้
 
“เอาล่ะขังเขาไว้ 1 สัปดาห์ ฉันจะไม่ยอมให้ทำอะไรมากไปกว่านั้น”