ตอนที่ 2015
ในระหว่างที่มั่วเป่ยสงสัยว่าตัวเองตาฝาดหรือเปล่า ฉินมั่วก็สาวเท้า
เข้ามาดึงคอเสื้อด้านหลังของป๋ อจิ่ว “อย่าบังคับให้เด็กกินของที่เขา
ไม่ชอบสิ”
ป๋ อจิ่วเอียงศีรษะ แววตาเปลี่ยนไป มองดูคนตรงหน้าอีกครั้ง “มั่วเป่ ย
ไม่ชอบกินไข่ไก่เหรอ?”
มั่วเป่ยมองสายตาที่หัวหน้าส่งมา แล้วหันไปมองไอดอลของตัวเอง
ใบหูพลันแดงขึ้น เอ่ยเสียงใสอย่างจริงจังว่า “ชอบ”
“งั้นก็กินเยอะ ๆ” ป๋ อจิ่วคีบให้เธออีก
เวลานี้ฉินมั่วจิกตาใส่เลยทีเดียว ไม่พูดอะไร อาศัยกลิ่นอายเย็นชาบน
ตัวก็ทำให้ผู้ช่วยที่ตามมาดันแว่นบนดั้งจมูก คุณชายหึงอีกแล้ว?
อันที่จริงก็ไม่ถึงกับหึง เมื่อก่อนคนบางคนอยู่เป็นเพื่อนตัวเอง แต่
ตอนนี้ดูเหมือนจะเอาใจใส่เจ้าเด็กนี่มากเกินไปแล้ว
ป๋ อจิ่วปฏิบัติต่อมั่วเป่ ยต่างจากคนอื่นจริง ๆ เพราะตอนนั้นถ้ามั่วเป่ ย
ไม่ให้ตั๋วเธอ เธอคงเข้าสนามแข่งได้ไม่รวดเร็วหรอก อีกทั้งบุคลิก
ของเด็กคนนี้ยังเหมือนฉินมั่วเมื่อตอนเป็นเด็กอีก ป๋ อจิ่วย่อมต้อง
ดูแลอีกฝ่ายให้มากหน่อย
แต่หลังจากที่ดูแลก็พบว่าเด็กคนนี้ไม่เหมือนกับคนอื่น ชอบไปไหน
มาไหนคนเดียว เวลาซื้ออาหารก็จ่ายเงินให้น้อยที่สุด ไม่ค่อยพูด
เวลาฝึกซ้อมก็ขยันกว่าใครเพื่อน
การแข่งกีฬาอีสปอร์ตวัดกันที่พรสวรรค์ของผู้เล่นจริง ๆ และไม่ใช่
ว่าคนที่ชอบเล่นเกมจะเหมาะกับวงการนี้
บางคนเล่นเกมได้ดีมาแต่กำเนิด แต่บางคนไม่ว่าจะฝึกมากแค่ไหนก็
ยังมีฝีมือคงเดิม
ดังนั้นพวกที่จะทิ้งอนาคตการเรียนมาเอาจริงเอาจังด้านนี้จะต้อง
พิจารณาดูให้ดี เพราะไม่ใช่ว่าใคร ๆ ก็จะประสบความสำเร็จได้ ต้อง
ดูว่ามีสภาพจิตใจแข็งแกร่งเพียงใด มีพรสวรรค์หรือเปล่า เข้าใจถึง
หลักการเล่นที่สำคัญที่สุดไหม ความเร็วในการกดเป็นอย่างไร ประเมิน
เหตุการณ์ล่วงหน้าได้แม่นยำแค่ไหน เป็นเหตุให้เวลาทีมไดมอนด์
รับสมาชิกใหม่ทีไรจะต้องคัดคนอยู่หลายรอบ แม้การเลือกกันถึงขั้น
นี้จะทำให้คนครหาว่าพอทีมไดมอนด์ได้แชมป์ ก็ดูถูกคนทันที แต่
พวกเขายังคงใช้วิธีนี้ได้การคัดเลือกอยู่ดี
แต่ละวงการอาชีพล้วนแต่มีด้านสดใสของตัวเอง เช่นเดียวกันกับที่มี
ด้านที่ไม่อยากให้ใครรู้ แม้จะเป็นทีมไดมอนด์ ก็ใช่ว่าจะทำให้คน
ชอบได้หมด พวกที่เล่นกันมาถึงตอนนี้แต่ยังไม่อาจประสบความ
สำเร็จ บ้างก็เพราะชอบมาก บ้างก็อยากเห็นทีมไดมอนด์ล้ม
ดังนั้นเมื่อได้รู้เงื่อนไขคัดเลือกสมาชิกของทีมไดมอนด์ก็กระแซะกัน
ว่า “ขอพูดเลยนะ แฟนคลับทีมไดมอนด์จะได้ไม่หาว่าอิจฉา ฉันเข้า
แข่งอีสปอร์ตเพราะชอบ จะดังไหมหรือชนะไหมไม่ใช่เรื่องสำคัญ
แค่เล่น ๆ แต่ฉันไม่ชอบพวกที่พอได้แชมป์ ก็ดูถูกผู้เล่นทั่วไป บ้า
ชะมัด”
คำพูดแบบนี้ต่างแพร่กันในกลุ่มเด็กฝึก ใช่ว่าป๋ อจิ่วจะไม่เคยได้ยิน
ในช่วงสองวันที่ดูแลพวกเขา และรู้ด้วยว่าบางคนรู้สึกว่าได้รับการ
ให้ความสำคัญไม่เพียงพอ กำลังคิดว่าจะอยู่ทีมไดมอนด์ดีไหม
หลังจากที่รับรู้ เธอเพียงยืนพิงกำแพงยิ้มนิด ๆ ราวกับไม่แคร์ว่าใคร
จะไปหรือใครจะอยู่ แต่ก่อนที่เธอจะเดินจากไป ก็เห็นร่างเล็ก ๆ ยืน
ตรงหน้าเด็กฝึกทั้งหมด ใบหน้ายังคงเรียบเฉย “ถ้าเข้าแข่งแล้วไม่
อยากชนะ แล้วเขาจะเข้าวงการมาเล่นลีกส์อาชีพทำไม? ถ้าชอบก็
เล่นเป็นงานอดิเรกอยู่ที่บ้านดิ พูดแบบนี้ย้อนแย้งชัด ๆ”
ตอนที่ 2016-1
ถ้าต่อไปมีลูก
“เด็กอย่างนายจะไปเข้าใจอะไร? หลายคนที่เข้าวงการนี้ก็เพราะชอบ
เข้าใจปะ” เด็กฝึกหลายคนไม่ชอบหน้ามั่วเป่ย
“จะไปไหนก็ไปไป๊ หน้านิ่งอยู่ทั้งวันแล้วยังจะหยิ่งอีก ถือดีว่าได้
โอกาสแสดงฝีมือตอนแข่งเลยถูกรับเข้ามา พวกเราไม่เหมือนนาย
หรอก พวกเราขยันตั้งเท่าไรถึงมาจุดนี้ได้ ไม่เหมือนนายที่ไม่เคย
ผ่านอุปสรรคสักอย่าง แค่ซี้กับเทพ Z ก็โอเคแล้ว วิธีแข่งก็เลียนแบบ
คนอื่นเขา ไม่มีลักษณะเฉพาะของตัวเองสักนิด ตำแหน่งรองหัวหน้า
ก็ไม่ควรให้ผู้หญิงมารับเลย ต่อให้เป็นเทพ Z ก็เถอะ ตอนคัดเลือก
พวกเราก็ผิดหวังแล้วที่เลือกอย่างนายเข้ามา ตลกเป็นบ้า ยังมีหน้ามา
บอกว่าโอกาสมีไว้ให้คนที่ขยัน ทีมไดมอนด์เล่นยึดหลักการไม่
จริงจังแบบนี้ คงอยู่ไม่ได้นานหรอก”
ร่างเล็กนั่นได้ยินประโยคสุดท้าย ใบหน้าที่เย็นชาก็ยิ่งเย็นยะเยือก
“ในเมื่อทีมไดมอนด์ไม่ดีอย่างนั้น แล้วพวกนายมาทำไม ในเมื่อเข้า
มาแล้วก็ยังมาว่าร้ายเขาอีก ใครบ้างที่ไม่ได้เริ่มเล่นเกมเพราะความชอบ
เทพ Z เลือกฉันเพราะฉันเล่นดีกว่าพวกนาย ถ้าพวกนายรับไม่ได้ก็
มาแข่งโซโล่กับฉันสิ แต่ฉันรู้ดีว่าคนที่ชอบพูดลับหลังอย่างพวกนาย
ก็คงเป็นอย่างนี้ตลอดทั้งชาติแหละ บอกว่าตัวเองทุ่มเทมาก แต่กลับ
ไม่สนใจที่ตัวเกม คนที่ชอบจริง ๆ พอว่างก็รีบไปฝึกซ้อมแล้ว ไม่มา
นั่งนินทาคนอื่นเขาหรอก ยังจะบอกว่าตัวเองไม่ได้อิจฉาอีก ฉันขอ
พูดเหมือนเดิม ถ้าไม่อยากชนะก็เล่นเป็นงานอดิเรกซะ ไม่ต้องมา
เล่นลีกส์อาชีพหรอก ทุกคนที่เข้าทีมลีกส์อาชีพ ไม่มีใครหรอกที่ไม่
อยากยืนให้สูงขึ้น แล้วก็ไม่มีใครอยากแพ้ด้วย พวกนายเข้าทีมได
มอนด์มาก็เพราะชื่อเสียงของทีม พวกนายน่ะอยากให้คนรู้จักหลาย ๆ
คน ยังมีหน้าพูดแบบนี้อีกเนอะ?”
“ขอร้องเหอะ พวกเราไม่อยากดังเหมือนเธอสักหน่อย”
ร่างเล็กนั่นยังคงนิ่ง “ไม่เหมือนฉัน? ฉันต่างหากไม่เหมือนพวกนาย
ฉันอยากได้อะไรที่ไม่ซับซ้อนซ่อนเงื่อน เช่น อยากชนะ ฉันอยากให้
ทีมไดมอนด์ยืนในตำแหน่งนี้ตลอดไป ไม่ให้ใครลากลงมา นี่แหละ
คือเป้าหมายที่ฉันอยากเล่นลีกส์อาชีพ แถมยังได้หาเงินเลี้ยงตัวเอง
ด้วย คนที่ไม่อยากเข้ารอบชิงชนะเลิศในระดับประเทศเพราะกลัว
การเรียนไม่เสียก็ถือว่าโอเค เพราะเส้นทางของอีสปอร์ตมันยากลำบาก
คนที่ผ่านมาก่อนถึงจะรู้ อีกอย่างทีมไดมอนด์จะไม่รับใครก็เป็นเรื่อง
ปกติ พวกนายเหยียดทีมขนาดนี้ ไม่ได้เพราะไม่อยากดังหรอก แต่
เพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่มีวันได้อันดับหนึ่งในการแข่งรอบสุดท้าย แล้ว
พวกนายจะไม่ดังด้วย”
“ตลกแล้ว คิดว่าพวกเราจะเป็นเหมือนนายหรือไง ขาดเงินจนต้องใช้
วิธีแบบนี้มาพิสูจน์ตัวเอง เอาเหอะ ไม่อยากพูดกับพวกโง่”
เด็กคนนั้นเหลือบมอง “ถ้ารู้ว่าฉันโง่ ก็อย่าเล่นแอคเคาท์สำรองอยู่
ที่นี่ แล้วใช้สถานะแฟนคลับมาด่าเทพ Z ดิ”
จากจุดที่ป๋ อจิ่วยืนอยู่ จะเห็นผู้ชายคนนั้นโกรธจนหน้าเขียว คงเพราะ
ไม่คิดว่าเจ้าเด็กนี่จะรู้ความลับตัวเอง ถึงได้มีสีหน้าเปลี่ยนไป
ตอนที่ 2016-2
ถ้าต่อไปมีลูก
เด็กคนนั้นถอนสายตากลับมา “โลกนี้ไม่ใช่ที่ที่นายอยากกระทืบคน
อื่นให้ต่ำลงแล้วตัวเองจะได้สูงแทน พวกนายย่อมพูดได้ว่าไม่ได้คิด
แบบนั้นหรอก แค่โมโห รู้สึกว่าไม่ยุติธรรม คิดว่าเทพ Z ทำไม่ถูก
ใช่ป่ะล่ะ? รอจนแข่งรอบสุดท้ายก่อนเถอะ แล้วค่อยว่ากัน”
พูดเสร็จก็หันมามองราวกับไม่กลัวว่าอีกฝ่ายตัวสูงกว่า เอ่ยเสียงเรียบ
ว่า “ฉันต้องชนะ แล้วก็จะเล่นงานพวกนายให้ย่อยยับเลย”
“แก!” ชายคนนั้นจะลงไม้ลงมือ แต่คนข้างตัวเตือนว่ามีกล้องวงจร
ปิดอยู่เหนือศีรษะเขา ชายคนนั้นจึงได้แต่ส่งสายตาอาฆาตให้
เด็กฝึกเหล่านั้นไม่รู้เลยว่า ป๋ อจิ่วเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง นับแต่วัน
นั้นเป็นต้นมา ก็มีหลายเสียงลือกันว่า เด็กฝึกที่อายุน้อยที่สุดของทีม
ไดมอนด์หยิ่งสะบัด ไม่รู้จักให้ความร่วมมือกับคนในทีม พอเป็นที่
รู้จักก็ทำตัวหยิ่ง ชอบพูดอะไรที่ตบหน้าตัวเองอยู่เรื่อย
แฟนคลับบางคนบอกว่าผิดหวังกับวิธีคัดเลือกคนของทีมไดมอนด์
มาตั้งแต่ต้นจนจบ นี่ไม่ใช่ทีมไดมอนด์ที่เขารู้จัก กระทั่งมีคนหาว่า
แบล็กพีช Z เลือกคนจากหน้าตา บ้างก็ว่ารับผลประโยชน์บางอย่าง
มา ส่งผลให้มีคนแสดงความผิดหวังกันใหญ่
ต่อมาเด็กหญิงเริ่มทนไม่ไหว และนี่แหละคือเหตุที่ป๋อจิ่วเริ่มจับตา
มองเธอ เด็กนั่นน่าเอ็นดูจริง ๆ แต่การตรงไปหน่อยย่อมโดนหัก
ก่อนหน้านี้ป๋ อจิ่วเคยคิดจะคุยกับเด็ก แต่เมื่อสบตาอีกฝ่ายแล้วก็คิดว่า
ช่างเถอะ ยังไงพวกเธอก็ยังอยู่ อย่างน้อยก็เลี้ยงเด็กคนนี้เอาไว้ ต่อไป
ทีมไดมอนด์จะไปได้ไกลแค่ไหนก็ไม่มีใครรู้ เพราะวงการนี้เปลี่ยน
แปลงได้ง่ายดาย
ป๋ อจิ่วค้ำคาง ยิ้มทรงเสน่ห์ การป้อนอาหารเด็กทำให้เธอรู้สึกประสบ
ความสำเร็จ ทว่าฉินมั่วนั่งอยู่ตรงที่เดิมกลับมีออร่าที่เย็นจัดกว่าปกติ
จนมั่วเป่ยรับรู้ได้ หลังจากที่กินข้าวเสร็จ เธอก็ไปซ้อมต่อ
ฉินมั่วเหลือบมองอีกฝ่ายก่อนจะดึงสายตากลับมา แล้วหันไปมอง
คนบางคนที่เดินตรงมายังห้องทำงานเขา
ป๋ อจิ่วง่วง การตื่นแต่เช้าไม่ค่อยดีเลย พอเข้าห้องทำงานไป ฉินมั่วก็
ถาม “ชอบเด็กมากเหรอ?”
“อื้อ” เมื่อก่อนป๋ อจิ่วก็ไม่ได้ชอบเด็กนักหรอก แต่เมื่อได้เห็นใครบาง
คนผ่านหน้าต่างเมื่อตอนที่เป็นเด็กน้อย ก็ไม่รู้ว่าทำไมที่เห็นเด็กเย็น
ชาพูดน้อยทีไรเป็นต้องลืมระวังตัวเอง กระทั่งด้วยเหตุนี้ทำให้เธอลืม
ไปว่าเด็กก็เป็นหนึ่งในแผนลวงได้เหมือนกัน แต่เธอในเวลานี้มอง
ทุกอย่างออกแล้ว คงเพราะได้เจอมั่วเป่ยที่เหมือนท่านเทพเมื่อยาม
เป็นเด็ก และเด็กก็มักดูบริสุทธ์ิเหมือนเทวดานางฟ้า โดยเฉพาะหน้า
นิ่ง ๆ แค่หยอกล้อนิดเดียวก็หูแดง แถมยังมีความคิดเป็นของตัวเอง
ไม่ปล่อยไปตามกระแสของคนอื่น นี่แหละคือเสน่ห์ของเจ้าตัว
ฉินมั่วเดินเข้ามาใกล้ ค้ำมือข้างหนึ่งข้างเธอ ก้มตัวลงมา “ในเมื่อชอบ
มากก็คลอดมาสักคนสิ” ป๋ อจิ่วยังตั้งตัวไม่ทัน ฉินมั่วก็เอ่ยขึ้นเสียง
เรียบ “รอเธอเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว พวกเราก็ไปที่ The Fifth Avenue
อยู่ที่นั่นจะได้ไม่มีใครต่อใครมาให้เธอป้อนข้าว สะดวกต่อการอุ้ม
ท้องดี”
ป๋อจิ่วอยากถามว่าพี่หึงใช่ไหมล่ะ แต่ท่านเทพกลับก้มลงจูบปากเธอ
ก่อน ลมหายใจเขาห้อมล้อมปลายจมูกเธอ พอจะได้ยินเสียงของเขา
“ต่อไปถ้าอยากป้อนคนอื่นอีก รบกวนคิดถึงสามีตัวเองบ้าง มิสซิส
ฉิน”
ป๋ อจิ่วหัวเราะขึ้น เส้นผมสีเงินสั่นเล็กน้อย “ได้ แต่พี่มั่ว พี่เอาแต่หึง
แบบนี้ ต่อไปถ้าเรามีลูกด้วยกัน พี่จะหึงลูกไหมเนี่ย”
ฉินมั่วหลุบตาลง แนบเรียวปากบางไว้ที่ใบหน้าเธอ เอ่ยอย่างเฉยเมย
ว่า “ต้องดูว่าเขาอยู่เป็นหรือเปล่า”
ป๋อจิ่ว…ตอบเสียงจริงจังเชียว