บทที่ 426 การเริ่มต้นใหม่ (4)
 
ผมออกจากเกาหลีและมาถึงอังกฤษ แน่นอนว่าผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อ
พักผ่อน แต่มาเพื่อพบกับ อีเวนเดล
 
“…คำเชิญ?”
 
“ใช่. ทุกคนที่ไม่ใช่กษัตริย์ต้องมีคำเชิญเพื่อเข้าร่วม”
 
แต่เมื่อผมพยายามเข้าสู่พระราชวังบักกิ้งแฮม ‘อัศวิน’ ก็หยุดผมเอาไว้
อังกฤษเป็นหนึ่งในไม่กี่ประเทศในโลกที่ยอมรับอาชีพที่เรียกว่า ‘อัศวิน’
อัศวินมีความคล้ายคลึงกับฮีโร่ แต่ต่างกันตรงที่พวกเขาจำเป็นต้องใช้ดาบและปฏิญาณว่าจะจงรักภักดีต่อ ‘ราชวงศ์’ แทนที่จะเป็นสมาคมหรือกิลด์
 
“ฉันไม่มีอะไรแบบนั้น ขอโทษที ขอเวลาหน่อยนะ”
 
ผมจำได้ว่าผมสามารถเข้าไปในวังได้โดยไม่จำกัดในอดีตตอนที่ผมทำงานเป็น เฟนรีล เมื่อไม่นานมานี้ผมไม่ได้มาที่นี่เพราะผมยุ่งอยู่กับการปีนหอคอย ไม่แปลกใจที่พวกเขาลืมผม
 
ผมหยิบบัตรประจำตัว 2 ใบออกมาจากกระเป๋าของผม หนึ่งยืนยันถึงตัวตนของผมในฐานะ เฟนรีล ของ Jeronimo Mercenary และอีก 1 เป็น ‘ที่ปรึกษาทางเทคนิคของ Essential Dynamics’
 
“ได้ไหม”
 
“…”
 
อัศวิน มองบัตรของผมอย่างเคร่งขรึม
 
[ที่ปรึกษาทางเทคนิคของ Essential Dynamics – คิมฮาจิน]
 
แต่ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง
 
“อ๊ะ ฉันติดต่อเรเชลเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว คุณสามารถถามเธอได้”
 
ผมได้ส่งข้อความถึง อีเวนเดล ซึ่งน่าจะบอกเรเชลแล้ว
 
อึก
 
อัศวินกลืนน้ำลายของเขาและถามผมอย่างระมัดระวัง
 
“ เรเชล คุณหมายถึง…?”
 
“คุณรู้จักใช่ไหมก็เจ้าหญิงไง”
 
อัศวิน โทรออกทันที
 
หลังจากการโทรซึ่งกินเวลานานที่สุดประมาณ 3 วินาทีอัศวินผู้นั้นก็ก้าวออกมา
 
“ขออภัยครับท่าน ข้าขอโทษจริงที่ไม่รู้จักท่าน!”
 
“ไม่เป็นไร การออกเสียงภาษาเกาหลีของคุณยอดเยี่ยมมาก คุณพูดภาษาเกาหลีมานานเท่าไหร่แล้ว”
 
“ผมเรียนภาษาเกาหลีที่โรงเรียนเกาหลีมาตั้งแต่อายุ 3 ขวบ”
 
“อ่า…มีอะไรแบบนั้นด้วยสินะ”
 
‘เกาหลีก็มีโรงเรียนภาษาอังกฤษด้วยนี้น่า’
 
ผมตบไหล่ของเขา 2-3 ครั้งแล้วเข้าพระราชวังบักกิ้งแฮม ผมสันนิษฐานว่าพระราชวังจะเต็มไปด้วยคนรับใช้และแม่บ้าน แต่ส่วนใหญ่มันว่างเปล่าทำให้ผมประหลาดใจ
 
แท่น แทนนดาดาด้า
ผมได้ยินเสียงของใครบางคนวิ่งเข้ามาหาผม พร้อมยิ้มกว้างผมหันไปทางด้านข้าง แน่นอนว่าเสียงจาก อีเวนเดล
 
“ฮาจินนนนนน~”
 
ผมอุ้ม อีเวนเดล ขึ้นมาจากพื้นดิน ด้วยความที่เป็นเด็กตัวเธอเบาราวกับขนนกในอ้อมแขนของผม ผมก็ถูแก้มของเธอกับผม
 
“หนูคิดถึงคุณ ~”
 
“ขอโทษนะ ฉันมาช้าไปหน่อย”
 
ผมเดินไปที่ห้องรับรองพร้อม อีเวนเดล ในอ้อมแขนของผม น่าแปลกที่ห้องรับรองแขกแน่นไปด้วยแขก ไม่เพียงแต่ อาแฮอิน และ ฮายัง เท่านั้น แต่ แฮยอน และ ยุนซึงอา ก็อยู่ที่นี่เช่นกัน ผมเข้ามาพวกเธอก็สับสนเล็กน้อย
 
“โอ้ ฮาจิน สวัสดี ~”
 
“สวัสดี.”
 
ยุนซึงอา และ อาแฮอิน ทักทายผมตามลำดับ ผมพยักหน้าและนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างเปล่า
 
“อืม ฉันเข้าใจว่าทำไมอาจารย์อาแฮอินถึงมาที่นี่ แต่ทำไมเธอถึงมาที่นี่ละ ยุนซึงอา…?”
 
ผมเอียงศีรษะของผมอย่างสงสัยและถาม ยุนซึงอาเกาหลังคอของเธอด้วยความเขินอาย
 
“อ้อ เพราะฉันนอนไม่หลับ ซูโฮกำลังต่อสู้กับราชาปีศาจบนชั้น 30”
 
“อ้อ จริงสิ”
 
ทุกวันนี้ข่าวที่ว่า คิมซูโฮ กำลังพิชิต Tower of Wish โด่งดังไปทั่ว
การเดินทางของเขาใช้เวลาประมาณ 3 ปีหรือพูดเป๊ะๆคือ 2 ปีครึ่ง
สื่อต่างๆก็กำลังพูดถึง คิมซูโฮ และตอนนี้มีการวางเดิมพันว่าเขาจะประสบความสำเร็จในการเอาชนะราชาปีศาจหรือไม่
 
ความตื่นเต้นในปัจจุบันของคิมซูโฮนั้นคล้ายคลึงกับฟุตบอลโลกจากโลกที่ผมจากมา กล่าวอีกนัยหนึ่ง คิมซูโฮเป็นศูนย์กลางของความสนใจทั่วโลกไปแล้วในขณะนี้
 
“ราคาหุ้นของเราพุ่งสูงขึ้นและการลงทุนก็ได้กลับมาอีกครั้ง ต้องขอบคุณเขา แต่สิ่งที่ฉันทำให้เขาได้ก็แค่การอธิษฐาน”
 
หยุนซึงอากล่าวพร้อมรอยยิ้มอันขมขื่น
 
“ฮาจิน ~ ฮาจิน ~ คุณกลิ่นหอมจัง~”
 
อีเวนเดล เริ่มดมกลิ่นผม ในขณะนั้นเองประตูเลื่อนก็เปิดออกมีผู้หญิงที่ผมไม่เคยเจอมานานปรากฏตัวขึ้น เรเชลเดินเข้ามาหาพวกเราพร้อมกับยิ้มบนใบหน้าของเธอ
 
“นายมาแล้วเหรอ?”
 
“ฉันมาได้สักพักหนึ่งแล้วละ.”
 
ผมยืนขึ้นและต้อนรับเรเชล เธอยิ้มอย่างมีความสุขและทักทายผมเช่นกัน
นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเราได้อยู่ด้วยกัน พวกเรามีความสุขกับน้ำชาในห้องรับรอง หัวข้อหลักของการสนทนาของพวกเราคือ อีเวนเดล อาแฮอิน พูดถึงความสำเร็จของ อีเวนเดล ในแง่ของปริมาณ อีเวนเดล นั้นเท่ากับ อาแฮอิน แล้วและในแง่ของคุณภาพ อีเวนเดล นั้นอยู่ใกล้กับระดับ 7 ดาวมากขึ้นเรื่อยๆ
 
น่าแปลกใจที่พวกเราต่างก็เอาแต่ชม อีเวนเดล กันอย่างเดียว
 
“ใช่แล้ว ฮาจิน นายรู้จัก จินซาฮยอค ไหม?
 
เรเชลถามราวกับว่าคำถามนั้นจู่ๆก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ
 
“ จินซาฮยอค? ฉันรู้จักเธอ ทำไมเหรอ?”
 
“เอ่อ ไม่มีอะไรเลย เธอบอกว่าเธอเป็นแฟนคลับของนาย”
 
“ …แฟนคลับของฉัน”
 
นั่นเป็นสิ่งที่ไร้สาระที่สุดที่ผมเคยได้ยิน ในขณะที่ผมพูดไม่ออกเรเชลก็พูดต่อ
 
“มีบางสิ่งที่เธออยากให้ฉันถามนาย”
 
“เรื่องอะไร?”
 
“เธอถามว่านายรู้จัก ‘พูฮาเรน’ ไหม?”
 
แต่ทุกอย่างเริ่มทำให้ผมเข้าใจได้ทันทีที่ผมได้ยินคำถามนั้นผมพยักหน้าและพยายามที่จะระงับเสียงหัวเราะของผม จินซาฮยอค คิดอะไรมาใช้เรเชลถามผม
 
“แล้วนายรู้หรือไม่ว่าใครคือพูฮาเรน”
 
“ฮะ? อืม.”
 
ผมเริ่มคิด นี่คงเป็นการทดสอบอะไรสักอย่าง….
 
“ฉันไม่รู้ ฉันคิดว่าฉันเคยได้ยินชื่อนั้นในภาพยนตร์ เขาเป็นราชาที่ถูกจองจำถ้าฉันจำไม่ผิด”
 
ในฐานะนักเขียนผมรู้อย่างถ่องแท้เกี่ยวกับ เบื้องหลัง ของ จินซาฮยอค เธอเป็นเจ้าชายแบบไหนไม่ได้ สิ่งที่เธอทำเพื่อกลายเป็นราชินี และเธอพบจุดจบยังไง
 
พูฮาเรนเป็นหนึ่งในสมาชิกของราชวงศ์ที่ถูกจองจำโดยจินซาฮยอค
เจ้าชายองค์ที่ 5 – ไม่ใช่เจ้าหญิง อย่างไรก็ตามเนื่องจาก พูฮาเรน
แบกเมล็ดพันธุ์ปีศาจเอาไว้ เธอเลยกลายเป็นเหตุผลที่ จินซาฮยอค ตกหลุมรัก
 
แม้ว่าในความจริง พัลซาร์ ยังไงก็ต้องล้มลงแม้จะไม่มีพูฮาเรน
[พัลซาร์ ถูกกำหนดให้พังทลายในวันที่ จินซาฮยอค กลายเป็น
ผู้ปกครอง] หลังจากนั่นคือเนื้อเรื่องอย่างเป็นทางการของผม
อาณาจักรที่ปกครองโดยราชินีสาวผู้รับคำสั่งจากขุนนางของเธออย่างง่ายดาย เห็นได้ชัดว่าจุดจบของมันไม่ใช่เรื่องดี เรเชลเงยศีรษะของเธอแล้วถาม
 
“ราชาที่ถูกจองจำ?”
 
“ใช่ เธอควรบอกเธอคนนั้นแค่นี้ แต่มันก็ไม่สำคัญเท่าไร”
 
ผมเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว
 
“เธอไม่ได้บอกว่าเธออยากติดตั้ง Essence Barrier งั้นเหรอ”
 
ผมเปลี่ยนหัวข้อเป็น Essence Barrier นี่คือเหตุผลที่ต่างประเทศได้ส่งทูตนักการทูตไปยังประเทศเกาหลีเมื่อเร็วๆนี้
 
“ใช่…ไม่เพียงแค่นั้น แต่มีอุปกรณ์ป้องกันอื่นๆด้วย”
 
ใบหน้าของเรเชลดูน่ากลัว ดูเหมือนว่าอังกฤษจะมีโอกาสเพิ่มขึ้นแม้จะเล็กน้อยถ้ามีการรักษาความปลอดภัยจากอุปกรณ์ป้องกันพวกนั้น
 
“พวกเราพยายามอย่างดีที่สุด แต่การติดต่อของเราไม่ได้ไปไกลมากนัก จีนและสหรัฐอเมริกานั้นก้าวร้าวมาก จีน สหรัฐอเมริกา ญี่ปุ่น เยอรมนี….พวกเราน่าจะได้เป็นอันดับที่ 5 ด้วยซ้ำ”
 
“เป็นอย่างนั้นเหรอ?”
 
“ใช่. แต่ก็ไม่เป็นไร พวกเขามีความสนใจใน Tower of Wish ที่เราสามารถใช้ในการเจรจาได้….” เรเชลพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
 
ผมไม่แปลกใจเลยที่การลงทุนของ ราชวงค์อังกฤษใน Tower of Wish นั้นมีค่ามากกว่าบาเรียแต่เธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อข้อร้องเรียนและความกังวลใจของประชาชนของเธอได้ จำนวนการโจมตีของมอนสเตอร์พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆเธอมีทางเลือกน้อยมาก
 
“ไม่นะ เธอไม่จำเป็นต้องลงทุนขนาดนั้น”
 
ผมยิ้มอย่างมั่นใจ จริงๆแล้ว Essence of Strait มีสิ่งอำนวยความสะดวกเพียงพอในการผลิต Barrier จำนวนมาก ยูยอนฮา แค่ล้อเล่นอย่างหนักเพื่อดึงดูดผู้คนให้ทำตามเธอและขยายฐานอำนาจ
 
“ไม่ต้องห่วง”
 
แต่อังกฤษจำเป็นต้องมี Essence Barrier
 
“ฉันจะ …”
 
ผมคิมฮาจินจะใช้สิทธิ์ในฐานะ ‘ที่ปรึกษาด้านเทคนิคของ Essence of the Strait” ทันใดนั้นเมื่อของประตูห้องต้อนรับก็เปิดออก
 
ปัง
ผู้ชายหลายคนในชุดสูทเข้ามาราวกับน้ำป่า
 
“พะ-พ่อ?”
 
“อะไรนะ? พ่องั้นเหรอ?”
 
“ฉัน…..ฉันหมายถึงพ่อ….”
 
แม้แต่พ่อของเรเชลก็อยู่ที่นั่น ท่ามกลางความสับสนของพวกเราผู้ชายในชุดสูทก็เริ่มแนะนำตัวเองอย่างสุภาพและให้เกียรติ ทั้งกลุ่มที่เข้ามาประกอบด้วยรัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างๆและรองรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ สมาชิกสภาขุนนาง ฯลฯ การแนะนำตัวของพวกเขาต่างก็ถูกส่งมาให้ผมและผมก็ตระหนักถึงความตั้งใจของ
พวกเขาในไม่ช้า
 
“ในฐานะตัวแทนของประเทศนี้พวกเรายินดีต้อนรับท่าน ‘ฮาจุนคิม’
ที่ปรึกษาด้านเทคนิคของ Essence of the Strait พวกเรามีความจริงใจที่อยากจะขอร้องท่าน ปัจจุบันพลเมืองของประเทศอังกฤษกำลังทุกข์ทรมานจากการโจมตีของมอนสเตอร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์
ในตอนนี้จำนวนของมอนสเตอร์ระดับต่ำเพิ่มขึ้นอย่างมากในเขตเมืองและ….”
 
ตามที่คาดไว้พวกเขาขอให้ผมช่วยให้พวกเขาเรื่อง Essence Barrier ให้ติดตั้งทั่วอังกฤษ (หมายเหตุด้าน ‘ฮาจุนคิม’ เป็นนามแฝงของฉันเอง)
 
“…ขอโทษนะ, ฮาจิน? เกิดอะไรขึ้น?”
 
‘ที่ปรึกษาด้านเทคนิคของ Essence of the Strait’ ไม่เพียง แต่เรเชลเท่านั้น แต่ยังรวมถึง อาแฮอิน และ ยุนซึงอา ที่ไม่รู้ตำแหน่งของผม
ทั้ง 3 คนมองมาที่ผมด้วยความงุนงงและผมได้แต่ยิ้มออกอย่าง
เขอะเขิน
 
*************************************************************************
[4 ชั่วโมงต่อมา โซล เกาหลีใต้ – คฤหาสน์ของ ยูยอนฮา]
 
…เหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมาคลี่ในหัวของฉันอีกครั้ง
 
– ตาย? เธอหมายถึงอะไร
 
แชนายอน กรีดร้องด้วยความทุกข์ทรมาณและฉันไม่พูดอะไรเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องที่สิ้นหวังของเธอ
 
– ตะ-ตายแล้ว งั้นเหรอ? เขาตายไม่ได้ เขาตายไม่ได้! ไม่-เป็นไปไม่ได้! เขาแข็งแกร่งมากๆเลยนะ!
 
ฉันให้เธอดูวิดีโอ คิมฮาจินอยู่ในนั้นแน่นอน ร่างของเขาถูกผ่าครึ่งโดยการเคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่ตรวจจับไม่ได้ ดวงตาของเขาไร้ร่องรอยแห่งชีวิตและจางหายไปเป็นสีเทาสีเทา มันคือความตายอย่างไม่ต้องสงสัย
 
– ไม่จริงทำไม คิมฮาจินเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง….
 
ตอนนี้ แชนายอน สูญเสียสติของตัวเองไปแล้ว เธอฉีกผมของเธอเหมือนเด็กๆและทุบกำปั้นลงบนพื้นเธอรู้สึกเจ็บปวดกับความตายที่
ไร้ประโยชน์ของเขา
 
– ทำไม ทำไม ทำไม…. ทำไม…!
 
ในระหว่างที่เขาเสียชีวิต แชนายอน รู้สึกเสียใจกับทุกสิ่งที่เธอเคยทำ
 
“ฉันไม่ควรพูดกับเขาแบบนั้นตอนที่เจอกัน เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้น……….ถ้าฉันฉลาดกว่า ได้โปรด ได้โปรด ได้โปรด….” เธอร่ำไห้อย่างน่าสังเวช
 
เมื่อมองดู แชนายอน ด้วยความเจ็บปวด ฉัน…ฉันเองก็….
 
“เฮ้ ตื่นได้แล้ว.”
 
ผมพูดขึ้นมา ‘เฮ้ ตื่นขึ้นมา’
 
…ไม่นะ.
 
มันไม่ถูกต้อง
 
“สุดยอด….นอนหลับลึกมาก”
 
หน้านิ่วคิ้วขมวดแผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของ ยูยอนฮา ท่ามกลางฝันร้าย ปลายจมูกของเธอและช่องว่างระหว่างคิ้วของเธอสั่นเล็กน้อยขณะที่เธอยังอยู่ในฝันร้าย
 
“…ตื่นได้แล้ว.”
 
อย่างไรก็ตามคิมฮาจินไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยให้เธอต้องทนทุกข์อีกต่อไป
เขาเคาะหน้าผากของ ยูยอนฮา เบาๆ ยูยอนฮา ส่ายหัวของเธออีกหนึ่งฝันร้ายที่ดูเหมือนจะครอบงำเธอ
 
คิมฮาจิน ไม่มีทางเลือกนอกจากผสมพลังเวทมนต์เข้าไปในหัวของ
ยูยอนฮา
 
“เฮ้อออออออออ… .”
 
เสียงครางแปลกๆไหลออกมาจากปากของ ยูยอนฮา รอยสักช่วย
ปลดปล่อยเธอจากฝันร้ายและในที่สุดเธอก็ลืมตาขึ้นมา แต่สายตาของเธอยังคงถูกตรึงอยู่ในความว่างเปล่า
 
“ในที่สุดเธอก็ตื่น”
 
คิมฮาจินพูดพร้อมรอยยิ้ม
 
“… ?”
 
ยูยอนฮา หันศีรษะของเธอไปด้านข้างและมองหน้าผู้ชายที่พูดกับเธอ
 
“…ฮะ?”
 
เธอโพล่งออกมาด้วยความตกใจเพียงคำเดียว คิมฮาจินอยู่ต่อหน้าเธอ คิมฮาจิน คนที่ตายไปแล้วยิ้มเหมือนแสงจากดวงอาทิตย์ ‘นี่เองก็คงเป็นความฝันด้วยเช่นกันสินะ’ เธอคิด
 
“ปกติ เธอไม่ชอบนอนกลางวันนี้น่า”
 
คิมฮาจินซึ่งดูเหมือนจริงเกินไปพึมพำ
 
…ยังอยู่อีกเหรอ ยูยอนฮา ไม่พูดอะไร
 
“เฮ้ออออ-”
 
ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็ม้วนกลับและเธอก็หมดสติลงไปอีกครั้ง
ตอนนี้เธอขาดพลังใจที่จะรับมือกับสถานการณ์แบบนี้