บทที่ 419 จุดจบของหอคอย (7)
 
ปราสาทของราชาปีศาจถูกปิดล็อคหลังจากคิมซูโฮถูกเลือกให้เป็น
‘ผู้ท้าชิงของราชา’ เป็นผลให้ผู้เล่นทุกคนในปราสาทถูกขับออกไปที่ชั้น 21 แน่นอนว่าผมเองก็เช่นกัน
 
“…นายเลือกฉันเหรอ? ในฐานะคู่ซ้อมของนาย?”
 
แต่ผมกลับถูกกระแสเวทมนต์ที่ลึกลับและพามาที่ปราสาท คิมซูโฮ ยืนอยู่ข้างหน้าผม เขายิ้มด้วยความเขินอายและอธิบายสถานการณ์ทั้งหมดให้กับผมที่กำลังสับสน
 
“ใช่ นายเป็นคนเดียวที่ฉันคิดออก”
 
ผทรู้สึกตะลึงกับความเชื่อมั่นของเขา เขาสามารถเรียกตัว ชินจงฮัก,
คิมจุนวู หรือแม้แต่ ชอคจุนกยอง ที่ผมส่งไปเพื่อช่วยงานปาร์ตี้ของเขา
ผมไม่ได้เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับการฝึกซ้อมในตอนแรก คิมชุนดง อาจเป็นนักดาบ แต่ผมไม่ใช่
 
“โอเค….”
 
แต่นี่ไม่ใช่ทางเลือกที่ไม่ดี ผมอยากคุยกับคิมซูโฮ และไม่ใช่ว่าผมไม่สามารถช่วยเขาได้เลย เมื่อรวมทักษะของผม ‘เวทมนต์ 4 ธาตุ’ และ
‘ความชำนาญของคนแคระ’ พร้อมด้วย ‘พลังเวทมนต์ของรอยสัก’
ผมสามารถปรับปรุงอุปกรณ์ของคิมซูโฮได้เป็นระดับใหม่ทั้งหมด
 
“ฉันเข้าใจ แต่…”
 
ก่อนที่ผมบอกผมก็ตัดสินใจคิดก่อน ปราสาทของราชาปีศาจมีลักษณะคล้ายกับปราสาทยุคกลางทั่วไปยกเว้น…ห้องพักเต็มไปด้วยอุปกรณ์เวทมนต์มากมาย
 
“เฮ้ นั่นไม่ใช่ลูกแก้วคริสตัลเหรอ?”
 
ผมจัดการขุดสมบัติที่มีค่าในหมู่พวกมันออกมา มันเป็นลูกแก้วคริสตัลขนาดใหญ่
 
“ลูกแก้วคริสตัล?”
 
“ใช่. มานี่สิ.”
 
ผมดึงคิมซูโฮไปที่ลูกแก้วคริสตัล
 
ในขณะนี้เองลูกแก้วคริสตัลก็สะท้อนมุมมองของชั้นที่ 21 ออกมา
 
– นายพูดว่าอะไรของนาย เจ้าอสูรคลั่ง!
 
– ฮ่าฮ่าฮ่า เธอไม่อยากเอาชนะฉันงั้นเหรอ?
 
ชอคจุนกยอง และ ไอลีน ผู้ซึ่งถูกส่งตัวกลับไปยังอาณาจักรแห่งการ์ดนั้นกำลังชี้นิ้วและตะโกนใส่กันอยู่
 
– แต่จริงๆฉันไม่สนใจหรอกเพราะนายสู้ฉันไม่ได้หรอกนะ
 
ใบหน้าของไอลีนเปลี่ยนไปทันที
 
– เธอ…เธอคิดว่าฉันจะแพ้งั้นเหรหอ? ยัยคนแคระตัวเล็ก….
 
– หุบปากไปเลยนะไอ้ปัญญาอ่อน!
 
ปากของ ชอคจุนกยอง ปิดลง ในขณะเดียวกันพลังเวทย์มนตร์ขนาดมหึมาก็ระเบิดขึ้นรอบๆตัว ไอลีน ชอคจุนกยอง เองก็มีพลังเวทมนต์ที่เข้มข้นอยู่รอบตัวเขา
ชอคจุนกยอง กับ ไอลีน การต่อสู้แห่งศตวรรษกำลังจะเริ่มต้นไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม
 
“…พวกเขากำลังต่อสู้กันงั้นเหรอ”
 
คิมซูโฮ ตนตะลึงไม่น้อย
 
“ใช่.”
 
การได้ดูการต่อสู้ของคนอื่นนั้นสนุกเสมอ แต่ผมอยากจะเสนออะไรที่ดีกว่านี้ให้ คิมซูโฮ
 
“ด้วยลูกแก้วคริสตัลที่สลับซับซ้อนนี้ เราน่าจะได้เห็นชั้นอื่นได้ด้วย….”
 
ผมควบคุมลูกแก้วคริสตัลได้อย่างง่ายดาย ผมมีประสบการณ์ใช้มันเนื่องจากมีสิ่งที่คล้ายกันในห้องทำงานของ โทเมอร์ ผมเปลี่ยนภาพบนลูกแก้วคริสตัลราวกับว่าผมเปลี่ยนช่องทีวี ในที่สุดผมก็มาที่ชั้น 3 ของ Prestige
 
“โอ้ มาที่ ชั้น 3 แล้ว”
 
“ชั้น 3?”
 
คิมซูโฮ ดวงตาเบิกกว้างและจ้องมองไปที่ลูกแก้วคริสตัล
 
– ไง, ราลิโอ วันนี้เป็นยังไงบ้าง?
 
– เหมือนเคย ก็พอจัดการได้
 
Prestige พัฒนาขึ้นอย่างมากตอนนี้มีดวงอาทิตย์แล้ว ในอดีตผู้ที่เคยอาศัยอยู่ใน Prestige ต้องการสัญชาติเพื่อใช้ชีวิตอย่างมนุษย์ ตอนนี้ทุก NPC กลายเป็นพลเมืองไปโดยปริยาย เด็กกำพร้าและยุคข้าวยากหมากแพงหายตัวไปเนื่องจากพืชผลและปศุสัตว์เจริญรุ่งเรืองในดินแดนที่บริสุทธิ์ ปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้เล่นกับ NPC ก็ดีขึ้นเช่นกัน
 
– อันนี้เท่าไหร่?
 
จากนั้นผู้เล่นคนหนึ่งก็ถามเจ้าของร้านค้า NPC เรื่องราคายา
 
– 50 TP
 
– คุณไปถึงหอคอยได้ชั้นที่เท่าไรแล้วเหรอ?
 
ทันใดนั้นลูกเจ้าของร้านก็ถามผู้เล่น ผู้เล่นตอบเด็กพร้อมรอยยิ้ม
 
– ฉันยังมือใหม่อยู่เลย ฉันไปถึงชั้น 5 เท่านั้น
 
– ว้าววว~! แล้ว…แล้วมันเป็นยังไงบ้าง ชั้นที่ 5
 
– ชั้น 5 อืมมมม…น่ากลัวมาก มีดันเจี๋ยนมากมายที่นั้น
 
เหตุผลที่ผมอยากให้คิมซูโฮเห็นชั้น 3 ก็เพื่อดึงดูดความสนใจของเขา ผมอยากเอาชนะเขาด้วยความรู้สึก นี่คือผลจากของแรงที่ลงไปของผม ผมเปลี่ยน Prestige ด้วย TP และความพยายามอย่างหนัก…ด้วยความช่วยเหลือของ NPC ที่มีชื่อเสียงเช่น เฮนรี่ และ คิรี
 
“ว้าว. Prestige เปลี่ยนไปมากจริงๆ”
 
ทันใดนั้นคิมซูโฮก็วางมือลงบนไหล่ของผม
 
“…ใช่……….ดังนั้น….”
 
ผมบิดร่างกายเล็กน้อยเพื่อสะบัดมือจากนั้นก็ถามคิมซูโฮด้วยคำถามที่ผมอยากจะถามเขามานาน
 
“นายคิดยังไง?”
 
“หืม? เกี่ยวกับเรื่องอะไร?”
 
“นายรู้อะไรเกี่ยวกับหอคอยนี้บ้าง”
 
คิมซูโฮ ยิ้มกับคำถามของผม
 
“…ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ.”
 
เสียงของคิมซูโฮฟังดูเศร้าโศก ผมรู้สึกถึงความปรารถนาและความเสียใจที่ฝังอยู่ในนั้น ตอนนี้ คิมซูโฮ อาจกำลังคิดถึงบ้านเกิดของเขาที่มี ‘หอคอย’ เหมือนกัน
 
“แต่เหลืออีกชั้น 1 เท่านั้น นายไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?”
 
ผมถามอีกครั้งและคิมซูโฮเริ่มไตร่ตรอง
 
“อืมมม … พูดตามตรงฉันโกรธจริงๆเมื่อมาถึง Prestige มันเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ผู้คนกำลังจะตายบนถนน แต่เพียงเพราะพวกเขาไม่ใช่พลเมืองจึงไม่มีใครสนใจพวกเขาเลย”
 
คิมซูโฮพูดอย่างจริงใจ
 
“สิ่งเดียวกันเกิดขึ้นที่ชั้น 8 ราชวงศ์พยายามปกปิดการดำรงอยู่ของความหายนะจากประชาชนภายใต้ข้ออ้างว่าจะเกิดความตื่นตระหนกทางสังคม ผู้คนจำนวนมากเสียชีวิตเพราะเหตุนี้”
 
ผมฟังเขาอย่างเงียบๆ คิมซูโฮพูดต่อ เขาพูดคุยเกี่ยวกับชั้นที่ 16 ว่าปีศาจปกครอบที่นั้นอย่างสมบูรณ์แล้วผู้คนที่อาศัยอยู่ภายใต้การปกครองของปีศาจละ ความตายของพวกเขาเป็นเพียงเครื่องมืองั้นเหรอ…
 
“แล้วนายคิดว่าหอคอยต้องหายไปไหม”
 
ในที่สุดผมก็สามารถเข้าสู่ประเด็นหลักได้
 
“… .”
 
คิมซูโฮเงียบไปนาน
 
ลูกแก้วคริสตัลกำลังแสดงภาพ เฮนรี่ และ คิรี
 
– ทำงานได้ดีมากทุกคน~
 
– พวกเราจัดการงานวันนี้ได้แล้ววว~!
 
ในเวลาไม่นาน เฮนรี และ คิรี ก็กลายเป็น NPC ที่มีชื่อเสียงที่สุดของ Prestige ซึ่งเป็นที่รักของทั้งผู้เล่นและผู้อยู่อาศัย
 
– วันนี้ขายได้เยอะมาก เพราะงั้นพวกเราเลยมีโบนัสให้เล็กน้อยนะ
 
คิมซูโฮมองไปที่เด็ก 2 คน พวกเขายังเด็กมากแต่ในความรู้สึกแล้ว
พวกเขาเหมือนยักษ์ใหญ่ที่นำ Prestige อย่างชาญฉลาดและยุติธรรม
รอยยิ้มแผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของคิมซูโฮ
 
“…ไม่.”
 
เขาส่ายหัว
 
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ หลายคนใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในหอคอย เราควรรักษาโลกภายในหอคอยเอาไว้ คนเหล่านี้ไม่ได้เป็นเพียง NPC แต่เป็นมนุษย์เช่นเดียวกับนายและฉัน”
 
“… .”
 
ผมรู้สึกโล่งใจ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว คิมซูโฮไม่ใช่ประเภทที่จะพูดแบบนี้ออกมาง่ายๆมันต้องออกมาจากใจอย่างแน่นอน สิ่งต่างๆในเนื้อเรื่องเดิมคือเขาทำลายหอคอยแต่ตอนนี้ คิมซูโฮ ยินดีที่จะปกป้อง
‘Tower of Wish’ ที่ซึ่งเต็มไปด้วยความหวังและชีวิต
 
แตะ แตะ
 
ผมตบไหล่ คิมซูโฮ 2 ครั้งแล้วปิดลูกแก้วคริสตัล
 
“คุยกันพอแล้ว เริ่มการฝึกกันเลยเถอะ”
 
“โอเค มาลุยกันเลย”
 
“ไม่ๆ การฝึกซ้อมแต่ไม่ใช่การต่อสู้”
 
มีความแตกต่างที่ชัดเจนระหว่าง 2 คำนี้ ผมจะเป็น ‘คู่ต่อสู้’ ของเขา
แต่ในระหว่างการฝึกซ้อมผมจะกลายเป็น ‘ผู้สอน’ ของเขา
 
“ก่อนอื่นพวกเราจะเริ่มที่….”
 
ผมตรวจสอบอุปกรณ์ของ คิมซูโฮ ก่อนทันทีที่ผมตรวจสอบเจอบน
ชุดเกราะที่เขาสวมอยู่ใต้เสื้อคลุมสีขาว ผมตกตะลึงทันที
 
“นายยังใส่ชุดนั้นอยู่งั้นเหรอ?”
 
นานมาแล้วผมได้สร้างเกราะให้กับ คิมซูโฮ ผมมอบให้เขาเป็นของขวัญเพื่อฉลองการเข้าสู่หอคอยโดยใช้ตั๋วสีดำ เกราะเก่าๆนั้นยังคงเป็นการป้องกันหลักของ คิมซูโฮ
 
“เอ่อนี่เป็นชุดเกราะที่ดีที่สุดที่ฉันมี การเปลี่ยนมันจะทำให้เสีย TP ไปเปล่าๆน่ะ”
 
คิมซูโฮ เกาหลังคอของเขาด้วยความเขินอาย ผมรู้สึกจักจี้หัวใจเล็กน้อย
แต่เมื่อพิจารณาถึง กิลด์ผู้รังสรรค์ศักดิ์สิทธิ์มันก็เข้าใจได้ว่าเขาอาจไม่มีเวลาหรือทรัพยากรที่จะหาอุปกรณ์ใหม่ให้เขา เขาอาจใช้ TP ทั้งหมดที่เขามีเพื่อช่วยสมาชิกกิลด์ ผู้ชายที่ชื่อ คิมศูโฮ ก็เป็นคนแบบนี้ละ
 
“…ไม่ต้องห่วง.”
 
มันไม่สำคัญ ผมวางแผนว่าจะทำให้เขาใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า
 
“ก่อนอื่นอุปกรณ์ในปัจจุบันของนายมันแย่มาก”
 
“…อะไร? แต่ นั่นนายเป็นคนทำนะ”
 
“ก็มันเป็นความจริง.”
 
ผมมีความคิดคร่าวๆเกี่ยวกับคุณสมบัติหลักของราชาปีศาจ ผมรู้โดยไม่ต้องใช้ หนังสือแห่งสัจธรรม ด้วยซ้ำ ความรู้นี้ของผมจะสร้างชุดอุปกรณ์ที่ออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อให้มีประสิทธิภาพในการต่อสู้ราชาปีศาจ ผมจะไม่พูดว่ามันสกปรก แน่นอนว่าราชาปีศาจไม่ได้วางแผนในการต่อสู้เอาไว้แน่ๆแต่เขาจะใส่ชุดเกราะที่ดีที่สุดเช่นกัน
 
“ก่อนอื่นถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออกมา”
 
คิมซูโฮสะดุ้ง
 
“…อะไรนะ-ทำไม? นายจะทำอะไร?”
 
คิมซูโฮดูแปลกๆแล้วก็ก้าวถอยหลังออกไป มีเตียงนอนที่ปูผ้าไหมสีแดงกระจายอยู่ด้านหลังของ คิมซูโฮ ผมหรี่ตาของผม
 
“หยุดเล่นตลกได้แล้ว ฉันแค่จะรื้ออุปกรณ์ของนายและปรับปรุงให้”
 
ทักษะการแยกส่วนของผมมาถึง Lv.10 แล้ว ถ้าผมใช้ [ลูกเต๋าสุ่ม]
ผมน่าจะได้วัสดุที่ดีๆมาช่วย
 
“…รื้อ?”
 
“ใช่. มันจะดีกว่าไหมถ้าไม่ใช่เกราะหนาๆ? อ่า เอาแบบเสื้อคลุมไหม”
 
ผมชี้ไปที่เสื้อคลุมที่แขวนอยู่บนผนังตรงมุมห้อง
 
คิมซูโฮแม้จะอายแต่ก็ทำตามที่ผมบอก เขาพยายามถอดกางเกงออกและผมหยุดเขาเอาไว้ ผมไม่อยากได้กางเกงในในของเขาซะหน่อย
 
…คิมซูโฮมีเสื้อคลุมเพียงตัวเดียวพร้อมกางเกงในราวกับว่าเขาเป็น
คนกรีก ชายที่โดดเด่นด้วยบรรยากาศที่เย้ายวนและน่าหลงใหล
เสื้อคลุมตัวเดียวคือทุกอย่างที่เขาต้องการเพื่อนำเสน่ห์ของเขาออกมา
 
“ถ้าอย่างนั้นเราจะเริ่มการฝึกตอนนี้”
 
แต่เสน่ห์ของเขาไม่สำคัญในตอนนี้ เพราะเขาจะไปต่อสู้กับราชาปีศาจ
 
“ที่นี้ นี่คือวิธีการปฏิบัติของนาย”
 
ในฐานะที่มีต้องเป็นผู้ฝึกสอนของ คิมซูโฮ ในอีก 2 สัปดาห์ข้างหน้าผมหยิบการ์ดออกมา
 
===
[มังกรแดงบาฮามุท] [มอนสเตอร์] [8 ดาว]
○เรียกมังกรแดงแห่งบาฮามุตเพื่อโจมตีคู่ต่อสู้ของคุณ
===
———————2———————