WSSTH ตอนที่ 2,650 : ‘กับดัก’
 
 
“เอาสิ ไปกัน”
 
ต้วนหลิงเทียนพยักหน้า
 
ถึงแม้เขาจะไม่ได้สนิทสนมอะไรกัฉินอวี่มากมาย แต่ในอดีตเขาก็มีความประทับใจอันดีต่ออีกฝ่ายไม่น้อย
 
จากนั้นต้วนหลิงเทียนกับฉินอวี่ก็ออกจากหลุมมังกรซ่อนไปด้วยกัน
 
ฟุ่บ!
 
ภายในหลุมมังกรซ่อนปรากฏร่างหนึ่งพุ่งทะยานขึ้นฟ้ามาฉับไวติดตามต้วนหลิงเทียนกับฉินอวี่ หากแต่มันไม่ได้คิดเดินทางออกจากจวนผู้ว่าเหมือนทั้งคู่ แต่เลือกจะไปอีกทาง
 
คนผู้นั้นก็คือ โจวเฟย
 
พอเห็นต้วนหลิงเทียนออกจากการปิดด่านแล้วจากไปพร้อมฉินอวี่ โจวเฟยก็ออกจากหลุมมังกรซ่อนเพื่อไปหาบิดาบุญธรรม ผู้พิทักษ์อันดับ 1 ของมณฑลจิ่วโยว โจวทง เพื่อรายงานเรื่องราวทันที
 
“ต้วนหลิงเทียนนั่น…ออกมาแล้วหรือ?”
 
ถึงแม้โจวทงจะเฝ้ารอให้ต้วนหลิงเทียนออกจากการปิดด่านบ่มเพาะอย่างอดทนมาพักใหญ่ แต่สองตามันยังอดไม่ได้ที่จะส่องสว่างขึ้นมาทันที หลังทราบว่าต้วนหลิงเทียนออกจากการปิดด่านแล้วจริงๆ ใบหน้าชรายังเผยให้เห็นความตื่นเต้นเล็กน้อย
 
“ท่านพ่อบุญธรรม แล้วเราจะเอาไงต่อดี?”
 
โจวเฟยถาม
 
“ข้าเตรียมการไว้แล้ว…”
 
หลังจากที่โจวทงสงบอารมณ์ลงได้ สองตามันก็หดเล็กลงเผยประกายเยียบเย็นเรืองขึ้น “เจ้าเพียงตามข้าไปชมดูละคร…เท่านั้นก็พอ”
 
ได้ยินวาจามั่นใจของโจวทง โจวเฟยก็รู้สึกมั่นใจตามไปด้วย
 
ส่วนอีกด้าน
 
หลังออกจากหลุมมังกรซ่อนมาพร้อมฉินอวี่ ต้วนหลิงเทียนก็ได้ฉินอวี่เป็นดั่งคนนำเที่ยว พาเขาเดินเล่นไปทั่วเมืองประจำมณฑล
 
ถึงแม้กล่าวไป ต้วนหลิงเทียนจะมาอยู่ในเมืองประจำมณฑลได้ 2 ปีแล้ว แต่เขาไม่เคยออกมาเดินชมเมืองประจำมณฑลสักครั้ง วันนี้เลยนับว่าเป็นครั้งแรกจริงๆ ทำให้ที่ทางค่อนข้างแปลกหูแปลกตาอยู่บ้าง จึงหันมองดูชมอย่างเพลิดเพลิน
 
หลังจากเดินเล่นไปทั่วเมืองทั้งวัน ฉินอวี่ก็พาต้วนหลิงเทียนเข้าไปหาอะไรกินในเหลาอาหารแห่งหนึ่ง ยังเลือกที่นั่งบริเวณมุมหนึ่งของโถงรวม ฟังเรื่องราวต่างๆจากผู้ที่มาดื่มกิน
 
ต้วนหลิงเทียนกับฉินอวี่ก็นั่งรับประทานอาหารลือชื่อของเหลา พลางจิบสุราชั้นดี ฟังเรื่องราวไปเรื่อยเปื่อยอย่างผ่อนคลาย
 
ทว่าทันใดนั้นเอง
 
ความสนใจของต้วนหลิงเทียนก็ได้ถูกบทสนทนาด้วยเสียงกระซิบของโต๊ะหนึ่งดึงดูดไปทันที
 
“เจ้าได้ยินเรื่องนี้แล้วหรือไม่ เห็นว่าอีก 1 ปีหลังจากนี้ พระราชวังฉินจะจัดการประลอง 16 มณฑล…”
 
ผู้ที่มาดื่มกินคนหนึ่งคุยกับสหายร่วมโต๊ะ
 
“การประลอง 16 มณฑลหรือ?”
 
เห็นได้ชัดว่าสหายของมันพึ่งเคยได้ยินเรื่องนี้เป็นครั้งแรก “มัน…คืออะไรรึ?”
 
“การประลอง 16 มณฑลครานี้น่ะ…”
 
จากนั้นผู้พูดก่อนหน้าก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่มันรู้เกี่ยวกับการประลอง 16 มณฑลออกมา และไม่เพียแต่สหายของมันเท่านั้น กระทั่งผู้ที่ดื่มกินอยู่โต๊ะใกล้เคียงพอได้ยินก็บังเกิดความสนใจ หันมาฟังเรื่องราวการประลอง 16 มณฑลของมันเช่นกัน
 
เพียงมองก็บอกได้ว่าหลายคนพึ่งเคยได้ยินเรื่องนี้เป็นครั้งแรก…
 
“ไม่น่าแปลกใจเลยที่ญาติผู้พี่คนหนึ่งของข้าที่ทำงานในจวนผู้ว่า ได้บอกข้าวาเมื่อเกือบ 3 ปีก่อนท่านผู้ว่าสั่งให้คนสร้างสิ่งทั่เรียกว่า หลุมมังกรซ่อน ขึ้นมาโดยเฉพาะ และทำการรวบรวมจินเซียนอายุไม่ถึง 100 ปีจากทั้งมณฑลเป็นจำนวนทั้งสิ้น 30 คนอย่างฉุกละหุก…ที่แท้ก็เตรียมการไว้สำหรับการประลอง 16 มณฑลนี่เอง!”
 
“หลุมมังกรซ่อน? ข้าเองก็เคยได้ยินเรื่อนี้จากทหารยามหน้าจวนเช่นกัน…เห็นว่าเมื่อ 2 ปีก่อนนรุ่นเยาว์ที่ถูกคัดเลือกมาจากเมืองเฉวี่ยโยววคนหนึ่ง พอมาถึงหลุมมังกรซ่อนก็ลงมือตัดแขนขาโจวเฟยได้หน้าตาเฉย จนมันอาการหนักไปพักใหญ่…”
 
“สหายท่านนั้น โจวเฟยที่ท่านพูดถึง…ใช้จินเซียนรุ่นเยาว์อายุไม่ถึง 100 ปีที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองประจำมณฑลจิ่วโยวของพวกเรา ลูกชายบุญธรรมของโจวทงคนนั้นหรือไม่?”
 
“ใช่ คนนั้นล่ะ!”
 
“สหายนี่เจ้าล้อเล่นรึเปล่า โจวเฟย อัจฉริยะจินเซียนรุ่นเยาว์ในมณฑลจิ่วโยวเราเนี่ยนะ จะแพ้ให้กับจินเซียนอายุไม่ถึงร้อยปีจากเมืองเฉวี่ยโยว?”
 
“เจ้าไม่รู้อะไรซะแล้ว…อันที่จริงเรื่องนี้มันแพร่ออกมาตั้งแต่เมื่อ 2 ปีก่อนด้วยซ้ำ แต่เพราะมีคนเอาไปพูดให้คนของผู้พิทักษ์โจวทงได้ยินเลยถูกฆ่าทิ้ง! ภายหลังผู้คนจึงไม่ค่อยมีใครกล้าพูดถึงกันอีก”
 
“เอ่อ…พี่ชาย แล้วท่านเอามาพูดแบบนี้ พี่ท่านไม่กลัวดับอนาถบ้างหรือ?”
 
“หึ! อย่างข้าน่ะเหรอ…จะเหลือ กลัวสิ! แต่ข้าคิดว่าข้าคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอก…เสี่ยวเอ้อ มาเก็บเงินไวๆ ข้าจะไปแล้ว!!”
 
…
 
จากนั้นผู้ที่เล่าเรื่องราวเมื่อครู่ก็รีบร้อนจ่ายเงินแล้วจากไปทันที เพราะมันรู้ตัวว่ามันเผลอพูดมากไปแล้ว หากรั้งอยู่เดี๋ยวได้มีปัญหาแน่
 
จากนั้นหลายคนก็เริ่มพูดถึงต้วนหลิงเทียน ยอดฝีมือรุ่นเยาว์จากเมืองเฉวี่ยโยวกันอย่างออกรส!
 
“ต้วนหลิงเทียน นี่หากพวกมันรู้ว่าเจ้านั่อยู่ตรงนี้…เจ้าว่าพวกมันจะทำหน้ากันยังไง?”
 
ที่มุมหนึ่งของโถงเหลาอาหารฉินอวี่อดไม่ได้ที่จะกระซิบกล่าวด้วยรอยยิ้มสนุกสนาน
 
“ก็นะ เดิมทีข้าอยากได้ยินเรื่องราวกับสถานการณ์ทั่วไปมากกว่า…แต่ตอนนี้ดูท่าจะพูดถึงเรื่องนี้กันอีกกนาน เรากินหมดนี่แล้วไปกันเถอะ”
 
ต้วนหลิงเทียนยักไหล่เบาๆ ค่อยพูด
 
เหล่าผู้ที่มาดื่มกินในเหลา พอคุยถึงเรื่องต้วนหลิงเทียนก็บังเกิดความคึกคัก คาดเดาถามไถ่กันไปเรื่อย หาสาระไม่ได้…
 
อีกทั้งมองแล้วน่าจะพูดคุยกันอยู่แต่เรื่องนี้อีกนาน…สุดท้ายต้วนหลิงเทียนกับฉินอวี่ก็ชำระเงินแล้วออกจากเหลาไป
 
หลังออกจากเหลาอาหารแล้ว ฉินอวี่ก็พาต้วนหลิงเทียนไปดูร้านค้าต่างๆในเมืองต่อ จนต้วนหลิงเทียนก็ได้จับจ่ายซื้อหาสิ่งของมาเก็บไว้ใช้บ้าง จากนั้นมื่อไม่รู้จะไปไหนแล้วทั้งคู่ก็คิดเดินทากลับจวน
 
“เจ้าอย่าได้ไปบอกผู้อื่นเล่า…ที่แห่งนั้นเท่าที่ข้ารู้มา ผู้คนที่รู้ก็มีแค่หยิบมือ แม้จะผ่านมาสักพักแล้วแต่หากพวกเรารีบไปตอนนี้ไม่แน่อาจได้ปันน้ำแกงมาดื่มสักถ้วย…”
 
ทันใดนั้นเองมีเสียงดังขึ้นจากตรอกแห่งหนึ่ง
 
ถึงแม้เสียงดังกล่าวจะเป็นเสียงกระซิบที่จงใจเอ่ยให้เบาที่สุด แต่ต้วนหลิงเทียนกับฉินอวี่ก็ยังพอได้ยิน
 
ร่างทั้งคู่หยุดลงทันใด พอหันหน้ามามองกันต้วนหลิงเทียนก็ทำท่าให้เงียบไว้ แล้วค่อยๆหลบให้ดีพลางเงี่ยหูฟัง
 
“ที่นั่น…มีวรยุทธ์กับเวทย์พลังระดับลี้ลับจริงหรือ?”
 
อีกเสียงหนึ่งที่จงใจกระซิบกล่าว ดังขึ้นด้วยความไม่เชื่อ
 
“ข้าก็ไม่แน่ใจหรอก…แต่เห็นว่าสถานที่แห่งนั้นเป็นมรดกของยอดเซียนอมตะย่อมๆ อีกฝ่ายเพราะเจียนตายจึงเร่งทิ้งมรดกสืบทอดเป็นเวทย์พลังกับววรยุทธ์ที่มันคิดค้นโดยไม่จำกัดผู้รับสืบทอด…แล้วมิใช่ว่าวรยุทธ์กับเวทย์พลังที่ตัวตนระดับยอดเซียนอมตะใช้กัน อย่างต่ำสมควรมีระดับลี้ลับหรือไร?”
 
เสียงก่อนหน้าดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันก็บอกเบาะแสที่ได้รับมาจากสถานที่ๆมียอดเซียนอมตะตกตายออกมา ฟังแล้วคล้ายเป็นเรื่องจริงไม่ได้แปลกปลอมแม้แต่น้อย
 
“ฟังจากที่มันเล่า…สีหน้าท่าทางมันแลดูตื่นเต้นจริงๆ ไม่เหมือนเสแสร้ง”
 
ฉินอวี่หันไปมองกล่าวกับต้วนหลิงเทียนเสียงเข้ม
 
“อืม”
 
ต้วนหลิงเทียนพยักหน้าหากแต่สองตาทอประกายเรืองขึ้นวูบหนึ่ง ก็จริงที่เขาเองก็บอกได้ว่าที่ทั้งสองคุยกันนั้นไม่ใช่เรื่องเสแสร้งแน่นอน…
 
จากนั้นทั้ง 2 คนในตรอกที่กระซิบคุยกันก็ไปแวะซือหาของตามร้านคล้ายเตรียมตัว ไม่นานพวกมันก็เดินออกจากเมืองประจำมณฑล เหินร่างไปทางทิศเหนือ…
 
บริเวณประตูเมืองทิศเหนือ ต้วนหลิงเทียนกับฉินอวี่ที่ซ่อนตัวมิดชิดกำลังมองร่างทั้ง 2 เหินจากไป…
 
“เอาอย่างไรดี พวกเราจะตามพวกมันไปหรือไม่?”
 
ฉินอวี่กล่าวถามต้วนหลิงเทียน
 
หลังจากถามคำถามนั้นแล้ว มันยังกล่าวเสริมออกมาอีกว่า “หากพวกเราเดินทางออกนอกเมืองประจำมณฑล แน่นอนว่าชีวิตของพวกเราก็ตกอยู่ในความเสี่ยงเพราะไม่มีใครคุ้มกัน…หากเจ้าคิดจะติดตามพวกมันไป ไม่สู้ไปขออาวุโสฝ่ายในจากผู้ว่าให้ติดตามไปคุ้มกันเจ้าสักคน…”
 
ถึงแม้จะมีแค่ไม่กี่คนที่รู้ว่าของรางวัลในการประลอง 16 มณฑลคราวนี้จะน่าสนใจ ถึงขั้นผู้ที่ติด 3 อันดับแรก จะทำให้มณฑลต้นสังกัดได้รับโอสถต้าหลัว…
 
อย่างไรก็ตามฉินอวี่ในฐานะที่มาจากเมืองเฉวี่ยโยวเหมือนต้วนหลิงเทียน ก็ได้ยินเรื่องนี้มาจากอาวุโสฝ่ายในอย่างเจิ้งชิว ตอนที่แวะไปหา
 
ด้วยเหตุนี้มันจึงรู้ดีว่าผู้ว่าให้ความสำคัญกับต้วนหลิงเทียนมากขนาดไหน
 
ขอเพียงต้วนหลิงเทียนเอ่ยขอคนคุ้มครองออกมาแค่คำเดียว ผู้ว่าต้องยินดีมอบอาวุโสฝ่ายในให้มาติดตามคุ้มครองต้วนหลิงเทียนไปนอกเมืองโดยไม่อิดออดแน่นอน
 
ยิ่งไปกว่านั้นด้วยเกี่ยวพันกับวรยุทธ์อมตะทั้งเวทย์พลังระดับลี้ลับ ไม่แน่ผู้ว่าอาจจะออกมาด้วยตัวเองเลยก็เป็นได้
 
ด้วยความที่ผู้ว่าให้ความสำคัญกับต้วนหลิงเทียน และไม่รู้ความเป็นมาที่แน่ชัดของต้วนหลิงเทียน ใจย่อมคิดนำวรยุทธ์กับเวทย์พลังนั้นมาให้ต้วนหลิงเทียนเช่นกัน เพื่อเป็นการรับประกันชัยชนะในการประลอง 16 มณฑลที่พระราชวังฉิน…!
 
“ตอนนี้ข้าเกรงว่าถ้ามัวแต่ไปขอคนจากผู้ว่าที่จวนก็คงไม่ทัน เพราะพวกเราต้องคลาดกับสองคนนั่นแน่…หากเรื่องที่พวกมันพูดไม่จริง ก็คงไม่คุ้มเสี่ยง แต่ฟังแล้วที่พวกมันพูดดูเหมือนจะไม่ได้โกหก”
 
สองตาต้วนหลิงเทียนทอประกายขึ้นวาบหนึ่ง ไม่นานก็ตัดสินใจได้ “ข้าว่าจะลองตามพวกมันไปดู…เจ้ากลับไปที่จวนก่อนก็ได้ หากข้ามีโชคได้รับวรยุทธ์หรือเวทย์พลังอะไรนั่นมาเดี๋ยวข้าจะแบ่งให้เจ้าเอง”
 
“หากข้าไม่ได้ไปกับเจ้า…ถึงเจ้าจะได้ทักษะระดับลี้ลับมา ข้ายังจะมีหน้าขอแบ่งเจ้าได้ลงคอหรือ?”
 
ฉินอวี่ส่ายหัวไปมาและตัดสินใจติดตามไปกับต้วนหลิงเทียน
 
ตั้งแต่เมื่อ 2 ปีก่อนตอนเดินทางจากเมืองเฉวี่ยโยวมาเมืองประจำมณฑลจิ่วโยว ต้วนหลิงเทียนก็รู้แล้วว่าฉินอวี่เองก็มีนิสัยดื้อรั้นไม่น้อย
 
ลองอีกฝ่ายตัดสินใจไปแล้ว ก็คงยากจะเปลี่ยนแปลง
 
ดังนั้นคราวนี้เขาเลยไม่คิดโน้มน้าวอะไรฉินอวี่ เพียงพยักหน้าเห็นด้วย
 
“งั้นเจ้าไปกับข้า…แต่อย่าได้ออกห่างจากข้าเล่า”
 
ต้วนหลิงเทียนกล่าวเตือน
 
“ข้าเข้าใจ”
 
ฉินอวี่พยักหน้า
 
ถึงมันจะไม่รู้ว่าตอนนี้พลังฝีมือต้วนหลิงเทียนแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ที่รู้ๆคืออีกฝ่ายร้ายกาจกว่ามันแน่นอน!
 
จากนั้นต้วนหลิงเทียนกับฉินอวี่ก็เหินร่างออกจากเมืองประจำมณฑลจิ่วโยว เหาะไปทางทิศเหนือลอบสะกดรอยตามทั้ง 2 คนที่เหินจากไปก่อนหน้า
 
มองจากความเร็วของทั้งคู่ก่อนหน้า ก็บอกได้ว่าพวกมันอยู่ในขอบเขตจินเซียนตะวันแดง แม้จะไม่ช้า แต่พวกต้วนหลิงเทียนก็เร็วกว่าพวกมันอยู่ดี ไม่ยากที่จะลอบสะกดรอยตามพวกมัน
 
เช่นนั้นต้วนหลิงเทียนจึงจงใจทิ้งระยะห่างให้อีกฝ่ายไม่อาจสัมผัสถึงพวกเขาได้
 
“ต้วนหลิงเทียน…ข้ารู้สึกว่า…เรื่องราวชักผิดท่าแล้ว”
 
หลังเหินร่างมาไกลจนอยู่เหนือป่าไผ่อันกว้างใหญ่แห่งหนึ่ง ฉินอวี่พลันกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยสู้ดี เพราะสัญชาตญาณมันร้องเตือน…
 
“อ่า..ข้าเกรงว่าพวกเราจะโดนจัดฉากล่อออกมาแล้วจริงๆ”
 
ต้วนหลิงเทียนเองก็ตระหนักถึงสถานการณ์กระจ่าง
 
นั่นเพราะสองร่างที่เหินนำพวกเขามานั้น พอมาถึงป่าไผ่แห่งนี้อยู่ๆก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ขณะเดียวกันพวกเขาทั้งคู่ก็ได้แต่บินไปอย่างไร้ทิศทางประหนึ่งแมลงวันไร้หัว 2 ตัว…
 
และแทบจะในเวลาเดียวกันกับที่ฉินอวี่ทักต้วนหลิงเทียนเรื่องสถานการณ์ผิดท่า จนทำให้ต้วนหลิงเทียนยืนยันเรื่องราวได้นั้นเอง…
 
“ต้วนหลิงเทียน!”
 
เสียงคุ้นๆหูหนึ่ง พลันดังลงมาจากฟ้าสูงเข้าหูต้วนหลิงเทียน และดูเหมือนกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
 
ต้วนหลิงเทียนก็เงยหน้าขึ้นไปมองตามต้นเสียงทันที
 
ปรากฏร่าง 2 ร่างสะท้อนในแววตาเขา
 
เป็นชายชราคนหนึ่งที่เหินร่างนำชายหนุ่มอีกคนมา
 
และคนที่เรียกหาเขาก็ไม่ใช่ใครอื่น เป็นชายหนุ่มด้านหลังนั่นเอง
 
“โจวเฟย!”
 
“โจวทง!”
 
สองตาต้วนหลิงเทียนหดเล็กลงเล็กน้อย
 
สองคนที่อยู่ในสายตาเขาไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นผู้พิทักษ์อันดับ 1 ของมณฑลจิ่วโยว โจวทง กับลูกบุญธรรมของมัน โจวเฟย…!