ตอนที่ 1895-1 ว่าที่ภรรยา
ฉินมั่วโยนกระดาษทิชชูที่ใช้เช็ดมือลงถังขยะ หันหน้ามามองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา ชนิดที่ไม่เห็นวิลเลี่ยมจูเนียร์ตัวใหญ่อยู่ในสายตา ส่งผลให้ฝ่ายหลังโมโหอย่างน่าประหลาด! “ไม่ฉันจะไปบอกจิ่วเหรอว่า เมื่อกี้นายเสแสร้ง?”
หนอย เจ้าปีศาจนี่กล้าบีบให้เขาเล่นบทโหดใช่ไหม ถึงจะได้รู้ว่าเขาน่ากลัวแค่ไหน! วิลเลี่ยมจูเนียร์ส่งเสียงขึ้นจมูก
ฉินมั่วหันไปมอง แววตาเย็นชาขึ้นฉับพลัน ทั้งที่เตี้ยกว่า แต่อีกฝ่ายกลับรู้สึกว่าเจ้าหมอนี่น่ากลัวกว่าแดดดี้อีกแฮะ เพราะประโยคที่ว่า “นายลองไปพูดดูสิ ฉันจะหักขานาย”
ฝ่ายถูกขู่คิดแต่ว่าทำไมไม่เหมือนอย่างที่เขาวางแผนไว้เลย เจ้าปีศาจนี้ควรต้องกลัวเขาตัวสั่นต่างหาก ทำไมถึงดูน่ากลัวแบบนี้ ตกลงใครเป็นฝ่ายข่มขู่กันแน่!
“ฉัน ฉันจะไปบอกเดี๋ยวนี้แหละ” เจ้าตัวใหญ่ยืดตัวขึ้น เพื่อแสดงให้เห็นถึงความสูงของตัวเอง ช่างไม่รู้เลยว่าฉินมั่วเกลียดเรื่องนี้เป็นที่สุด ด้วยเจ้าคนที่ยัยเสือน้อยรู้จัก ดันมาสูงกว่าเขา “นายลองไปพูดดูก็ได้” ฉินมั่วหัวเราะหยัน มุมปากปรากฏรอยยิ้มโหดอย่างที่วิลเลี่ยมจูเนียร์เพิ่งจะเห็น “แต่ นายคิดว่าจิ่วจะเชื่อไหมล่ะ”
วิลเลี่ยมจูเนียร์ตัวโตผ่านอะไรมาน้อย เด็กน้อยไม่คิดเลยว่าโลกเราจะมีคนหน้าด้านขนาดนี้ “นะ นาย…”
ฉินมั่วเอ่ยแทรกคำพูดอีกฝ่าย “ฉันยังอยากบอกนายอีกด้วยว่า นายเป็นผู้ชาย เขาเป็นผู้หญิง ที่ประเทศจีนมีคำพูดที่ว่าผู้ชายกับผู้หญิงไม่ควรอยู่ใกล้ชิกัน ต่อไปอย่าทำอะไรที่สนิทชิดเชื้อกับเขาอีกนะ”
วิลเลี่ยมไม่ยอมแพ้  “เมื่อกี้นายจูงมือเขา!”
ฉินมั่วเหลือบมอง “นายกับฉันเหมือนกันเรอะ?”
คนตัวโตกว่าคิดในใจ เขากับมันไม่เหมือนกันได้ยังไง ไม่ได้แล้ว เขาต้องฉีกหน้ากากเจ้าปีศาจตัวนี้!
แต่เขาก็ค้นพบอย่างรวดเร็วว่าตัวเองคิดได้เหนือมนุษย์มาก เพราะประเด็นอยู่ที่ตัวจิ่วเอง “มั่วมั่ว อันน่าอร่อยมากเลยล่ะ แค่เผ็ดนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไร เธอลองชิมคำหนึ่งสิ แล้วฉันจะป้อนเป๊บซี่ให้ จะได้ผสมกันไง”
วิลเลี่ยมจูเนียร์…จิ่ว เธอตาสว่างหน่อยได้ไหม ถึงเจ้าปีศาจจากเอเชียนั่นจะหน้าตาดี แต่ก็เป็นผู้ชาย เธอจะป้อนเป๊บซี่ให้เขาไปทำไมกัน? แล้วที่สำคัญ ทำไมเธอป้อนแล้วยังจุ๊บหน้าเจ้านั่นอีก!
ไม่ถูกนี่นา ไหนว่าที่ประเทศจีน ผู้ชายกับผู้หญิงจะอยู่ใกล้ชิดกันไม่ได้!
ฉินมั่วเข้าใจความในใจของวิลเลี่ยมจูเนียร์ เขาเริ่มจากหลุบตาดื่มเป๊บซี่ รอจนยัยเสือน้อยจุ๊บเขา ก็หันไปมอง บริเวณที่โดนจุ๊บจนร้อนฉ่า แต่ยังคงมองเย้ยวิลเลี่ยมจูเนียร์ได้ไม่เป็นปัญหา แถมบุคลิกยังแข็งกระด้างอีกด้วย หมายความว่าฉันรักษาขนบธรรมเนียมจีนอยู่นะ แต่จนปัญญาจะรับมือกับการที่จิ่วชอบจุ๊บฉัน
วิลเลี่ยมจูเนียร์ไม่อยากพูดแล้ว ได้แต่กัดกินแฮมเบอร์เกอร์เนื้อในมือ ทว่ายัยเสือน้อยต่างออกไป เธอแฮปปี้เหลือเกิน โดยเฉพาะตอนที่เธอประคองแก้วป้อนเขา เจ้าหญิงน้อยน่ารักเอามากๆ ทำให้เธอยับยั้งชั่งใจไม่ไหวจุ๊บเขาไป ตอนนี้คงได้แต่ฝึกป้อนอาหาร รอจนเจ้าหญิงน้อยยอมเป็นของเธออย่างเต็มตัวเมื่อไร เธอจะป้อนอาหารให้เจ้าหญิงน้อยกินทุกวันเลย
ฉินมั่วมองดูคนที่ตาโตที่ป้อนเป๊บซี่ให้เขา ไม่รู้ว่ายัยนี่คิดอะไร กระทั่งไม่ยอมกินของตัวเอง เขาทนมองไม่ไหว จึงหยิบเฟรนช์ฟรายส์จิ้มซอสสมะเขือเทศมาป้อนถึงปากของยัยเสือน้อย
…………………………………………
ตอนที่ 1895-2 ว่าที่ภรรยา
ป๋อจิ่วก็กินทีละอันๆ ราวกับติดใจ หากบอกว่าการที่ยัยเสือน้อยป้อนคนยังถือว่าเป็นสกิลเริ่มต้น งั้นการป้อนอาหารของฉินมั่วย่อมต่างออกไป เขาทำทุกอย่างได้อย่างสมบูรณ์แบบ เมื่อยัยเสือน้อยกินแฮมเบอร์เกอร์จนเปื้อนปาก เขาก็หยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดให้
กระทั่งแองเจลิน่าที่นั่งอยู่ด้านข้างยังไม่ยอมเบือนสายตาไปมองทางอื่น รอจนฉินมั่วลุกขึ้นยืนไปหยิบของอย่างอื่นถึงถามป๋อจิ่วอย่างอดไม่ได้ “เฮ้ พวกเธอสองคนเป็นอะไรกัน?”
“เป็นอะไรเหรอ?” ป๋อจิ่วแย้มยิ้ม ตากลมโต แถมยังทะเล้นอีกด้วย “ต่อไปมั่วมั่วจะแต่งเข้าบ้านฉัน ตอนนี้กำลังฝึกหัดอยู่”
แต่งเข้าบ้านเธอ?
วิลเลี่ยมจูเนียร์ที่ฟังอยู่ด้านข้างทนนั่งต่อไปไม่ไหว “จิ่ว เธอไม่รู้หรอกว่าเจ้าปีศาจนี้พูดกับฉันว่ายังไง ถ้าเธอรู้นะ เธอ…”
ปัง! ป๋อจิ่ววางแก้วเป๊บซี่ลง ก่อนจะกระชากคอเสื้อคนพูดด้วยมือข้างเดียว “หาเรื่องใช่ไหม ลองหาว่ามั่วมั่วไม่ดีอีกสิ ฉันจะเอานายไปโยนให้เสือกิน”
“เปล่านะ เขา” อีกฝ่ายพยายามดิ้นรน
ฝ่ายฉินมั่วถือถุงเฟรนช์ฟรายส์กลับมาพอดี ก้มตัวเล็กน้อยแล้วจูงมือยัยเสือน้อย “อย่าทะเลาะกัน”
ป๋อจิ่วอธิบายอย่างชาญฉาด “มั่วมั่ว ปกติแล้วฉันเป็นคนอ่อนโยนจะตาย วันนี้แค่บังเอิญเฉยๆ”
วิลเลี่ยมจูเนียร์…อ่อนโยน เธอเนี่ยนะ? วันนี้ที่เธอไม่เล่นงานฉันก็ถือว่าเป็นสิ่งมหัศจรรย์แล้ว เธออ่อนโยนที่ตรงไหน จิ่วของเขาโกหก เขาเจ็บปวดหัวใจจริงๆ
แองเจลิน่าไม่คิดอะไรให้มากกว่านั้น แค่หันไปหลุดปากถาม “ฉิน เขาเป็นคนที่คุณตาอานหมั้นให้เธอเหรอ? คนจีนอย่างพวกเธอชอบมีธรรมเนียมแต่งงานแบบโบราณๆ อ้อ พระเจ้า เธอต้องดูแลภรรยาตั้งแต่เด็กเลยเหรอ? ไม่สนุกสักนิด…”
ฉินมั่วได้ยินแล้วเลิกคิ้ว “คนที่คุณตาหมั้นเหรอ”
“เมื่อกี้เขาพูดเอง เขาบอกว่าเดี๋ยวพอเธอโตขึ้นก็จะแต่งเข้าบ้านเขา หรือเขาใช้คำพูดผิด?” แองเจลิน่ารู้สึกประหลาด
ฉินมั่วกวาดตามองยัยเสือน้อยที่ทะเล้นไปเมื่อครู่ เห็นเธอกำลังเคี้ยวแก้มตุ่ยอย่างจริงจัง จากนั้นก็พับแขนเสื้อให้เธอ “เขาใช้คำพูดผิด”
แองเจลิน่าหัวเราะ เธอรู้อยู่แล้ว เจ้าชายน้อยจะยอมตกลงแต่งงานตามธรรมเนียมโบราณได้ไง
ฉินมั่วเงยหน้าขึ้น “น่าจะเป็นเขาที่แต่งเข้าบ้านฉันมากกว่า ไม่ใช่ฉันแต่งเข้าบ้านเขา”
เด็กน้อยทุกคน….แองเจลิน่าอึ้งอย่างชัดเจน ส่วนวิลเลี่ยมจูเนียร์เดือดดาลจนอยากจิกโต๊ะ แต่นับจากวันนั้นเป็นต้นมา เจ้าชายน้อยจากเอเชียมีภรรยาที่กำหนดให้แต่งงานตั้งแต่เด็ก เพียงแต่ไม่รู้ว่าทำให้ภรรยาตัวน้อยถึงยังไม่เข้าเรียนสักที ทั้งที่ได้ยินจากวิลเลี่ยมจูเนียร์พูดว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ช่วงหนึ่งแล้ว ข่าวดังกล่าวคุณตาของแองเจลิน่าเป็นคนเผยแพร่ไปถึงหูคุณท่านอาน
ในฐานะที่เป็นผู้กำหนดตัวภรรยาให้หลายชาย?
คุณท่านอานแทบสำลักน้ำชาออกมา “ภรรยาที่กำหนดให้แต่ง? หลานผมพูดเหรอ?”
“อาน คุณยังไม่ยอมรับอีก มาถึงตอนนี้แล้วยังไม่ยอมพูดความจริงอีก”
คุณท่านอานได้แต่ร้องในใจว่า ก็ผมพูดความจริงอยู่นี่ไง? คนเป็นตาอย่างผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองมีหลานสะใภ้แล้ว ดังนั้นในงานปาร์ตี้ตอนกลางคืนของวันดังกล่าว คุณท่านอานที่สวมสูทมองดูหลานชายที่นั่งหั่นสเต๊กเนื้ออย่างสง่างามเหมือนเจ้าชายน้อย “มั่วเอ๋อร์ ได้ยินมาว่าหลานไปมีภรรยาอยู่นอกบ้านเหรอ?”
…………………………………..