ตอนที่ 2006-3
ป๋อจิ่วและศิษย์ตัวน้อย
แต่เจ้าตัวกลับโพสต์ลงเวยป๋อเองว่า “ฉันเป็นแฟนคลับของลั่วลั่วมา
ตั้งแต่เข้าวงการนี้แล้ว เมื่อก่อนเป็นอย่างไร ต่อไปก็จะเป็นอย่างนั้น
เขาได้คบกับเทพเซียวก็ดี หวังว่าเทพเซียวจะดีต่อเขา ไม่งั้นแฟนคลับ
อย่างพวกเราจะแย่งลั่วลั่วมานะ”
แค่นี้ก็แสดงให้เห็นความจริงทั้งหมด
ป๋อจิ่วเห็นแล้ว รีบส่งข้อความให้หลินเฟิงเป็นการส่วนตัว “เพื่อน
นายไม่เลวเลย”
“แหงสิ” หลินเฟิงทำหน้าหยิ่ง “พวกเดียวกันถึงคบกันได้นี่นา คนที่
เฮียรู้จักจะแย่ได้ยังไง? เห็นลั่วลั่วกับเซียวหน้านิ่งคบกันแบบนี้ก็เรียก
ว่าสมบูรณ์แล้ว ถือว่าเป็นของขวัญให้ลั่วลั่วที่ลาออกจากวงการ”
ป๋ อจิ่วมองประโยคนั้นแล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ “พวกเขาสมหวังแล้ว นาย
กับเทพอวิ๋นล่ะ? ฉันว่านะ พี่หลินสุดสวย วันก่อนที่ฉันพูด นายคงไม่
ลืมหรอกนะ ใครเริ่มก่อน คนนั้นเป็นคนกำหนดตำแหน่งได้ก่อน”
“ใครว่าฉันลืม เฮียจะบอกให้นะ เฮียเตรียมการทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว
วันนี้จะลงมือ รอข่าวดีจากเฮียในวันพรุ่งนี้ได้เลย” หลินเฟิงส่งข้อความ
นี้เสร็จ ก็เสิร์จหาร้านที่เชื่อถือได้
ปลายสายอย่างป๋ อจิ่วยิ้มเจ้าเล่ห์หนักขึ้น “ไปเหอะ ขอให้เฮียรุกจน
สำเร็จ”
“รุกจนสำเร็จ?” มั่วเป่ยที่นั่งข้างเธอเพิ่งจะถอดหูฟังหลังจากเล่นเสร็จ
ไปตาหนึ่ง ใบหน้าไร้อารมณ์ กำลังคิดว่าประโยคดังกล่าวเป็นสำนวน
คำพังเพยอะไรหรือเปล่า?
ป๋อจิ่วไม่อยากสอนเรื่องไม่ดีให้กับเด็ก หันหน้าเท่ ๆ ไปหา “หือ?
ฉันพูดอย่างนั้นเหรอ เธอต้องฟังผิดแน่ มั่วเป่ ย หิวไหม?”
มั่วเป่ ยส่ายหน้า ช้อนสายตามองพลางเอ่ยอย่างตั้งใจ “หัวหน้าบอกว่า
ห้ามกินของในห้องฝึก”
“หัวหน้ามีกฎเกณฑ์เยอะจะตาย แค่ฟัง ๆ ไว้ก็พอ ไม่ต้องเชื่อมาก”
ป๋ อจิ่วหยิกแก้มอีกฝ่ายเบา ๆ “มั่วเป่ ย เราเป็นเด็กผู้หญิง อย่าทำตัว
เหมือนหัวหน้า คิดยังไงก็ทำหน้าแบบนั้นไปเลย น่ารักจะตาย ไหน…
ยิ้มให้ดูหน่อย แล้วบอกฉันมาว่าเธอชอบกินอะไร?”
เมื่อไอดอลที่ตัวเองชอบอยู่ใกล้ขนาดนี้ มั่วเป่ ยย่อมหูแดง เอียงหน้า
ถามว่า “เทพ Z อยากกินอะไร?”
“เนื้อ เนื้อ เนื้อ เหล้า เหล้า เหล้า” ป๋ อจิ่วพูดจบก็หันไปสบสายตา
“เหล้าไม่นับ เอาเป็นว่าเนื้อก็พอ”
มั่วเป่ ยส่งเสียงรับรู้ หูยังแดงอยู่
ที่ป๋ อจิ่วบอกว่าอยากกินอะไร เพราะหนึ่งเธอชอบกินจริง ๆ สอง
เพราะไม่รู้ว่าเป็นอย่างที่หลินเฟิงพูดไว้หรือเปล่า ค่าอาหารของที่นี่
เด็กน้อยน่าจะจ่ายได้ไม่เยอะ
การเป็นเด็กฝึกของทีมไดมอนด์ ย่อมมีโรงอาหารภายใน อาหารก็
ราคาถูก แต่แม้ราคาจะเป็นอย่างนั้น เด็กหญิงกลับไม่กินข้าวเลยใน
ตอนเที่ยง เอาแต่กินหมั่นโถวอย่างเดียว
ป๋ อจิ่วหันไปเท้าคางมองมั่วเป่ ยแวบหนึ่ง ทั้งที่ใบหน้าเล็ก ๆ นั่นไม่
แสดงความรู้สึกอะไร แต่ดูมีความสุขมาก
มีความสุข?
งั้นก็ดี เด็กคนนี้เหมือนท่านเทพตอนเด็ก เวลาแสดงออกว่าตัวเองมี
ความสุขย่อมต่างไปจากคนอื่น
สถานการณ์ของหลินเฟิงในเวลานี้ต่างไปจากป๋ อจิ่ว
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ตัดใจเดินเข้าร้านหนึ่งไป
เวลาแบบนี้ คนที่มาร้านขายของสำหรับตอนกลางคืนจะน้อยมาก
เขาจงใจเลือกเวลานี้ ทั้งยังปลอมตัวทั้งตัว รูดซิปเสื้อตัวนอกเพื่อ
ปิดบังหน้าตัวเอง
ยังไงเขาก็เป็นคนมีแฟนคลับ คนจำได้ง่าย ๆ อยู่แล้ว!
ตอนที่ 2007
หลินเฟิ งจะปลํ้าอวิ๋นหู่
ตอนแรกเจ้าของร้านขายของพิเศษไม่ได้สังเกตเห็นหลินเฟิง ปกติ
แล้วคนที่มาซื้อของก็ดูปกติกันทั้งนั้น
ทว่าการแต่งตัวของลูกค้าคนนี้ ยากที่จะไม่ให้เจ้าของร้านเอะใจ
เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาจากด้านนอก แถมด้านข้างเป็นโรงแรม
แบบแฟรนไชส์ เจ้าของร้านจึงคิดว่าเขามาปล้นหรือเปล่า
แต่เมื่อคิดอีกที ร้านขายของสำหรับเรื่องตอนกลางคืนจะมีอะไรให้
ปล้น จึงสงบใจลงได้
หลินเฟิงคิดว่าพอได้สินค้าที่ต้องการแล้วจะรีบจ่ายเงินแล้วออกไป
ใครจะคิดว่าเมื่อเข้ามาที่นี่เป็นครั้งแรก แม้เสิร์จหาทั่วในอินเทอร์เน็ต
มาแล้ว ก็ยังหาสิ่งที่ต้องการไม่เจอ “อันนั้นกับอันโน้น แล้วอันโน้น
กับอันนั้น”
หลินเฟิงสำรวจสินค้าทั้งหลายด้วยสภาพหูแดง
บ้าเอ๊ย เดี๋ยวนี้พัฒนาขนาดนี้เลยเหรอ เมื่อก่อนพวกเขาเคยดูแค่หนัง
แต่ตอนนี้มีแบบจัดเต็มแล้ว จัดเต็มแบบที่เขาไม่รู้จักสักอย่าง แต่ยังไง
ก็ต้องซื้อถุงยางแน่นอน
ในอินเทอร์เน็ตบอกว่าต้องเอาคุณภาพดีหน่อย ลื่นหน่อย อวิ๋นหู่จะ
ได้ไม่เจ็บ
ยิ่งคิด หลินเฟิงก็คิดว่าตัวเองฉลาดและอ่อนโยนมาก
สำหรับผู้ชายแล้ว เรื่องอย่างนี้ต้องฉลาดโดยไม่ต้องมีประสบการณ์!
เมื่อต้องมาเจอกับลูกค้าที่ฉลาดแบบไม่มีประสบการณ์มาก่อน
เจ้าของร้านได้แต่หยิบผ้าขี้ริ้วด้วยมือขวา เช็ดกล่องที่อยู่ในมือซ้าย
กำลังคิดว่า เจ้านี่….จะจ้องสินค้าเขาอีกนานแค่ไหนเนี่ย
“เฮีย” หลินเฟิงกระชับคอเสื้อตัวเองแน่น หยิบของเหมือนเป็นโจร
ก่อนจะผลักไปให้ “ห่อให้ด้วย”
เจ้าของร้านได้ยินคำพูดที่ต่างไปจากคนมาซื้อคนอื่น แต่ยังหยิบถุงมา
ใส่ให้
“ถุงพลาสติกใส?” หลินเฟิงตาเหลือก “ไม่มีสีดำหรือไง เอาแบบมอง
ไม่เห็นของด้านในอะ”
เจ้าของร้านแอบบ่นในใจ เป็นเด็กผู้หญิงแอบมาซื้อผ้าอนามัยหรือไง
วะ?
“ผมจะหาให้” เดาว่าลูกค้าคนนี้คงมาซื้อเป็นครั้งแรก เจ้าของร้านได้
แต่แสดงความมีอัธยาศัยออกไป “คุณลูกค้าวางมือลงก่อนดีไหม ที่นี่
มีผมคนเดียว ผ้าปิดปากก็บังหน้าคุณจนมิดแล้ว ไม่ต้องดึงคอเสื้อ
หรอก ตอนนี้อากาศร้อนจะตาย”
หลินเฟิงได้ยินแล้วส่ายหน้าทันที “ฉันชอบแบบนี้”
จะให้คนอื่นจำเขาไม่ได้ นี่หลอกเขาให้โผล่หน้าออกมาล่ะสิ
ตอนที่ทีมไดมอนด์ก่อตั้งขึ้น เขาเคยสวมชุดผู้หญิงแล้วทุกคนบอกว่า
จะไม่ถ่ายรูปเด็ดขาด แล้วเป็นยังไง?
ตอนนี้มาซื้อของใช้เวลามีเซ็กส์ แถมเขายังจำได้ว่าข้างนอกมีกล้อง
วงจรปิดด้วย ถึงเวลานั้นเกิดมีข่าวว่า ‘นักกีฬาอีสปอร์ตชื่อดังมาซื้อ
ของใช้ร่วมเพศ’ ขึ้นมา ชื่อเสียงเขาไม่ป่ นปี้หมดเหรอ!
เมื่อเห็นหลินเฟิงพูดแบบนั้น เจ้าของร้านก็ไม่ฝืนใจ ค้นของในกล่อง
อยู่นานกว่าจะหาถุงกระดาษได้ “อันนี้น่าจะไม่เห็นด้านใน”
“อ้อ ได้ ขอบคุณนะ” หลินเฟิงพูด ตัดสินใจเอาออร่าตัวเองออกมาใช้
“เฮีย ที่ร้านมีอันนั้นไหม?”
เจ้าของร้านไม่เห็นสีหน้าของลูกค้า แต่เมื่อได้ยินก็เหมือนจะเข้าใจ
หยิบแส้ออกมาให้ “รุ่นใหม่ล่าสุด คนที่ใช้แล้วบอกว่าเยี่ยม ฟาดถึง
ตัวก็ไม่เจ็บ”
หลินเฟิงมองแส้นั่น ตาค้างไปครู่หนึ่ง “ฉันหมายความว่า นั่น เอ่อ
อันที่สบายหน่อย ไม่เจ็บ อันนั้นอะ”
“คุณลูกค้า” เจ้าของร้านยิ้ม “ไม่รู้จะบอกคุณดีหรือเปล่า จะสบาย
หรือไม่ขึ้นอยู่ที่เทคนิคของแต่ละคน แต่คุณมาถูกที่แล้ว อันนี้ผู้หญิง
ชอบ”
หลินเฟิงกระชับคอเสื้อ นิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นเอ่ยอย่างจริงใจ “เฮีย
บอกตามตรง ฉันจะเอาไปใช้กับแฟนผู้ชาย”
ตอนที่ 2008-1
กินเหล้าปลุกใจ
ใช้กับแฟนที่เป็นผู้ชาย?
ห้วงเวลานั้น สีหน้าของเจ้าของร้านช่างยากจะบรรยาย
แต่เมื่อเปิดร้านประเภทนี้ ย่อมได้เจอกับคนทุกประเภทอยู่แล้ว แค่
พยายามทำหน้าให้นิ่ง แล้วหยิบของที่คุณลูกค้าต้องการออกมาให้
หลินเฟิงเห็นฝ่ายนั้นหยิบสินค้ามาจากกล่องที่บรรจุเป็นอย่างดี แถม
ยังมีใบส่งของอีกเป็นกอง จึงชะโงกหน้าถาม “เฮียส่งของพวกนี้ทาง
ไปรษณีย์ด้วยเหรอ?”
“ของปกติไม่ต้องหรอก แต่สินค้าเฉพาะแบบพวกคุณจะสั่งซื้อ
ออนไลน์กันค่อนข้างเยอะ เพราะไม่อยากให้คนอื่นรู้ไงล่ะ” เจ้าของ
ร้านมีทัศนคติที่เปิ ดกว้าง “ผมถึงได้เขียนป้ายติดบนกล่องว่าเป็น
ขนมไงล่ะ”
หลินเฟิงได้ยินแล้วรู้สึกเสียใจทันที ทำไมเขาถึงไม่คิดจะซื้อทาง
อินเทอร์เน็ตนะ “เฮีย ของข้อมูลติดต่อหน่อยสิ”
“หือ?”
“ต่อไปน่าจะได้ซื้ออีก เฮียจะได้ส่งให้ไง”
“ได้สิ”
เมื่อคุยกันดีแล้ว หลินเฟิงที่ซื้อของที่ตัวเองต้องการได้ดีใจมาก
เจ้าของร้านมาส่งถึงหน้าประตู ก่อนจะไอเล็กน้อย “ขอถามนิดหนึ่ง
คุณลูกค้าเป็นดาราเหรอ? ทำไมต้องปิดตัวมิดชิดขนาดนี้ ขอบอกตาม
ประสบการณ์นะ ยิ่งคุณทำตัวแบบนี้ คนก็ยิ่งสนใจมาก ทำตัวเป็น
ปกติหน่อยสิ ไม่เป็นอะไรหรอก”
หลินเฟิงไม่ยอมปลดผ้าปิดปากออกเด็ดขาด พูดเพียงว่า “แล้วเจอกัน
ครั้งหน้า”
จากนั้นหอบของที่ซื้อมา กระโดดขึ้นรถตัวเองทันที
เมื่อเข้าตัวรถมาได้เขาก็คลายมือ ถอนหายใจโล่งอก จากนั้นหยิบมือ
ถือมาถ่ายรูป
ถึงดูไม่ออกว่าของในถุงคืออะไร แต่ก็ทำให้เขาสะดวกจะโพสต์ลง
โมเมนต์ของวีแชท แถมด้วยประโยคที่ว่า “วันนี้แหละ!” ด้วยท่าที
กล้าหาญสุดมั่นใจ ทำให้กลุ่มเพื่อนต่างเข้าไปถาม
เหราหรง “วันนี้ทำไมเหรอ?”
ลั่วลั่ว “เหมือนจะทำอะไรสักอย่างเลย หลินสุดสวย”
โคโค่ “ข้างในถุงเป็นอะไรอะ?”
พี่อ้วนหล่ออันดับหนึ่งขอโลก “หลินฝ่ายรับ ฉันเหมือนมีลางสังหรณ์
ไม่รู้ว่าควรบอกนายหรือเปล่า ช่างเถอะ คำพระท่านว่าไว้บรรยาย
ลำบาก”
ท่ามกลางเสียงหยอกเย้า ข้อความของป๋ อจิ่วกลายเป็นสิ่งดึงดูดผู้คน
มากที่สุด “สู้ ๆ นะ ฉันหวังกับพี่มาก”
ทำให้ใคร ๆ ต่างอยากรู้ว่าเป็นเรื่องอะไรกันแน่?
และที่น่าสนใจที่สุดคืออวิ๋นหู่ก็มาด้วย เขาพิมพ์เครื่องหมายคำถาม
เป็นชุด ก่อนจบลงที่ “นายอยู่ไหน?”
“เฮ้ย!” หลินเฟิงมีพิรุธหนัก พอเห็นข้อความนั้นก็กำมือถือแทบไม่
อยู่ กดรูปโปรไฟล์ของอวิ๋นหู่
หลังจากสงบจิตสงบใจได้ถึงส่งข้อความไปหา “อยู่ข้างนอก กำลังจะ
กลับ นายมาบ้านฉันไหม?”
อวิ๋นหู่ออกจะประหลาดใจที่อีกฝ่ายเป็นคนนัดเขาเอง
นับตั้งแต่ครั้งก่อนที่เขาให้หลินเฟิงมาเจอกัน จากนั้นก็ถูกบอกปัดนัด
ด้วยสารพัดเหตุผลมาตลอด
“ได้สิ ฉันอยู่แถวบ้านหลิน” อวิ๋นหู่พิมพ์เสร็จ เขาบอกเพิ่มอีกประโยค
“ให้ไปรับนายไหม?”
หลินเฟิงกดอัดข้อความเสียง “ไม่ต้อง ฉันไม่ได้อยู่บ้านหลิน แต่อยู่
ห้องส่วนตัวใกล้บริษัท”
“ห้องส่วนตัว?” อวิ๋นหู่เอ่ยช้า ๆ
ใช่ว่าจะไม่ติดใจที่คนบางคนออกไปอยู่ตัวคนเดียวโดยไม่บอกเขา
สักนิด แต่แคร์มากกว่าก็ตรงที่ได้ยินว่าอยู่ใกล้บริษัท ผู้ชายที่ดูแล
หลินเฟิงคนนั้นเคยไปที่นั่นหรือเปล่า…เขาบรรยายความรู้สึกตัวเอง
ไม่ถูกเลยทีเดียว
ทว่าอีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกเหมือนคนเป็นแฟนรู้สึกกัน
หากไม่ใช่เพราะหลินเฟิงนัดเขาในตอนนี้ เจ้านั่นจะบอกเขาเมื่อไรว่า
มีที่อยู่ส่วนตัว?