บทที่ 427 การเริ่มต้นใหม่ (5)
 
ยูยอนฮา หมดสติเมื่อเธอเห็นคิมฮาจิน แน่นอนว่าคิมฮาจินไม่รู้ว่าทำไมและเขารวบรวมพลังเวทมนต์ของรอยสักใส่ในตัว ยูยอนฮา อีกครั้ง
ยูยอนฮาตื่นขึ้นมาเห็นคิมฮาจินจากนั้นก็หมดสติอีกครั้ง คิมฮาจินก็เติมพลังเวทมนต์ของรอยสักทำให้ตื่นขึ้นมาเธออีกครั้ง….
 
หลังจากทำซ้ำไปซ้ำมาประมาณ 5 ครั้ง
 
“… .”
 
ในที่สุด ยูยอนฮา ก็ตื่นขึ้นมา เธอยังคงงงงวย แต่เธอก็ไม่หมดสติลงเมื่อเธอเห็นคิมฮาจิน ‘ฉันน่าจะคุยกับเธอได้แล้วตอนนี้’ คิมฮาจินคิด
 
“เกิดอะไรขึ้นกันเธอ?”
 
“… .”
 
อย่างไรก็ตาม ยูยอนฮา ไม่ได้พูดอะไร เธอยังคงนิ่งเงียบและมองที่เขาด้วยสายตาที่เปียกคราบน้ำตา
 
“…ว่าไง?”
 
หลังจากนิ่งอยู่นาน ยูยอนฮา ก็เธอพุ่งเข้าใส่อ้อมกอดของคิมฮาจิน
 
“เฮ้ เฮ้ เธอเป็นอะไรไปน่ะ”
 
แขนของเธอบีบ คิมฮาจินและใบหน้าของเธอฝังอยู่ในหน้าอกของเขา เธอช่างดูน่าสงสารพลังทำลายของมันมากพอที่จะทำลายโลกทั้งใบ
 
“ฉันขอโทษ……ฉันขอโทษ….”
 
ในขณะที่คิมฮาจินยืนเฉยๆ ยูยอนฮา เอาแต่ขอโทษเขาเธอยังคงคิดว่าเธอกำลังฝัน คิมฮาจินเป็นเพียงภาพหลอนและเธอถูกหลอกหลอนด้วยความรู้สึกผิด
 
“ใจเย็นๆ เธอจะขอโทษอะไรเหรอ?”
 
“ฉัน…ฉัน….”
 
ยูยอนฮา อยากสารภาพทุกอย่างแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ในฝันของเธอ แม้ว่ามันจะสายเกินไป แม้ว่าเขาจะไม่สามารถให้อภัยเธอได้อีกต่อไป แต่เธอก็อยากจะบอกทุกอย่างกับคิมฮาจิน นั่นคือสิ่งที่เธอต้องทำ
สิ่งที่เธอซ่อนไว้จากเขา มันเจ็บปวดกับเธอมากแค่ไหนและเธอเสียใจมากแค่ไหน ทุกอย่างมันน่าเจ็บปวดเกินไป
 
“ขอโทษนะ มันเป็นความผิดของฉันเอง….”
 
ยูยอนฮา พูดขณะที่เธอสะอื้น
 
“ดังนั้นคุณสามารถออกจากตอนนี้ ฉันจะจำคุณได้ตลอดชีวิตของฉัน”
 
“….”
 
คิมฮาจินจ้องมองที่เธออย่างว่างเปล่า เขายังไม่เข้าใจสถานการณ์ที่ตลกขบขันนี้ ดังนั้นเขาจึงมอง ยูยอนฮา ทำแปลกๆเป็นเวลา 2~3 นาทีจากนั้น …
 
– เพี๊ยบ
 
เขาตบแก้มเธอเบาๆ
 
“โอ้ย อะไรน่ะ”
 
ยูยอนฮา พูดออกมา 2-3 คำหลังจากถูกตบ เมื่อพิจารณาว่าเธอกำลังถามว่าทำไมเธอก็ถูกตบอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้เป็นบ้าไปอย่างสมบูรณ์สินะ
 
“นายทำอะไร?”
 
“…ไม่เป็นไรแล้วหรอ?”
 
“ฉันพูดแล้วนายน่ะกำลังทำอะไรอยู่”
 
“… .”
 
ตอนนั้นเองในที่สุด ยูยอนฮา ก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอยังคงนิ่งเฉยและพยายามคำนวณวิธีแก้ปัญหาที่เป็นไปได้ทั้งหมดแล้ว…ก็
 
เพี๊ยบ เธอตบหน้าเธอเองอย่างรุนแรง
 
เธอมีความแข็งแรงพอที่จะเขย่าทั้งห้องคิ้วเธอกระตุกด้วยความเจ็บปวด
 
“อาาาาาาา มันเจ็บ….”
 
เมื่อเห็นอย่างนี้คิมฮาจินก็พูดออกมาอย่างชัดเจน
 
“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันยังไม่ตาย”
 
“… .”
 
“แต่ขอบคุณที่บอกให้ฉันรู้”
 
นั่นคือการระเบิดครั้งสุดท้าย
 
ใบหน้าของ ยูยอนฮา เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม
 
*************************************************************************
 
2 ชั่วโมงต่อมา
 
ผมนั่งคุยกับยูยอนฮา ใบหน้าของเธอยังแดงช่าด้วยความอับอาย
ผมน่าจะทอดไข่บนใบหน้าของเธอได้เลย…
 
อึกอึก –
 
ยูยอนฮา กลืนน้ำลงไปถึง 1 แก้วได้แล้วก็เปิดปากของเธอขึ้นมา
 
“นะ-นาย นายมีทักษะแบบนั้นด้วยเหรอ….”
 
“ในทางเทคนิคฉันตายไปแล้ว มันเจ็บมาก”
 
“…ฮะ, ตะ-แต่…นายยังมีชีวิตอยู่”
 
หลังจากพูดอย่างนั้น ยูยอนฮา ก็กระแทกหัวเธอลงบนโต๊ะ ไอน้ำสีขาวลอยขึ้นมาจากหัวของเธอ ผมไม่ได้พูดเกินจริง มันเป็นไอน้ำจริงๆพิสูจน์ได้ว่า ยูยอนฮา ใช้ทักษะอยุ่
 
“แล้วแบบนี้ ฉันจะบอกอะไรกับนายอน….”
 
“ …โอ้ ใช่เกิดอะไรขึ้นกับแชนายอน”
 
ก่อนที่ผมจะสังเกต แชนายอนก็ค้นพบความจริง ผมเป็นห่วงจิตใจที่เปราะบางของเธอ
ยูยอนฮา ลุกขึ้นมาและส่งสายตาที่แวววาวมาให้ผม
 
“นายอน…กลับไปที่เทือกเขาหิมาลัย”
 
“ทำไม?”
 
“ก็…ไปแก้แค้น”
 
“แก้แค้น?”
 
“ใช่แล้วเธอบอกว่าเธอจะแก้แค้นมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์และทำให้
ปู่ของเธอต้องชดใช้บาปของเขา เธอจากไปก่อนที่ฉันจะห้ามเอาไว้”
 
“…..ฉันเข้าใจ.”
 
ผมคิดไม่ตก สถานการณ์ดูค่อนข้างจริงจัง ‘เราจะไปพบเธอเพื่อแสดง ให้เห็นว่าเรายังมีชีวิตอยู่ดีไหมนะ’ เมื่อเห็นว่าผมกำลังใคร่ครวญสิ่งที่ต้องทำ ยูยอนฮา ก็ถามออกมาดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจผิดแปลกๆ
 
“ …นายยังคงชอบนายอนมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
 
“ฮะ?”
 
ผมจ้องมอง ยูยอนฮา พร้อมสับสนกับคำถามที่ฉับพลัน เธอยิ้มอย่างขมขื่นบนใบหน้าของเธอ
 
“ฉันไม่ได้เป็นคนโรแมนติกอะไร แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนายอนแข็งแกร่งมากกว่าที่นายคิด”
 
“ …เธอหยุดพูดเรื่องแปลกๆได้ไหม? เธอเข้าใจผิดแล้ว”
 
ยูยอนฮา ยิ้มอย่างเขินอายและพยักหน้า
 
“โอเค…ฉันอยากขอโทษอีกครั้งเกี่ยวเรื่องความลับนั้น”
 
เธอกำลังพูดถึงความจริงที่ยูจินวอนอยู่เบื้องด้านหลังอุบัติการณ์ควังโอ มันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดเนื่องจากการประสานกับ ชุนดง แต่ผมไม่ได้โกรธหรืออะไร
 
“ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าฉันไม่ได้โกรธ แต่…เฮ้ออ…”
 
ผมไม่สามารถตอบสนองอะไรที่แตกต่างไปจากที่คิมชุนดงได้เพราะมันเป็นเรื่องปกติสำหรับเรื่องที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้ มันส่วนหนึ่งจากจิตสำนึกของผม แต่เหตุผลหลักคือ ‘การซิงโครไนซ์’ จำนวนแปลกๆนี้เพิ่มขึ้นเล็กน้อยทุกครั้งที่ผมทำบางสิ่งที่ไม่สอดคล้องกับความต้องการของคิมชุนตง แต่มันมีน้อยมากดังนั้นผมจึงไม่ต้องกังวลเท่าไร
 
“ฉันมีชีวิตอยู่เพราะพ่อของเธอ แม้เขาจะไม่ได้ตั้งใจแต่ก็เป็นเพราะเขาและแม้ว่าเขาจะทำอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ”
 
เมื่อถึงตอนนั้นผมก็ตื่นตัว Smart Watch ใหม่บนข้อมือของผม
‘Essential Smartwatch Code Black’ มันเป็นนาฬิกาหรูมูลค่า 1700 ล้านวอนที่ทำจากไทเทเนียมและเพชรโลหิต
 
“ฉันได้นาฬิกาที่ฉันต้องการแล้ว ฉันต้องไปก่อน อ้อฉันทำอาหารให้เธอแล้วนะ”
 
ในขณะที่ยูยอนฮาใจเย็นลงและรวบรวมความคิดของเธอผมก็ทำอาหารกับข้าวและกิมจิให้เธอ เนื่องจากเธอมีวัตถุดิบคุณภาพสูงในตู้เย็นของเธอ ผมจึงสามารถรับประกันรสชาติของพวกมันได้เลย
 
“…รอเดี๋ยว.”
 
แต่เมื่อผมกำลังจะจากไป ยูยอนฮา ก็หยุดผมเอาไว้
 
“อา? อะไรเหรอ?”
 
“ทำไมนายถึงสวมสูท?”
 
“อ้อ นี่เหรอ?”
 
‘เพราะฉันกำลังจะไปที่พระราชวังบักกิ้งแฮมน่ะ…’ ผมกำลังเลือกคำพูดของผมแต่ยูยอนฮาก็เดินเข้ามาหาผม
 
“เนคไทของนายหลวม”
 
เธอยืนอยู่ข้างหน้าและวางมือเธอบนเน็คไทของผม เธอปลดมันแล้วผูกมันอีกครั้ง
 
“… .”
 
ในขณะเดียวกันผมก็หยุดนิ่ง กลิ่นผมของเธอทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ
ในขณะที่ความสัมพันธ์ค่อยๆก่อตัวเป็นปม …
 
ตุบ
 
มีบางสิ่งที่หนักอึ้งอยู่บนหน้าอก ผมมองลงไป ยูยอนฮา วางหน้าผากของเธอบนหน้าอกของผมในระหว่างที่ผูกเน็คไท ไม่ช้าผมก็ได้ยินเสียงจากปากของเธอ
 
“… อยู่.”
 
“…หา?”
 
“อยู่ต่อ”.
 
สักพักด้วยคำพูดนี้ของเธอ เธอก็เริ่มเขย่าผมไปมา
 
“อยู่, อยู่, อยู่, อยู่ต่อเถอะ…!”
 
หัวของผมสั่นไหว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมถูกตัว แน่นอนไม่นานยูยอนฮาเอา มือของเธอจับไว้ที่คอของผมเพื่อโอบกอด
 
“อย่า…อย่างได้ขาดการติดต่อ นายเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของเรา”
 
“… .”
 
เสียงของเธอดังขึ้นอย่างน่ารัก ผมเขินอายเลยได้แต่เกาที่หลังคอ แม้ว่าผมจะยุ่ง แต่มันก็เป็นความจริงที่ผมไม่ได้ติดต่อเธอประมาณ 3 เดือน ไม่น่าแปลกที่เธอคิดว่าผมตายไปแล้ว
 
“ …ถ้าฉันมีเวลา”
 
“…อย่ามาแก้ตัว.”
 
ยูยอนฮา ปล่อยคอของผมและพูกเน็คไทของผมให้จนเสร็จ
 
“นี้.”
 
เธอตบไหล่ผม 2-3 ครั้งแล้วถอยออกมา เธอมองดูเน็คไทที่เธอผูกและยิ้มอย่างพอใจ
 
“…อ้อ ….ใช่!”
 
ทันใดนั้นเธอก็ตะโกนราวกับว่าเธอเพิ่งจะจำสิ่งที่สำคัญขึ้นมาได้
 
“เมื่อนายกลับไปที่หอคอย อย่าอ่านข้อความที่ฉันส่งถึงนาย! ถ้านายทำความสัมพันธ์ของพวกเราถือว่า จบกันโอเคไหม-”
 
– ข่าวฉุกเฉิน! มอนสเตอร์ทางแอฟริกากำลังเดินไปทางเหนือ
มอนสเตอร์ในทวีปอื่นๆเองก็บุกรุกดินแดนของมนุษย์ด้วยเช่นกัน! พลเรือนควรอยู่ภายในบ้านในขณะที่ …
 
ในตอนนั้นเองคำเตือนเรื่องภัยพิบัติก็โผล่ขึ้นมาใน smartwatch ใหม่ของผม smartwatch ของผมไม่ใช่อุปกรณ์เดียวที่ได้รับรู้เรื่องนี้
 
smartwatch ของ ยูยอนฮา และ smartwatches ของผู้คนบนท้องถนนนอกหน้าต่างล้วนแต่ส่งเสียงบี๊บพร้อมเตือนภัยพิบัติ
 
“… .”
 
ผมจ้อง ยูยอนฮา เธอเองก็มองมาที่ผมเช่นกัน
 
*********************************2***************************************