ตอนที่ 2023
ฉันรักนาย
“ไม่งั้นพี่หลินเฟิงก็ให้ฉันรู้ซึ้งตอนนี้เลยสิ?” อวิ๋นหู่ว่าพลางหลุบตา
ลง
หลินเฟิงถึงเพิ่งรู้ตัวว่าขาของตัวเองถูกยกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ร่าง
เขาเอนไปด้านหลัง ถูกดันเข้าไปข้างในตู้เสื้อผ้าทั้งอย่างนั้น
เสื้อผ้าหลุดร่วงจากไม้แขวนเสื้อจนเกิดเสียงดัง คงเพราะที่ลับตายิ่ง
ทำให้ฝ่ายรุกลงมือได้ง่าย หลินเฟิงไม่ทันได้ทำอะไรก็ถูกจูบชิงลม
หายใจไป
ครั้งนี้หนักหน่วงกว่าครั้งที่แล้วมา เหมือนถูกกลืนลงท้องอีกฝ่ายไป
ทั้งตัว กระทั่งลมหายใจยังร้อนระอุ
ว่ากันว่าผู้ชายชอบใช้ร่างกายคิดแทน
ประโยคนี้เมื่อก่อนหลินเฟิงไม่เชื่อสักเท่าไร แต่ตอนนี้เขาเชื่อแล้ว
เพราะบางครั้งเขาก็ไร้สติ พอตรงนั้นทั้งเร่าร้อนทั้งตื่นตัว ก็อยากจะ
ให้อีกฝ่ายช่วยปลดปล่อย
แถมอวิ๋นหู่ยังจงใจให้เขาเป็นแบบนี้อีก ตอนเจ้าตัวยิ้มมุมปากดูโหด
หน้านิ่งมาก “แค่เจอหน้ากัน ห้ามเกินหนึ่งชั่วโมง เสร็จเรื่องแล้วก็
โทรหาฉัน ฉันจะรอนายอยู่แถวนั้น ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นสวยแค่ไหน
ก็ห้ามชอบ พอจบเรื่องก็ลบแอคเคาท์เธอทิ้งทันที”
“อวิ๋นหู่ ท่านผู้ยิ่งใหญ่ นี่มันใช่เวลาไหม?” หลินเฟิงร้อนผ่าวไปทั้งตัว
จนต้องการแต่จะปลดปล่อย แต่คนที่กำเขาไว้ในอุ้งมือกลับหยุดทุก
การกระทำ
อวิ๋นหู่รั้งมือของที่จะจัดการตัวเองของเขาไว้ เอ่ยเสียงเรียบว่า “นาย
รับปากก่อน แล้วฉันจะปรนนิบัตินาย นายน่าจะรู้นะว่าถ้าฉันช่วย
นายจะรู้สึกกว่าเยอะเลย”
“แม่ง!” หลินเฟิงแทบคลั่ง ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มแดงขึ้นมา ลมหายใจ
ก็ร้อนผ่าว “ฉันรับปากว่าแค่เจอหน้ากันเท่านั้น พอกลับมาก็จะลบ
แอคเคาท์ของเขาทันที”
อวิ๋นหู่กอดร่างที่เหมือนคว้าขึ้นมาจากน้ำไว้แน่น จากนั้นออกแรงที่
มือ พลางหลุบตาจูบซอกคอของอีกฝ่าย
เขาต้องเป็นคนเดียวที่ได้เห็นหลินเฟิงในสภาพนี้เท่านั้น สภาพที่
หล่อเหลาตอนเผยความต้องการแบบนี้
ต้องเป็นเขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้เห็น
เขายอมไม่ได้หรอกที่คนอื่นจะมาเห็น ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง
นัยน์ตาอวิ๋นหู่เคร่งขรึม คล้ายกับกำลังพูดอะไรข้างหูหลินเฟิง
เห็นเพียงฝ่ายหลังตาโต จากนั้นเหมือนจะอ่อนแรงแล้วเอนหลังในตู้
เสื้อผ้า ความร้อนที่ตกค้างอยู่ในร่างกายยังไม่ลดทอนลง แต่กลับรับรู้
ถึงลมหายใจและสิ่งที่อีกฝ่ายกระซิบข้างหูเมื่อครู่อย่างชัดเจน
“ฉันรักนาย หลินเฟิง ฉันรักนาย”
เชื่อเขาเลยจริง ๆ
หลินเฟิงยกมือขึ้นกดเส้นผมบนหน้าผาก
มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าเขาไม่พูดอะไรก็คงแย่มาก “ฉันก็เหมือนกัน”
อวิ๋นหู่ที่กำลังจูบไหล่ซ้ายของเขาถึงกับชะงัก แววตาสั่นไหวก่อนจะ
แปรเปลี่ยนไปหนักอึ้ง ขาข้างที่งอครึ่งหนึ่งของหลินเฟิงก็แข็งทื่อ
เพราะถูก ‘บางสิ่ง’ ดุนดันอย่างรู้สึกได้ชัดเจน
“เฮ้ย กลางวันแสก ๆ นาย…”
อวิ๋นหู่กดร่างอีกฝ่ายเอาไว้ไม่ให้ขยับ เอ่ยข้างหูว่า “นายจงใจนี่ รู้ว่า
เวลามันไม่เหมาะสม ยังจะมาอ่อยฉันอีก”
“ฉันแค่ตอบรับนายเท่านั้น” หลินเฟิงพูดขึ้นบ้าง “ใครจะไปรู้ว่านาย
ไปกินยาโด๊ปที่ไหนมา”
เสียงของอวิ๋นหู่แหบเครือขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับกำลังอดกลั้นอะไรเอาไว้
“เรื่องอยากได้ตัวนาย ไม่ต้องไปกินยาโด๊ปหรอก จะบอกนายเรื่องหนึ่ง
ฉันเคยคิดว่าถ้านายไม่ยอมจะทำยังไงดี อาจจะรออีกสักห้าปี หลังจาก
นั้นตระกูลหลินคงต้องขอแรงสนับสนุนด้านเงินจากตระกูลอวิ๋น ถึง
เวลานั้นฉันจะเสนอเงื่อนไขให้นายเอาตัวเข้าแลก แล้วฉันอยากทำ
อะไรกับตัวนายก็ได้ทั้งนั้น…”
ตอนที่ 2024
ฉันให้นายปลํ้าคืนก็ได้
“โอ้โห!” หลินเฟิงร้องแทรกกลางคำพูดของอวิ๋นหู่ หลังจากกลับมา
เหมือนเดิม ก็กระชากคอเสื้ออีกฝ่าย “ลองทำแบบนั้นสิ นายเละแน่”
อวิ๋นหู่หัวเราะเบา ๆ “ก็ยังรอไม่ครบห้าปีเลยนี่”
หลินเฟิงอยากพูดอีก แต่อวิ๋นหู่กลับเอียงหน้าจูบเรียวปากเขาอีกครั้ง
“ตอนนี้อยากทำอะไรก็ทำได้ เพราะท่านี้กำลังดีเลย”
ความร้อนเร่าบนตัวจางไปจากตัวหลินเฟิงแล้ว “ดีบ้าอะไรล่ะ ฉันยัง
ไม่ได้ปล้ำนายคืนเลย”
“จะเอาคืนตอนนี้เลยไหมล่ะ?” อวิ๋นหู่เพิ่งจะยื่นมือ ก็ได้ยินเสียงเคาะ
ประตูจากด้านนอกดังขึ้นก่อน จากนั้นประตูถูกผลักเข้ามา
หลินเฟิงตัวแข็งทื่อไปเลย ส่วนอวิ๋นหู่ตั้งสติได้เร็ว รีบปิดตู้เสื้อผ้าทัน
ควัน ก่อนจะหันหน้าไป
คุณแม่หลินนั่นเอง แต่เธอยังไม่ได้เข้ามา แค่เอ่ยขึ้นหลังจากเปิด
ประตูห้อง “ลงมากินข้าวกันเถอะ หลินเฟิงล่ะ? ยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”
อวิ๋นหู่เอาตัวบังเอาไว้ ยิ้ม ๆ มุมปาก “อยู่ในห้องน้ำครับ”
คุณแม่หลินพยักหน้า พูดต่อว่า “น้าทำบะหมี่ใส่ไข่ที่พวกลูกชอบ
ไว้น่ะ”
อวิ๋นหู่เอามือข้างหนึ่งไพล่หลัง “ผมขอล้างหน้าล้างตาหน่อยนะครับ
แล้วจะรีบลงไป”
คุณแม่หลินตอบเพียงว่า “โอเคจ้ะ” จากนั้นก็เดินลงไปอย่างอารมณ์ดี
ในฐานะที่เป็นหญิงแกร่งคนหนึ่ง พอทำงานเสร็จกลับถึงบ้าน เธอไม่
ค่อยทำกับข้าว แต่ด้วยเด็ก ๆ อยู่พร้อมหน้ากัน จึงยินดีลงมือทำกับข้าว
ด้วยตัวเอง
อวิ๋นหู่ไปล้างมือจริง ๆ แต่พอล้างเสร็จก็พูดกับหลินเฟิงที่ทำหน้าเซ็ง ๆ
อยู่ด้านหลังตัวเอง “มือฉันเปื้อนของของนายหมดเลย”
หลินเฟิงรู้สึกว่าอีกฝ่ายกวนประสาทจริง ๆ ตอนแปรงฟันยังคิดเลย
ว่าต้องกดมันคืนให้ได้
จากนั้นทั้งสองก็ออกจากบ้านไปพร้อมกัน
คุณแม่หลินให้อวิ๋นหู่มาหาบ่อย ๆ เวลาว่าง
อวิ๋นหู่นั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ หันไปมอง “ต่อไปคงต้องมารบกวน
แม่บุญธรรมบ่อย ๆ แล้วล่ะครับ”
“รบกวนอะไรกัน” คุณแม่หลินว่า “บ้านตัวเองแท้ ๆ”
หลินเฟิงรัดเข็มขัดนิรภัย แทรกกลางคันว่า “อื้อ นายนี่เป็นลูกแท้ ๆ
ส่วนฉันถูกเก็บมาเลี้ยง”
คุณแม่หลินหัวเราะร่วน ไม่ลืมสำทับลูกชาย “วันนี้ตอนเจอหน้ากันก็
คุยดี ๆ นะ อย่าพูดจาเหลวไหล เอาอย่างหู่บ้าง รู้ไหม”
“ครับ” หลินเฟิงเงยหน้า คิดดูแล้วก็ไม่ได้บอกว่า ‘จบไม่สวยแน่ครับ
แม่’
ทำแค่สตาร์ทรถและพูดน้อยตลอดทาง
ตอนลงรถ อวิ๋นหู่กดมือขวาของเขาไว้ “ฉันเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วจะ
มารับนาย”
“รู้แล้ว นายรีบเข้าบ้านไปเถอะ” หลินเฟิงรับรู้ได้ถึงจิตใจที่ไม่สงบ
สุขของอีกฝ่าย บางครั้งเขาก็คิดว่าคนที่ทำให้จิตใจของอวิ๋นหู่ไม่สงบ
จะต้องวิเศษมากแน่ ๆ
สถานที่นัดเจอกันเป็นร้านกาแฟหรูแห่งหนึ่ง
หลินเฟิงไม่ได้ไปสาย แต่มาถึงก่อนล่วงหน้า เขาสั่งเครื่องดื่มมาสอง
แก้วทั้งยังจ่ายเงินให้ล่วงหน้าด้วย
เหมือนอย่างที่อวิ๋นหู่พูดไว้ เขาในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่มีสูททับดูโดดเด่น
มาก โดยเฉพาะเมื่อคอเสื้อถูกดึงให้เปิ ดอ้า ยกข้อมือมาดูเวลา ยิ่งดู
หล่อเท่มาก
ทำให้ผู้หญิงที่เพิ่งมาถึงหน้าแดงเลยทีเดียว
เธอสูดหายใจลึกก่อนจะเอ่ยทัก “เทพหลิน”
หลินเฟิงหันกลับไปดู จึงเห็นผู้หญิงคนนั้นยืนยิ้มให้ “คุณหนูเหลียง
ใช่ไหมครับ? นั่งคุยกันก่อนสิครับ?”
หญิงสาวตื่นเต้นดีใจเหลือเกิน เพราะครั้งนี้เธอไม่เพียงจะได้ใกล้ชิด
ไอดอลชาย แต่ยังมีโอกาสได้พัฒนาความสัมพันธ์จนกลายเป็นแฟน
กันด้วย
เธออุตส่าห์เตรียมตัวมานาน ให้คุณปู่ไปช่วยพูดให้ เพื่อที่จะได้มีวันนี้
แต่เธอกลับคิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนั้นจะพูดขึ้นในทันทีที่เจอกัน
“คุณหนูเหลียง เราสองคนไม่เหมาะสมกัน”