บทที่ 528 หลังจบสงคราม (4)
 
[ผู้ดูแลระบบกำลังเข้าสู่ห้องแชทผ่านสิทธิ์ผู้ดูแลระบบ]
[รหัส: 1231]
 
สัญญาณรบกวนของผู้ดูแลระบบ ทันใดนั้นโฮโลแกรมที่แตกต่างกันก็ปรากฏขึ้นในห้องโดยสาร
 
ฮืมมมมมม ว่าแล้วต้องเป็นพวกเธอ 2 คน
 
“ …อะไรนะ”
 
หัวใจของผมสั่นไหวแปลกๆ ผู้ดูแลระบบที่เข้ามาแทรกการสนทนานั้นไม่ใช่ใครนอกจาก ‘ยูยอนฮา’ ยูยอนฮา มอง อีเวนเดล จากนั้นก็ เรเชล จากนั้นก็ผม ผมรีบยิ้มออกมาทันที
 
เด็กคนนั้นเป็นใคร?
 
ยูยอนฮา ชี้ไปที่ อีเวนเดล
 
“หะ-หือ? เธอหมายถึงอะไร”
 
ผมซ่อน อีเวนเดล ไว้ข้างหลังผมอย่างรวดเร็ว แต่ ยูยอนฮา ขมวดคิ้วเหมือนปีศาจ
 
ฉันได้ยินทุกสิ่งทุกอย่างจากเรเชลแล้ว
 
“อะไรนะ?” ผมหันไปหาเรเชล
 
เรเชลพยักหน้าด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น
 
ใช่สิ ฉันสัญญาว่าจะเป็นผู้อุปถัมภ์ของ อีเวนเดล ด้วยคน ฉันทิ้งข้อความให้นายแต่นายไม่อ่าน…ฉันเดาว่านายไม่เห็นมัน
 
ยูยอนฮา ยิ้มกว้างและยื่นมือออกไปหา อีเวนเดล
 
ไง ยินดีที่ได้เจอเธอนะ
 
“อ๊ะ สวัสดี….”
 
แม้ว่าจะขี้อายนิดหน่อยแต่ อีเวนเดล ก็ตอบอย่างสุภาพ
 
ฮืมมม… หญิงสาวน่ารัก.
 
“เธอเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง?”
 
ยูยอนฮา พับแขนของเธอด้วยท่าทางผึ่งผาย
 
– บริษัท ของฉันสร้างแอปนี้ขึ้นมาไง ที่สำคัญกว่านั้น….
 
ติ้งๆๆๆๆ— ยูยอนฮา เริ่มพิมพ์บนแป้นพิมพ์ เธอพยายามส่งข้อความส่วนตัวถึงผม
 
[นายเป็นคนที่ขอให้ยูจินฮยอกทำการตรวจสอบยี่ยอนจินใช่ไหม?]
 
“… !”
 
ผมสะดุ้งและมองไปที่ ยูยอนฮา เธอดูเหมือนจะเชื่อว่าเป็นผม ผมไม่สามารถพูดอะไรได้เลยเมื่อมาถึงจุดนี้ผมรู้ว่าเธอไม่เชื่อผมแม้ว่าผมจะบอกว่ามันไม่ใช่ผม
 
“อะแฮ่ม”
 
ผมปล่อยเสียงไอแห้งๆและพยักหน้าเบาๆ
 
[ฉันรู้ว่าเป็นนาย พวกเรากำลังทำทุกอย่างเพื่อสอบสวนเรื่องยี่ยอนจุนตอนนี้ทั้งหมดดูเหมือนจะง่ายดาย แต่ทำไมนายถึงสืบเรื่องคนตาย]
 
แน่นอนว่า เธอเองก็คิดว่ายี่ยอนจุนตายไปแล้วผมส่งข้อความส่วนตัวถึง ยูยอนฮา
 
[มีข่าวลือว่าเขามีชีวิตอยู่]
 
จริงเหรอ?
 
ยูยอนฮา ขมวดคิ้วทันที
 
[โอ้ ถ้างั้น….]
 
เธอยังพูดไม่จบประโยค แต่ผมรู้ว่าเธอกำลังถามเกี่ยวกับอุบัติการณ์
ควังโอ
 
[ใช่แล้ว ยียองจิน เป็นหัวหน้า Chameleon Troupe ในช่วงอุบัติการณ์
ควังโอโอ้ ย้อนกลับไปตอนนั้น Chameleon Troupe โหดร้ายไร้มนุษยธรรมกว่าตอนนี้มาก]
 
[…ฉันเข้าใจแล้ว]
 
ยูยอนฮา แสดงท่าทางที่ค่อนข้างโศกเศร้าออกมา
 
[ฉันเข้าใจว่าทำไมนายถึงต้องการจับตัวเขา]
 
ดิ้งงๆๆๆๆๆ
 
เธอพิมพ์ต่อ
 
[…ฉันเข้าใจแล้ว แต่อย่าทำคนเดียว ฉันรู้ว่านายไม่พอใจพวก Chameleon Troupe มากนัก แต่…สัญญากับฉันว่าคุณจะไปกับฉันในครั้งนี้]
 
ความเสียใจ ความมุ่งมั่น ความอยากแก้ไขปัญหา…อารมณ์ทั้งหมดนั้นฝังอยู่ในใบหน้าของ ยูยอนฮา
 
[เอาน่า ฉันเชื่อใจเธอ]
 
ผมตอบด้วยรอยยิ้มจางๆอย่างไรก็ตามเรเชลซึ่งถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวก็หรี่ตาแคบลง
 
– …พวกคุณ 2 คนกำลังทำอะไรอยู่?
 
– …ไม่ต้องสนใจ เรื่องนี้ไม่สำคัญมาก
 
ยูยอนฮา โบกมือให้เรเชลราวกับกำลังไล่อะไรบ้างอย่าง เรเชลกัดฟันแน่นด้วยความละอาย ความมุ่งมั่นที่จะแก้แค้นของเธอปรากฏจากนั้นเธอก็ปรับการตั้งค่าบางอย่างโดยลดขนาดโฮโลแกรมของ ยูยอนฮา ลง
 
– อะไรกัน เธอกำลังทำอะไร? ฉันกำลังคุยอยู่นนะ?
 
– ไม่ ฉันเป็นคนที่โทรหา ฮาจิน คุณคือผู้บุกรุก คุณยอนฮา
 
– อะไรนะ? เธอล้อฉันเล่นใช่มั้ย! …อะ-
 
ทันใดนั้นเสียงของ ยูยอนฮา ก็กลายเป็นเสียงแหลมสูง เรเชลไม่เพียง แต่เปลี่ยนขนาดของ ยูยอนฮา แต่ยังรวมถึงเสียงของเธอด้วย….
 
– เธอคิดว่าเธอกำลังทำอะไร เปลี่ยนฉันกลับได้แล้ว! พวกเราไม่ได้สร้างคุณสมบัตินี้เพื่อให้เธอมาทำแบบนี้!
 
– ฮ่าฮ่า คุณน่ารักมากเวลาคุณตัวเล็ก คุณยอนฮา คุณอยากได้หูกระต่ายด้วยมั้ย?
 
เรเชลแตะที่หน้าจอ 2 ครั้ง จมูกของ ยูยอนฮา กลายเป็นสีแดงและมี
หูกระต่ายคู่หนึ่งโผล่ขึ้นมาบนหัวของเธอ
 
– เฮ้! เธอบ้าไปแล้วเหรอ?!
 
ยูยอนฮา ไม่ใช่คนประเภทที่ยอมคนเธอใช้สิทธิ์ผู้ดูแลระบบเพื่อทำให้ เรเชล ตัวเล็กกว่า อีเวนเดล
 
– อา นี่มันอะไรกัน? เปลี่ยนฉันกลับนะ!
 
– เธอเริ่มต้นก่อนเองนะ
 
– หยุดเลยนะ
 
– เธอนั้นละ คนเขาจะคุยกัน
 
ยูยอนฮาและเรเชล ที่สูงแค่ 130 ซม. จ้องมองกัน อีเวนเดล กำลังมองดูพวกเธอราวกับว่าเธอกำลังดูละครหลังข่าวอยู่ ผมเรียกสปาร์ตัน
 
“สปาร์ตัน?”
 
ปี้ๆๆๆๆๆ
 
คำพูดไม่จำเป็นระหว่างผมกับสปาร์ตัน สปาร์ตันสามารถอ่านใจของผมและทำสิ่งที่ผมผต้องการให้เขาทำเสมอ
 
“ไม่มีอะไรผิดปกติกับเสื้อคลุมล่องหนใช่มั้ย”
 
ปี้ๆๆๆ
 
“ดี. ระวังตัวและถ้านายถูกจับได้ให้กลับมาทันที”
 
ผมขอให้สปาร์ตันตรวจสอบ ยียอนจิน และบอส ผมอยากจะเห็นว่า
ยี่ยองจินเป็นใครกันแน่อะไรให้มันไปปกป้องบอส
 
ปี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ!
 
สปาร์ตันพลิกปีกของเขาและหายไปในท้องฟ้า
 
– แค่สื่อเรียกเธอว่า นักดาบพลังธาตุ ก็อย่าหวังสูงนักละ….
 
คุณไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นอาชญากรรมที่ใช้สิทธิ์ผู้ดูแลระบบของ บริษัท ในการสอดแนมในห้องแชทส่วนตัว …
 
ในขณะเดียวกันเรเชลและยูยอนยอนยังคงโต้เถียงกัน พวกเธอตะโกนและชี้กันไปมา ผมไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่พวกเธอพูดแม้แต่น้อยเพราะเนื่องจากการเปลี่ยนเสียงของพวกเธอ ดูเหมือนว่าพวกเธอจะใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะทะเลาะกันจบ….
 
“อีเวนเดล เธออยากออกไปข้างนอกและเดินเล่นหรือเปล่า?”
 
“อืม!”
 
อีเวนเดล ยิ้มกว้าง
 
“โอเคงั้นไปกันเถอะ”
 
ผมปล่อยให้โฮโลแกรมทั้ง 2 ทะเลาะกันแล้วออกจากกระท่อมพร้อม
อีเวนเดล
 
ด้านนอกกระท่อมคือป่าที่เต็มไปด้วยสัตว์ป่าของ อีเวนเดล
มันเหมือนภาพจากเทพนิยาย ยูนิคอร์นกำลังบินอยู่บนท้องฟ้า
แมวและกระรอกกำลังวิ่งแข่งกันและกระต่ายกับเต่าก็เกาหลังให้แก่กันและกัน ทุกอย่างสงบสุขและอบอุ่นใจ
*************************************************************************
[Pandemonium, ฐานลับ Chameleon Troupe]
 
บนหลังคาของที่ซ่อนของ Chameleon Troupe ยียองจิน ได้มองดู Pandemonium เมืองที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของ Chameleon Troupe ดวงตาของเขามืดมิด แต่เต็มไปด้วยความโลภที่สามารถกลืน Pandemonium ได้ทั้งหมด
 
“…เธอทำได้ดีมาก บยอล ฉันภูมิใจในตัวเธอ.”
 
ยียอนจิน ตบไหล่ ยี่บยอล ที่ยืนอยู่ข้างๆเขา ยี่บยอล มองที่ ยียอนจุน ด้วยตาที่เต็มไปด้วยความสับสน เธอเชื่อเสมอว่าเขาตายแล้ว
 
หลังจากที่เธอฆ่าพ่อแม่ของเธอเองยียอนจุนก็รับบทพ่อของเธอ ความจริงที่ว่าเขากลับมามีชีวิตเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถยอมรับได้อย่างง่ายดาย
 
“อืม…บอส”
 
“ไม่ เธอเป็นหัวหน้า บยอล อย่าเรียกฉันอย่างนั้น”
 
แต่เสียงของเขา กลิ่นของเขา วิธีที่เขาพูดหรือแม้กระทั่งพลังเวทมนต์ของเขาก็ยังเหมือนเดิม
 
“ฉันไม่ได้เป็นสมาชิกของ Chameleon Troupe อีกต่อไปแล้ว
Chameleon Troupe เป็นของเธอและฉันไม่ได้วางแผนที่จะเอามันไปจากเธอ” ยียอนจุน กล่าว
 
เขามองดู ยี่บยอล ยี่บยอล เงยหน้าขึ้นมองเขาจากด้านล่าง
 
“…แต่เธอ รู้มั้ย ที่นั่งสีดำ ที่เธอรับเข้ามา…คิมฮาจินใช่มั้ย”
 
ทันใดนั้นยี่ยอนจินก็พูดอะไรบางอย่างที่ไม่คาดคิดออกมา
 
“เขาอันตราย”
 
“…อะไรนะคะ?”
 
“ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอไม่รู้ บยอล เขาร่วมมือกับเบลล์ เบลล์คนเดียวกันที่ฆ่าฉันนั้นละ”
 
เสียงที่ไหลเข้ามาในหูของยียอนจินทำให้เขาตกใจเล็กน้อย
 
– นายขายฉันแล้วเหรอ?
 
มันเป็นโทรจิตจากเบลล์ ยียอนจินตอบด้วยใบหน้าใสซื่อ
 
– เธอคิดว่านายคือศัตรู ดังนั้นถ้าฉันสามารถใช้นายเพื่อทำให้เธอสู้กับเขามันก็เป็นเรื่องที่ดี นายต้องเข้าใจ
 
– อืม…แต่นั้น ฉันไม่แน่ใจว่ามันจะใช้ได้ผลมั้ยนะ~
 
ตามที่เบลล์คาดไว้ ยี่บยอล ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
 
“ไม่ คุณคิดผิด ฮาจินจะไม่ทำแบบนั้นแน่”
 
ยียอนจินมองเธอและยิ้มเบาๆ
 
“จริงๆเหรอ? ฉันก็หวังว่าอย่างนั้น …อืมฉันควรจะกลับแล้วละ”
 
“อะไรนะคะ? ไปที่ไหน?”
 
“ร่างกายของฉันยังไม่หายดี ไม่ต้องกังวล ฉันไม่ได้โกรธเธอ”
 
“…แต่บอส ฉันหมายถึง…รอเดี๋ยวก่อน”
 
ยียอนจิน พยายามที่จะจากไปโดยอ้างถึงสุขภาพของเขาเป็นเหตุผลและบอสก็ไล่ตามเขาอย่างเป็นกังวล
 
– ดูสิ?ฉันบอกนายแล้วคิมฮาจินทำลายตัวตนเก่าของ บยอล ไปจนหมด ตอนนี้เธอแตกต่างจากเดิมไปอย่างสิ้นเชิง หากนายต้องการกำจัดเขานายต้องทำด้วยตัวเอง
 
โทรจิตอื่นไหลเข้าสู่หูของเขา เบลล์พพูดด้วยเสียงที่ร่าเริง เขาดูสนุกกับความล้มเหลวของเพื่อนเขา ใบหน้าที่เฉยเมย ยียองจิน ก็ยังคงนิ่งเงียบ
 
ในขณะเดียวกันก็มีการซ่อนตัวอยู่ในความมืด มีนกกำลังเฝ้าดูพวกเขา
 
“ปี้”
 
สปาร์ตันไม่เพียง แต่จำการพูดคุยระหว่างยียองจินและบอสเท่านั้นแต่ยังบอกไปถึงคิมฮาจินอีกด้วย
 
‘ใช่ ฉันเข้าใจแล้ว ตามพวกเขาไป แต่กลับมาทันทีถ้าพวกเขาจะจับได้’
 
นั้นเป็นคำตอบจาก คิมฮาจิน สปาร์ตันไล่ตามยียอนจินโดยพาคลุมล่องหนในเงามืด