Black Peach Z เดิมพันรักสาวแฮกเกอร์ ตอนที่ 1940 vs 1941
ตอนที่ 1940ขอแต่งงาน 2 “ฉินมั่ว แต่งเข้าตะกูลฉันเถอะ”ด้วยแสงเงา บวกกับพลุที่สว่างไสวทำให้ประโยคดังกล่าวไม่ใช่แค่เกิดความเปลี่ยนแปลง แต่เหมือนแผ่นฟิล์มสไลด์ที่แสดงภาพกลีบกุหลาบบานออก แล้วกลับเข้ามารวมตัวกันใหม่ คล้ายกับแสดงผลสเปเชียลเอฟเฟ็กต์ของเกมบนตัวตึก ทำให้เด็กๆ แถวลานกว้างต่างเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาเบิกโต ถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “แม่ นั่นคืออะไร”“นั่น…” คนเป็นแม่ชะงัก ลืมตอบโดยพลัน แววตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคู่รักวัยหนุ่มสาวที่กำลังเดินเล่นกัน แววตาของฝ่ายหญิงเต็มไปด้วยความอิจฉา เธอเอามือปิดปาก เอ่ยอย่างทอดถอนใจ “ถ้ามีผู้ชายมาทำแบบนี้กับฉัน รับรองว่าฉันแต่งแน่” พูดจบก็หันไปมองค้อนแฟนตัวเองฝ่ายชายถือถังหู่ลู่ที่เพิ่งซื้อมา คิดเพียงว่าแม่เจ้า ไม่รู้ว่าผู้ชายคนไหนทำแบบนี้ ยอมเปลืองเงิน ยอมยุ่งยาก แถมยังยอมเปลืองสมองอีก คิดจะปล่อยโอกาสให้คนอื่นบ้างไหม แต่ผ่านไปเพียงครึ่งนาที เขากลับพบว่า “เมียจ๋า..” “ถอยไป ใครเป็นเมียเธอ” หญิงสาวหรี่ตาลงอย่างไม่พอใจ“เปล่า ฉันหมายถึง เอ่อ ลองคิดดูสิ ลองคิดดูสิว่ามีผู้หญิงคนไหนบ้างที่ชื่อฉินมั่ว?” ฝ่ายชายพยายามอธิบายส่วนฝ่ายหญิงตะลึง…เธอลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย!ประโยคนั้นยังไม่ดับ ครึ่งนาทีหลังจากนั้นก็สว่างต่อ ทั้งยังสวยจนยากที่จะมองผ่านฝั่งตรงข้ามของตึกเป็นส่วนที่กำลังทำการสัมภาษณ์ เวลาอย่างนี้ย่อมมีคนอยู่ด้วยทีมเซียงหนานเดินออกจากห้องสัมภาษณ์ เดิมมีคนกำลังคุยกับผู้จัดการทีมเล่นๆ ผู้จัดการทีมของทีมนี้ต่างไปจากทีมไดมอนด์ เขาเป็นผู้ชายวัยกลางคนที่ชอบยิ้มบางๆ ลักษณะเหมือนพระสังกัจจายน์ตอนแรกจ้าวซานพั่งก็ฟังพวกเขาคุยกันอยู่ แต่ด้วยเป็นคนที่ไม่ชอบนั่งนานๆ กำลังจะถามว่าเมื่อไรหัวหน้าทีมจะกลับ เพราะพวกแฟนคลับที่ชอบหน้าตาเขากำลังรอให้เขาเล่นไลฟ์สดอยู่ไม่คิดเลยว่าแค่หันไปก็จะเห็นประโยคที่ส่องแสงสีทองระยับไม่หยุด ทำอย่างกับให้ฟรีอย่างนั้นแหละ!‘พึ่บ!’ เขายืนตัวตรง ส่วนคนสัมภาษณ์มองมาที่ตัวเขา กระทั่งผู้จัดการทีมยังส่งสัญญาณให้เขาสำรวมหน่อยจ้าวซานพั่งลุกลี้ลุลนหนัก ควักมือถือออกมาส่งข้อความ โดยแอดชื่อคนสองคน “พวกนายจงใจใช่ไหม! เจ้าแบล็ก เจ้าแบล็ก ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”ตัวต้นเรื่องยังไม่ออกมา คนอื่นๆ ก็ส่งอิโมจิรูปหาวมาให้ ทั้งยังมีคนถามอย่างเป็นห่วง “สะเทือนใจอีกแล้วล่ะสิ”จ้าวซานพั่งตอบกลับ “ตรงฝั่งถนนคนเดิน! รีบเปิดหน้าต่างดูด้านนอกเร็ว!”ไม่ถึงวินาที กรุ๊ปวีแชทก็เหมือนโดนระเบิดลง“เฮ้ยๆๆๆๆ”“ให้ฉันทำใจก่อน”“รู้สึกว่าทีมเซียงหนานสะเทือนใจอย่างแรง พวกเขากำลังให้สัมภาษณ์ที่ฝั่งตรงข้าม”“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันหล่อขนาดนี้ ยังไม่เคยมีใครมาขอแต่งงานเลย!”ตอนที่มือถือสั่น เจ้ลั่วคนสวยและหัวหน้าเซียวต่างได้เห็นข้อความดังกล่าว จากนั้นหันไปดูฝั่งตรงข้าม งานนี้ไม่ต้องสัมภาษณ์กันอีกต่อไปต่อให้จ้าวซานพั่งใจลอยก็ยังพอว่า แต่ที่เหลืออีกสองนี่สิคนสัมภาษณ์จึงมองตามสายตาอีกฝ่ายไป เล่นเอาตะลึงงันเลยทีเดียว!ขะ ขอ ขอคุณชายฉินแต่งงาน?ขอแต่งงาน?ขอแต่งงาน?พวกเขาอ่านไม่ผิดใช่ไหม!ใครกัน? เจ๋ง…ขนาดนี้?จ้าวซานพั่งเห็นแล้วก็ไม่กลัวอะไรอีก คุยกับพวกของตัวเอง “เจ้ลั่ว หัวหน้า เจ้าแบล็กมันจงใจแน่! เจ้านี่ชอบโชว์หวานอวดชาวบ้านอยู่ด้วย!”…………………………………… ตอนที่ 1941เธอเลี้ยงฉันนะขนาดจ้าวซานพั่งที่อยู่สถานที่จริงยังพูดได้ขนาดนี้ แค่คิดก็รู้ได้ว่าสถานการณ์ในกรุ๊ปวีแชทเป็นอย่างไรเข้าใจลูกไม้ที่ใช้โดยพื้นฐานแล้วนี่ก็แค่กำลังอวดหวาน ไม่มีอะไรอื่นสำหรับเรื่องนี้ ป๋อจิ่วยอมรับ ถึงอย่างไรเมื่อก่อนเธอก็ได้แต่โชว์หวานต่อหน้ารถ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน เพราะเธอได้ประกาศความเป็นเจ้าของให้ทุกคนรู้แล้วแต่จะว่าไป ป๋อจิ่วก็ไม่แน่ใจเพราะเธอรู้ดีตั้งแต่แรก อย่างตระกูลฉินจะยอมให้เกิดเรื่องที่เขาแต่งเข้าตระกูลเธอได้อย่างไรแถมยังมีนิสัยขององค์หญิงน้อยฉินอีก…เมื่อพิจารณามาถึงตรงนี้ ป๋อจิ่วจะเอ่ยอะไรขึ้นแต่กลับมีเสียงดังขึ้นข้างหูอย่างไม่เร็วไม่ช้าไป “สวยดี”แล้วจะตอบตกลงไหมล่ะ?เธออยากถามให้รู้ผลชัดๆ ไปเลยทว่ากลับเห็นเขายื่นมือมา นิ้วลูบไล้บนใบหน้าเธอ ราวกับจะเช็ดสิ่งที่เปรอะเปื้อนให้ สัมผัสที่เย็นนิดๆ ทำให้รู้สึกสบายอย่างประหลาด“ไปกันเถอะ”แค่นี้?ป๋อจิ่วมองดูมือที่จูงมือเธอไว้ ข้อต่อกระดูกชัดเจน นิ้วเรียวยาวขาวนวล ดูสวยมากจริงๆ แต่เขาตอบตกลงหรือเปล่าเนี่ย?หลังจากขึ้นรถ ป๋อจิ่วรู้สึกว่าควรจะได้คำตอบชัดเจนเร็วๆ หน่อย จึงส่งมือข้างหนึ่งออกไป ในสายตามีความรู้สึกนิรนามอยู่ เมื่อกำลังจะเอ่ยขึ้น ริมฝีปากของชายหนุ่มพลันประกบลงที่ปากเธอป๋อจิ่วชะงักไปทันทีฉินมั่วรวบเธอมาไว้ในอ้อมแขนทั้งแบบนี้ นัยน์ตาเขาแวววาว “ไม่หนาวเหรอ?”“ยังไหว” แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เมื่อยังไม่สำเร็จตามความต้องการ ป๋อจิ่วก็รู้สึกว่า…ยังไงดีล่ะ “เมื่อกี้…”ฉินมั่วขัดจังหวะ เอ่ยเสียงนุ่มว่า “ก็เอาทะเบียนบ้านให้เธอแล้วไม่ใช่เหรอ”“หือ?” ป๋อจิ่วเลิกคิ้วชายหนุ่มเลิกผมให้เธอ “เธอเพิ่งจะรู้เหรอว่า ฉันเป็นของเธอมาตั้งนานแล้ว?”ป๋อจิ่วแววตาสว่างวาบ ใบหน้าสวยหล่อได้ใจเล็กน้อย “ก็ไม่เชิงหรอก แต่อยากให้มันถูกกฎหมายหน่อย”แม้เธอใช่ว่าจะเคารพกฎเกณฑ์สังคมสักเท่าไรทว่าเรื่องจะใช้ชีวิตอยู่กับเจ้าหญิงน้อยเป็นสิ่งเดียวที่เธออยากทำให้ถูกต้องตามประเพณี“ถูกต้องตามกฎหมาย” ฉินมั่วไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ใจอ่อนยวบไปหมด คนที่อยู่ในอ้อมกอดเขาชอบเป็นแบบนี้ ดูท่าทางเหมือนจิ้งจอกที่พร้อมจะหนีได้ทุกเวลา ความจริงกลับมีความรู้สึกลึกซึ้งกว่าใครเวลานี้ฉินมั่วรู้สึกโชคดีที่สุดที่ได้รู้จักคนแบบนี้ตั้งแต่เด็ก และยึดครองไว้แต่เพียงผู้เดียวเพราะเมื่อมีคนแบบนี้ ก็เสมือนมีไข่มุกดำที่เปื้อนฝุ่นถึงแม้สีสันจะทึบ แต่กลับส่องสว่างในยามกลางคืน“รอให้เธออายุครบ แล้วพวกเราจะแต่งงานกัน” ฉินมั่วหัวเราะเสียงเบา เสียงนั้นราวกับกระทบลงในหัวใจของป๋อจิ่ว “ฉันจะแต่งกับเธอ แล้วจะใช้แซ่เธอด้วย”ประโยคนี้หมายความว่าอย่างไร ป๋อจิ่วเข้าใจดีต่อไปถ้าพวกเขามีลูกด้วยกัน จะต้องใช้แซ่ป๋อเท่านั้น ไม่ได้ใช้แซ่ฉินนอกจากนั้นโลกแฮกเกอร์ต้องมีทายาทสืบต่อไปและเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ไม่อาจเข้ากองทัพได้อีก เป็นการขัดต่อกฎของตระกูลฉิน “แล้วตระกูลฉิน…” ป๋อจิ่วดีใจอยู่แล้ว ดีใจมากจนถึงกับชะงักเล็กน้อยเมื่อต้องถามคำถามสำคัญฉินมั่วกลับไม่ร้อนใจอะไรมาก “ถ้าแฟนคลับรุ่นแม่ของเธออยากจะได้ทายาทสืบทอดตระกูลฉิน ก็รีบอาศัยจังหวะที่อายุยังไม่มากรีบมีลูกอีกคนกับมิสเตอร์ฉินได้ ก็แค่ว่า…”“อะไรเหรอ?” ป๋อจิ่วเลิกคิ้วฉินมั่วมองเธอด้วยแววตาลึกซึ้ง “ฉันที่ไม่สามารถสืบทอดตระกูลฉินได้ จะต้องให้เธอเลี้ยงดูแล้ว”………………………………………
คอมเม้นต์