ตอนที่ 1901-1 คุณป๋อและมาดามของเขา
มหาวิทยาลัยเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยอย่างไร้ข้อกังขา สถานะของคุณป๋อจึงไม่เป็นที่ต้องสงสัย โดยเฉพาะตอนที่คนตัวใหญ่กับคนตัวเล็กดูดนมเปรี้ยวจากถุง นั่งรอมาดามป๋อมารับตรงขั้นบันได ยัยเสือน้อยส่ายหางบอก “พ่อ หนูอยากกินปีกไก่ทอด”
“ท่านจิ่วลูกพ่อ ไอ้นิสัยนอนตื่นแล้วก็กินนี่ ต้องเปลี่ยนแล้วนะ” คุณป๋ออ้าปากหาวอย่างขี้เกียจ “เดี๋ยวหนูกลิ้งตัวนะ พ่อจะให้ภรรยาพ่อพาหนูไปกิน”
ยัยเสือน้อยคิดว่าเธอควรต้องสั่งสอนผู้ใหญ่บ้างแล้ว “พ่อ หนูห้าขวบแล้วนะ ไม่ใช่ขวบเดียว จะให้กลิ้งตัวทำท่าแบ๊วแบบบนั้น มันจะน่าเกลียดไปปะ”
“งั้นหนูจะเอายังไง?” คุณป๋อพูดอย่างสบายอารมณ์ “มาดามป๋อเคยบอกแล้วว่า ไม่ให้หนูกินอาหารขยะ”
ยัยเสือน้อยใช้ความคิด “งั้นหนูกลิ้งตัวก็ได้”
“กลิ้งหลายๆ ตลบหน่อยนะ พ่ออยากกินเหมือนกัน” คุณป๋อหัวเราะ ดึงคอเสื้อ ดูเจ้าเล่ห์จริงๆ
ยัยเสือน้อยพยักหน้า ทำมือว่าโอเค จากนั้นเด็กโตกับเด็กเล็กก็นั่งรอกันเหมือนเดิม ใบหน้าทั้งสองช่างดึงดูดความสนใจ ทำให้นักศึกษาหลายคนมองมาด้วยติดใจในความน่าเอ็นดู
คุณป๋อค่อนข้างมีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เอาลูกมานั่งรอภรรยาที่นี่ แต่ครั้งนี้พวกฝรั่งที่เห็นต่างประทับใจมาก อยากมีลูกน้อยที่น่ารักอย่างนี้เลย
มาดามป๋อในชุดทำงานและสวมรองเท้าส้นสูงเดินเข้ามาเห็นภาพสองพ่อลูกกำลังดื่มนมเปรี้ยวพอดี อาหารที่มหาวิทยาลัยไม่อร่อยขนาดนั้นเชียวหรือ?
มาดามป๋อยิ้มขึ้นอย่างกลั้นไม่อยู่ พลางสาวเท้าเดินเข้าไปหา
ยัยเสือน้อยเห็นแม่ปุ๊บ ดวงตาใสปิ๊งได้ไอเดียทันที รีบวิ่งโผไปหาแม่ “แม่จ๋า”
“วันนี้เป็นเด็กดีหรือเปล่า” มาดามป๋อมองการแต่งตัวของลูกสาว ก่อนจะพับแขนเสื้อให้
ส่วนยัยเสือน้อยรายงานอย่างตั้งใจ “หนูเป็นเด็กดีมากๆ ส่วนพ่อเอาแต่นอน”
“เฮ้” คุณป๋อยิ้มอย่างเจ้าเสน่ห์ ละมือข้างหนึ่งมาเขกหัวลูกสาว ก่อนจะเดินไปซุกศีรษะที่บ่าภรรยา “ไม่ได้ตั้งใจหลับเสียหน่อย แต่เขียนบทความวิจัยเยอะไปหน่อยเลยเวียนหัว”
บุคลิกอย่างมาดามป๋อถือว่าหาได้ยาก เมื่อเธอปรากฏตัวขึ้น หลายคนต่างหันมามอง นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จและนักศึกษาที่ยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ ให้ความรู้สึกต่างกันจริงๆ และยิ่งเป็นเช่นนี้ก็ยิ่งตอกย้ำว่านักศึกษาปริญญาเอกอย่างคุณป๋อคนเก่งถูกนักธุรกิจสาวเลี้ยงดู พวกสาวเปรี้ยวและนักศึกษาใหม่ต่างรู้สึกเสียดาย ไม่เข้าใจจริงๆ ว่า ทำไมต้องหาผู้หญิงที่แก่ตัวเองด้วย
แน่ล่ะ หน้าตาของหญิงสาวดูดีไม่มีที่ติ ทั้งยังดูอ่อยวัยเท่าพวกเธอ กระทั่งบุคลิกที่ฝึกฝนจนดูเป็นสาวสวยเย็นชาแบบนี้ ทำให้แตกต่างจากพวกเธอเหล่านั้น เมื่อสวมชุดสูทยิ่งทำให้เธอดูเป็นผู้นำ ไม่เพียงสวย แต่ยังดูสูงส่งอีกต่างหาก “ทำไมถึงได้เวียนหัวล่ะคะ?” มาดามป๋อพูดพลางยื่นมือนวดศีรษะอีกฝ่าย
ทางด้านยัยเสือน้อยรู้ทันว่าพ่อเธอเก่งเสมอเรื่องแย่งความรักของแม่ เพราะอย่างไรเขาก็ไม่กลัวคนอื่นจะหาว่าเขาถูกผู้หญิงเลี้ยงดู
ในบางด้านคุณป๋อก็เหมือนเจ้าลูกหมาน้อยที่เปรียบเสมือนหนุ่มน้อยน่ารัก กิริยาเมื่อครู่ของเจ้าตัวทำให้คนแถวนั้นเห็นแล้วย้อมถามตัวเองว่า นั่นเป็นรุ่นพี่แสนเจ้าเล่ห์ที่พวกเธอรู้จักจริงเหรอ?
รู้สึกว่าไม่ค่อยเหมือนนะ
………………………….
ตอนที่ 1901-2 คุณป๋อและมาดามของเขา
คุณป๋อไม่แคร์สายตาคนอื่น ช่วงนี้มาดามป๋อเฉยชากับเขามาก จึงต้องเรียกร้องความสนใจเข้าไว้ ส่วนยัยเสือน้อยยังไม่ลืมเรื่องที่ตกลงกันเอาไว้ เจ้าหล่อนส่ายหางเสือ กะพริบตาปริบๆ “เมื่อกี้พ่ออยากกินปีกไก่ทอดค่ะแม่ สงสัยว่าหิวจนเวียนหัวค่ะ”
คุณป๋อหันไปยักคิ้ว ท่านจิ่วอยู่กับเจ้าเด็กบ้านฉินจนรู้จักใช้คนอื่นมาเป็นโล่กำบังเสียแล้ว
“ปีกไก่ทอดเหรอคะ?” มาดามป๋อจนปัญญากับเด็กตัวโตและตัวเล็ก ถอนหายใจเบาๆ “กินแค่มื้อเดียวนะ เดี๋ยวแม่ต้องไปสนามบิน มื้อเย็นทั้งพ่อทั้งลูกต้องกินผักหน่อย จะเอาแต่กินเนื้อไม่ได้”
คุณป๋อโอบเอวภรรยา ก่อนจะจุ๊บที่เรียวปากเธอ “สบายใจได้ ผมจะดูแลท่านจิ่วเอง”
มาดามป๋อคิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าจุ๊บเธอ คนรอบข้างต่างมองพวกเขา เขานี่ช่าง…ไม่สนเลยว่าคนอื่นจะรู้ความสัมพันธ์ระหว่างกัน? หรืออาจเป็นเพราะยังหนุ่มมากเลยทำอะไรตามความรู้สึกตัวเอง
มาดามป๋อพอจะเข้าใจตัวสามีอยู่บ้าง พยายามที่จะไม่เปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างกันออกไป ไม่ใช่ว่าเขาบอกตรงๆ หรอก ทว่าเธอรู้สึกได้จากการที่เขาไม่เคยแนะนำเธอให้รู้จักอาจารย์ที่ปรึกษากับพวกเพื่อนในมหาวิทยาลัย มาดามป๋อเข้าใจดี แต่ก็น่าแปลกที่เธอแต่งงานกับเขามาตั้งหลายปี กลับยังแคร์เรื่องแบบนี้บ้างในบางครั้ง หนนี้ยังดีหน่อย เพราะเมื่อครั้งที่แล้วที่เธอมารับเขา ก็ได้เห็นสาวน้อยคนหนึ่งพยายามนัดเดทกับสามีเธอ แต่เขาปฏิเสธ สาวน้อยคนนั้นบอกว่า ‘พี่จะเกาะเมียกินตลอดไปไม่ได้หรอก’
มาดามป๋อเข้าใจดีถึงศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย ดังนั้นจึงไม่ปรากฏตัวออกไป หากคิดให้ดีถึงสถานการณ์ในครอบครัว สถานะทางการศึกษา เขาก็เป็นคนสอบได้เอง ถูกล่ะ เธอเป็นคนซื้อเสื้อผ้าให้เขา ทว่าเขาไม่เคยแสดงออกมาว่าชอบหรือไม่ชอบ กระทั่งมอเตอร์ไซด์ Dodge Tomahawk เขาก็เป็นคนซื้อมาเอง เขาไม่น่าจะรู้สึกด้อยค่าถึงจะถูก ใช่ว่าคนรอบข้างจะไม่เคยว่าเธอมีนิสัยแข็ง ผู้ชายอย่างเขาส่วนใหญ่ชอบหญิงสาวน่ารักสดใสหรือพวกสวยเหมือนเทพธิดาที่ต้องพึ่งพาเขา แถมยังโรแมนติก
มาดามป๋อไม่เคยถามเรื่องพวกนี้กับเขา เพราะเวลาที่เขาเห็นเธอเป็นต้องเข้ามา ‘แนบชิด’ จนลืมคำว่าไม่เหมาะสมไปเลย
ส่วนยัยเสือน้อยที่ตอนแรกอยู่ในอ้อมแขนของคนเป็นแม่ ไม่รู้ว่าจู่ๆ ลอยไปอยู่บนคอพ่อตั้งแต่เมื่อไร ยัยเสือน้อยจิกเส้นผมเท่ๆ ของพ่อ ส่ายหางไปมา เธอไม่ได้คิดทำตัวแบ๊ว แต่ผู้ชายหล่อเหลาคนหนึ่งมีเสือน้อยขี่คออยู่ เป็นภาพที่ใครๆ ก็อยากมอง
“ประธานโหลวครับ?” มาดามป๋อแซ่เดิมว่าโหลว
โชเฟอร์ที่ทำงานกับเธอมานานเห็นท่านประธานเดินออกมาก็เข้าไปต้อนรับ ในขณะที่จะเปิดประตูรถ มาดามป๋อกลับห้ามเขาไว้ก่อน “พวกเราจะไปหาอะไรกินแถวนี้ ลุงว่านไปหาอะไรกินก่อนเถอะ”
“ได้ครับ ท่านประธาน” พูดมาถึงตรงนี้ ลุงว่านก็หันไปมองคุณป๋อ เรียกขานอย่างให้เกียรติ “คุณผู้ชาย” แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมท่านประธานโหลวถึงได้เลือกผู้ชายคนนี้เป็นคู่ชีวิต แต่ในเมื่อเธอเป็นฝ่ายเลือกเอง เขาในฐานะที่เป็นคนขับรถก็ไม่พูดมาก คุณหนูจิ่วออกจะน่าเอ็นดู
 …………………………………………