อย่าสนเลขตอนคะเนื้อหาต่อเนื่องกัน ไม่รู้ทำไมตอนถึงย้อนกลับ
1773-2 vs 1774
Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1773-2
เป็นตัวสนับสนุนก็เล่นให้นายเรียกป๊ะป๋าได้นะ
ฝ่ายคู่แข่งต่างตะลึงงันกับฝีมือการเล่นของฝั่งแบล็กพีช เมื่อก่อนตอนดูการแข่งขันก็ยังไม่รู้สึกอะไร เพราะคิดว่าพวกคู่แข่งที่แล้วมาถูกแบล็กพีช Z เล่นงานหนักได้ น่าจะเป็นเพราะบทบาทกับวิธีการเล่น หากเป็นพวกเขา รับรองว่าไม่เล่นแบบนั้น เพราะใช่ว่าจะหาวิธีรับมือกับเทคนิคเล่นของแบล็กพีชไม่ได้
แต่เมื่อได้มาแข่งเองถึงได้รู้ว่า มีบางอย่างเราคิดไม่ถึง
ต่อให้คิดถึงก็ตามไม่ทัน มันต่างไปจากเมื่อเราเป็นแค่ผู้ชมที่ดูแผนที่ตลอดการแข่ง
พวกเขาเดาไม่ออกด้วยซ้ำว่าแบล็กพีชต้องการทำอะไร
ตอนแรกที่แข่ง พวกเขาคิดว่าแบล็กพีชน่าจะเล่นแบบสงบเสงี่ยม เพราะเป็นการสู้แบบ 2 ต่อ 4 ไม่น่าจะบุกโหด แต่ไม่คิดว่าคนที่ฝ่ายนั้นเล็งเอาไว้จะไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นนักฆ่านั่นเอง
การเล่นเกมแบบนี้มีหลักอยู่ว่า ขอแค่คุมนักฆ่าของฝ่ายคู่แข่งได้ โซนป่าก็จะกลายเป็นของเรา เมื่อเห็นแบล็กพีชไม่ได้ระวังมาก พวกเขาก็คิดว่าเธอจะเล่นแบบปกติ แต่คิดผิดไปเสียแล้ว…
ไม่รู้ว่าใครร้องออกมา “แชมป์เฟิร์สคิล เทพ Z!”
เสียงร้องดังกล่าวดังไปทั่ว
ฝ่ายคู่แข่งคิดจะตัดกำลังของแบล็กพีช พอเห็นเลือดเธอไม่ลดลงเลยก็ล้มเลิกความคิด เพราะต่อให้เราไม่ขวางก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่โจมตี เธอที่ฆ่าพวกเขาสำเร็จ ย่อมต้องมีฐานะห่างจากพวกเขา แถมนักฆ่าของพวกเขายังซ่อนอยู่ในพุ่มหญ้าอีก
ป๋อจิ่วกระโดดเหาะขึ้นไป ใช้สกิลสตันพิเศษได้อย่างยอดเยี่ยม ผู้คนถึงได้สังเกตเห็นว่า การเล่นที่ดูเหมือนง่าย กลับซ่อนสกิลที่น่าตะลึงเอาไว้ เพราะจนถึงเวลานี้ ไม่มีใครสร้างความเสียหายตรงตัวแบล็กพีชได้เลย
ทว่าความเสียหายที่เธอสร้าง กลับสตันคู่แข่งได้ถึงสองคนอย่างอยู่หมัดโดยไม่เสียสกิลไปเปล่าๆ
คนที่ทำได้ถึงขั้นนี้ แม้พูดแล้วเหมือนจะทำได้ง่าย แต่การจะทำได้ถึงขั้นสมบูรณ์แบบต้องมีความแม่นยำด้านความเร็วมือ การประเมินล่วงหน้า เซนส์การเล่น สกิลตั้งรับ ความคุ้นเคยในแผนที่ รวมถึงคล่องสกิลหลักของคู่แข่งเอามากๆ!
ไม่ใช่ว่าทุกคนจะทำได้ และใช่ว่าทุกคนจะเป็นเหมือนแบล็กพีช
แม้จะเล่นด้วยกันเป็นครั้งแรก ทว่ามั่วเป่ยที่รู้ใจกับแบล็กพีชได้ดีมากก็อาศัยจังหวะที่สองคนนั้นสตัน เหาะไปหาตัว ADC ที่เลือดน้อย ด้วยความที่ตัว ADC ไม่มีเรดบัฟกับตัว จะต่อสู้อย่างไรก็สร้างความเสียหายได้แค่นิดเดียว
ส่วนป๋อจิ่วก็ตามมาในเวลานี้ เธอเรียกสกิลล่ามอนสเตอร์เต็มสปีดมาใช้ลดความเร็วของคู่แข่งเสียดื้อๆ
ครั้งนี้ ตัว ADC ไม่รอด มั่วเป่ยหมุนข้อมือ เดินตำแหน่งโจมตีทันทีอย่างสวยงามและปลิดชีวิตฝ่ายตรงข้ามได้สำเร็จ
คิดว่าแค่นี้ก็จบแล้วใช่ไหม?
จะเป็นไปได้อย่างไร ป๋อจิ่วที่กำลังมันส์สวมหูฟังสีดำและยิ้มมุมปาก เธอนั่งตรงหน้าคอมพิวเตอร์ แสดงให้เห็นว่าเล็งเป้าหมายไว้เรียบร้อยแล้ว
ตัวแทงค์อย่างแบล็กพีชจะตัดกำลังทัพหลังของฝั่งคู่แข่ง แม้เพื่อนร่วมทีมคู่แข่งจะพยายามคุ้มครองนักเวท แต่คิดไม่ถึงว่าแบล็กพีชจะไม่ได้ทำร้ายนักเวท แต่หันกลับมาสตันชายคนนั้น
มั่วเป่ยเห็นแล้วจะยังรีรออะไรอีก ให้ความร่วมมือทันที สร้างความเสียหายเป็นชุด ทว่าแม้จะเป็นตัวแทงค์ แต่ย่อมต้องเสียเลือดบ้าง
ฝ่ายคู่แข่งที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมาเห็นแล้วรีบปรี่ออกไป กะว่าแม้จะฆ่าแบล็กพีชไม่ได้ แต่ต้องฆ่าเจ้าเด็กโอหังนั่นมากู้หน้าคืนให้ได้! เพราะเมื่อนักฆ่าสร้างความเสียหายแล้วก็ถือว่าหมดกำลัง
ทว่าเมื่อเขาคว้าทวนจะเข้ามา กลับต้องตะลึงเพราะโดนสกิลลดความเร็ว!
สองคนนี้มีสกิลฆ่ามอนสเตอร์ แต่จะเอามาฆ่ามอนสเตอร์หรือว่าลดความเร็วพวกเขากันแน่!
……………………………………………….
ตอนที่ 1774
จิ่วที่โคตรเท่
ฝ่ายคู่แข่งเข้าช่วยเหลือเพื่อนไม่สำเร็จ ต้องจบชีวิตไปอีกหนึ่ง!
เมื่อเห็นว่าการลอบโจมตีไม่สำเร็จจึงคิดถอย
ทว่าเมื่อเขาหมุนตัวไป ถึงจะพบว่าตัวเองทั้งโง่และซื่อ แบล็กพีชที่ใช้พลังชุดใหญ่แล้วจะปล่อยเขาหนีไปได้อย่างไร?
เธอกระโดดลอยตัว ใช้สกิลติดตัวกักอีกฝ่ายไว้ที่เดิม ผู้ชายคนนั้นเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต ขยับไม่ได้สักนิด อีกทั้งมั่วเป่ยยังอยู่ตรงนั้น ต่อให้หมดสกิลแล้วแต่ก็ตวัดทวนสร้างความเสียหายไปได้พอควร ทว่าความเสียหายที่ร้ายแรงยังคงมาจากพลังชุดใหญ่ของแบล็กพีช
ผู้ชายคนนั้นต้องมองดูตัวเองเลือดหมดตัวตาปริบๆ ไม่มีแม้แต่โอกาสจะเอาคืน ยิ่งไม่อาจกระโดดข้ามกำแพงได้
“ไม่น่าล่ะแบล็กพีชถึงได้เลือกตัวละครอย่างนั้น เพราะตัวแทงค์สนับสนุนมีไว้เพื่อดักนักฆ่า คนที่เป็นนักฆ่ากลัวการถูกควบคุมไว้ทั้งนั้นแหละ”
“ฉันอยากรู้จังว่าตอนนี้ผู้ชายคนนั้นรู้สึกยังไงบ้าง กระโดดไม่ขึ้น น่าสงสารจัง”
“โดนเล่นงานไว้จนเริ่มสงสัยในชะตาชีวิตตัวเองอยู่มั้ง”
“เล่นสกิลฆ่ามอนสเตอร์ แต่แบล็กพีชกลับเอามาใช้กักตัวคู่แข่ง”
“เรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่า อย่าเที่ยวท้าดวลเทพ Z”
สรุปสถานการณ์ทั้งเกม หากไม่ใช่มั่วเป่ยก็เป็นป๋อจิ่วที่ซ่อนตัวในพุ่มหญ้า ล่าทรัพยากรของคู่แข่งจนเกลี้ยง แถมล่าทีมมินเนี่ยนเกลี้ยงทั้งสองเลน โดยไม่ต้องคว้าของโซนป่าบ้านตัวเอง เอาแค่ถล่มป้อมตรงเลนบน ออกไอเทมดูดเลือดเสร็จโดยไม่คิดจะกลับเมือง
ส่วนผู้ชายคนนั้น พอเริ่มปล่อยตัวก็เหมือนตบหน้าตัวเอง อย่าโม้เลยว่าไม่ปล่อยมอนสเตอร์ของตัวเองให้คนอื่น ขนาดตัวเองก็ยังคว้าไว้ไม่ได้ กว่าจะรู้ตัวอยากจะไปแย่งมอนสเตอร์ที่บ้านเขาคืน กลับลืมตัวว่าการไปมาจะเสียเวลามากแค่ไหน ทำให้เล่นไม่ถึงช่วงกลางของเกม ฐานะของทั้งสองทีมก็ห่างกันไกลโพ้นแล้ว ท่านจิ่วเองไม่คิดจะเล่นจนถึงช่วงท้ายเกม ด้วยการ เอา มัน ให้ตาย!
เล่นเอาตัว ADC ของฝ่ายตรงข้ามตัวสั่นงันงกแล้ว
เทพ Z เล่นตัวสนับสนุนโหดแบบนี้เลยเหรอ?
แต่หากได้นั่งวิเคราะห์เกมแบบมืออาชีพอย่างใจเย็น เราจะพบว่าหากตัวสนับสนุนเล่นได้ดี จะเป็นกุญแจสำคัญของการคว้าชัยชนะ เกมแบบนี้เล่นแบบต่างฆ่ากันและกัน แค่ดูว่าเราเล่นอย่างไร ทุกคนคิดว่าแค่ล้มป้อมได้ก็โอเค แต่ไม่คิดว่าแบล็กพีชกับมั่วเป่ยจะซุ่มในพุ่มหญ้าริมแม่น้ำพร้อมกันโดยไม่ขยับเขยื้อน ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร
ในเวลาเดียวกันก็เห็นผู้ชายคนนั้นเหาะมาจะทำลายป้อม แต่ยังไม่ได้กระโดดข้าม กลับถูกแบล็กพีชสกัดให้อยู่กับที่ โดยปกติแล้ว เธอมักจะฆ่าศัตรูทันทีที่สกัดคู่แข่งได้
นับแต่เริ่มเกมจนถึงตอนท้าย คะแนนของฝ่ายตรงข้ามเป็นศูนย์ตลอดมา
ในฐานะที่เป็นนักฆ่า ผู้ชายคนนั้นไม่อาจแสดงศักยภาพของบทบาทนี้ได้ เพราะถูกกดดันอย่างหนักหน่วง เมื่อเห็นเมืองตัวเองถูกทำลาย หน้าเขาก็เปลี่ยนสี ขนาดเล่นกัน 2 ต่อ 4 ยังแพ้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเวลาดวลเดี่ยว ผู้ชายคนดังกล่าวรู้เช่นกันว่า หากดวลเดี่ยวเขาจะต้องโดนเล่นงานจนย่อยยับกว่านี้แน่
ตอนนี้แบล็กพีชเล่นเป็นตัวสนับสนุน หากเธอเล่นเป็นนักฆ่าที่ถนัดที่สุดล่ะ?
ชายคนนั้นไม่กล้าคิดต่อ ได้แต่ปลดหูฟัง ใบหน้าแสบร้อนมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงบัดนี้
ป๋อจิ่วยิ้มเก๋ๆ ตอนแรกคิดจะพิมพ์ว่า ‘เรียกป๊ะป๋าได้แล้ว’ กลับกวาดตามองคนตัวเล็กที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นยอมปล่อยไป
อื้ม จะสอนสิ่งไม่ดีให้กับเด็กไม่ได้
และที่สำคัญที่สุดคือ ท่านเทพกำลังจ้องอยู่ด้านหลัง รู้สึกเหมือนโดนควบคุมสองเท่าเลยทีเดียว…
…………………………………