ตอนที่ 1891
พวกฝรั่งจะมีโครงร่างกายที่สูงใหญ่กว่าชาวเอเชียอยู่แล้ว ยิ่งได้เปรียบเรื่องความสูงตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก ดังนั้นหลังจากที่ตงิดใจถึงปัญหานี้ ดวงตารูปดอกท้อของคุณชายฉินจึงหรี่ลง
วิลเลี่ยมจูเนียร์ก็รู้ถึงข้อได้เปรียบนี้เช่นกัน ดังนั้นสายตาที่หลุบตามองเจ้าปีศาจน้อยนี่จึงเต็มไปด้วยกองเพลิง แต่บอกตรงๆ มาดของวิลเลี่ยมจูเนียร์ย่อมไม่ใช่คู่แข่งของคุณชายฉินอยู่แล้ว เรียกได้ว่าน้อยคนที่จะฉลาดเหนือฉินมั่ว
ฉินมั่วกวาดตามองอีกฝ่าย ไม่พูดอะไร ทำเหมือนมองไม่เห็น แม้ว่าฝ่ายนั้นจะสูงกว่าเขา แต่ไม่มีวันล้มความสูงส่งของคุณชายฉินได้ กระทั่งแต่เขาขยับนิดเดียว วิลเลี่ยมจูเนียร์ก็ริษยาสุดชีวิตแล้ว ทั้งที่อากัปกิริยานั้นไม่ได้มีอะไร แค่หันไปยิ้มให้ยัยเสือน้อยเท่านั้น จากนั้นก็ถูกยัยเสือน้อยโอบเอวเอา “มั่วมั่ว เธอต้องหิวมากแน่เลย พวกเรารีบเข้าไปกินกันเถอะ” ว่าแล้วป๋อจิ่วก็ทำการแนะนำอย่างมีมารยาท “นี่คือวิลเลี่ยมจูเนียร์ วิลเลี่ยมจูเนียร์ นี่คือมั่วมั่ว เจ้าชายน้อยของฉัน”
กอดก็กอดแล้ว ยังอุตส่าห์เรียกมันว่าเจ้าชายน้อยอีก วิลเลี่ยมจูเนียร์น้อยใจจนอยากร้องไห้! นี่มันไม่ใช่นัดเดทในแบบที่เขาวาดฝัน! แต่เขาจะไม่ยอมแพ้เรื่องฟอร์มหรอก ตอนนี้จิ่วแค่หลงใหลในความสวยงามของมันอย่างโงหัวไม่ขึ้น ไม่นานเธอต้องรู้ว่า ผู้ชายประเภทเขาต่างหากที่เรียกว่าลูกผู้ชาย ฝ่ายนั้นเตี้ยกว่าเขาตั้งหนึ่งช่วงศีรษะ เขาไม่ต้องร้อนรนตามหรอก
หลังจากที่คิดได้เช่นนั้น วิลเลี่ยมจูเนียร์จึงเป่าผมแดงๆ ของตัวเอง คิดจะแสดงความร้ายกาจของตัวเองให้เจ้าปีศาจนั่นประจักษ์ จึงยื่นมือออกไปด้วยมารยาทของฝรั่ง “ไฮ เพื่อน ยินดีต้อนรับนะ”
ฉินมั่วมองเจตนาอีกฝ่ายออก ยิ้มมุมปาก กำลังจะยื่นมือออกไปตอบรับตามมารยาท แต่ใครจะรู้ ยัยเสือน้อยที่ยืนด้านข้างกลับเอาตัวเองบังข้างหน้าเขาแล้วหรี่ตาลง “วิลเลี่ยมจูเนียร์ นายจะทำอะไร”
ฝ่ายถูกถามใจสั่น กลัวจิ่วจะทำร้ายตัวเอง จึงเอ่ยแค่ “ฉันแค่อยากจับมือมั่วมั่วเท่านั้นเอง”
“รู้ล่ะว่านายยินดีต้อนรับเขา แต่ไม่ต้องจับมือหรอก นายพลังเยอะจะตาย เดี๋ยวทำมั่วมั่วเจ็บ” ยัยเสือน้อยพูดเป็นจริงเป็นจัง
วิลเลี่ยมจูเนียร์ที่ถูกรังเกียจพลังของตัวเองพยายามหดตัว เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจิ่วจะชอบผู้ชายอ่อนแอ แล้วเขาจะฝึกรักบี้ทุกวันไปทำไม? สู้ความหล่อเด็กนั่นไม่ได้สักนิด อีกอย่างเจ้านั่นเป็นตุ๊กตาบาร์บี้หรือไง? แค่จับมือก็เจ็บแล้ว? แม้เขาคิดจะแผลงฤทธิ์ให้อีกฝ่ายดู แต่การพูดแบบนี้ทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจจริงเชียว เป็นเด็กเหมือนกันแท้ๆ ทำไมถึงได้ปฏิบัติต่อเขาไม่เหมือนกันล่ะ!
สีหน้าของเด็กฝรั่งเต็มไปด้วยหลากหลายอารมณ์ ฉินมั่วมองดูยัยเสือน้อยที่คุ้มกันเขาอยู่ตรงหน้า กดยิ้มลึกขึ้น ทำให้เจ้าถิ่นเห็นยิ้มนั่นแล้วแทบจะลงไม้ลงมือทันที เพราะเขาเลือดร้อน เอ่อ ไม่สิ เพราะเขามีเลือดนักสู้ต่างหาก เมื่อกี้เจ้าปีศาจจากเอเชียยิ้มแล้วยังยักคิ้วให้เขาอีก จงใจหาเรื่องชัดๆ
แต่ทำไงได้ จิ่วไม่ยอมให้เขาจับมืออีกฝ่าย เขาก็ไม่กล้าจับ ท่าทางต่อไปคงต้องหาโอกาสสั่งสอนมันเสียหน่อย อย่างไรเสีย เจ้าเด็กนั่นก็ต้องไปเรียนที่โรงเรียนอยู่ดี เขาไม่รีบร้อน พอถึงโรงเรียนมันก็เป็นถิ่นของเขาแล้ว ฮึ!
…………………………………………….
 ตอนที่ 1892
วิลเลี่ยมจูเนียร์คิดแบบนั้น ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเสนอตัวเอง เพราะเจ้าปีศาจจากเอเชียออกปากเสียงเรียบว่า “แค่จับมือเช็กแฮนด์เอง ไม่เห็นเป็นอะไร”
ฝ่ายตรงข้ามยืดตัวตรง ผมสีแดงขยับเล็กน้อย มีรังสีแบบ ‘ในเมื่อนายหาเรื่องเอง ฉันก็จะสั่งสอนนายให้รู้ซึ้ง’ แผ่ซ่านออกมา!
ฉินมั่วสวมเสื้อขนเป็ดตัวดำ ผ้าพันคอสีขาวที่คลุมรอบคอดูดีมีชาติตระกูล เขายื่นมือออกไป ส่วนวิลเลี่ยมจูเนียร์ยิ้มอย่างที่คิดว่าร้ายกาจที่สุด แถมเส้นผมของเด็กคนนี้ยังเป็นสีแดงอีก
ในระหว่างที่นิ้วสัมผัสกัน วิลเลี่ยมจูเนียร์จงใจออกแรง กะจะให้เจ้าปีศาจร้องขอให้ปล่อยมือ
แต่เดี๋ยว อะ…อะไรกันเนี่ย มันผิดไปจากที่คาด ความเจ็บปวดส่งทอดจากนิ้วมือเขา ทำให้แววตาเปลี่ยนไป เด็กน้อยย่อมรักษาสีหน้าไว้ไม่อยู่ เขาตกตะลึง อยากจะเอาคืน แต่ฝ่ายนั้นกลับไม่ให้โอกาสเขา ทำเอามือขวาชาเลยทีเดียว
ทว่าในระหว่างที่วิลเลี่ยมจูเนียร์เจ็บจนตัวงอ ฝ่ายนั้นพลันปล่อยมือแล้วยิ้มเอ่ยเสียงเรียบ “เจ็บมือนิดหนึ่ง วิลเลี่ยมจูเนียร์ นายแรงเยอะจริง”
ฝ่ายคนที่โดนเช็กแฮนด์จนมือชาคิดในใจเพียงว่า Excuse me? เขาต่างหากที่ควรจะร้องเจ็บ! ในขณะที่จะกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายด้วยความฉุนเฉียว กลับถูกป๋อจิ่วกุมข้อมือไว้เสียก่อน นัยน์ตาคู่โตของเธอดำขลับ ถามอย่างเอาเรื่องว่า “วิลเลี่ยมจูเนียร์ นายอยากให้ฉันชกนายใช่ไหม?”
วิลเลี่ยมจูเนียร์…นี่มันไม่ใช่การนัดเดทอย่างที่เขาคิดไว้เลย อยากบอกจิ่วเหลือเกินว่าเจ้าปีศาจนี่มันเล่นละคร ทว่าเมื่อเห็นเจ้าปีศาจหันหน้าไปหาป๋อจิ่ว สีหน้าเหมือนเป็นฝ่ายถูกบีบมือจนเจ็บเสียเอง เขาก็อยากจะร้องให้ คนจีนอย่างพวกเธอเล่นละครเก่งขนาดนี้เลยเหรอ?
“จิ่ว” เขาตาแดงเลยทีเดียว
ยัยเสือน้อยไปตบบ่าอีกฝ่ายอย่างจริงจัง “วิลเลี่ยมจูเนียร์ อย่าทำเป็นอ่อนแอ ไป เข้าไปกันเถอะ ไปสั่งบิ๊กแมคที่เธอชอบกัน”
คนเจ็บคิดในใจ…ทำไมเขาร้องไห้แล้วกลายเป็นแกล้ง? น่าโมโหจริงๆ เดี๋ยว ตอนที่เจ้าปีศาจนั่นมองดูไหล่เขา ทำไมแววตามันถึงฉายรังสีอาฆาต หมายความว่าไง?
หึๆๆ ไม่คิดจะเสแสร้งต่อหรือ?
ในระหว่างที่เขาหายใจลึกเพื่อเตรียมสู้ต่อ ไม่คิดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าจะหรี่ตาลง สะบัดมือ หากมองจากมุมของเขาจะเห็นถึงความว้าเหว่ ซึ่งถ้าเขาไม่ใช่คู่กรณีด้วยต้องคิดว่าฝ่ายนั้นได้รับบาดเจ็บแน่! ก็เขารู้นี่ว่าฝ่ายนั้นไม่ได้เจ็บอะไรเลย อยากประจานออกมาจริงๆ แต่จะทำยังไงได้ เพราะจิ่วออกอาการแล้ว “มั่วมั่ว ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“อืม” ฉินมั่วเหมือนเศร้าราวกับเจ็บมาก “แต่ยังกินแฮมเบอร์เกอร์ได้อยู่”
วิลเลี่ยมจูเนียร์อยากโพล่งออกไปบ้าง นายเสแสร้งเก่งขนาดนี้ ไม่สะเทือนมโนธรรมบ้างเหรอ? มันไม่สะเทือนมาแต่แรกแล้วไหม ถ้าสะเทือนก็บ้าไปแล้ว อย่าคิดว่าฉันอ่านแผนนายไม่ออก นายน่ะเรียกว่าทำให้คนหลงใหลเท่านั้นแหละ
เขามองไปอีกทางอย่างหมดอาลัย แต่กลับเห็นจิ่วที่มองอีกฝ่ายอย่างสงสาร
เขาเห็นกับตาตัวเองว่าจิ่วดึงมือมันมาไว้ที่ปาก ก่อนจูบให้ แถมพูดเสียงออดอ้อนว่า “มั่วมั่ว ฉันช่วยจูบแล้ว จะไม่ได้ไม่เจ็บ ต่อไปถ้าวิลเลี่ยมจูเนียร์ขอเช็กแฮนด์ เธอก็อย่าไปจับมือเขานะ แค่มองก็พอ เขาแรงเยอะ เดี๋ยวทำให้เธอเจ็บ”
วิลเลี่ยมจูเนียร์โดนแทงเข้าแผลอย่างจัง
………………………………………