สุดท้ายชิวลี่เย่าก็ได้พบกับนายท่านเชิ่งที่มีคำร่ำลือว่าเข้าหาได้ยากที่สุด
จ๋ายหวินเชิ่งซึ่งกำลังเล่นบิลเลียดอยู่กับหยูซีที่หน้าโต๊ะบิลเลียดสวมเสื้อเชิร์ตสีดำ กระดุมสามเม็ดบนถูกปลดออกเผยให้เห็นพื้นที่ส่วนใหญ่ของหน้าอก กล้ามเนื้อของเขาดูแน่นและแข็งแรง
นี่ต่างจากคนป่วยที่ชิวลี่เย่าจินตนาการไว้เป็นอย่างมาก
ชิวลี่เย่าคิดว่านายท่านเชิ่งซึ่งมีสุขภาพไม่ดีนักจะมีรูปร่างผอมและอ่อนแอ แต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็นอย่างนี้ และเขาก็ไม่สามารถเห็นได้ว่าจะมีปัญหากับร่างกายอีกฝ่ายตรงไหน
ชิวลี่เย่าไม่กล้าที่จะขัดจังหวะ ดังนั้นเขาและหยูซื่อเหมี่ยวได้แต่รออยู่ชั่วขณะ
จนกระทั่งจ๋ายหวินเชิ่งกับหยูซีเสร็จจากการเล่นรอบนั้น ชิวลี่เย่าจึงเดินเข้าไปหาพร้อมด้วยรอยยิ้ม
“นายท่านเชิ่ง” ชิวลี่เย่าเรียกออกไปพร้อมรอยยิ้ม
จ๋ายหวินเชิ่งหันไปมองเขา เผยอริมฝีปากและยิ้มออกมา
จังหวะที่เขาสบสายตากับจ๋ายหวินเชิ่ง ชิวลี่เย่าพลันเกิดความกังวลขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้
ครั้งสุดท้ายที่ชิวลี่เย่าเห็นดวงตาที่คมกริบจนดูเหมือนจะสามารถมองทะลุเข้าไปในจิตใจคนได้ก็คือตอนที่เขาได้พบกับประธานบริษัทกลุ่มเทียนซิง
และตอนนั้นเขาก็ได้แค่เหลือบมองอีกฝ่ายผ่านๆ ด้วยสถานะของเขาทำให้เขาไม่มีโอกาสได้พูดกับประธานบริษัทกลุ่มเทียนซิง
ชิวลี่ยเย่าใช้โอกาสนี้รีบยื่นโสมพันปีที่เขาได้เตรียมตัวมาเป็นอย่างดี
มันถูกบรรจุไว้อย่างดีในกล่องสีแดงขนาดใหญ่ และภายในนั้นมีโสมขนาดใหญ่ที่มีรากมากมายหลายขนาด
“นี่คือ….”
“รู้วิธีเล่นไหม” จ๋ายหวินเชิ่งตัดบทชิวลี่เย่า
สายตาของเขาไม่ได้จ้องมองไปที่โสมป่าที่ชิวลี่เย่าได้ซื้อมาด้วยเงินมหาศาล
ชิวลี่เย่าชะงัก จากนั้นก็มองไปยังโต๊ะบิลเลียดถัดจากตัวของเขา และกล่าวอย่างรีบร้อนว่า “ผมเล่นได้ไม่ดีนัก ทักษะของผมเปรียบไม่ได้กับนายท่านเชิ่งอย่างแน่นอน”
“นายเล่นเกมกับหยูซี” จ๋ายหวินเชิ่งยื่นส่งไม้คิวให้กับชิวลี่เย่า
ชิวลี่เย่าตอบสนองไม่ทัน และไม่สามารถเข้าใจว่าจ๋ายหวินเชิ่งต้องการสื่อถึงอะไร
หลังจากที่ลังเลชั่วขณะ เขาก็หยิบไม้คิว
จากนั้นชิวลี่เย่าก็เห็นจ๋ายหวินเชิ่งเดินไปที่โซฟาถัดไปและนั่งลง
ชิวลี่เย่ามองไปที่หยูซีที่ซึ่งกำลังจัดลูกบิลเลียด และก็ได้แต่เพียงเล่นไปตามบทเล่นเกมนี้กับหยูซี
หยูซือเหมี่ยวเดินไปยังด้านข้างของจ๋ายหวินเชิ่งและถามด้วยเสียงเบาๆว่า “นายท่านเชิ่งอารมณ์เสียเหรอ”
“อะไร” จ๋ายหวินเชิ่งกล่าว เสียงของเขามีเสน่ห์ดึงดูดมาก
มีรอยยิ้มจางๆอยู่ที่มุมปากของเขา เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ดวงตาของเขาคมกริบ ขี้เล่นและชั่วร้าย
หยูซือโม่รู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของเขาเต้น “ตุบตับ” รู้ว่านายท่านเชิ่งต้องการให้เขาพูดออกมาด้วยตัวเอง
“ผมเป็นคนพาประธานชิวมาหาท่าน”
จ๋ายหวินเชิ่งเคาะท้าวแขนของโซฟาด้วยมือขวาเป็นเวลานานก่อนที่จะพูดเสียงแข็งออกมาเบาๆ
“อย่าทำแบบนี้อีก”
“ผมเข้าใจแล้ว” หยูซือเหมี่ยวรู้ว่าเขาต้องปฏิเสธผู้มาเยี่ยมทุกคนคราวนี้
หลังจากจบรอบ หยูซื่อเหมี่ยวก็เข้าไปเล่นกับชิวลี่เย่า แม้ว่าชิวลี่เย่าต้องการเข้าไปพูดกับจ๋ายหวินเชิ่ง แต่ว่าไม่มีโอกาสทำเช่นนั้น
หยูซีเดินไปที่ด้านข้างของจ๋ายหวินเชิ่งและกระซิบว่า “นายท่านเชิ่ง ขอบคุณมาก ในที่สุดผมก็มีโอกาสได้เห็นเจ้าคนแซ่ชิวนี้ผิดหวังเจ็บปวด ท่านไม่รู้ว่าผมโดนไปมากเท่าไหร่ตอนที่อยู่ในโรงเรียนมัธยมเชิ่งหัว ผมเกลียดเจ้าคนนี้”
หลังจากที่หยุดไปชั่วขณะ หยูซีก็พูดต่อว่า “อย่างไรก็ตาม เมื่อกี้นี้นายท่านจ๋ายให้ผมแนะนำสาวบริสุทธิ์ให้ท่านสักคน”
หยูซีไม่กล้าที่จะเก็บซ่อนความลับจากจ๋ายหวินเชิ่ง เขาอธิบายให้จ๋ายหวินเชิ่งฟังอย่างซื่อสัตย์ไม่ว่านายท่านจ๋ายจะขอให้เขาทำอะไรก็ตาม
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรือครั้งที่สองที่นายท่านจ๋ายต้องการให้จ๋ายหวินเชิ่งพบปะกับเด็กสาวสักคน
ส่วนที่ว่าทำไมเขาจึงต้องการเน้นให้เป็นเด็กสาวไร้เดียงสา ก็อาจจะเป็นเพราะว่าเขากลัวว่าจะทำลายสุขภาพร่างกายของนายท่านเชิ่งหากว่าเธอมีเสน่ห์มากเกินไป