ตอนที่ 2,429 : ลูกสาวของพี่ใหญ่หลิงเทียนกับพี่สาวเค่อเอ๋อ?
 
พอต้วนซือหลิงได้ยินคำของเสี่ยวจินนางก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที
 
ทว่าสายตาของนางกลับเหลือบไปเห็นเด็กหญิงกับเด็กชายในชุดขาวดำอย่างไม่รู้ตัว ทันใดนั้นในใจนางคล้ายมีแสงสว่างขึ้นวาบหนึ่ง สองตายังทอประกายเรืองวูบ
 
“เจ้า…เจ้าไม่ใช่เสี่ยวจินหรือไร?”
 
วินาทีต่อมาต้วนซือหลิงก็หันขวับมาถามเด็กหญิงในชุดสีทองเบื้องหน้าด้วยสองตากลมโต
 
“เอ๋?”
 
เด็กหญิงตัวน้อยชุดทอง เดิมทีสายตาที่ใช้มองเด็กสาวเบื้องหน้าจะแลดูรำคาญอยู่บ้าง หากทว่าตอนนี้สองตากลับเผยความจริงจังขึ้นมาทันที
 
และหลังมองพินิจเด็กสาวเบื้องหน้าโดยละเอียดนางก็พบว่า…
 
ไฉนเด็กสาวอายุราวๆ 10 กว่าปีคนนี้กลับคุ้นๆนักเล่า?
 
แต่นางมั่นใจว่า นางไม่เคยพบเคยเจออีกฝ่ายมาก่อนแน่นอน
 
“นี่เจ้าเป็นใครกันแน่ ไฉนถึงรู้จักข้าด้วยล่ะ…ตาแก่พยากรณ์บอกเจ้างั้นเหรอ?”
 
เด็กหญิงตัวน้อยในชุดทองกล่าวถาม
 
“เจ้าคือเสี่ยวจินจริงๆหรือ!?”
 
ได้ยินคำพูดของเด็กหญิงชุดทอง ต้วนซือหลิงก็ยืนยันได้ทันที เร่งกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น “ถ้าเจ้าคือเสี่ยวจิน…ถ้างั้นนั่นก็คือเสี่ยวเฮยกับเสี่ยวไป๋น่ะสิ!”
 
ต้วนซือหลิงหันไปมองเด็กชายกับเด็กหญิงในชุดดำขาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล
 
ทันใดนั้น ทั้ง 2 คนก็สบตากับนาง
 
“เสี่ยวเฮย…เจ้าว่านางใช่คุ้นๆตาพวกเราหรือไม่?”
 
ทันทีที่มองเห็นใบหน้าของต้วนซือหลิง เด็กหญิงในชุดสีขาวอดไม่ได้ที่จะหันไปถามความเห็นเด็กชายด้านข้าง
 
เด็กชายในชุดดำเองก็พยักหน้ารับ เห็นชัดว่ามันเองก็รู้สึกคุ้นหน้าเด็กสาวคนนี้ไม่น้อย
 
“เสี่ยวจิน เสี่ยวเฮย เสี่ยวไป๋?”
 
“แบบนี้นี่เอง!”
 
ก่านหรูเยี่ยนจะอย่างไรก็เป็นพี่สาวฝาแฝดของเค่อเอ๋อ ตอนที่นางอยู่กับเค่อเอ๋อ นางก็เคยได้ฟังเรื่องราวจากเค่อเอ๋อมากมาย นั่นรวมไปถึงเรื่องเสี่ยวจิน เสี่ยวเฮยและเสี่ยวไป๋ด้วย
 
หลังจากนั้นนางก็ได้รับทราบมาอีกว่า
 
เด็กน้อยทั้ง 3 ได้ติดตามหานเฉวี่ยไน่มายัง 7 ทวาราเที่ยงแท้ ก่อนที่จะถูกผู้เฒ่าพยากรณ์ส่งตัวออกไป
 
ไม่คิดเลยจริงๆว่าตอนนี้ทั้ง 3 จะกลับมาแล้ว
 
พอได้รู้ว่าเด็กน้อยทั้ง 3 คือเสี่ยวจิน เสี่ยวเฮยและเสี่ยวไป๋ ก่านหรูเยี่ยนก็ไม่กังวลใดๆอีก เพราะนางรู้ดีว่าทั้ง 3 ไม่มีวันคิดร้ายกับต้วนซือหลิงแน่นอน!
 
เพราะหลานสาวของนางเป็นลูกสาวของคนที่พวกมันห่วงใยมากที่สุด
 
“เจ้าเป็นใครกันแน่? ไฉนข้าถึงรู้สึกว่าเจ้าคุ้นหน้านัก…”
 
“ข้าถามตัวเอดูก็พบว่าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อนแน่ๆ…แต่ไฉนเจ้า…”
 
เสี่ยวไป๋เองก็มองต้วนซือหลิงด้วยสายตาสงสัย นางไม่อาจเข้าใจได้จริงๆว่าไฉนถึงได้บังเกิดความรู้สึกคุ้นเคยกับคนที่พึ่งเคยพบหน้ากันครั้งแรกแบบนี้
 
ยิ่งไปกว่านั้นยามนางมองหน้าอีกฝ่าย นางกลับเห็นเค้าโครงใบหน้าของคนสองคนแวบขึ้นมาในใจ
 
และทั้ง 2 คนที่ว่าก็เป็นคนที่สำคัญกับนางที่สุด
 
“นางชื่อต้วนซือหลิง”
 
ตอนนี้เองก่านหรูเยี่ยนพลันหันไปกวาดตามองเสี่ยวเฮยเสี่ยวไป๋และเสี่ยวจินค่อยเอ่ยขึ้น
 
ทันใดนั้นทั้ง 3 ก็หันมามองทางก่านหรูเยี่ยนเป็นสายตาเดียวกัน
 
“พี่สาวเค่อเอ๋อ!!”
 
ทันทีที่เห็นก่านหรูเยี่ยนดวงตาเสี่ยวไป๋พลันทอแสงจ้าขึ้นมาทันที แก้มเล็กๆอันอ่อนโยนของนางเผยความตื่นเต้นยินดีไม่น้อย
 
“ไม่! นางมิใช่พี่สาวเค่อเอ๋อ!”
 
สองตาเสี่ยวจินเองก็ทอประกายสว่างวาบขึ้นมา หากแต่พริบตาก็หรี่ลงทันที “ถึงแม้นางจะดูเหมือนกับพี่สาวเค่อเอ๋อมาก แต่นางไม่ใช่พี่สาวเค่อเอ๋อของเรา กลิ่นอายของพี่สาวเค่อเอ๋อมิใช่เช่นนี้…”
ตอนที่เสี่ยวจินยังเป็นหนูขนทองตัวเล็กๆและไม่อาจจำแลงร่างเป็นมนุษย์ได้ นางชอบไปซุกอยู่ในอกเสื้อของเค่อเอ๋อ เรียกว่าในบรรดาทั้งหมดไม่มีใครคุ้นเคยกับกลิ่นอายของเค่อเอ๋อดีเท่านางอีกแล้ว
 
“นางมิใช่พี่สาวเค่อเอ๋อจริงๆ”
 
เสี่ยวเฮยเองก็กล่าวออกด้วยน้ำเสียงเฉยเมย
 
ด้วยมีคำเตือนของเสี่ยวจินกับเสี่ยเฮย เสี่ยวไป๋จึงระงับอารมณ์ยินดีลงทันที
 
และต่อมานางก็พบว่า…
 
ถึงแม้สตรีเบื้องหน้าจะเหมือนกับพี่สาวเค่อเอ๋อของนางไม่มีผิดเพี้ยน หากแต่ลักษณะท่าทีกลับแตกต่างกันกับพี่สาวเค่อเอ๋อของนางลิบลับ!
 
“ข้าไม่ใช่พี่สาวเค่อเอ๋อของพวกเจ้าหรอก”
 
ก่านหรูเยี่ยนพูดออกมาอีกครั้ง “ข้าเป็นพี่สาวฝาแฝดของนาง เรียกว่าก่านหรูเยี่ยน…ส่วนซือหลิงเป็นลูกสาวของพี่ใหญ่หลิงเทียนกับพี่สาวเค่อเอ๋อของพวกเจ้า”
 
หลังกล่าวแนะนำตัวเอง ก่านหรูเยี่ยนก็แนะนำต้วนซือหลิงให้พวกมันรู้
 
“หา! ลูกสาวของพี่ใหญ่หลิงเทียนกับบพี่สาวเค่อเอ๋อเหรอ!?!”
 
“ไม่น่าแปลกใจเลยที่ไฉนข้าถึงคิดว่านางหน้าคุ้นยิ่งนัก ราวกับเห็นใบหน้าพี่ใหญ่หลิงเทียนกับพี่สาวเค่อเอ๋อซ้อนทับกับนาง…”
 
“ที่แท้…นางคือลูกสาวของพี่ใหญ่หลิงเทียนกับพี่สาวเค่อเอ๋อ”
 
……
 
เรียกว่าเสียงของก่านหรูเยี่ยนดังไม่ทันจบคำดี เด็กหญิงตัวน้อยในชุดสีทองและชุดสีขาวก็แทบจะพุ่งบินออกมาทันที พวกมันรี่เข้ามาหยุดเบื้องหน้าต้วนซือหลิง ก่อนที่จะมองขึ้นๆลงอย่างใจจดจ่อ
 
ถึงแม้เสี่ยวเฮยจะไม่ขยับ หากแต่แววตาที่ใช้มองต้วนซือหลิงก็อ่อนโยนลงไม่หลงเหลือความเฉยเมยอะไรให้เห็น
 
“ไม่คิดเลยว่าลูกสาวของพี่ใหญ่หลิงเทียนกับพี่สาวเค่อเอ๋อจะโตขนาดนี้แล้ว…”
 
“นี่ๆเจ้าเรียกว่าซือหลิงเหรอ ข้าเป็นอาของเจ้าเอง! เจ้าเรียกข้าว่าอาเสี่ยวจินเร็ว!!”
(น้องพ่อเรียกอา น้องแม่เรียกน้า…เสี่ยวจินถูกต้วนหลิงเทียนสังเกตเห็นคนแรก เลยใช้อาแล้วกัน)
 
เสี่ยวจินยิ้มหน้าระรื่นมองซือหลิงด้วยสายตาอ่อนโยน เรียกว่าทีท่าของนางผิดกับตอนแรกกลิบลับ
 
“ท่านดูเด็กกว่าข้าอีก…ข้าไม่เรียกท่านว่าอาหรอก”
 
อย่างไรก็ตามต้วนซือหลิงส่ายหัวไปมา เพราะนางทำใจเรียกเสี่ยวจินที่แลดูเยาว์วัยกว่าว่าอาไม่ได้จริงๆ…
 
ลองคิดสภาพดูเถอะ เด็กหญิงอายุราวๆ 8 ขวบมาบอกให้เด็กหญิงอายุราวๆสิบกว่าขวบเรียกหว่าอา…เรื่องนี้ช่างทำใจยากนัก!
 
“เจ้า…”
 
ได้ยินคำของต้วนซือหลิง เสี่ยวจินย่อมโกรธขึ้นมาทันที หากแต่ไหนเลยนางจะโกรธซือหลิงได้ลงคอ ทำได้แค่กล่าวโน้มน้าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “นี่ๆข้าเสี่ยวจินน่ะ พบพี่ใหญ่หลิงเทียนกับพี่สาวเค่อเอ๋อก่อนเจ้าเกิดอีกนะ…ตามลำดับอาวุโสเจ้าต้องเรียกข้าว่าอาจริงๆนะ”
 
เสี่ยวจินยกอ้างเหตุผลออกมาอย่างหาได้ยากนัก เพราะนางอยากให้ซือหลิงเรียกนางว่าอาเสี่ยวจินจริงๆ
 
อย่างไรก็ตามต้วนซือหลิงไม่พูดอะไร
 
ทำให้เสี่ยวจินรู้สึกแน่นในอกราวกับจะระเบิด หากแต่นางก็โกรธต้วนซือหลิงไม่ลง
 
เพราะสุดท้ายแล้วนี่ก็คือผลพวงความรักระหว่างพี่ใหญ่หลิงเทียนกับพี่สาวเค่อเอ๋อ คนสำคัญที่สุดทั้ง 2ในชีวิตของนาง อีกทั้งอย่างไรอีกฝ่ายก็ยังเด็กนัก จะทำให้ลำบากใจก็ใช่ที่
 
“เอาล่ะเสี่ยวจิน…ซือหลิงไม่อยากเรียกเจ้าอาก็ช่างเถอะ ก็แค่คำเรียกหาเจ้าจะคิดอะไรให้มันวุ่นวาย”
 
ตอนนี้เองเสี่ยวไป๋พลันกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม
 
ในสายตาของนาง ต้วนซือหลิง เป็นเพียงเด็กน้อยที่พวกนางต้องคอยปกป้องและดูแลให้ดี
 
จะไปเอาอะไรกับเด็กน้อยคนหนึ่ง…
 
“ก็ได้…”
 
ต่อหน้าต้วนซือหลิงแล้ว เสี่ยวจินที่มักดุร้ายเอาแต่ใจก็กลายเป็นว่าง่ายราวลูกแมว
 
“ซือหลิง ข้าคือเสี่ยวเฮย”
 
“แล้วพี่ใหญ่หลิงเทียนกับพี่สาวเค่อเอ๋อเล่า…เป็นอย่างไรกันบ้าง?”
 
ตอนนี้เองเสี่ยวเฮยก็ก้าวเข้ามากล่าวทักต้วนซือหลิงด้วยทีท่าน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่เหลือคราบใบหน้าเย็นชาเฉยเมยแม้แต่น้อย
 
“ท่านพ่อกับท่านแม่เข้าไปในแดนลับเซียนกระบี่แล้วน่ะ…”
 
ได้ยินคำของเสี่ยวเฮย ต้วนซือหลิงก็กล่าวตอบพลางหันไปมองหลุมดำกลางอากาศไม่ไกล ทั้งยังบอกเสี่ยวเฮยเพิ่มอีกว่า “และลุงซูหลี่…ก็เข้าไปด้วย”
 
เมื่อเอ่ยถึงคำ ‘ลุงซูหลี่’ ใบหน้าต้วนซือหลิงอดฉายความกังวลออกมาไม่ได้
 
“อะไรนะ!?!”
 
และแทบจะพร้อมกันกับที่ต้วนซือหลิงกล่าวจบคำ เสี่ยวจิน เสี่ยวเฮยและเสี่ยวไป๋ถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจอย่างพร้อมเพรียง สีหน้ายังเปลี่ยนไปไม่น้อย “พี่ซูหลี่…ไม่ได้ขึ้นไปยังระนาบเทวโลกแล้วหรอกเหรอ…แถมยังมาที่นี่แล้วเข้าไปในแดนลับเซียนกระบี่อีก!?”
 
ต้องทราบด้วยว่าทั้งเสี่ยวจิน เสี่ยวเฮยและเสี่ยวไป๋พากันคิดไปว่าซูหลี่นั้นขึ้นสู่ระนาบเทวโลกกันหมดแล้ว…
 
แต่ไม่คิดเลยจริงๆว่าซูหลี่ยังไม่ได้ขึ้นไป!
 
แถมยังมาที่นี่อีก!
 
สำหรับเรื่องที่ไฉนซูหลี่ค้นพบที่นี่ ทั้ง 3 ไม่ได้แปลกใจอะไร
 
เพราะหลังจากที่ทั้ง 3 ย้อนกลับไปฐานที่มั่นชั่วคราวและไม่พบเจอหานเฉวี่ยไน่กับคนอื่นๆที่ขุนเขาไร้นาม พวกนางก็พลันสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายพลังหนึ่งแพร่ออกมาจากที่นี่
 
กลิ่นอายพลังที่ว่าหากไม่ใช่เพราะพวกนางเคยเข้าไปในบ่อโลหิตสืบทอดมาก่อน พวกนางคงไม่ทันสังเกตเห็นเลย
 
ทว่าเพราะพวกนางได้เข้าไปในบ่อโลหิตสืบทอดมาแล้ว พวกนางเลยยืนยันได้ทันที
 
ถึงแม้กลิ่นอายพลังดังกล่าวจะเบาบางมาก หากแต่มันเป็นกลิ่นอายพลังชนิดเดียวกันกับที่มีอยู่ในบ่อโลหิตสืบทอด
 
ด้วยเหตุนี้ทั้ง 3 จึงตามรอยกลิ่นอายพลังที่ว่ามา จนในที่สุดก็พบเจอหุบเขาน้ำแข็งแห่งนี้
 
และต่างคิดไม่ถึงจริงๆว่าพึ่งเข้ามาถึงหุบเขาน้ำแข็งได้ไม่ทันไร ก็เจอผู้เฒ่าพยากรณ์เสียอย่างนั้น
 
“ซือหลิง…เจ้าบอกว่า…พี่ซูหลี่มาที่นี่แล้วก็เข้าไปในแดนลับแล้วงั้นเหรอ?”
 
เสี่ยวไป๋กล่าวถามต้วนซือหลิงด้วยสีหน้าจริงจัง
 
“ใช่”
 
ต้วนซือหลิงพยักหน้า
 
หลังจากนั้นพอได้สนทนากับเสี่ยวไป๋ ต้วนซือหลิงจึงได้รับทราบเรื่องราว ว่าไฉนซูหลี่ถึงได้มีอาการราวกับถูกมารครอบงำแบบนั้น
 
ที่แท้ที่ซูหลี่กลายเป็นแบบนั้น เพราะไปรับสืบทอดมรดกของพวกปีศาจมา
 
บางเวลาซูหลี่ก็จะเข้าสู่สภาวะมารครองร่าง ถึงขั้นญาติสนิทมิตรสหายเข่นฆ่าไม่ไว้หน้า!
 
“พี่ซูหลี่…ลงกระบี่กับเจ้าด้วย?!”
 
สีหน้าของเสี่ยวจิน เสี่ยวเฮยและเสี่ยวไป๋เปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินว่าซูหลี่กระทั่งฟันกระบี่ใส่ต้วนซือหลิง!
 
ก่อนหน้านี้ที่ทั้ง 3 ทำดีกับซูหลี่เพราะอีกฝ่ายเป็นสหายสนิทของพี่ใหญ่หลิงเทียน
 
แต่ทว่าต้วนซือหลิงนั้นเป็นเลือดเนื้อเชือไขของต้วนหลิงเทียนกับเค่อเอ๋อ
 
หากจะเทียบความสำคัญในใจของพวกนางระหว่างซูหลี่กับต้วนซือหลิงแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้วนซือหลิงมีความสำคัญมากกว่า!
 
“ซือหลิง…เจ้าเป็นไรหรือไม่?”
 
ตอนนี้เองเสี่ยวเฮยกับเสี่ยวไป๋ก็เร่งเข้ามาด้อมๆมองๆซือหลิงตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสีหน้าเป็นกังวล ราววกับจะยืนยันให้รู้แน่ชัดว่าต้วนซือหลิงใช่บาดเจ็บอะไรหรือไม่
 
“ข้าสบายดี”
 
ต้วนซือหลิงส่ายหัวไปมาเบาๆ “ตอนนั้นดูเหมือนลุงซูหลี่จะต่อต้านจิตมารเต็มกำลัง…ทำให้กระบี่ที่ฟันมาเพียงตัดได้แค่เส้นผมของข้า…”
 
“ดี…ดีแล้ว!”
 
ได้ยินคำของต้วนซือหลิง เสี่ยวไป๋กับเสี่ยวจินอดไม่ได้ที่จะระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
 
ถึงแม้เสี่ยวเฮยจะไม่พูดอะไร หากแต่สีหน้าจริงจังเคร่งเครียดก็พอได้ผ่อนคลายลงหลังได้ยินคำตอบของต้วนซือหลิง
 
“ตาแก่พยากรณ์ แล้วพี่สาวเฉวี่ยไน่เล่า?”
 
ตอนนี้เองเสี่ยวจินพลันหันไปมองถามผู้เฒ่าพยากรณ์
 
“อาเฉวี่ยไน่ก็เข้าไปในแดนลับเซียนกระบี่แล้วเหมือนกัน…”
 
หากทว่าเป็นต้วนซือหลิงที่กล่าวตอบออกมาก่อนที่ผู้เฒ่าพยากรณ์จะได้พูดอะไร
 
“งั้นหมายความว่า…พี่ใหญ่หลิงเทียน พี่สาวเค่อเอ๋อและคนอื่นๆก็ได้เจอกับพวกพี่สาวเฉวี่ยไน่แล้วน่ะสิ”
 
สองตาเสี่ยวไป๋ทอแสงสว่างจ้า
 
“อื้อ พวกเราพักอยู่ด้วยกันพักหนึ่ง…ท่านพ่อยังเป็นผู้นำ 7 ทวาราเที่ยงแท้ด้วย!”
 
ต้วนซือหลิงเชิดหน้าขึ้นกล่าออกมาอย่างภาคภูมิใจ
 
“ผู้นำ 7 ทวาราเที่ยงแท้!?”
 
เสี่ยวจิน เสี่ยวไป๋ และแม้กระทั่งเสี่ยวเฮยถึงกับตกตะลึงกันยกใหญ่!