บทที่ 508 มองย้อนกลับไป (4)
 
ม้าไร้ประโยชน์ตอบสนองต่อเสียงของไทกริสทันที
 
– ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆ!
 
“ฮ่าฮ่าฮ่า แกอยากเจอฉันงั้นเหรอ?”
 
ไทกริส โอบกอดม้าที่วิ่งเข้ามาในอ้อมแขนของเขา พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันเพียงแค่ 4 ชั่วโมง แต่พวกเขาก็ทำราวกับว่าไม่ได้เจอกับหลายปี
ไทกริสผู้ลูบแผงคอของ ม้าไร้ประโยชน์ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกระซิบของ ม้าไร้ประโยชน์ ไทกริสยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า
 
“…เฮ้ แกให้อาหารให้เด็กคนนี้หรือยัง?”
 
ไทกริสถามคนที่รับผิดชอบเรื่องอาหาร
 
“ครับ พวกเราเสิร์ฟอาหารที่ดีที่สุดให้เขาแล้ว”
 
“แล้วยังไง”
 
“นั่น-นั่นก็คือ … .”
 
มนุษย์ไม่ได้ตอบ แต่ไทกริสไม่คาดคิดว่าจะได้ยินอะไร ไทกริสกระแทกศีรษะมนุษย์ทำให้เขากลายเป็นเศษเนื้อในทันที
 
“…เจ้าโง่.”
 
ไทกริสมองไปที่ศพแล้วกระโดดลงบนหลังม้า ม้าไร้ประโยชน์ทักทายเจ้าของของมันด้วยความสุข
 
“อย่าลืมเตรียมเนื้อสัตว์ที่เหมาะสมในหมู่บ้านต่อไป มิฉะนั้นแกจะเป็นคนต่อไปที่จะตาย”
 
คำเตือนอันศักดิ์สิทธิ์ของไทกริสทำให้ข้ารับใช้ทั้งหมดของเขาต้องโค้งคำนับ
 
“ไปกันเถอะ!”
 
ฮี่ๆๆๆ
 
เสียงควบม้าที่ชัดเจนของม้านั้นดังขึ้นเมื่อไทกริสเดินไปข้างหน้า
ผู้อยู่อาศัยใน ลูพิตัน ส่งคำปรบมืออย่างไม่มีเงื่อนไขและไทกริสก็ออกจากหมู่บ้านอย่างพึ่งพอใจ
 
“ฉันไม่ชินกับการที่เห็นมนุษย์มีความสุข ถ้าไม่ใช่เพื่อ ราชา ออร์เดน …แกไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”
 
ไทกริสบ่นอย่างชั่วร้ายเมื่อเขาออกจากหมู่บ้าน
 
“ใช่ ข้ารู้สึกทึ่งในความอดทนและคุณธรรมของท่านลอร์ดเสมอ”
 
เลขานุการมดกระตือรือร้นพร้อมกับไทกริส กลุ่มเขามุ่งหน้าไปยัง
จุดหมายต่อไปอย่างช้าๆและในไม่ช้าก็ถึงถิ่นทุรกันดารอันกว้างใหญ่
 
“หาวววววววววววว!
 
ไทกริสหาวซึ่งฟังดูคล้ายกับเสียงคำราม
 
“หมู่บ้านต่อไปละ?”
 
“เครน และก็ โลเรน เป็นหมู่บ้านระดับต่ำและโลเรนเป็นระดับกลาง…?”
 
เมื่อเลขานุการมดกำลังอ่านรายละเอียดการเดินทางของพวกเขาก็เจอวัตถุเหมือนลูกศรพุ่งเข้ามาผ่านท้องฟ้า
 
เพี้ยวววววววววววว!
 
แรงกดดันจากลมแรงมหาศาลได้กลืนกินอากาศรอบๆ แต่ก็มีบางอย่างพุ่งออกมาจากหมัดของไทกริส เขาได้พยายามกำจัดวัตถุที่พุ่งเป้าหมายไปที่ ม้าไร้ประโยชน์ ทันที
 
อย่างไรก็ตามลูกธนูของ นักธนูผู้ศักดิ์สิทธิ์ ไม่ได้ถูกทำลายง่ายๆ
มันทวีคูณเหมือนใยแมงมุมและโจมตีทั้ง ไอกริสและม้าไร้ประโยชน์
 
วิ้งงงงงงงงงงงงงงงงง!
 
ลูกศรเวทย์มนตร์ของ จินเซยอน จับที่แขนของ ไทกริส แล้วแทงลงไปในหัวใจของ ม้าไร้ประโยชน์
 
“… !”
 
ไทกริสล้มลงไปข้างหน้า แม้ว่าเขาจะปลอดภัย แต่ว่า ม้าไร้ประโยชน์ ไม่เป็นเช่นนั้นด้วยหัวใจของมันถูกทำลายด้วยลูกศรที่ร้ายกาจ
ม้าไร้ประโยชน์ ล้มลงไปด้านข้างอย่างช้าๆ
 
“… .”
 
เมื่อไทกริสเห็นม้าไร้ประโยชน์ของเขาล้มลง เขาวิ่งไปหามันอย่างงุนงงตามสัญชาตญาณ
 
– ฮี่…ฮี่…ฮี
 
ม้าไร้ประโยชน์กำลังอ้าปากเพื่อหายใจและมองดูเจ้าของที่รักของมัน มันปล่อยลมหายใจเฮือกสุดท้ายออกมาพยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอด
 
– …
 
แต่ไม่นานมันก็หยุดหายใจ ม้าตายขณะที่ดวงตายังคงเปิดอยู่ ไทกริสจ้องมองม้าอันเป็นที่รักของเขาในขณะที่ตัวแข็งค้าง เขารู้สึกเหมือนเขากำลังฝันไป ทุกอย่างรู้สึกเหมือนความฝันและสมองของเขาปฏิเสธที่จะยอมรับสถานการณ์ปัจจุบันว่าเป็นความจริง
 
“นี่มัน…อะไร….”
 
เลขานุการมดเข้าหา ไทกริส อย่างช้าๆ เขามองเห็นด้านหลังของไทกริสซึ่งสั่นไหวอย่างไม่เป็นธรรมชาติ
 
“คือ…ท่านไทก…”
 
เลขานุการมดยังไม่ทันพูดจบประโยคของมัน
 
“………!!!!”
 
ไทกริสคำรามเสียงของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและบ้าคลั่งอย่างไม่สามารถควบคุมได้ออกมา เขายืนขึ้นและมองข้ารับใช้ของเขา น้ำตาที่ไหลรินทำให้สูญเสียสติไปแล้วไทกริสจมอยู่ในความโกรธแค้นกลายเป็นสัตว์ร้ายที่ทำตามความปรารถนาโดยสัญชาตญาณ
*************************************************************************
 
ในทางตรงกันข้ามจินซาฮยอค เดินลึกเข้าไปในแอฟริกา เธอมาที่แอฟริกาเพื่อค้นหาเบลล์ แต่ตอนนี้เธอมีเป้าหมายเพิ่มเติม
 
ฝึกให้แข็งแก่รงขึ้น
 
จินซาฮยอค รู้สึกว่าเธอขี้เกียจเมื่อไม่นานมานี้ เธอรู้สึกไร้พลังโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากต่อสู้กับหัวหน้าของ Chameleon Troupe
 
จินซาฮยอค เดินผ่านแอฟริกาไล่ตามกลิ่นที่เบลล์อย่างตั้งใจทิ้งไว้หาก
มอนสเตอร์กล้าขัดขวางเธอ เธอก็ฆ่าพวกมัน
 
“หืม…นี่คือสิ่งที่เบลล์ตั้งเป้าไว้งั้นเหรอ”
 
และผลลัพธ์ปัจจุบันคือสิ่งนี้ มอนสเตอร์นับพันและมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์อยู่รอบตัวเธอ
 
การต่อสู้ดำเนินไปด้วยดี จินซาฮยอค ปล่อยอาวุธนับไม่ถ้วนที่ฆ่าเหล่ามอนสเตอร์และภูเขาแห่งซากศพก็เริ่มก่อตัวขึ้น อย่างไรก็ตามดูเหมือน จำนวนของพวกมันไม่มีที่สิ้นสุด
 
“ยอมแพ้ซะ จินซาฮยอค, ก๊าบๆๆๆ”
 
มอนสเตอร์ที่คล้ายกับ เป็ด พูดดูเหมือนว่าเขาจะเป็นผู้บัญชาการกองทัพ
 
ดวงตาของจินซาฮยอค เบิกกว้าง
 
“แกรู้จักชื่อของฉันได้ยังไง”
 
“ก๊าบๆ แน่นอนว่าเธอเคยเป็นข้ารับใช้ของกษัตริย์ แต่ก็ทรยศเขาและหนีไปหลังจากนั้นเพียง 1 สัปดาห์”
 
“…โอ้ แกกำลังพูดถึงเรื่องนั้นเหรอ?”
 
จินซาฮยอค ได้รับคริสตัลของ อคทรีน่า จาก Orden แต่เธอจำไม่ได้ว่าเป็นข้ารับใช้ของเขา จินซาฮยอค ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว
 
“เธอพร้อมที่จะตายแล้วใช่ไหม?”
 
“… .”
 
จินซาฮยอค ตรวจสอบสภาพร่างกายของเธออย่างช้าๆ เธอผลักดัน
ตัวเองมาตลอดหลายเดือนโดยไม่ได้พักดังนั้นเธอไม่สามารถพูดได้ว่าเธออยู่ในสภาพที่ดีเยี่ยม จริงๆแล้วมันต่ำกว่าค่าเฉลี่ยเนื่องจากการต่อสู้เมื่อ 2 วันก่อน
 
“แกนั้นละพร้อมที่จะตายหรือยัง”
 
แต่อย่างที่คาดหวัง จินซาฮยอค ผลักดันตัวเองให้จนมุม การผลักตัวเองให้ก้าวข้ามขีดจำกัดของเธอคือวิธีที่เธอวางแผนจะแข็งแกร่งขึ้น
จินซาฮยอค มั่นใจในศักยภาพของเธอ
 
“มนุษย์ผู้โง่เขลา -!”
 
พวกเป็ดตะโกนออกมา
 
เฟี้ยวววววววววว!
 
จินซาฮยอค กระโดดขึ้นไปเพื่อหลบการโจมตี แต่มอนสเตอร์ก็พุ่งเข้าหาเธออย่างรวดเร็ว จินซาฮยอค จัดการบีบอากาศให้รัดคอพวกมันจนตาย
 
“…ดูสิพวกแกจะมีกี่ตัวกันแน่?”
 
มอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์โจมตีต่อไปเรื่อยๆ จินซาฮยอค มีพลังเวทมนต์ที่จำกัดแต่ตัวเลือกหลบหนีไม่เคยเข้ามาในสมองของเธอการต่อสู้ที่ไม่จบไม่สิ้นได้ทิ้งรอยแผลเป็นมากมายไว้บนร่างของจินซายุค เลือดของเธอไหลไม่หยุด ชุดเกราะของเธอขาดและผมของเธอก็ขาด การเอาชนะในสถานการณ์แบบนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องนี้ไกลตัวเนื่องจากสถานการณ์ยิ่งเลวร้ายลงไปเรื่อยๆ
 
และแล้วในขณะที่จินซาฮยอค กำลังลำบากจากการต่อสู้ที่โดดเดี่ยว …
 
“ก๊าบๆ! ตายซะยัยคนทรยศ…?”
 
ลูกศรกระทบคอของเป็ดที่คำราม ลูกศรพุ่งไปแทงหัวของเป็ดอีกต่อ
 
“…ก๊าบ”
 
เป็ดตายแล้วแต่ลูกศรลึกลับพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น
 
เพี้ยววววววววว
 
ลูกศรสีดำทั้งหมด 5 ดอกลอยไปมาบนท้องฟ้า พวกมันทิ้งร่องรอยสีดำ ไว้บนอากาศและเคลื่อนไหวเหมือนนก 5 ตัวบนฟ้า
 
“… ?”
 
จินซาฮยอค จ้องมองที่ลูกศรด้วยความงุนงง ลูกธนูเคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่ไม่อาจเข้าใจทำให้ชีวิตของมอนสเตอร์มากมายต้องจบลง เส้นที่วาดด้วยลูกธนูคล้ายกับบางสิ่งบางอย่างจากพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่
 
โฮกกก, โฮกกก, โฮกกก—!
 
มอนสเตอร์ล้มลงทีละตัว ยอดผู้เสียชีวิตถึงตัวเลข 2 หลัก 3 หลักและ
4 หลักทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในเวลา 3 วินาที
 
“…ใครกัน.”
 
เมื่อจินซาฮยอค ถามเจ้าของลูกศรปรากฏตัวออกมา
 
“ทางนี้”
 
เสียงดังมาจากด้านบน จินซาฮยอค เงยหน้าขึ้นไปมองบนภูเขานิรนามชายที่เธอมองหาพร้อมกับเบลล์ยืนอยู่ที่นั่นคิมฮาจิน จินซาฮยอค ได้แต่ขมวดคิ้วของเธอในขณะที่คิมฮาจินพูดอย่างไร้อารมณ์
 
“ขึ้นมา”
 
“…อะไรนะ?”
 
สิ่งที่คิมฮาจินพูดทำให้จินซาฮยอค สับสน
 
“ในอีก 6 เดือนข้างหน้า…”
 
จากนั้นเขาก็เล็กธนูอีกครั้ง อันนี้เป็นลูกศรสีขาวบริสุทธิ์ที่แตกต่างจากลูกศรสีดำก่อนหน้านี้ของเขาอย่างชัดเจน แม้ว่า จินซาฮยอค จะไม่รู้ถึงตัวตนของลูกศรนี้ แต่มันต้องเป็นลูกศรแสงจันทร์ซึ่งเป็นตำนานของ [Lv.11 อาเธนา]
 
“ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเอง”
 
คิมฮาจินพูดจบประโยคของเขา แต่จินซาฮยอค ไม่เข้าใจเขาจนนิ่งไปนานกว่า 3 วินาที 5 วินาที เมื่อคำพูดจบลงดวงตาของจินซาฮยอคก็
เบิกกว้างขึ้นอย่างรวดเร็วและคิมฮาจินก็ปล่อยธนูของเขาออกไป
 
เฟี้ยววววววว!
 
ลูกศรแสงจันทร์ ของ อาเธนา เต็มไปด้วยพลังเวทมนต์ของรอยสักได้ปะทุออกมาพร้อมกระแสไฟฟ้าบริสุทธิ์ขนาดใหญ่และพุ่งเข้าหากองทัพของมอนสเตอร์ในทันที!!!