บทที่ 408 การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน (2)
 
[ชั้น 28 – ดินแดนปีศาจ]
 
ไอลีน และพรรคพวกของเธอกำลังเดินบนพื้นโคลน ทิวทัศน์ของอาณาจักรปีศาจไม่เหมาะสำหรับที่อยู่อาศัยของมนุษย์ ดินสีดำของมันติดอยู่กับรองเท้าเหมือนเจลเหนียวๆและอากาศก็มีพลังปีศาจหนาแน่นซึ่งจะกระแทกคอของพวกเขาเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาหายใจ
 
ไอลีนและคนอื่นๆเดินกันเป็นเวลานานในสถานที่แห่งนี้ เมื่อพวกเขาไม่ได้รับความช่วยเหลือจากระบบพวกเขาก็ไม่สามารถกลับไปสู่โลกได้และหากพวกเขาจะกลับไปพวกเขาต้องต้องผ่านโคลอสเซียม ดังนั้นเมื่อพวกเขาเข้ามาแล้วจะไม่มีทางกลับไปได้อีก
 
“…คิดว่าเป็นที่นี่ละ”
 
หลังจากเดินมานานดูเหมือนว่าพวกเขาพบบางสิ่งที่คล้ายคลึงกับปราสาทยักษ์ ในอดีตปราสาทมันเป็นสถานที่ที่กษัตริย์อาศัยอยู่เนื่องจากราชาแห่งอาณาจักรปีศาจก็ต้องเป็นราชาปีศาจ
‘ราชาปีศาจที่ต้องการความท้าทาย’ ที่ดอกบัวดำพูดถึงคงอยู่ในปราสาทแห่งนี้
 
“ฉันเชื่ออย่างนั้น”
 
จินเซยอน ตอบ
 
“เขาบอกว่าพวกเราต้องจัดการมันใช่มั้ย เขาไปไหนละนั้น?”
 
ไอลีน บ่นอย่างไม่มีความสุข เธอคิดว่าดอกบัวดำจะเป็นผู้เบิกทางของพวกเขาต่อไป แต่เขาก็หายไปในขณะที่เธอกำลังฟุ้งซ่าน
 
วิธีที่เขาหายไปนั้นน่าตกใจมาก ไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปไหนหรือได้ยังไง พวกเธอไม่รู้สึกถึงพลังเวทมนต์เลยแม้แต่น้อย ดอกบัวดำหายตัวไปอย่างเรียบง่ายราวกับเขาไม่เคยอยู่ตั้งแต่แรก
 
“พวกเราควรขอบคุณเขาที่ช่วยพวกเราให้รอดจากโคลอสเซียม”
 
จินเซยอนกล่าวขณะที่เธอจ้องมองไปที่ปราสาทอันไกลโพ้น จินเซยอน เองก็ได้ทักษะใหม่จากความช่วยเหลือจากดอกบัวดำ เธอจะปล่อยเขาไปและไม่ถือสากระทำที่ผ่านมาของ Chameleon Troupe เพราะยังไงสุดท้ายแล้วเขาก็ไม่น่าจัเป็นสมาชิกเมื่อตอนเกิดเหตุการณ์กวางโอ้
 
คิมซูโฮ พยักหน้าและเห็นด้วยกับ จินเซยอน
 
“…ใช่สิ ฉันมันเป็นคนเลว”
 
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่พวกเราจะพูด ตอนนี้พวกเราเริ่มกันเลย เราไม่มีเวลาพักผ่อนแล้ว”
 
ไอลีน กัดฟันแต่ก็ยังฟัง จินเซยอน อยู่ดี พรรคพวกเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว
 
“เดินต่อไปอย่างช้าๆและให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้”
 
เป็นธรรมดาที่ จินเซยอน จะทำหน้าที่ผู้นำทาง ขณะที่พวกเขาอยู่ใน
‘เมือง’ มีถนนสายหลักที่นำไปสู่จุดหมายปลายทาง แต่พวกเขาไม่สามารถเลือกเส้นทางที่เปิดเผยแบบนั้นได้ จินเซยอน เลือกที่จะใช้วงเวียนผ่านป่า
 
“…โอ๊ะ ฉันประทับใจจังเลยแฮะ”
 
ป่านั้นเต็มไปด้วยเถาวัลย์ที่มีหนามที่สั่นคลอนเหมือนมีชีวิตอยู่และต้นไม้ปีศาจที่มีตาเปร่งพลังเวทมนต์ออกมาอย่างต่อเนื่อง ไอลีนปล่อยพลังเวทมนต์ของเธอออกมาเพื่อใช้ วาจาสิทธิ์
 
“พยายามอย่าใช้ วาจาสิทธิ์ พลังเวทมนต์มันเห็นได้ชัดเจนเกินไป”
 
“…อะไรนะ?”
 
เมื่อ จินเซยอน หยุด ไอลีน ก็ขมวดคิ้ว
 
“เธอคิดว่าฉันเป็นใคร”
 
เธอล้างคอและกำลังเตรียมที่จะใช้วาจาสิทธิ์ออกมา
 
“พลังเวทมนต์ของฉันจะไม่ทิ้งร่องรอยใดๆเอาไว้”
 
เธอใช้ วาจาสิทธิ์ และพลังเวทมนต์ของไอลีนก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
 
“โอ้…น่าตกใจมาด คุณ ไอลีน”
 
“ฮุฮู นี่มันง่ายมาก ฉันไม่เหมือนเธอนะ โอใช่เธอคงไม่ได้แพ้ดอกบัวดำในการต่อสู้แบบยิงธนูใช่ไหม”
 
คราวนี้แม้แต่จินเซยอนก็ไม่อาจไม่สนใจคำเยาะเย้ยของไอลีนได้อีกแล้ว จินเซยอน ขมวดคิ้ว
 
“วาจาสิทธิ์ ของคุณก็ไม่ทำงานกับ ดอกบัวดำ เหมือนกันนี่น่า”
 
“อะไรนะ? เธอได้ยินมาจากใคร”
 
“ฉันเห็นมัน นอกจากนี้ฉันแพ้เพราะข้อเสียของพลังธาตุ ดอกบัวดำบอกว่าเป็นของตัวเองจะดีที่สุด พวกเราจะเท่าเทียมกันถ้าฉันใช้ พลังไร้ธาตุ แทน ธาตุแสงจันทร์”
 
“หืม ถ้าฉันต่อสู้จริงๆละก็แค่มือเปล่าฉันก็จะบดขยี้เขาได้อยู่แล้ว แค่ฉันพยายามทำให้เขาถอดฮูดนั่นออกมันก็เท่านั้น….”
 
…ในขณะที่จินเซยอนและไอลีนกำลังทะเลาะกัน คิมซูโฮมีความคิดที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงเกี่ยวกับตัวตนของดอกบัวดำ
 
‘แปลกมาก ไม่ว่าเราจะคิดยังไงมันก็แปลกมากอยู่ดี’ คิมซูโฮคิด
 
ตอนที่เขาอยู่กับดอกบัวดำเขารู้สึกถึงความไม่ลงรอยกัน หากเขาต้องอธิบายความรู้สึกนี้มันจะต้องเป็น … ‘ความคุ้นเคย’
 
เขารู้สึกว่าคุ้นเคยกับ ดอกบัวดำ ความรู้สึกมันชัดเจนขึ้นเมื่อพวกเขาใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น
 
‘ถ้าเราไม่บ้าไปเอง เราต้องเคยเจอกับดอกบัวดำที่ไหนซักแห่ง….’
 
“…อา!”
 
ประกายอันเย็นยะเยือกของคิมซูโฮปรากฏออกมา
 
‘มันอาจจะเป็น?’
 
แม้ว่าความเป็นไปได้นั้นจะน้อยมาก แต่ถ้า ดอกบัวดำ นั้นมาจาก
ต่างโลกเหมือนกันละ? ในตอนนั้นเองคิมซูโฮยังจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาได้เจอกับ จินซาฮยอค ย้อนกลับไปตอนนั้นเธอทำท่าเหมือนเธอรู้จักดอกบัวดำ ถ้าเขาจำไม่ผิดเธอพูดว่า ‘มีคนที่ฉันอยากฆ่ามากกว่านาย’ เธอพูดจาแปลกๆออกมา
 
ใช่นั่นคือสิ่งที่เธอพูดออกมาเอง
 
ถ้าทฤษฎีของเราถูกต้อง ชิ้นส่วนของจิ๊กซอว์ก็เข้ากันพอดี มันอธิบายว่าทำไมถึงแม้จะมีความแข็งแกร่งขนาดนั้น แต่เขาพึ่งเปิดเผยตัวตนของเขาหลังจากเข้าสู่หอคอยแห่งความปรารถนาและทำไมเขาช่วยเราที่เป็นคนฆ่าเพื่อนของเขาใน ‘Chameleon Troupe’ เกอิต้า หลายครั้ง…’
 
จินซาฮยอค, คิมซูโฮ และ ดอกบัวดำ
 
เมื่อความคิดนี้แผ่ขยายออกไปจิตใจของเขาก็เต็มไปด้วยความคิดนับไม่ถ้วนมากขึ้นเรื่อยๆ
 
“ซูโฮ? เฮ้ คิมซูโฮ?”
 
จินเซยอน จับไหล่ของ คิมซูโฮ
 
“…อะ-ครับ?”
 
“นายคิดเรื่องอะไรอยู่?”
 
“มะ ไม่มีอะไร.”
 
เห็นได้ชัดว่าเขากำลังโกหกจินเซยอนมองมาที่เขาอย่างแน่วแน่
ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอรู้สึกเหมือนรู้ว่าสิ่งเขาน่าเป็นห่วง
 
“นายกำลังนึกถึงบางสิ่งเกี่ยวกับดอกบัวดำงั้นเหรอ”
 
จินเซยอน ถามเธอเป็นคนที่มีความขุ่นเคืองต่อ Chameleon Troupe ดังนั้น คิมซูโฮ ในตอนนี้จึงไม่สามารถผ่านสายตาของเธอไปได้
 
“… .”
 
คิมซูโฮจ้องตาของเธอ ดวงตาของ นักธนูผู้ศักดิ์สิทธิ์ นั้นเปล่งประกายสวยงามเช่นเคย แต่เขาไม่สามารถเปิดเผยความลับของเขาได้อย่างง่ายดายแม้แต่กับคนที่น่าเชื่อถือที่สุด
 
“มันไม่มีอะไรจริงๆ…. อย่างไรก็ตามตอนนี้….”
 
คิมซูโฮยิ้มและส่ายหัว จากนั้นเขาก็หยิบ มิสเทลทีน ออกมา เวลาสำหรับแห่งการต่อสู้มาถึงแล้ว
 
“ไปจัดการพวกมันกันก่อนเถอะ”
 
หลังจากนั้นสัตว์ประหลาดนับไม่ถ้วนก็โผล่ออกมาจากพุ่มไม้รอบตัวพวกเขา พวกมันต่างจากสัตว์ประหลาดที่พวกเขารู้จักอย่างสิ้นเชิง
สัตว์ประหลาดในอาณาจักรแห่งนี้ทั้งหมดดูพิเศษกว่าปกติ
 
*************************************************************************
 
[เกาหลี,โซล,’โรงพยาบาลสำคัญ’ ของ Essence of the Strait ]
 
โรงพยาบาลที่ Essence of the Strait ได้ซื้อมาเมื่อ 2 ปีก่อน เดิมเรียกว่าโรงพยาบาล ซัมฮัน เนื่องจากเป็นส่วนหนึ่งของวิทยาลัย ซัมฮัน เช่นเดียวกับวิทยาลัยที่ใช้ชื่อง
 
นี้เป็นส่วนหนึ่งของความพยายามในการลงทุนของ ยูยอนฮา ได้รับวิทยาลัยซัมฮัน ทำให้เธอคืออนาคตของกิลด์เพราะเธอคิดว่าคนที่มีความสามารถมีมากมายเธอต้องการเพิ่มความสามารถให้กับฮีโร่ในทุกๆทาง
 
ก่อนที่จะซื้อโรงพยาบาลและวิทยาลัยยูยอนฮาถามคิมฮาจินแล้วว่าเขาคิดยังไง แม้ว่าเธอมีเงินมากพอเพียงแต่เธอต้องการคำพูดของคิมฮาจิน ก่อนถ้าเป็นไปได้ เธอรู้สึกว่าผลการเรียนและสติปัญญาที่ล้นหลามของเขาจะถูกนำมาใช้ที่วิทยาลัย
 
คิมฮาจินยอมรับคำขอของเธออย่างง่ายดาย เขาลงทุนเงินส่วนใหญ่ที่เขาครอบครองและกลายเป็นนักลงทุนอันดับหนึ่ง จากนั้น ยูยอนฮา ก็รู้สึกว่าเขาไว้ใจเธอมากแค่ไหน
 
สุดท้าย Essence of the Strait ก็เข้าซื้อ โรงบาล ซัมฮัน ด้วยการลงทุนของ คิมฮาจิน และเปลี่ยนชื่อเป็น โรงบาล Essential เนื่องจากวิทยาลัยมีประวัติสั้นๆไม่มีใครสนใจการเปลี่ยนแปลงในชื่อ แต่จริงๆแล้วมันทำให้พวกเขามีชื่อเสียงและได้รับการยอมรับมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก
 
“เฮ้อออออออออออออ… .”
 
นี้เป็นในโรงพยาบาลที่สร้างขึ้นด้วยความไว้วางใจของ คิมฮาจิน …
ยูยอนฮา ถอนหายใจขณะที่เธอคิดถึง คิมฮาจิน
 
ทันทีที่พิธีการเลื่อนตำแหน่งของ ยูจินวอง จบลง ยูยอนฮา จึงลางานและเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล เธอไม่ทำงานอะไรเลย
 
– ข่าวก่อนหน้านี้ ‘ปีศาจ’ ได้สืบเชื้อสายมาจากโลก มันถูกรายงานอย่างกว้างขวางทั่วโลก เรารู้ว่าปีศาจล่อลวงมนุษย์จากอาณาจักรแห่งจิตเพื่อสร้างปีศาจ แต่พวกมันไม่เคยแสดงตัวในโลกทางกายภาพเลย…..จนถึงปัจจุบัน
 
ในห้อง Vip ที่ว่างเปล่า เสียงของข่าวดังก้องไปทั่ว
 
– แชจูชึลผู้เป็นอมตะ กล่าวในงานแถลงข่าวเมื่อเร็วๆนี้ว่าเขาได้ฆ่ามารโดยนำเสนอเขาของปีศาจมาเป็นหลักฐาน จากพลังปีศาจจำนวนมหาศาลที่รวมอยู่ในเขาและชื่อเสียงของผู้เป็นอมตะ ผู้ชำนาญทุกคนต่างก็ไม่มีใครสงสัยในคำพูดของเขา
 
โลกต่างก็สั่นไหว แชจูชึล ฆ่า ‘มาร’ ไอลีนและคิมซูโฮผู้ซึ่งอยู่ใกล้จุดสูงสุดของหอคอยแห่งความปรารถนา Chameleon Troupe ได้เข้าครอบครอง Pandemonium ถึง 1/4 และมอนสเตอร์ที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์
 
ยูยอนฮา เห็นรายงานเหล่านี้ก็สั่นไหวไม่มีใครพูดถึงคิมฮาจินเลยแม้แต่คนเดียว เขาจากโลกนี้ไปอย่างเงียบ ๆ
 
“…ที่นี่ทำไมนายต้องทำอะไรเองคนเดียวตลอดเลยละ”
 
ยูยอนฮา เช็ดน้ำตาและเปิด smartwatch ของเธอและตรวจสอบข้อความหลายร้อยข้อความที่เธอส่งถึงคิมฮาจิน ไม่มีคำตอบและเมื่อเลื่อนขึ้นไปเธอเห็นข้อความสุดท้ายที่คิมฮาจินส่งมาให้เธอ
 
[เธอยังคงลงทุนในการวิจัยอาวุธและการป้องกันใช่ไหม?]
 
แทนที่จะเป็นข้อความดีๆแต่มันเป็นสิ่งเตือนความจำที่เขามักจะส่งมา เขามักจะจู้จี้กับเธอเรื่องการลงทุนเงินและความพยายามในการป้องกันประเทศพร้อมพัฒนาอาวุธและพูดว่า ‘ในฐานะผู้ถือหุ้นรายใหญ่
คิมฮาจิน …’
 
– เพราะการปรากฏตัวของมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์รูปร่างปัญหาเกี่ยวกับการป้องกันประเทศได้มาถึงระดับแนวหน้าจนมีการพูดคุยกันแบบสาธารณะ เป็นผลให้คลังแสงที่สำคัญต่างๆและบริษัทย่อยอื่นๆของ Essence of the Strait ที่มุ่งเน้นไปที่การพัฒนาอาวุธและการวิจัยการป้องกันเลยได้กำไรเพิ่มขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน…
 
เขาคิดไว้แล้วว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นงั้นเหรอ?
 
“ เขาฉลาดจริงๆอย่างไม่น่าเชื่อจริง”
 
คำว่า ‘พิเศษ’ ไม่สามารถอธิบายถึงตัวเขาได้ เท่าที่ยูยอนฮารู้ เธอมาจนถึงตรงนี้ได้เพราะคิมฮาจินอยู่ข้างๆเธอ
 
ต๊อก ต๊อก—
 
เสียงเคาะ 2 ครั้งดังขึ้น ยูยอนฮา รีบเช็ดน้ำตาทันที
 
“…เข้ามา.”
 
ประตูเปิดออก อย่างที่คาดไว้คนที่อยู่หลังประตูคือยูจินวอน เขาใส่ชุดธรรมดาแทนสูทที่เขาใส่สำหรับพิธีส่งรับตำแหน่งตอนนี้เขาดูเหมือนพ่อปกติๆ
 
“พ่อ.”
 
“ …ยอนฮา, ลูกรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม”
 
ยูจินวอง ก้าวเข้ามาและนั่งลงข้างๆเตียง ยูยอนฮา มองดูพ่อของเธอที่
ดูแปลกๆจากความกังวลและความประหม่า
 
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? มีคนทำอะไรน่ากลัวๆกับลูกงั้นเหรอ”
 
ยูยอนฮา ไม่ตอบเสียงที่สั่นไหวของพ่อเธอ
 
“บอกพ่อทีว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อจะช่วยลูกเอง”
 
ยูยอนฮารู้สึกเกลียดพ่อของเธอ เพราะเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย ไม่มีใครสามารถช่วยแก้ไขปัญหานี้ได้
 
“…พ่อ.”
 
“ใช่แล้วพ่ออยู่ที่นี่ อย่าลังเลที่จะพูดออกมา บอกพ่อได้เลย”
 
ยูยอนฮา ปฏิเสธที่จะควบคุมตัวเองอีกต่อไป เธอรวบรวมความกล้าที่จะพูดคำต่อไปนี้ออกมา
 
“พ่อยังจำเหตุการณ์กวางโอ้ได้ไหม”
 
เมื่อได้ยินแบบนี้ใบหน้าของ ยูจินวอง ก็แข็งทื่อ ยูยอนฮา รู้สึกเจ็บปวดเธอรู้สึกราวกับว่าเธอกลายเป็นศัตรูของพ่อเธอไปแล้ว
 
“พ่อจำได้ใช่ไหม?”
 
เธอจับหัวใจที่อ่อนแอของเธอด้วยความตั้งใจอย่างแน่วแน่ เธอไม่อยากรออีกต่อไป
 
“…ยอนฮา.”
 
เธอเสียใจหลังจากที่ได้รู้เรื่องความตายของเขา เธอรู้ว่าเธอจะเสียใจต่อไปตลอดชีวิตของเธอ หากเธอเชื่อใจเขาอีกเพียงเล็กน้อยถ้าเธอบอกความจริงของเหตุการณ์ และพยายามให้เขากลับใจเธอจะได้อยู่กับเขา …
 
“นั่นคือสิ่งที่พ่อทำลงไป”
 
ถ้าแบบนั้นเขาก็อาจจะยังมีชีวิตอยู่
 
“ยอนฮา ลูกหมายความว่ายังไง….”
 
“พ่อจำเด็กที่เกิดในวันนั้นได้ไหม? หนูอ่านไดอารี่ของพ่อ”
 
ทารกที่ปรากฏในสมุดบันทึก ผู้ชายที่พ่อของเธอปล่อยให้ยังมีชีวิตอยู่เพราะเขาคิดถึงเธอ
 
“ลูกนั่นมัน….”
 
แม้ว่าเธอจะสูญเสียเขาไป แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะปิดบังความจริงเอาไว้ได้ตลอดกาล
เรื่องนี้มีบทบาทสำคัญอย่างมากในชีวิตของ ยูยอนฮา อย่างไรก็ตามของแค่ตอนนี้ ยูยอนฮาอยากจะพูดความรู้สึกที่แท้จริงของเธอออกมา
 
“เขา…เขาเป็นสำคัญและมีค่าสำหรับหนู….”
 
เธอพึมพำขณะที่เธอสะอื้นอย่างเงียบๆ
 
“… แต่เขาตายแล้ว”
 
เสียงร้องของเธอกลายเป็นกรงเล็บที่แทงเข้าไปในหัวใจของยูจินวอน
ในฐานะที่เป็นพ่อแล้วยูจินวอนรู้สึกตกใจเป็นอย่างยิ่ง