ตอนที่ 1905-2
“ฉันจะรีบกลับมาทำไม” เมื่อความคิดดังกล่าวโผล่ออกมา เขาก็คิดไม่หยุด บางเรื่องพวกเราหวังจะให้มันพัฒนาต่อไป ทว่าโลกเรามักไม่มีความแน่นอน ทุกเรื่องราวล้วนไม่อาจบังคับได้ เป็นครั้งแรกที่ฉินมั่วตัวน้อยรู้จักคำว่านอนไม่หลับ แต่ด้วยทางบ้านกวดขันเรื่องมารยาท ทำให้เขาไม่อาจพลิกไปพลิกมา นอกจากเบิกตาจ้องมองข้างตัว
ยัยเสือน้อยชอบไม่เหมือนกับเขา เขาชอบยึดครองไว้แต่เพียงผู้เดียว แต่เธอไม่ใช่ หากเป็นเช่นนั้น ทุกอย่างก็ไร้ความหมาย ทั้งๆ ที่เขาทำทุกอย่างตามปกติวิสัย แค่อยากเลี้ยงยัยเสือน้อยมากไป ไม่ใช่นิสัยเอาแต่ใจสักนิด ในเมื่อยัยนั่นยังเด็ก ไม่เข้าใจถึงความแตกต่าง งั้นเขาจะค่อยๆ สอนเธอเอง
เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉินมั่วตัดสินใจที่จะเย็นชากับยัยเสือน้อยสักหน่อย เพราะเธอชอบไม่เชื่อฟังเขา
แน่นอน หากวันพรุ่งนี้ยัยนั่นมาง้อเขา เขาก็จะไม่แข็งกระด้างต่อเธอแล้วจะไม่พาลโกรธต่อด้วย แม้ว่าเขาจะโกรธจนไร้สติเมื่อได้ยินในสิ่งที่วิลเลี่ยมจูเนียร์พูด แต่หากยัยเสือน้อยเป็นคนมาขอคืนดีกับเขาเอง เขาจะยอมจบเรื่อง
ท้องฟ้ามืดสนิทยิ่งขึ้น คงเพราะตอนนั้นไม่มีใครคิดว่าบางเรื่องหากลงมือไม่ทันกาล อาจต้องเสียใจตลอดกาล
ไม่รู้ว่าหมอกขึ้นกลางฟ้าตั้งแต่เมื่อไร กระเป๋าเดินทางที่คุณป๋อติดมือมาส่งเสียงเตือน ทำให้เขาที่นอนหลับไม่สนิทลืมตาโดยพลัน  เพราะกระเป๋าใบนี้ติดระบบติดตามตัว เมื่อจับเป้าหมายได้จะส่งเสียงดัง เขาไม่ปล่อยให้เสียเวลา กระเป๋าใบนั้นถูกปลดล็อค หน้าจอโผล่ออกมา มีสิ่งที่คล้ายคีย์บอร์ดอยู่ด้านล่าง นิ้วเรียวขาวเคาะบนนั้นเล็กน้อย หน้าจอที่ปกติเปลี่ยนไปทันที กลายเป็นแผนที่ที่มีเส้นทางชัดเจน
หลังจากที่กดปุ่มขยาย หน้าหล่อเหลือร้ายของคุณป๋อก็ซีดเผือดทันที
คุณป๋อที่คุมสถานการณ์ได้ทุกอย่างกลับสิ้นสภาพเอ้อระเหยลอยชาย เขาหยิบกระเป๋าพุ่งออกไปนอกประตูโดยไม่สวมกระทั่งเสื้อโค้ท
ส่วนยัยเสือน้อยที่ได้ยินเสียงดังเดินงัวเงียมาหา พลางขยี้ตาถามพ่อ “พ่อจะไปไหน?” ใช่ว่าพ่อจะไม่เคยออกไปตอนกลางคืน แต่ท่าทีเร่งรีบแบบนี้ กระทั่งแผ่นหลังยังฉายรังสีบางอย่าง นี่เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
เมื่อได้ยินเสียงลูกสาว ร่างสูงนั่นก็ชะงัก ก่อนจะหันมา ละมือข้างหนึ่งมาลูบศีรษะลูก “พ่อไปรับมาดามป๋อจ้ะ”
“แม่เหรอ?” ยัยเสือน้อยรู้ว่าแม่ไปทำงานที่ต่างเมือง บอกว่าไปหลายวันถึงจะกลับมา แต่ถ้าได้กลับมาก่อนก็ถือว่าดีไม่น้อย เวลาแม่อยู่ด้วย พ่อจะได้เก็บเขี้ยวเล็บหน่อย แถมเวลาที่แม่อยู่ข้างตัวพ่อ พ่อก็จะได้ไม่ไปทำอะไรที่เสี่ยงอันตราย
ป๋อจิ่วตัวน้อยยังจำวันนั้นได้เป็นอย่างดี เพราะวันนั้นตระกูลป๋อเกิดความเปลี่ยนแปลงชนิดพลิกฟ้าคว่ำแผ่นดิน อากาศข้างนอกหนาวเหลือเกิน ทว่าคุณป๋อกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น เขาบึ่งมอเตอร์ไซด์ออกไปโดยไม่มีอะไรป้องกัน เสี้ยวหน้าของเขายังคงไม่หลุดอารมณ์ออกมา แววตาเหมือนโดนความมืดมิดหล่อหลอมเอาไว้ เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคนพวกนั้นจะโผล่หน้ามาในเมืองที่มาดามป๋อไปทำงาน บังเอิญเกินไปหรือเปล่า มันไม่น่าจะบังเอิญอย่างนี้!
ทางด้านคุณพ่อบ้านได้รับสายจากเจ้านายก็เมื่อตอนรุ่งอรุณในวันต่อมา เขาไม่เคยได้ยินเสียงเจ้านายเย็นเยือกเช่นนี้ ชนิดที่ไร้ความรู้สึกเลยทีเดียว “มารับจิ่วไปอยู่ที่ปราสาทด้วย”
 ………………………………………….
ตอนที่ 1905-3
“แล้วคุณผู้หญิงล่ะครับ…” คุณตาพ่อบ้านทราบดีว่ามาดามป๋อเดินทางไปทำงานที่ต่างเมืองชั่วคราว นายใหญ่เคยพูดว่าจะหลอกมาดามป๋อให้ไปอยู่ปราสาทด้วยกัน ทั้งยังแต่งบทละครทำนองว่า ตัวเองบังเอิญได้มรดกจากคุณตาของคุณตาของคุณตา…อีกที แล้วให้คุณพ่อบ้านปลอมตัวเป็นทนายความ แล้วทำไมวันนี้ถึงได้เปลี่ยนความคิดเสียล่ะ?
คุณป๋อยืนที่หัวมุมถนน ทั่วทุกที่เต็มไปด้วยรถ ทว่าท้องฟ้ายังไม่สวาง แต่ดวงไฟกลับโชติช่วงทั่วท้องถนน และในเวลาเช้าตรู่เช่นนี้ ชายชาวเอเชียแสนลึกลับถือกระเป๋าเดินทางเข้าสู่เขตสีเทาอันเลื่องชื่อ เสื้อกันลมตัวดำทำให้เขาเหมือนผู้ที่คลานออกจากนรกมาแก้แค้น ใบหน้าเขางามสง่าระคนเย็นชา “แล้วฉันจะพาเขากลับไป”
คุณพ่อบ้านรู้สึกถึงความผิดปกติ แต่สิ่งที่สำคัญในเวลานี้คือต้องจัดการภารกิจที่นายใหญ่สั่งไว้ ไอหมอกยังครอบคลุมท้องฟ้า
หลังจากที่คุณป๋อออกจากบ้านไป ยัยเสือน้อยขดตัวนอนที่โซฟา รอจนเมื่อได้ยินเสียงด้านล่าง เธอหูตั้ง ก่อนจะหยิบคีย์บอร์ดตัวน้อยที่วางด้านข้างขึ้นมา
เดิมคิดว่ามีขโมยลอบเข้ามา เธอคิดจะใช้ค่ายกลที่วางเอาไว้ ก็ข้างนอกยังไม่สว่างเลยนี่นา ไม่คิดว่าหลังจากที่เดินลงชั้นล่างมา จะได้พบกับคุณตาพ่อบ้าน เธอจึงส่ายหางเล็กน้อย ใบหน้างุนงง “คุณตามาที่นี่ได้ยังไงคะ?”
“นายน้อย” คุณตาเดินไปหาด้วยท่าทีผู้ดีอังกฤษ “เกิดเรื่องฉุกเฉินครับ ผมต้องรีบพาตัวนายน้อยไปจากที่นี่”
ยัยเสือน้อยตาสว่างเลยทีเดียว “ตอนนี้เลยเหรอคะ?”
“ตอนนี้ครับ” คุณพ่อบ้านมองรอบๆ “นายน้อยเอาเสื้อตัวเองไปตัวสองตัวก็พอ ไม่ต้องเอามาก เรามีทุกอย่างที่ปราสาทพร้อมแล้ว ผมขอไปจัดการของที่ห้องใต้ดินซักหน่อย”
ยัยเสือน้อยเห็นคุณตาพ่อบ้านลงไปด้านล่าง ในของอื่นๆ ห้องไม่ถูกแตะ เว้นแต่เสื้อผ้าที่คุณตาใช้วิธีพิเศษเผาหมด
ยัยเสือน้อยเอาของติดตัวไปน้อยมาก เธอกอดคีย์บอร์ดและรูปที่วางในห้องนอนไว้ในอ้อมแขน ซึ่งเป็นรูปที่คุณตาอานถ่ายให้เธอกับมั่วมั่ว แม้ว่าตอนนั้นหน้าของมั่วมั่วจะไม่ชัด เห็นแต่มือที่ยื่นออกไปเพื่อรับเธอ ทว่ายัยเสือน้อยถือเป็นสมบัติล้ำค่า เธอกอดไว้ในมือแล้วหันไปมองบ้านตระกูลอาน ด้วยอยากเดินทางออกไปตอนท้องฟ้าสว่าง จะได้บอกมั่วมั่วว่าเธอจะไปไหน
คุณตาพ่อบ้านเดาความคิดนายน้อยของตนออก เอ่ยเสียงเบาว่า “นายน้อยครับ เราไม่สะดวกจะให้คนรู้ว่าจะไปไหนนะครับ รอให้ตั้งตัวติด นายใหญ่จะหาทางให้คุณติดต่อบ้านตระกูลอานเองล่ะครับ”
ยัยเสือน้อยส่างหาง คิดครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นพูด “คุณตาขา คุณตามีกระดาษกับปากกาไหมคะ” คุณตามักใจอ่อนกับนายน้อยเสมอ รู้ว่าเธออยากทำอะไร แต่ไม่ได้ห้าม คุณตามองดูนายน้อยที่ก้มลงเขียนตัวอักษรที่ไม่ถนัด ในจดหมายมีทั้งภาษาอังกฤษและจีน ตัวอักษรยังไม่สวย หากคนที่ไม่รู้จักนายน้อยดี จะไม่เข้าใจว่าเธอต้องการเขียนอะไร เพราะเธอเขียนภาษาจีนไม่เป็น ได้แต่ใช้การวาดภาพแสดงความหมาย
คุณพ่อบ้านเห็นแค่ “ต่อไปฉันจะไม่ซนแล้ว มั่วมั่วอย่าโกรธต่อไปเลย ฉันจะขยันหาเงิน ต่อไปจะมาซื้อเธอนะ” เธอเขียนเงอะงะ แล้วเอาจดหมายกับแฟลชไดร์ฟวางไว้ในกล่องจดหมาย
 …………………………………………..