ตอนที่ 1849
อาหารหมาถูกสาดทั่วโลกออนไลน์ ตอนแรกคิดว่าอีกนิดก็จบแล้ว
แต่ยิ่งป๋อจิ่วเห็นทะเบียนบ้านที่ท่านเทพให้ก็รู้สึกว่าจะต้องมีอะไรแน่ จึงหาเวลาว่างแล้วสวมชุดทีมลงตึกไป
หลังจากที่สัมภาษณ์เสร็จ ทางนั้นก็กลับไปแล้ว ทว่าเหล่าแฟนคลับของทีมไดมอนด์ยังไม่จบ กระตือรือร้นต่อการสอดแนมยิ่งกว่าใคร แต่ก็เข้าใจว่า หากเอาแต่อยู่ที่นี่คงไม่เป็นผลดี ดังนั้นหลังจากที่กิจกรรมจบ พวกแฟนคลับก็เก็บป้ายต่างๆ กะว่าจะกลับไปตัดคลิปเก็บไว้
แค่เรื่องที่เทพฉินพูด คลิปหวานก็มีมากพอตลอดปีแล้ว
แต่กลับไม่รู้เลยว่า ตอนเย็นหลังจากที่พวกเธอกลับไปได้ไม่นาน ป๋อจิ่วก็เดินลงมา ถึงจะสวมหมวกและผ้าปิดปาก แต่ดวงตาก็ยังเด่นเป็นเอกลักษณ์ เธอเปิดประตูรถแลมโบกินี่แล้วดึงปิด “เปิดระบบแยกแยะเสียง”
“ระบบแยกแยะเสียงถูกเปิดใช้”
หลังจากที่ต่อระบบอัจฉริยะก็เห็นใบหน้าของเจ้านายตัวเองจากกระจกส่องหลัง เสี่ยวเฮยถึงกับสะดุ้งสุดตัว เกิดความรู้สึกบางอย่างที่คุ้นเคยแต่พูดไม่ออก
นั่นไง! ป๋อจิ่วเปิดเสื้อคลุมอ้าออกมาครึ่งหนึ่ง ยักคิ้วใส่ “ฉันอยากให้นายช่วยวิเคราะห์เรื่องหนึ่ง”
“เจ้านายครับ ถ้าเป็นเรื่องของแฟนคุณล่ะก็ ไม่จำเป็นต้องตามหาผมมาช่วยวิเคราะห์หรอกครับ” เสียงของเสี่ยวเฮยนิ่ง แต่หลังจากที่วิเคราะห์ก็ได้ผลว่า เจ้านายของตัวเองกำลังจะอวดเรื่องสามี!
ตอนนี้ก็ออกจากกองทัพแล้วนะ ทำไมเจ้านายยังมารังแกมันอีก! มีแฟนคลับในโลกออนไลน์ตั้งมากมาย ไปถามพวกนั้นสิ! ในฐานะที่เป็นรถโสด มันกดดันมากรู้ไหม!
ป๋อจิ่วก้มตัวลง มุมปากแฝงแววร้ายกาจ “จำเป็นหรือเปล่า ฉันเป็นคนตัดสิน ไม่ใช่นาย เสี่ยวเฮยเอ๊ย ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยดีกับนายหรือเปล่า หือ?
“ต้องให้ผมฟังด้วยเหรอ? งั้นผมเปิดเพลงให้คุณก่อนดีไหม เจ้านาย มนุษย์อย่างพวกคุณช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน ตอนที่ผมได้ยินเพลงนี้อะ รู้สึกเลยนะว่าเขาเขียนถึงผม!”
เสี่ยวเฮยพูดแล้วร้องเพลงออกมา “สามนาที ขับรถรอข้างล่างตึก แฟนคุณไม่เป็นเด็กดี ผมจะไล่เขาไปเอง เวลาคุณเหงา ผมจะคุยเป็นเพื่อนคุณ…”
ป๋อจิ่วหัวเราะพลางเอ่ยขึ้น “พอเหอะ ระบบจีพีเอสอย่างนายจะมาร้องเพลงรักทำไม”
“เจ้านาย คุณเปลี่ยนไป เมื่อก่อนคุณไม่เคยเป็นแบบนี้ คุณรักผมจะตาย” เสี่ยวเฮยเปลี่ยนโทนเสียงไปเป็นหนักอึ้ง
ป๋อจิ่วหัวเราะ “ต่อไปดูซีรีส์รักโรมแมนติกให้น้อยๆ ลงหน่อย ทำตัวจริงจังเร็ว ดูซิว่านี่คืออะไร”
เสี่ยวเฮยกวาดตามอง ระบบจีพีเอสปรากฎตัวอักษรเพียง ‘ทะเบียนบ้าน’
“ทะเบียนบ้านของจอมมาร!” น้ำเสียงของเสี่ยวเฮยมั่นคง มั่นใจ แต่แม้จะเป็นแบบนั้น มันก็พยายามแสดงความตกตะลึงออกมาให้เต็มที่ ท่านจอมมารจะให้อะไรก็ว่าเหอะ ทำไมต้องให้ไอ้นี่กับเจ้านายด้วย
อีกอย่าง เจ้านายยิ้มหวานอย่างนี้หมายความว่ายังไง!
“อื้อ ทะเบียนบ้านของพี่มั่ว นายว่าที่พี่มั่วให้ทะเบียนบ้านฉันมา เขาต้องการสื่ออะไรให้ฉันหรือเปล่า?” ป๋อจิ่วเคาะนิ้วบนคางอย่างเท่
เสี่ยวเฮยไม่อยากพูดแล้ว เพราะรู้ดีว่าต่อให้มันไม่พูด เจ้านายก็ต้องให้คำตอบกับตัวเองอยู่ดี!
“หรือว่าอยากให้ฉันมั่นใจในความสัมพันธ์ แต่อายที่จะพูดออกมาตรงๆ ถึงได้ให้ทะเบียนบ้านฉันมา” ป๋อจิ่วพูดจบก็ส่ายหน้า ราวกับจนปัญญาจริงๆ “พี่มั่วขี้อายมาตั้งแต่เด็กเลย”
เสี่ยวเฮย…นึกภาพจอมมารขี้อายไม่ออกเลยจริงๆ เจ้านาย สลับตำแหน่งผิดหรือเปล่า ผับผ่าสิ!
………………………………………………………
ตอนที่ 1850
เวลานี้ป๋อจิ่วไม่ได้ยินคำคร่ำครวญอะไรอีกแล้ว “นายอยู่เมืองนอกกับฉันมานาน บางเรื่องนายต้องไม่รู้แน่ ที่จีนน่ะ เขาไม่ให้ทะเบียนบ้านกันหรอก”
แล้ว? หากรถมีสีหน้าล่ะก็ เสี่ยวเฮยต้องอยู่ในสภาพหมดคำพูดแน่
“เขาแอบบอกให้ฉันไปสู่ขอเขาน่ะสิ” ป๋อจิ่วหัวเราะโดยพลัน สวยสดใสจริงๆ “พี่มั่วชอบปากไม่ตรงกับใจ”
เสี่ยวเฮยรู้สึกว่าตัวเองต้องปรามเสียหน่อย “เจ้านาย อย่าลืมที่คุณตาสอนไว้สิ เป็นผู้หญิงต้องเรียบร้อย”
“ขอแต่งงานมันเกี่ยวอะไรกับเรียบร้อยไม่เรียบร้อยล่ะ ยิ่งไปกว่านั้นพี่มั่วเป็นคนยกตัวเองให้ฉันนะ ถ้าฉันไม่ทำอะไรสักอย่างก็คงจะเฮงซวยเกินไปแล้ว ป๋าสายเปย์อย่างฉันก็ไม่สมสถานะสิ” ป๋อจิ่วมองดูเสี่ยวเฮยอย่างไม่แยแสสักเท่าไร
เสี่ยวเฮย… เออๆ คุณมันหล่อ พูดอะไรก็ถูกหมด ผมมันเป็นแค่รถ จะไปเถียงคุณเรื่องนี้ไปทำไม! มันจะกลับไปถามเนติเซน เจ้านายเจอแฟนแล้วก็เลิกสนรถ มันจะทำอย่างไรดี!
ป๋อจิ่วพูดเรื่องขอแต่งงาน ย่อมไม่ได้พูดเล่นๆ แน่นอน ในเมื่อจะขอแต่งงาน ย่อมต้องดำเนินตามพิธีการ
คุณตาเป็นผู้เชี่ยวชาญในเรื่องนี้ จะต้องให้เขาไปจัดการ
ทั้งนี้ตอนที่รับสายเจ้านาย คุณตาพ่อบ้านกำลังตัดแต่งกล้วยไม้ที่เพิ่งจะเอามาเลี้ยงดู แววตาหนักอึ้งทันทีที่ได้ยิน “นายน้อย เรื่องขอแต่งงานนี่ คุณชายฉินรู้หรือเปล่า”
“ไม่รู้อยู่แล้ว ขืนรู้ก็ไม่เซอร์ไพรส์สิคะ” ป๋อจิ๋วพูดอย่างเจ้าเล่ห์
คุณตาพูดในใจว่า งั้นคงไม่ใช่แผนของคุณชายฉินแล้วล่ะ ทำไมเหมือนนายน้อยจะคิดขึ้นมาเอง เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ คุณตารู้สึกว่าวิธีการสั่งสอนของตนเองมีปัญหา จำต้องเตือน “นายน้อย ตอนนี้คุณยังเด็กอยู่นะครับ ที่จีนยังไม่อนุญาตให้แต่งงานนะครับ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เราแค่หมั้นกันไว้ก่อน” ป๋อจิ่วพิงพนักด้วยท่าทีคร้านๆ ทว่าแววตาสดใส
คุณตา…นายน้อยฉลาดทีไร หมดทางเยียวยาทุกที!
“เอาเถอะ” คุณตาถอดถุงมือ “หมั้นก่อน ยังไงที่นี่ก็เป็นประเทศจีน” ขอแค่ไม่แต่งงาน ต่อไปถ้าคุณชายฉินทำผิดต่อนายน้อย เขาก็จะพาเธอกลับ The Fifth Avenue ได้ เพราะทางนั้นทำอะไรก็สะดวก
ที่นี่ นายน้อยจะต้องจัดระบบข้อมูลใหม่ ถึงจะสิ้นเปลืองเวลา แต่สำหรับบอสแห่งโลกแฮกเกอร์แล้ว ย่อมทำได้สบายๆ ทว่าการย้ายฐานหลักมาที่จีนเป็นเรื่อที่คุณตาไม่คิดมาก่อน เมื่อสมัยนายใหญ่ยังมีชีวิตอยู่ก็เคยคิดจะกลับบ้านเกิดอยู่หลายครั้ง แต่บางเรื่องก็ไม่สะดวกนัก
มีคุณชายฉินอยู่ด้วยก็ดี ทางกองคดีพิเศษจะได้ไม่ส่งรายงานในเรื่องแบบนี้อีก คงเพราะเหตุนี้ พวกเขาคิดแค่ว่าขอแค่คุณชายฉินคุมนายน้อยได้ เรื่องอื่นก็ไม่วุ่นวายนัก
อันที่จริงเรื่องการควบคุม มันเป็นเรื่องที่กระทำซึ่งกันและกัน จะว่าไปก็เป็นเพราะทั้งสองยินยอมต่อกัน หาจุดสมดุลในโลกแห่งความมืดและขาวกันได้ ซึ่งจุดสมดุลนี้ไม่มีวันถูกล้มล้างในช่วงเวลานี้
คุณตากังวลแค่ในอนาคต ครั้งนี้เพื่อจะแข่งระดับเอเชีย นายน้อยจึงต้องไปแสดงหนัง อาจหลุดอะไรออกมาบ้าง เขาจะต้องแก้ไขประวัตินิดหน่อย อย่างน้อยคนอื่นๆ จะได้ไม่นึกว่านายน้อยเป็น Z ตัวจริง ให้คิดแค่ว่านายน้อยเล่นละครเก่ง
ส่วนเรื่องการขอแต่งงาน คุณตาพ่อบ้านยื่นมือกุมขมับอย่างงดงามเหมือนพวกผู้ดีอังกฤษ
ในเมื่อนายน้อยจะเอาจริง เขาย่อมจะเสียหน้าไม่ได้…
…………………………………………….
ตอนที่ 1851-1
ในอีกด้านหนึ่ง ฉินมั่วที่คุยงานเสร็จก็เดินกลับเข้าห้องทำงาน มองดูโซฟาหนังตัวดำที่ว่างเปล่าแล้วหันหน้ามา นิ้วเรียวดึงเนคไท เอ่ยเสียงที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ “เขาล่ะ?”
ผู้ช่วยพิเศษร้องในใจว่า แย่แล้ว ท่านประธานบอกว่าให้เฝ้าคุณชาย เอ๊ย คุณหนูจิ่วให้ดี
“เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย” เลขาที่ส่งเครื่องดื่มและขนมมาให้ตลอดทั้งบ่ายเอ่ยขึ้นชนิดไม่กล้าหอบหายใจ และในระหว่างที่บรรยากาศเริ่มจะเย็นขึ้น ป๋อจิ่วพลันผลักประตูเข้ามา เลิกคิ้วขึ้น “พี่มั่วเสร็จงานแล้วเหรอ?”
“อื้ม” ฉินมั่วตอบเสียงเรียบ แล้วโยนเนคไทที่ปลดออกไว้ที่โต๊ะทำงาน จากนั้นก็เดินไปจูงมือป๋อจิ่ว เอ่ยเพียงว่า “เรื่องที่เหลือ พวกคุณก็ไปจัดการกันเองแล้วกัน” แล้วพาเธอลงตึก
ตลอดระยะทางจากห้องทำงานไปจนถึงลิฟต์ มีหลายคนอยากลุกขึ้นมาดู แม้จะรู้ว่าแฟนคนนี้ของท่านประธานฉินได้มาไม่ง่ายนัก และเคยเห็นข่าวในโลกออนไลน์เหมือนกัน แต่กลับไม่ค่อยเห็นตัวจริง แม้ว่าเธอจะเป็นเกมเมอร์ของบริษัทก็ตาม นี่เป็นปฏิกิริยาจากพนักงานส่วนหนึ่งของบริษัท อีกส่วนหนึ่งเดิมก็เป็นแฟนคลับของแบล็กพีช Z  อยู่แล้ว เมื่อได้เห็นตัวจริงก็เนื้อเต้นทันที
ท่านประธานฉินก็จริงๆ เชียว ทำไมถึงได้เอาไอดอลของเรามาอยู่ในห้องทำงาน ไม่ยอมปล่อยออกมาเลย คราวนี้ล่ะ ได้เห็นสักที!
บรรดาพนักงานสาวต่างหัวใจเต้นโครมคราม! บรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะกลิ่นน้ำหอมที่อ่อนลงกว่าเดิมเยอะเลย ไม่รู้ว่าใครไปได้ยินมาว่าแบล็กพีช Z ได้กลิ่นน้ำหอมแล้วรู้สึกไม่สบาย ทุกคนจึงปรับปรุงตัวทันที ต้องแต่งตัวเรียบร้อยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ผิดหรอก เรียบร้อยมาก!
แน่นอน นอกจากจะเปลี่ยนแปลงการแต่งหน้า พอพวกที่ใจกล้าเห็นท่านประธานจูงมือแบล็กพีชออกมาอย่างไม่ง่ายนัก ก็รวบรวมความกล้าหาญ “ท่านประธานคะ คือฉันเป็นแฟนคลับของเทพ Z น่ะค่ะ ขอให้ของบางอย่างกับเขาได้ไหมคะ?”
ฉินมั่วเลิกหางตาเล็กน้อย เรียวปากบางขยับเพียง “หึ”
“อะไรเหรอ?” ป๋อจิ่วเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวก่อนชายหนุ่ม ยิ้มโชว์เขี้ยวเสน่ห์อย่างสวยงาม
หญิงสาวเห็นยิ้มนั่นแล้วเอามือกุมหัวใจ ชูของที่อยู่ในมือสูง “ถุงมือค่ะ ตอนนี้อากาศหนาวแล้ว น้องใช้คอมพิวเตอร์บ่อย ควรสวมถุงมือไว้ มือจะได้ไม่เย็นเฉียบนะคะ”
ป๋อจิ่วเห็นอีกฝ่ายหน้าแดง มุมปากก็กดยิ้มลึกขึ้น ยื่นมือไปรับของมาแล้วพลิกออกดู ก่อนจะสวมข้างหนึ่ง “ขอบคุณมาก ฉันชอบมากเลย”
ฉินมั่วเห็นแล้ว กวาดตามองเล็กน้อย เอ่ยเรียบๆ ว่า “ถุงมือไหมพรมสีขาวแบบนี้ ไม่ดูแต๋วไปหน่อยเหรอ?”
ป๋อจิ่วได้ยินแล้ว รู้ทันทีว่าท่านเทพหึงอีก จึงหันไปตอบ “ไม่หรอก พี่มั่ว ฉันก็เป็นผู้หญิงไหม จะมาแต๋วหรือไม่แต๋วอะไรกัน”
ใช่ๆ พนักงานสาวพยักหน้าอยู่ด้านข้าง พวกเธออยากทำถุงมือที่แบล็กพีชสวมได้ ซึ่งเข้าคู่กับผ้าพันคอลายตารางสีแดง จากนั้นแค่ให้เขายืนท่ามกลางหิมะแล้วยิ้มนิดหนึ่ง หัวใจก็ละลายได้แล้ว
ไม่ใช่แค่หน้าตาดีนะ แต่อยากเอากลับไปเลี้ยงที่บ้านเลยล่ะ!
น่าเสียดายที่พวกเธอไม่มีความสามารถ ท่านประธานเลยเป็นผู้โชคดีเฉยเลย แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่มีใครกล้าแย่งกับท่านประธาน ศัตรูความรักแข็งแกร่งเสียขนาดนี้ แถมเป็นเจ้านายอีกด้วย จะทำยังไงได้ ถามพวกเพื่อนๆ ที่เป็นชาวเน็ตไปก็ไร้ประโยชน์ ในเมื่อเอากลับไปเลี้ยงไม่ได้ ก็ขอแค่เอ็นดูอยู่ข้างๆ แล้วกัน
นอกจากถุงมือแล้ว ยังมีคนให้แก้วเอย อมยิ้มเอย พอได้ให้ของขวัญกัน ก็ไม่สนว่าเจ้านายจะอยู่ตรงนี้หรือเปล่า
………………………………………