ตอนที่ 2021
อ่อยเฉยเลย
การอ่อยที่เกิดขึ้นกะทันหัน ทำให้หลินเฟิงไอออกมา “เรื่องฉันหล่อ
นายไม่ต้องพูดหรอก”
อวิ๋นหู่หัวเราะ ไม่ได้พูดอะไรอีก ทว่าสายตายังคงจับจ้องอีกฝ่าย
หลินเฟิงหันหน้าไป หลังใบหูยังแดงอยู่ “พรุ่งนี้พอเจอกันแล้ว ฉันจะ
บอกจิ้งจอกเฟิงเรื่องที่ลาออกในช่วงสองวันนี้ ต่อไปคงได้แต่บริหาร
บริษัทแล้วก็นั่งเรียน ไม่มีเวลาไปที่ทีมอีกแล้ว แต่ก็แฮปปี้ดีนะ อย่าง
น้อยก็ยังได้อยู่จนถึงรับเด็กใหม่เข้ามา ตอนฉันเห็นมั่วเป่ ยก็นึกถึงลั่ว
ลั่วกับเจ้าแบล็กเมื่อครั้งแรก ๆ เลย รวมถึงหัวหน้าด้วย เรื่องพรสวรรค์
นี่มีอยู่จริง ๆ ทีมไดมอนด์คงไม่สลายกันหรอก ใช่ไหม?” ตอนที่พูด
หลินเฟิงก้มหน้าเล็กน้อย เส้นผมสีดำปรกลงมาบดบังนัยน์ตาของเจ้า
ตัว
ทุกคนล้วนไม่ชอบคำว่าออกจากวงการ หากเป็นไปได้ก็อยากเล่นอีก
สักนัด แม้เสียงเย้ยหยันจะมีมาก แถมยังต้องเจอความกดดันมหาศาล
ในแต่ละการแข่ง แต่หลายปีที่ผ่านมาพวกเขากลับคุ้นเสียแล้ว
ทั้งนี้มักจะมีคนกลุ่มหนึ่งที่อยู่เป็นเพื่อนเราเสมอมา ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก
จนเราโต ตั้งแต่เรายังไร้เดียงสาจนเติบโตจนกลายเป็นลูกผู้ชาย ถ้า
เป็นไปได้ก็หวังว่าจะไม่แยกจากกัน
อวิ๋นหู่ส่งเสียงรับรู้ พูดขึ้นราวกับจะพูดให้ตัวเองฟัง “ไม่สลายหรอก”
เขารู้ดีว่าที่หลินเฟิงทำแบบนี้ เพราะระหว่างอีสปอร์ตกับเขา หลินเฟิง
เลือกเขา ยอมทิ้งเวลาที่ยังแข่งได้อีกปีครึ่ง มาแบกรับความรับผิดชอบ
ต่อหลินกรุ๊ป เพื่อชดใช้หนี้ที่พวกเขาคบกัน
อวิ๋นหู่ทำให้ความรู้สึกผิดของหลินเฟิงหายไปไม่ได้ การพักด้วยกัน
ในวันนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้หลินเฟิงจะหัวใจเต้นแรง แต่สบายใจ
มากกว่าเมื่อมีคนอยู่เป็นเพื่อน พวกเขานอนเตียงเดียวกัน พิงศีรษะ
กัน เหมือนเมื่อก่อนที่ทำการบ้านและฝึกด้วยกัน ตอนนั้นพวกเขายัง
เป็นเด็กฝึกของทีมไดมอนด์ คิดแค่ว่าจะได้แข่งเร็ว ๆ ตอนนี้ทุกอย่าง
ก็สมหวังหมดแล้ว
วันต่อมา หลินเฟิงได้รับข้อความจากแบล็กพีชว่า “นายเดาซิว่าฉันจะ
เชื่อนายไหม หลินสุดสวย”
หลินเฟิงก้มหน้า ถ่ายภาพอวิ๋นหู่อย่างเท่ ก่อนจะส่งข้อความต่อ “ตอนนี้
เขายังอยู่บนเตียงฉัน แต่ฉันตื่นแล้ว เรื่องอื่นฉันคงไม่พูดล่ะนะ นาย
น่าจะเข้าใจ”
เมื่อส่งเสร็จก็หยิบชุดสูทออกมา เขากะจะไปกินข้าวกับฝ่ายหญิงแล้ว
ไปประชุมในตำแหน่งผู้จัดการตัวเล็ก ๆ ที่บริษัท กลับคิดไม่ถึงว่าใน
ระหว่างที่ถอดเสื้อยืดออกมา คนด้านหลังจะลืมตาขึ้น นัยน์ตาคู่ดำ
ลุ่มลึกมาก
“ตื่นเช้าจัง?” คงเพราะเพิ่งตื่น เสียงของอวิ๋นหู่จึงแหบพร่า
หลินเฟิงลังเล ไม่รู้ว่าทำไม ใช่ว่าเมื่อก่อนจะไม่เคยเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อ
หน้าเจ้านี่สักหน่อย แต่เวลานี้กลับเขินอายเหมือนมีคนจ้องอยู่ด้านหลัง
จนมีไฟลุกท่วมตัว กระทั่งหน้ายังร้อนฉ่า ช่างเถอะ! จะไปสนเขาทำไม
หลินเฟิงจัดแจงเสื้อผ้าก่อนจะถอดออกจากศีรษะ เมื่อโผล่หน้าอีกที
เสื้อยืดยังค้างที่ท่อนแขน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาใกล้เขาแล้ว แม้
พอจะรับรู้ได้แต่ยังไม่ทันได้หันไปมอง แผ่นหลังที่ก้มโค้งพลันถูก
ความนุ่มร้อนบางอย่างแนบชิด
ตอนที่ 2022
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ
จูบนั้นเหมือนสายลมเย็นสบายที่พัดผ่านเข้ามา
แต่กลับทำให้ไหล่ของหลินเฟิงสั่นสะท้าน มือไม้อ่อนแรง ลำคอแดง
เรื่อ “เฮ้ย นายทำอะไร?”
“จูบนาย” แม้อีกฝ่ายจะโมโห ทว่าอวิ๋นหู่ไม่หยุดการกระทำ ทั้งยัง
เลื่อนเรียวปากขึ้นไปยังหลังหูของอีกฝ่าย
หลินเฟิงไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรดี เอวเขาถูกคลำสำรวจแถมกำลังจะ
โดนจูบอีก
เล่นแบบนี้ใครจะทนไหว
เขาโดนจูบจนแทบจะมีปฏิกิริยาแล้ว
อวิ๋นหู่ก็รู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของคนบางคนเช่นกัน เขาหัวเราะเบา ๆ
เสียงแผ่วต่ำเล็กน้อย จากนั้นก็รุกคืบ
หลินเฟิงรีบผลักอีกฝ่าย ก่อนจะถอดเสื้อยืดโยนทิ้งไว้ด้านข้าง “อย่า
หื่นตอนกลางวันแสก ๆ สิ”
“หื่น?” อวิ๋นหู่มองอีกคนด้วยแววตาลึกซึ้ง “หลินจอมรุกจะกดฉันคืน
ในอีกสองวันข้างหน้านี่ เจอจูบแบบนี้คงไม่เป็นปัญหามั้ง”
คำเรียกว่า ‘หลินจอมรุก’ ทำให้หลินเฟิงปลื้มปริ่มมาก คลุมเสื้อยืดสี
ขาวลงบนตัวอย่างมั่นใจ “ไม่มีปัญหาแน่นอน”
“ในเมื่อไม่มีปัญหา ทำไมไม่จูบเพิ่มล่ะ” ว่าแล้วอวิ๋นหู่ก็ใช้มือขวาค้ำ
ตู้เสื้อผ้าข้างเขา ก้มหน้าหลุบตาประกบเรียวปากของหลินเฟิงแน่น
ที่ตรงนี้เหมาะจะทำเรื่องลับ ๆ อยู่แล้ว
ด้วยเสียงหายใจที่ได้ยินชัด แถมยังดังขึ้นเรื่อย ๆ อีก ส่งผลให้หลินเฟิง
รู้สึก ‘แบบนั้น’ อีกแล้ว อากาศเหมือนจะถูกสูบออกไปหมด ขาอ่อน
ยวบ หัวใจเต้นแรงจนหน้ารวมถึงใบหูแดงก่ำไปหมด
พอจะได้ยินเสียงเสื้อผ้าเสียดสีกัน
“หลินเฟิง”
“…”
“นายตอบสนองแล้ว”
เสียงหัวเราะเบา ๆ นั่นเหมือนสาดไฟเข้าใส่จนสติของหลินเฟิงมอด
ไหม้
เดิมทีอวิ๋นหู่แค่อยากทิ้งร่องรอยบนตัวคนคนนี้ โดยเฉพาะเมื่อหลินเฟิง
ต้องไปพบผู้หญิง
เขารู้ดีถึงเสน่ห์ของเพื่อน เห็นหน้าตาท่าทางแบบหนุ่มสายหมาน้อย
[1] แบบนี้ แต่ความสูงที่โดดเด่น ขายาว และบั้นท้ายแน่นกระชับนั่น
ถ้าไลฟ์สดผ่านแอพลิเคชันไหน รับรองว่าต้องดังระเบิดแน่ หลินเฟิง
ถือเป็นสไตล์ที่สาว ๆ ชอบมากที่สุด
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนที่เจ้าตัวใส่เสื้อเชิ้ตขาวสวมสูททับ แถมยังสวม
นาฬิกาข้อมือเลย
อวิ๋นหู่ยอมรับว่าตัวเองเกิดความริษยา ดังนั้นจึงออกแรงจูบที่ซอกคอ
อย่างหนักหน่วงเป็นพิเศษ
บางครั้งหลินเฟิงก็รู้สึกเหลือเชื่อ
เขาเป็นผู้ชายทั้งแท่งแท้ ๆ แต่ทำไมถึงได้ลุ่มหลงกับบทรักของอีก
ฝ่าย
อวิ๋นหู่คงไม่ได้แอบไปสร้างเสริมความรู้ด้านนี้ลับหลังเขาหรอกนะ
หรือว่า…หลินเฟิงอาศัยช่วงที่อวิ๋นหู่ผละออก เงยหน้าพลางหอบ
หายใจนิด ๆ “นายไปเรียนบทรักมาจากไหน ทำไมถึงเชี่ยวอย่างนี้?”
อวิ๋นหู่ได้ยินแล้วหัวเราะเบา ๆ มือขวาจับท่อนขาอีกฝ่าย “ทำไม? หึง
เหรอ”
“หึงบ้าอะไร ฉันแค่ถามไปงั้นแหละ” นัยน์ตาของหลินเฟิงฉายแวว
โกรธ “ครั้งที่แล้วก็เหมือนกัน นายเริ่มเดินเข้าออกสถานที่แบบนั้น
แล้ว ไม่ชินตานิดหน่อย”
อวิ๋นหู่ก้มตัวลงเล็กน้อย เหมือนกำลังกระซิบข้างหูหลินเฟิง “จริง ๆ
แล้วมีคนส่งเด็กให้ฉันบ่อย โดยเฉพาะในสถานบันเทิง แต่ฉันไม่เคย
แตะ มีช็อตเค้กเนื้อนุ่มอย่างนายอยู่แล้ว ก็เลยไม่อยากไปกินเศษเค้ก”
หลินเฟิงหัวเราะสองที “เปรียบเทียบอะไรวะเนี่ย แถมใครจะกินใคร
ก็ยังไม่แน่เลย รอให้ฉันกลับมาก่อนเถอะ แล้วนายจะรู้ซึ้งถึงคำว่า
ช็อตเค้ก!”
[1] หมาน้อย เป็นคำเปรียบเปรย หมายถึงผู้ชายหน้าตาดีที่มีบุคลิก
น่ารักน่าเอ็นดูเหมือนลูกหมา