“น้องอีหลิง อย่าโกรธ ฉันเหยียบเท้าเธอ ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม”
จี้หมิงจ้องมองเจี่ยนอีหลิงด้วยรอยยิ้มน่าเคลือบแคลง
เจี่ยนอีหลิงชะงัก จากนั้นก็ยกเท้าขึ้นและกระทืบไปบนหลังเท้าของชายคนนั้น
เด็ดขาด ร้ายกาจ ไร้ความปรานี
“เชี่ย” จี้หมิงร้องลั่น
เสียงของจี้หมิงเรียกความสนใจของทุกคน
ชิวหยีเจนก็ถือโอกาสพาโม่ชืออวิ้นเดินเข้าไปดูความตื่นเต้นร่วมกับทุกคน
ทั้งยังถือโอกาสเลือกตำแหน่งไม่อยู่ด้านหน้าเกินไปนัก
เมื่อทุกคนเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวของจี้หมิง พวกเขาไม่มั่นใจว่านั่นเกิดจากความเจ็บปวดหรือว่าความโกรธ
เจี่ยนอีหลิงยังคงมีสีหน้าเยือกเย็น และมองไปที่อีกฝ่ายอย่างสงบ
เมื่อจี้หมิงรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้น เขาก็จ้องมองเจี่ยนอีหลิงอย่างโกรธแค้น
เจี่ยนอีหลิงถอยไปด้านหลังสองก้าว เข้าไปหยิบขวดแชมเปญที่ยังไม่ได้เปิดจากโต๊ะยาวที่อยู่ใกล้ๆมาถือไว้ในมือ
เมื่อถึงตอนนี้ เจี่ยนหยู่เจี๋ยก็พุ่งเข้ามา
เขามายืนขวางหน้าเจี่ยนอีหลิง แยกเจี่ยนอีหลิงกับจี้หมิงออกจากกัน
“จี้หมิง แกทำอะไรอยู่วะ” เจี่ยนหยู่เจี๋ยจ้องมองไปที่จี้หมิง
เจี่ยนหยู่เจี๋ยกับจี้หมิงรู้จักกัน พวกเขาทั้งคู่มาจากโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งเหิงเหย่วน
โรงเรียนมัธยมที่ดีที่สุดสองแห่งในเมืองเหิงเหย่วน หนึ่งนั้นก็คือโรงเรียนมัธยมเอกชนเชิ่งหัว และอีกหนึ่งนั้นก็คือโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งเหิงเหย่วน
เพราะว่าเจี่ยนหยู่เจี๋ยอาศัยอยู่กับพ่อแม่ที่อีกฟากหนึ่งของเมืองเหินเหย่วนและใกล้กับโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งเหิงเหย่วน ดังนั้นเขาจึงเลือกไปที่โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งเหิงเหย่วน
จี้หมิงยักไหล่ “ฉันทำอะไรนะเรอะ ฉันจะทำอะไรได้ ฉันก็แค่ต้องการจะพูดจาทักทายกับน้องสาวของแก แต่เธอทำตัวแย่และยังกระทืบเท้าฉันด้วย ดูสิ รองเท้าฉันบุบเป็นรอยจากรองเท้าเธอ”
รองเท้า AJ ของจี้หมิงยุบเป็นรอยซึ่งเป็นผลงานชิ้นเอกของเจี่ยนอีหลิงเมื่อกี้นี้
เจี่ยนหยู่เจี๋ยมองกลับไปยังเจี่ยนอีหลิง จากนั้นก็เห็นว่าเจี่ยนอีหลิงถึอขวดแชมเปญไว้ในมือ
“น้องสาวอีหลิง น้องเอาขวดเหล้ามาทำอะไร”
“ตีหัว”
“เฮ้ น้องอีหลิง อย่าถือของอันตรายแบบนั้น มีพี่ชายอยู่ที่นี่ จี้หมิงไม่กล้ารังแกน้องแน่นอน”
เจี่ยนหยู่เจี๋ยรีบไปรับขวดเอาไว้
“เขาเหยียบเท้าก่อน” เจี่ยนอีหลิงอธิบาย
เจี่ยนหยู่เจี๋ยมองเห็นรอยรองเท้าสีเทาดำบนรองเท้าผ้าใบสีขาวของเจี่ยนอีหลิง
จากนั้นเจี่ยนหยู่เจี๋ยก็หันกลับมามองจี้หมิงเพื่อเอาเรื่อง “จี้หมิง แกเป็นผู้ชายหรือเปล่าวะ แกไม่อายจริงๆเลยหรือว่าที่บอกว่าน้องสาวฉันไปเหยียบเท้าแก เห็นชัดๆว่าแกเหยียบเท้าน้องสาวฉันก่อน น้ำหนักตัวแกเท่าไหร่ แล้วก็น้ำหนักตัวน้องสาวฉันเท่าไหร่ น้องสาวฉันเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ตอนนี้เธอเจ็บมากกว่า ดังนั้นแกรีบขอโทษน้องสาวฉันซะ”
“เจี่ยนหยู่เจี๋ย แกไม่รู้เหรอว่าน้องสาวแกตั้งใจกระทืบเท้าฉันขนาดไหนและกระทืบแรงขนาดไหน แกไม่รู้เหรอว่าเธอสามารถทำได้มากขนาดไหน แล้วเจี่ยนหยุ่นน่าวล่ะเป็นยังไง แกไม่รู้เหรอว่าเจ้านั่นอยู่ในโรงพยาบาล”
“จี้หมิง อย่ามาพูดจาไร้สาระ หยุ่นน่าวตกบันไดเอง เกี่ยวอะไรกับน้องสาวฉัน”
“เพราะว่าเธอผลักเขา”
จี้หมิงพูด ทุกคนแสดงสีหน้าประหลาดใจ
พวกเขาดูเหมือนจะได้รับฟังเรื่องราวเบื้องลึกที่สยดสยอง
เจี่ยนหยู่เจี๋ยเต็มไปด้วยความโกรธ
“อย่าพูดไร้สาระ เช้านี้แกกินของในส้วมมาหรือไงวะ”
“ฉันไม่ได้พูดไร้สาระ กลับไปถามลูกพี่ลูกน้องเจี่ยนหยุ่นน่าวด้วยตัวเองสิวะ”
“ถามอะไร มีอะไรต้องถาม น้องสาวอีหลิงอยู่ที่นี่ ถามเธอตรงๆได้ถ้ามีปัญหา”
“เธอจะยอมรับเหรอว่าเธอทำ”
“ไม่ต้องพูด ฉันไม่รู้ว่าหยุ่นน่าวพูดว่าอะไร ต่อให้เขาพูดแบบนั้น ทำไมฉันจะต้องเชื่อคำพูดของหยุ่นน่าวด้วย ใครพูดกันว่าคนเจ็บจะพูดแต่ความจริง”