บทที่ 502 สังคมแห่งมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ (4)
 
ลูพิตัน หมู่บ้านกลางของมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์
 
“อืม ฉันเข้าใจแล้ว”
 
ด้วยดวงตาพันไมล์ของผม ผมมองเข้าไปในคฤหาสน์ของผู้ปกครองหมู่บ้านจากโรงแรมหลายไมล์
คฤหาสน์มีลักษณะคล้ายกับพระราชวังบักกิ้งแฮม มันติดตั้งกับดักเวทมนต์และมีมอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์จำนวนมาก ทั้งหมดเหนือกว่าระดับ 3 พวกมันกำลังปกป้องคฤหาสน์อย่างดุเดือด
 
“เจ้านั้นเป็นมอนสเตอร์ชนิดไหนกัน~~? เขามีลักษณะยังไง~?”
 
เจนถามพร้อมกับยิ้มเยาะ เธอกับคาลิฟามาถึงที่นี่เมื่อ 3 ชั่วโมงก่อน
คาลิฟา จากไปทันทีเพื่อนำ เทนซูฮาร์ กลับไปที่ เครน
 
ผมไม่ได้กังวลเรื่อง เทนซูฮาร์ มากนัก เขาเห็นคุณค่าชีวิตของเขาและฉลาดพอที่จะไม่ทำอะไรผื่นๆเมื่อโดรน จินโยฮานและสมาชิกคนอื่นๆอยู่ใกล้ๆ
 
“ฉันสงสัย”
 
ผมค้นหาสถานที่ที่ส่วนตัวๆและปลอดภัยที่สุดในคฤหาสน์ ห้องใหญ่ใจกลางคฤหาสน์ซึ่งเป็นที่ๆมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ที่น่าจะเป็น
เพร์รอน อยู่
 
“เขาดูเหมือนมนุษย์ที่มีปีก เขามีผิวสีซีดและปีกที่ทำจากน้ำแข็ง”
 
“เป็นชายหรือหญิง”
 
“เขา…อาเป็นเธอ ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้หญิง”
 
“เธอสวยจัง ~?”
 
“…ทำไมเรื่องนี้ถึงสำคัญ”
 
ผมขมวดคิ้วกับคำถามแปลก ๆ ของ เจน เจนยิ้มเยาะ
 
“นายรู้ไหมว่าฉันต้องเป็นจิ้งจกในวันที่ผ่านมา ฉันอยากจะแปลงร่างเป็นมอนสเตอร์รูปร่างคล้ายมนุษย์ที่หน้าตาดีๆ~”
 
“…เอ่อ ก็ประมาณนั้น”
 
ผมดู เพร์รอน อีกครั้ง
 
“เธอไม่ต้องกังวลในครั้งนี้”
 
เพร์รอน ผู้สืบทอดยีนของนกหิมะนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าสวยงาม
เธอดูเป็นมนุษย์อย่างสมบูรณ์แบบยกเว้นหูแหลมๆและโครงสร้างใบหน้าอันประณีตของเธอเข้ากันกับผิวสีซีดของเธอได้เป็นอย่างดี
 
“นั่นก็โล่งอก~”
 
เจนยิ้มอย่างซุกซนและหันมามองบอส บอสจ้องมองไปที่อากาศและพึมพำบางสิ่งบางอย่าง เธออาจแลกเปลี่ยนข้อความกับใครบางคนผ่าน ‘ระบบ’ ของ Tower of Wish นับตั้งแต่หอคอยเปิดสู่สาธารณชนผู้เล่นสามารถใช้ระบบได้ทุกที่แม้แต่นอกหอคอย
 
ผมเรียก บอส
 
“บอส?”
 
“…อะแฮ่ม ฉันกำลังคุยกับ วิคเก็ช”
 
บอสจ้องมาที่ผมและปล่อยเสียงไอแห้งๆ
 
“พวกเราจะโจมตีเมื่อถึงตอนมืด แผนของพวกเราก็ง่ายๆ พวกเราเข้าไปข้างในและจับ เพร์รอน แล้ว เจน จะปลอมตัวเป็น เพร์รอน”
พวกเราพยักหน้ารับคำสั่งบอส
*************************************************************************
– พวกเราจะโจมตีเมื่อถึงตอนมืด
 
ในขณะเดียวกันเบลล์ก็ซ่อนตัวอยู่ในอากาศและดูพวกเขา
 
– พวกเราจะโจมตีเมื่อถึงตอนมืด แผนของพวกเราก็ง่ายๆ พวกเราเข้าไปข้างในและจับ เพร์รอน แล้ว เจน จะปลอมตัวเป็น เพร์รอน
 
เบลล์มองที่ ยี่บยอล เธอเติบโตเป็นผู้หญิงที่สวยงาน เขาจำได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักและน่าสงสารตอนที่เธอยังเด็ก
 
“…เฮ้อออออออ”
 
เบลล์ถอนหายใจหนัก บยอล เปลี่ยนไปเพียงเพราะมีผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่ข้างๆเธอ เธอพบเพื่อนที่เธอไว้ใจได้แล้ว
 
“ แต่ บยอล” เบลล์พึมพำ “เขาน่ะ….”
 
คิมฮาจิน ความทรงจำของเขาถูกตัดขาดจากโลกนี้ บางทีคิมฮาจินก็คล้ายกับตัวเขาเอง
 
“เขาอยู่กับเธอไม่ได้”
 
เขาถูกลิขิตให้ต้องทิ้งไปเธอในซักวันหนึ่ง ความเจ็บปวดของการจากลา ของเธอกับคิมฮาจินอาจจะมากกว่าความเจ็บปวดที่เธอรู้สึกตอนที่เธอสูญเสีย ‘ชายคนนั้น’ ไปซะอีก
 
“เฮ้อออออ… .”
 
เบลล์เล่าถึงช่วงเวลาที่เขาฆ่าเพื่อนสนิทของเขาด้วยมือของเขาเอง
ถึงตอนนี้ความเจ็บปวดก็มากมายเหลือทน
 
แต่เบลล์ผู้ซึ่งมีชีวิตอยู่ในหมู่ ‘คนรุ่นก่อน’ ซ้ำแล้วซ้ำอีกหลายร้อยปี
รู้ว่าการตายชั่วนิรันดร์นั้นดีกว่าชีวิตนิรันดร์เป็นพันเท่า
 
เบลล์ตายไม่ได้ นี่คือความจริงในแบบเดียวกันในมิติที่แตกต่างและใน Tower of Wish
 
ร่างของเขาจะกระจัดกระจายและกลายเป็นพลังเวทมนต์และไม่นานก็จะสร้างร่างใหม่มันให้เป็นร่างใหม่อย่างแท้จริง ด้วยเหตุนี้เบลล์จึงไม่เคยกลัวเมื่อเผชิญหน้ากับความตาย
 
“อืม … .”
 
เบลล์มองไปที่คิมฮาจิน ในความเป็นจริงเขามักคิดว่าคิมฮาจิน ‘ไร้ค่า’ เสมอ เขาลองยืนยันในหอคอยแห่งความปรารถนาแล้วว่าคิมฮาจินไม่มีความสามารถในการฆ่าเขาและที่สำคัญเขาได้ทำลาย ‘ยี่บยอล’ ซึ่งเบลล์คิดว่าเป็นผลงานชิ้นเอกของเขาไปแล้ว
 
อย่างไรก็ตาม
 
เหลือบความทรงจำของคิมฮาจินที่เบลล์มองผ่าน [Sea of ​​Memories] แสดงให้เห็นว่ามีโลกแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากที่เคยอยู่ในตอนนี้อยู่
 
“อืมมมมม ฉันเดาว่าฉันไม่มีทางเลือก”
 
ในที่สุดเบลล์ก็ตัดสินใจ
 
“ฉันจะพาเขาไปด้วย”
 
เบลล์รู้สึกถึงความจำเป็นในการสำรวจความทรงจำของคิมฮาจินอย่างละเอียด เขาพยายามที่จะค้นหาความทรงจำของคิมฮาจินเป็นเวลากว่า 1 นาทีซึ่งน้อยกว่าเวลาที่เขาต้องการจริงๆ เขาจะต้องใช้เวลาอย่างน้อย 1 สัปดาห์เพื่อหาข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับคิมฮาจิน และการจะใช้เวลากับเขา 1 สัปดาห์นั้นเขาไม่มีทางเลือกนอกจากจะ ‘ลักพาตัว’ คิมฮาจิน
 
เพี้ยวววววววววว
 
ในขณะนั้นลมกระโชกแรงพัดผ่านเขา เบลล์ กลายเป็นสายลมไม่นานร่างของเขาก็กลายเป็นฝุ่นที่กระจายอยู่ในอากาศ