ตอนที่ 2,424 : ความแข็งแกร่งของเสี่ยวเฮยและเสี่ยวจิน!
 
ดรุณีน้อยที่พึ่งปรากฏตัวเหนือทะเลสาบสีเลือดในชุดสีทองนางนี้ แลดูน่ารักน่าชังนัก แก้มตุ้ยนุ้ยของนางสีอมชมพูระเรื่อแลดูน่าหยิกจับเป็นที่สุด หน้าตายังหมดจดราวกับงานศิลปะอันประณีต
 
“เสี่ยวเฮย เสี่ยวไป๋ ในที่สุดพวกเจ้าก็ออกจากการปิดด่านได้ซะทีนะ! ข้ารอเป็นชาติแล้ว!!”
 
นอกจากดรุณีน้อยในชุดทองแล้ว ในเมื่อน่านฟ้าเหนือทะเลสาบโลหิตมีเพียงมังกรขาวกับมังกรดำเท่านั้น…
 
เช่นนั้นจึงบอกให้รู้ว่า…
 
เสี่ยวเฮยกับเสี่ยวไป๋ที่นางเรียกหานั้น ที่แท้ก็คือชื่อของมังกรดำและมังกรขาว 8 กรงเล็บ!
 
และทันทีที่ดรุณีน้อยชุดทองกล่าวทักออกมา สีตาแดงฉานของมังกรขาวและมังกรดำก็เริ่มอ่อนจางลง
 
ไม่นานก็หวนกลับมาเป็นปกติ
 
ตอนนี้ดวงตาของมังกรทั้ง 2 กลับมากระจ่างใสดั่งมุกมณีเลอค่า อีกทั้งกลิ่นอายกระหายเลือดและไอมารที่แผ่ซ่านปกคลุมทั่วร่างของมังกรทั้งสองตัว ก็เริ่มหดหายกลับเข้าร่าง
 
ซัว…
 
ทันใดนั้นประหนึ่งสายลมพัดผ่าน ร่างมหึมาของมังกรขาว 8 กรงเล็บก็ทอประกายสว่างวาบหนึ่ง พริบตาต่อมาร่างมหึมาก็อันตรธหานหายไป กลับกลายเป็นดรุณีน้อยในชุดสีขาว สองแก้มของนางยังกระจ่างอมชมพูไม่ต่างอะไรกับดรุณีน้อยชุดทอง
 
“เสี่ยวจิน…นี่เจ้าออกจากการปิดด่านก่อนกำหนดงั้นหรือ?”
 
ดรุณีน้อยอันเป็นร่างจำแลงของมังกรขาว 8 กรงเล็บตัวเขื่อง หันไปมองถามดรุณีน้อยชุดทองด้วยความแปลกใจ
 
“ใช่แล้ว! ดูด้วยว่าข้าเป็นใคร…และตอนนี้ข้าเสี่ยวจินก็ได้กลายเป็น ‘หนูกลืนสวรรค์เนตรสีชาด’ แล้วด้วย!”
 
ดรุณีน้อยในชุดสีทองที่แท้ก็คือเสี่ยวจินนั่นเอง และตอนนี้นางก็กำลังเท้าสะเอวเชิดหน้ากล่าวอวดดรุณีน้อยชุดขาวด้วยท่าทางภาคภูมิใจถึงขีดสุด!
 
“หึ!”
 
ตอนนี้เองพลันมีเสียงเยียบเย็นหนึ่งสบถดังขึ้น มังกรดำ 8 กรงเล็บอีกตัว ก็เริ่มจำแลงกายเป็นมนุษย์เช่นกัน สองตายังหวนกลับมากระจ่างใสไร้สีเลือด
 
อย่างไรก็ตามแววตาของมันต่างจากดรุณีน้อยชุดขาวที่แลดูสดใสร่าเริงอยู่บ้าง เพราะแววตาของมันกลับเต็มไปด้วยความเย็นชา
 
ร่างมนุษย์ที่มังกรดำ 8 กรงเล็บจำแลงมา ก็อยู่ในรูปลักษณ์เด็กหนุ่มชุดดำ แลดูมีวัยไล่เลี่ยกับดรุณีน้อยชุดทองและชุดขาว
 
ถึงแม้ว่ามันจะแลดูยังเยาว์ไม่ทันโตเป็นหนุ่มดี หากแต่สีหน้าอ่อนวัยของมันกลับเผยความเฉยเมยเมินโลกออกมา ทำราวกับมันเป็นผู้ใหญ่ตัวน้อยก็ไม่ปาน…
 
“ทำไม…เสี่ยวเฮย! นี่เจ้าไม่เชื่อข้ารึ?”
 
ได้ยินเสียงสบถเยียบเย็นของชายหนุ่มชุดดำ ดรุณีน้อยชุดทองก็แลดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ กล่าออกอีกครั้งน้ำเสียงยังห้วนแข็ง ราวกับจะหาเรื่อง
 
“หากมิใช่เพราะบรรพชนรุ่นก่อนที่ทิ้ง บ่อโลหิตสืบทอด แห่งนี้เอาไว้เป็นสัตว์เซียนประเภทหนู มีหรือที่เจ้าจะสามารถออกจากการปิดด่านได้ก่อนพวกเรา”
 
เมื่อถูกดรุณีน้อยชุดทองมองถามมาอย่างหาเรื่อง หนุ่มน้อยชุดดำก็กล่าวตอบออกมาด้วยน้ำเสียงค่อนแคะ แววตายังอดไม่ได้ที่จะฉายความเบื่อหน่าย
 
“อ้อ! โทษทีละกัน ที่พอดีว่าที่นี่มันเข้ากันกับข้ามากกว่า”
 
“จริงสิ! แล้วตอนนี้ข้าก็เหนือกว่าเจ้าแล้วด้วย รู้หรือไม่?”
 
“หากเจ้าไม่เชื่อ…หรือจะเดี่ยวกับข้าตัวๆสักรอบ?”
 
ได้ยินวาจาปรามาสของหนุ่มน้อยชุดดำ ดรุณีน้อยชุดทองก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมา วาจาที่กล่าวออกระรัวภายหลังยังคล้ายจะจุดชนวนประทัด!
 
แน่นอนว่าวาจาท้าทายดังกล่าวก็สะกิดใจหนุ่มน้อยชุดดำนัก
 
“คิดเดี่ยวกับข้าหรือ? หากเจ้ามิอยากเจ็บตัว…ก็อย่าห้าวดีกว่ามั้ง!”
 
เผชิญกับคำท้าทายของดรุณีน้อยชุดทอง หนุ่มน้อยชุดดำก็กล่าววาจาค่อนแคะปรามาสออกไปอีกรอบ!
 
“ปากดีแท้เล่า! พูดแบบนี้มาตีกันเลยดีกว่า!!”
 
ถึงแม้ดรุณีน้อยชุดทองนั้นเห็นชัดว่าเป็นเพียงเด็กหญิงนางหนึ่ง แต่นางช่างห้าวหาญไม่ต่างอะไรจากเด็กชาย!
 
หลังจากที่นางตอบโต้กับเด็กหนุ่มชุดดำแล้ว นางก็หันไปมองดรุณีน้อยชุดขาวข้างๆพลางกล่าวออกด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม “เสี่ยวไป๋คอยดูนะ ว่าข้าจะสั่งสอนเด็กน้อยนี่อย่างไร…มันคิดจริงๆหรือว่าพอเปลี่ยนเป็นมังกรมาร 8 กรงเล็บเข้าหน่อยแล้วข้าจะกลัวจนไม่กล้าทุบตีมัน?”
 
“พวกเจ้านี่นะ…”
 
เมื่อเห็นดรุณีน้อยชุดทองไม่ทันไรก็จะต่อยตีกับเด็กหนุ่มชุดดำแล้ว ดรุณีน้อยชุดขาวก็ได้แต่ทำหน้าอ่อนใจ แต่สุดท้ายก็ไม่รู้จะทำอย่างไร…
 
เชิญพวกท่านเอาที่สบายใจเลย…ตีกันไปเถอะ! นางเห็นภาพทำนองนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนในอดีต!!
 
เพียงแต่ในอดีตพลังของทั้งคู่ค่อนข้างอ่อนด้อย…
 
‘แบบนี้ก็ดี…หากทั้งคู่ประมือกันจริง อย่างน้อยๆก็จะได้เห็นว่าความแข็งแกร่งของพวกเราในตอนนี้มีเท่าใดแล้ว จะได้รู้ด้วยว่าเสี่ยวเฮยเองแข็งแกร่งขึ้นขนาดไหน…เพราะข้าเองก็ยังรู้สึกว่าตอนนี้สมควรแข็งแกร่งพอๆกับเสี่ยวเฮย’
 
ไม่ทราบตั้งแต่เมื่อไร่ ดรุณีน้อยชุดขาวก็หันไปมองจ้องเด็กหนุ่มชุดดำ
 
เสียดายที่ตอนนี้ต้วนหลิงเทียนไม่ได้มาอยู่ที่นี่
 
หาไม่แล้วเขาคงรู้ได้ทันที
 
เด็กน้อยทั้ง 3 เหล่านี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นอสรพิษน้อยในวันวานรวมถึงหนูขนทองตัวกลมที่เคยอยู่กับเขา
 
เสี่ยวเฮย
 
เสี่ยวไป๋
 
เสี่ยวจิน
 
ปงงงงง!!
 
เสียงประหนึ่งอัสนีฟาดผ้าดังลั่นกึกก้องไปทั่วแผ่นฟ้า
 
เป็นเสี่ยวเฮยที่ชิงลงมือก่อน ร่างเล็กโจนทะยานออกไปปานดาวหางลัดฟ้ายามค่ำคืน สองตามองจ้องดรุณีน้อยร่างทองไกลๆเขม็ง พลังทั่วร่างถูกเร่งเร้าขึ้นมาอย่างดุร้าย!
 
และไม่ว่าเสี่ยวเฮยโจนทะยานผ่านพ้นที่ใด ความว่างเปล่าพลันแตกสลายพังทลายลง! ก่อเกิดรอยแยกมิติมืดดำแปลบปลาบปานอสรพิษและหากไม่ใช้เวลาสักพัก เกรงว่าคงยอกที่รอยแยกจะสมานตัวปิดลง!!
 
หากต้วนหลิงเทียนได้มาแลเห็นฉากนี้ คงอดไม่ได้ที่จะชมดูจนตาลอยไปด้วยความทึ่งอยู่บ้าง
 
นั่นเพราะมิติและพื้นที่ของแดนเนรเทศก็หาได้อ่อนด้อยไปกว่าพื้นที่มิติของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าไม่!
 
กล่าวได้ว่าเมื่อสามารถทลายว่างเปล่าฉีกเปิดรอยแยกมิติที่แดนเนรเทศได้ ก็สามารถกระทำแบบเดียวกันได้ในดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า!
 
และในดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า ผู้ที่สามารถทลายความว่างเปล่า ฉีกเปิดรอยแยกมิติได้แบบนี้ ก็เห็นทีจะมีแต่ตัวตนขอบเขตเซียนอมตะเสเพล 4 ทัณฑ์ขึ้นไป!
 
ยิ่งไปกว่านั้น กระทั่งเซียนอมตะเสเพล 4 ทัณฑ์ยามลงมือเต็มกำลัง ก็ทำได้แค่ทลายว่างเปล่าเล็กน้อย ฉีกเปิดรอยแยกได้ประเดี๋ยวประด๋าว มิใช่ฉีกเปิดเป็นรอยค้างไว้…
 
ทว่าตอนนี้เสี่ยวเฉยเพียงแค่เร่งพลังโจนทะยานแหวกฟ้าพุ่งไป กลับสร้างรอยแยกมิติทิ้งไว้เป็นทาง เห็นได้ชัดว่าพลังของเสี่ยวเฮยสูงพอจะฉีกเปิดมิติได้อย่างรุนแรง ถึงขั้นทำให้รอยแยกคงค้างไว้แบบนั้น!
 
กล่าวได้อีกอย่างว่า พลังของเสี่ยวเฮยยามนี้ หาได้ด้อยไปกว่าเซียนอมตะเสเพล 5 ทัณฑ์ไม่!
 
ตูม! ตูม! ตูม! ตูม! ตูม!
 
……
 
เสี่ยวเฮยพุ่งทะยานออกไปที่ใดความว่างสะท้านสะเทือนถึงจุดแตกหัก ก่อเกิดรอยแยกมิติสีดำน่ากลัวลากยาวไปเป็นทาง สภาวะแลดูดุร้ายเกรี้ยวกราดนัก!
 
“มาได้ดี!”
 
หากแต่เผชิญหน้ากับเสี่ยวเฮยที่โจนทะยานเข้ามาด้วยพลัดุร้าย เสี่ยวจินไม่เพียงไม่กลัว สองตายังทอประกายสว่างจ้าเผยจิตต่อสู้อันฮึกเหิมห้าวหาญ!
 
ทันใดนั้นมวลพลังอันไร้คู่เปรียบก็ปะทุออกมาท่วมร่างเล็กๆของนาง!
 
และยามเมื่อมวลพลังดังกล่าวปะทุออกมาะสะท้านสะเทือน ห้วงมิติรอบกายก็พังทลายลงทันใด! ก่อเกิดรอยแยกมิติอันน่ากลัวฉีกเปิด!!
 
ปงงง!!
 
เสียงสนั่นประหนึ่งฟ้าร้องลั่นดังอีกคำรบ เป็นเสี่ยวจินกระโจนสวนเข้าใส่เสี่ยวเฮย!
 
นางไม่คิดหลีกหนีเสี่ยวเฮยที่เร่งเร้าสภาวะบุกมาถึงขีดสุด แต่หาญกล้าพุ่งสวนเข้าใส่พร้อมปะทะกับเสี่ยวเฮยอย่างไร้หวาดกลัว!
 
ต้องทราบด้วยว่ากระทำเช่นนี้นางย่อมไม่มีเปรียบอะไร
 
เพราะเสี่ยวเฮยที่ชิงลงมือก่อนย่อมเร่งเร้าสภาวะได้เหนือกว่านาง!
 
ตูม! ตูม! ตูม! ตูม! ตูม!
 
……
 
ขณะที่เสี่ยวจินพุ่งสวนเข้าใส่เสี่ยวเฮย แน่นอนว่าตามรายทางที่นางโจนผ่าน ก็คงเหลือรอยแยกทิ้งไว้เป็นทางไม่ต่าง!
 
นอกจากนี้ความหนาของรอยแยกยังถึงขั้นเหนือกว่าความหนาของรอยแยกที่เสี่ยวเฮยฉีกเปิดยามโจนทะยานเข้ามาเสียอีก!
 
‘นี่พลังของพวกเรา…เพิ่มพูนจนแข็งแกร่งขึ้นระดับนี้แล้วหรือ?’
 
ก่อนที่เสี่ยวเฮยกับเสี่ยวจินจะทันได้ต่อยตีกัน เสี่ยวไป๋ที่ชมดูเรื่องราวอยู่ข้างๆ ก็อดไม่ได้ที่จะตกใจเมื่อเห็นว่าทั้งคู่สามารถฉีกเปิดความว่างเปล่าได้แล้ว สองตาเผยความไม่อยากจะเชื่ออยู่บ้าง
 
เพราะตอนนี้เบื้องหน้าเสี่ยวไป๋ ความว่างเปล่ามต่างใดจากกระดาษแผ่นหนึ่ง ฉีกเปิดได้ง่ายดายนัก!
 
และหากจะมองจากรอยแยกที่ทั้งสองฉีกเปิดขึ้นเบื้องหน้า ที่ราวกับมีกระบี่คมกรีดแหวกจนเป็นแผลลึกยากสมานตัวนั่น เสี่ยวไป๋ก็ตระหนักได้ถึงเรื่องหนึ่ง…
 
‘แต่…ดูเหมือนเสี่ยวจินจะแข็งแกร่งกว่าเสี่ยวเฮย’
 
‘ต้องทราบด้วยว่า…ในอดีตแม้พลังของเสี่ยวจินจะอ่อนด้อยกว่าเสี่ยวเฮยเล็กน้อย แต่อย่างไรก็ยังด้อยกว่า ผ่านไปราวๆร้อยกระบวนท่าที่สุดนางก็ถูกเสี่ยวเฮยกำราบได้อยู่ดี!’
 
‘แต่ตอนนี้…’
 
ไม่ต้องอธิบายใดให้มากนัก เพียงมองจากรอยแยกมิติที่ทั้งคู่ฉีกเปิด เสี่ยวไป๋ก็แลเห็นได้ไม่ยาก
 
ว่าความหนาของรอยแยกมิติที่เสี่ยวจินฉีกเปิดได้ มันเหนือกว่าเสี่ยวไป๋อยู่ขั้นหนึ่ง!
 
นั่นบ่งบอกให้รู้ว่า…ความแข็งแกร่งของเสี่ยวจินก้าวข้ามเสี่ยวเฮยไปแล้ว!
 
‘แต่นี่ก็มิแปลกอันใด…อย่างที่เสี่ยวเฮยพูด ผู้ที่ทิ้งบ่อโลหิตสืบทอดแห่งนี้ไว้อย่างไรก็เป็นบรรพชนที่เป็นสัตว์เซียนประเภทหนูเหมือนเสี่ยวจิน…ไม่เพียงแต่ทำให้เสี่ยวจินกลายพันธุ์จาก ‘หนูสวรรค์นัยน์ตาหยก’ ไปเป็น ‘หนูกลืนสวรรค์เนตรสีชาด’ พลังยังก้าวหน้าขึ้นครั้งใหญ่!’
 
‘อีกทั้งเพราะความเข้ากันได้ทางสายพันธุ์…ก็ไม่แปลกที่เสี่ยวจินจะใช้เวลาในบ่อโลหิตสืบทอดน้อยกว่าพวกเรา!’
 
คิดถึงจุดนี้เสี่ยวไป๋ก็รู้สึกโล่งใจ การที่แข็งแกร่งขึ้นย่อมเป็นเรื่องดี และตอนนี้ที่พลังเสี่ยวจินจะเหนือกว่าเสี่ยวเฮยก็นับเป็นเรื่องปกติ และนางก็ไม่ได้อิจฉาอะไรแม้แต่น้อย
 
‘หากไม่ได้เสี่ยวจิน พวกเราไหนเลยจะได้พบเจอสถานที่แห่งนี้…’
 
เมื่อคิดถึงวาสนาที่นางได้รับมา เสี่ยวไป๋อดไม่ได้ที่จะหันมองไปทางเสี่ยวจินด้วยสายตาสำนึกขอบคุณ ไม่นานแววตาก็เริ่มเลื่อนลอยราวกับเหม่อคิดถึงเรื่องราวต่างๆ
 
ตอนแรกนั้นนางกับเสี่ยวเฮยและเสี่ยวจินอยู่ๆก็ถูกจับมาทิ้งไว้ในดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าภูมิภาคเบื้องล่าง…
 
จากนั้นไม่นานพวกนางก็ได้พบเจอกับซูหลี่ สหายของพี่ใหญ่หลิงเทียน…
 
หากแต่สถานการณ์ของซูหลี่ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก และพวกนางเองก็กลัววว่าซูหลี่จะเกิดเรื่องจึงลอบติดตามซูหลี่มา
 
ไม่ว่าซูหลี่จะไปที่ไหนพวกนางก็ติดสอยห้อยตามไปด้วย
 
และที่ไฉนพวกนางกระทำเรื่องนี้เป็นเพราะว่า…
 
หากพวกนางไม่ลอบติดตามให้ความคุ้มครองซูหลี่ แล้วเกิดซูหลี่ประสบเหตุร้ายอะไรเข้า วันหน้าพวกนางคงไม่มีหน้าไปพบพี่ใหญ่หลิงเทียนแน่…
 
นอกจากนั้นพวกนางรู้ดีว่าที่ไฉนซูหลี่ถึงไม่ฆ่าพวกนางทิ้งแต่แรก เป็นอีกฝ่ายจดจำพี่ใหญ่หลิงเทียนของพวกนางได้ในสินาทีสุดท้าย!
 
หาไม่แล้วพวกนางคงตกตายเป็นผีภายใต้คมกระบี่ซูหลี่ไปแต่แรก!
 
พวกนางติดตามซูหลี่ไปเรื่อยๆ ผ่านสถานที่ต่างๆในภูมิภาคเบื้องล่างของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋ามากมาย
 
จนสุดท้ายก็ออกจากดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า มาถึงแดนเนรเทศในที่สุด
 
และนั่นก็ทำให้พวกนางรู้สึกไม่สบายตัวเป็นที่สุด เพราะแดนเนรเทศช่างมีพลังวิญญาณฟ้าดินเบาบางเหลือเกิน…แต่ไม่สบายตัวเพียงใดก็ทำได้แค่ทน และคอยติดตามซูหลี่สืบต่อ
 
และในระหว่างทางที่ติดตามกันมา อาการของซูหลี่ก็ค่อยๆดีขึ้น ทั้งยังสามารถคุมสติได้ บางทีก็หันมาสนทนากับพวกนางด้วยดีประโยคสองประโยค…
 
ทำให้พวกนางคิดว่าหากซูหลี่หายดีแล้วพวกนางจะพาซูหลี่กลับไปด้วย! แต่ทว่าในระหว่างเดินทางอยู่นั้นเอง…
 
“นี่เสี่ยวเฮย เสี่ยวไป๋ ข้ารู้สึกเสมือนมีบางสิ่งกำลังเรียกหาข้า…พวกเจ้าใช่รู้สึกเหมือนกันหรือไม่?”
 
เป็นเพราคำพูดของเสี่ยวจินที่อยู่ๆก็เอ่ยขึ้นด้วยท่าทีจริงจัง พวกนางกับซูหลี่จึงติดตามเสี่ยวจินมาจนถึงสถานที่แห่งนี้…