ตอนที่ 1789
นักฆ่าจะดูกันที่ว่าหลังจากที่หลบอันตรายได้แล้ว จะกลับมาตั้งตัวฆ่ากลับได้อย่างไร?
สิ่งที่ชายหนุ่มเคยเชี่ยวชาญที่สุด ตอนนี้จะจำได้แค่ไหน? เหราหรงช้อนสายตามอง แววตากระตุก ได้เวลาแล้ว อย่าหนีเลย
ส่วนทางฝั่งนี้ ฉินมั่วกำลังตีมอนสเตอร์ ทันใดนั้นมือของเขาก็ชะงัก สำหรับความอันตรายที่มาถึง เขายังคงมีสัญชาตญาณ จึงบังคับตัวละครของตัวเองให้หลบไปที่พุ่มหญ้า
เฉวี่ยนหัวเราะหยันตรงหน้าจอ “คิดจะหลบอีกเหรอ?” ว่าแล้วก็กดสัญญาณบุก เปิดสกิลหลักโจมตี แล้วตรงเข้าทำเสียหายหนักต่อฉินมั่ว
ต่อไปนี้ คนที่ดูคลิปนี้จะได้เห็นว่าใครกันแน่ที่เก่งกว่ากัน แต่ไม่คิดเลยว่าฉินมั่วแค่เบี่ยงตัวหลบดาบได้อย่างทันเวลา ส่งผลให้เฉวี่ยนเร้อนฉ่าไปทั้งหน้า ราวกับโดนกำปั้นอัดหน้ามาเต็ม  ไม่เป็นไร เพราะไม่ได้แค่ตัวเองอยู่ตรงนี้
เฉวี่ยนเปิดลำโพง “ฆ่าเขา!”
‘สวบ!’ อีกร่างหนึ่งโผล่เข้ามา ใครจะรู้ว่าฉินมั่วกันเหราหรงเอาไว้ แล้วเคลื่อนตำแหน่งด้วยสกิลหลัก ถือดาบยาวไว้ข้างตัว หายตัวไปจากสายตาของฝ่ายตรงข้ามชั่วคราว กระทั่งคนที่เข้ามาโจมตีเป็นครั้งที่สองยังกั้นอีกฝ่ายไม่ได้ แต่เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้ฝ่ายคู่แข่งไม่ได้มีเป้าหมายที่การแย่งมอนสเตอร์ ทว่าเป็นการเอาชีวิตต่างหาก! เพราะคนที่สามโผล่ออกมาแล้ว โดยเป็นนักเวทย์ที่กำลังร่ายเวทควบคุม หันร่างไปสตันตัวฉินมั่วให้นิ่งอยู่กับที่
ฉินมั่วเพิ่งจะเห็นตัวละครนี้เป็นครั้งแรก จึงไม่รู้ถึงคุณสมบัติประจำตัวของมัน เดิมทีคิดจะใช้สกิลหลักกลับมา แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะคุมเขาไว้ชนิดเจาะจง ทำให้เขาหนีไม่ได้
เฉวี่ยนเห็นฉินมั่วถูกสตันท์อยู่กับที่ มุมปากก็แย้มจนแทบฉีก เอ่ยย้ำอีกครั้ง “ฆ่าให้ตาย”
ตัวแทงก์ใช้สกิลฆ่าทันที ทำให้ฉินมั่วเสียเลือดหนัก เขาเบี่ยงร่างเล็กน้อย กำลังจะเข้าป้อมไปได้แล้ว ทว่าเฉวี่ยนกลับไล่ตามมา ซัดพลังใหญ่กำลังจะเอาชีวิตเป้าหมายได้!
ใครจะรู้ว่าฉินมั่วกลับพลิกตัวกลับ เงื้อดาบยาวฟาดจนเกิดเสียง ‘ขวับ!’ สามครั้ง แสงเงินก็กระจายออกมา เฉวี่ยนที่มีเลือดเต็มต้องเสียไปถึงครึ่งหนึ่งทันที
เฉวี่ยนตกใจจนหดมือ ซึ่งฉินมั่วไม่หนี ทว่าเขาเองก็ไม่รอด คนคนนั้นร่างบ่อกระแสไฟฟ้าก่อนตาย ซึ่งเฉวี่ยนร้องด้วยความตกใจ “ช่วยฉันด้วย!”
ตัวสนับสนุนที่อยู่ด้านข้างรีบเข้ามารักษาให้อย่างเร็ว โดยเพิ่มเลือดให้ในเฮือกสุดท้าย ทำให้เฉวี่ยนรอดชีวิตในที่สุด
จริงๆ แล้วฝ่ายตรงข้ามไม่ได้อยู่ที่นี่แค่สามคน แต่เป็นสี่ต่างหาก คนสี่คนมาจับคนล่ามอนสเตอร์คนเดียว ไม่สนอย่างอื่นแล้วเรอะ? เล่นกันยังไงเนี่ย?
ไม่นาน พวกเฉวี่ยนก็ให้คำตอบ ด้วยกลัวว่าจะไม่มีใครได้ยินเสียงตัวเอง จึงพิมพ์บนบอร์ดรวม “เทพฉิน? เทพเรอะ? ฉันว่าฝีมือก็งั้นๆ เทพฉิน นายมันแก่แล้ว แก่แล้วก็เกษียณไปซะ อย่าเอาอาการบาดเจ็บที่มือมาอ้างเลย ขนาดฉัน นายก็ยังสู้ไม่ได้เลย ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะให้โอกาสกับคนรุ่นใหม่ๆ เพราะพอถึงเวลาที่ต้องใช้จริง กลับเล่นไม่ออกขึ้นมา ชื่อเสียงจะเสียหาย แถมพาทีมไดมอนด์พลอยซวยไปด้วย ขอบอก ฉันได้ไม่พูดเพราะจะโจมตีใครหรอกนะ เพราะแฟนคลับนายน่ากลัวเป็นบ้า อย่ามาหาเรื่องฉันล่ะ ฮ่าๆ”
แสดงออกมาอย่างนี้ ท้าทายชัดๆ
ทุกคนที่เห็นต่างเข้าใจดีว่า ทำไมถึงต้องมาล้อมจับคนคนเดียวทั้งสี่คน หลุมพรางทั้งหมดถูกขุดไว้พร้อมแล้ว!
……………………………
 ตอนที่ 1790
 “เขาเป็นใครกัน หน้าด้านเป็นบ้า หาว่าเทพฉินสู้เขาไม่ได้ ทั้งๆ ที่มารุมกันตั้งสี่คน”
“อยากถามคนชื่อเฉวี่ยนหน่อย เมื่อกี้เพิ่งได้เลือดจากตัวสนับสนุนไม่ใช่เหรอ? ก็ถ้าไม่มีตัวสนับสนุน ลองดูซิว่านายจะตายไหม”
“เฮ้ย ฉันจะบวกแล้วนะเว้ย ทนดูไม่ได้ ทำไมถึงมีคนกล้าพูดแบบนี้วะ”
“ไม่ต้องดูหรอก เกมจะจบแล้ว ทีมไดมอนด์ชนะชัวร์”
เกมจบแล้วจริงๆ ฝั่งทางโน้นไม่สนใจอะไร หลินเฟิงกับอวิ๋นหู่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็มาถึงถิ่นคู่แข่งแล้ว จากนั้น พวกเขาถึงได้เห็นบอร์ดสนทนารวม
หลินเฟิงกดเมาส์จะวิ่งกลับ ใครจะรู้ว่าเขายังไปไม่ถึงเลย เหราหรงก็หมุนตัวใช้สกิลอัตโนมัติเคลื่อนตำแหน่งเร็ว ฆ่าอีกฝ่ายในพริบตา ทิ้งเพียงเสียงฆ่าสี่ชีวิตดังขึ้นติดๆ กัน โดยไม่รอให้พวกหลินเฟิงบุก ทีมมินเนียนก็ยึดฐานที่มั่นของคู่แข่งได้
เฉวี่ยนมองดูข้อความในบอร์ด พิมพ์ข้อความลงไป “เอะอะอะไรกันอีก? ไหนว่าจะไม่หาเรื่องกันไง? ว่ากันว่าแฟนคลับของเทพฉินมีมารยาทมาก ทำไมฉันถึงมองไม่ออกเลยล่ะ ถึงจะแพ้ยังไง แค่เล่นงานเทพฉินผู้ยิ่งใหญ่ได้ก็สะใจแล้ว”
“ไอ้บ้าเอ๊ย” หลินเฟิงสติหลุดแล้ว กะจะระเบิดอารมณ์ในเกม
ห้วงเวลานั้น เหราหรงเองก็เสียใจ เขาไม่คิดเลยว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีเกมเมอร์แบบนี้ กว่าจะรู้ตัวก็ไม่ทันแล้ว ซึ่งมันเกิดขึ้นแล้วในความเป็นจริง
ป๋อจิ่วเองก็รู้ว่าเหราหรงไม่ผิด เพราะฝีมือการเล่นของท่านเทพดีขึ้นมาก วัดจากตอนที่เขาดูเธอเล่นในมือถือเมื่อคืน
แต่เวลาไม่พอ เขายังประเมินสกิลสำคัญของฝ่ายตรงข้ามที่ใช้ในการต่อสู้ไม่ออกเลย แล้วนี่มารุมเล่นงานเขากันถึงสี่คน หากเป็นเมื่อก่อน…
ป๋อจิ่วเบือนสายตาปมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม เป็นครั้งแรกที่ลำคอฝืดเฝือ ราวกับมีอะไรบางอย่างเอ่อล้น
ห้องคอมพิวเตอร์ในเวลานี้ อุณหภูมิต่ำลงมาก
ฉินมั่วสะบัดมือ ไม่แสดงอารมณ์ออกมา เขามองดูตัวเองที่กุมเมาส์ ก่อนจะเงยหน้ามองดูตัวละครที่นอนกองกับพื้นในเกมแล้วถึงกับชะงักชั่วขณะ เพราะรู้สึกยอมไม่ได้จากใจ อันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย…คุ้นเคยราวกับเคยประสบมาก่อน
หลินเฟิงคุมอารมณ์ไม่อยู่ แต่ทุกคนรู้ดีว่าจะอาละวาดออกมาไม่ได้ในเวลาอย่างนี้ เพราะเป็นคนของประชาชน หากอาละวาดออกมา ข่าวในแง่ลบจะต้องถล่มแน่ เพราะแม้ว่าคุณจะไม่ได้ทำผิด แต่คนนอกบางคนก็จะคิดว่า ทำไมทำตัวแบบนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่ไม่ชอบขี้หน้าคุณเลย พวกนั้นจะยิ่งคว้าโอกาสมาแต่งเสริมเพิ่มเติม
เฉวี่ยนเป็นคนแบบนี่แหละ พอได้ยินหลินเฟิงระเบิดอารมณ์ ก็เอ่ยหยันว่า “น่ากลัวจุงเบย ท่านเทพจากทีมไดมอนด์ด่าโหดจัง?”
“พอได้แล้ว” เพื่อนร่วมทีมเขาห้ามไว้ เพราะพูดแบบนี้ไม่เหมาะสม
เฉวี่ยนกลับไม่คิดเช่นนั้น ยังไงเขาก็ตายแล้ว ฐานป้อมคริสตัลก็จะไม่เหลือแล้ว จึงต้องเย้ยให้ทันเวลา “ถ้าตีมอนสเตอร์ไม่ได้ก็อย่าทำ เร็วไม่ทันก็ไสหัวไป จะได้ไม่ต้องให้คนเห็นแล้วหัวเราะใส่” ในทันทีที่พูดจบ ป้อมคริสตัลก็ระเบิด แสงสีเงินกระจายท่วมจอ ทั้งๆ ที่ชนะ แต่ไม่มีใครดีใจ
และในเวลานี้นี่เอง เสียง ‘ผัวะ’ ดังกังวาน!
……………………………………
ตอนที่ 1791
 ป๋อจิ่วที่เงียบมาตลอด วางคีย์บอร์ดลง เส้นผมสั้นเซอร์สีเงินไหวตามจังหวะที่เธอลงทะเบียนเข้าใช้งาน ปกติเธอพิมพ์เร็วอยู่แล้ว ซึ่งพวกเขายังไม่ทันได้ออกจากหน้าเพจ เธอก็ลงทะเบียนเข้าใช้เสร็จเรียบร้อย
เซวียเหยาเย่าดูหน้าขาวสะอาดนั่น ฝ่าบาทจิ่วไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้น
ไม่จริงๆ กระทั่งแววตาของเธอยังดำสนิทไม่หวั่นไหว ทว่ายิ่งเป็นเช่นนี้ ทุกคนจึงถึงกับตะลึง พวกเขาไม่เคยเห็นเจ้าแบล็กในสภาพนี้มาก่อน ไม่มีใครเคยเห็นจริง ๆ
ป๋อจิ่วไม่พูดให้มากความ เธอเริ่มเชิญคนมาแข่งด้วย โดยการใช้ชื่อแอคเคาท์สำรองที่ไม่เป็นที่รู้จัก เป็นเลเวลระดับกลาง
คนชื่อเฉวี่ยนเห็นแล้วไม่สนใจ กำลังจะกดปฏิเสธ หน้าจอก็ปรากกฎข้อความขึ้น “ทำไม? ไหนบอกว่าตัวเองเก่งมากนักหนาไง? ฉันก็แค่แฟนคลับของเทพฉิน ระดับก็ไม่สูง นายก็ไม่กล้าสู้เสียแล้ว”
เฉวี่ยนจึงไลฟ์สด เพื่อจะดึงดูดแฟนคลับ ซึ่งข้อความดังกล่าวจึงเป็นที่เห็นกันทั่วหน้า เมื่อเฉวี่ยนเห็นเลเวลอีกฝ่ายที่ต่ำว่าตัวเองถึงสองระดับ จึงเห็นว่าหากลงแข่งด้วย ย่อมไม่เป็นปัญหา เขาเก่งสุดยอดด้านการทำดาเมจรุนแรงเป็นชุด จึงมั่นใจต่อฝีมือตัวเองมาก ไม่งั้นคงไม่เปิดไลฟ์สด
ในเมื่อต้องการหาเรื่องให้ตัวเองโดนตบหน้า งั้นเขาก็จะพิสูจน์ฝีมือตัวเองต่อ เฉวี่ยนยิ้มบอก “พวกนายดูละกัน เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะฆ่าเทพฉินมาหยกๆ แฟนคลับเขาทนไม่ไหว ยังบอกว่าตัวเองมารยาทดี ช่างเหอะ ในฐานะที่เป็นสตรีมเมอร์ตัวเล็กๆ ก็คงต้องลงแข่งแล้ว” ว่าแล้วก็กดปุ่มยอมรับ พอเข้าไปแล้วถึงเห็นว่าเป็นการแข่งประเภทเดี่ยว แต่ไม่เป็นไร เขาจะได้ตีอีกฝ่ายให้มันส์หยด
เกมเริ่มต้นขึ้น ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างได้ยินเสียงเอฟเฟกต์ ไม่ว่าจะเป็นหลินเฟิงหรือเหราหรง ต่างรู้ดีว่าป๋อจิ่วกำลังทำอะไร ฝ่ายอินอู๋เย่าหัวเราะ งับบุหรี่ในปาก พูดเพียง “หัวหน้าตัวเล็กสู้ๆ นะ จับมันฆ่าให้อนาถไปเลย”
“อุว้าว เจ้าแบล็ก หนนี้เชียร์นายสุดตัวเลยว่ะ ฉันให้นายร้อยหยวนทุกครั้งที่ฆ่าเขาได้เลยนะเว้ย” หลินเฟิงต้องการล้างแค้นให้ได้
อวิ่นหู่เพิ่มราคาให้อย่างไม่รู้ไม่ชี้ “ร้อยหนึ่งน้อยไป ต้องพันหนึ่ง”
“ส่งอั่งเปามาได้เลย” ป๋อจิ่วบังคับตัวละครพางเอียงศีรษะพูด “เอาหมื่นหนึ่ง” แปลว่าจะฆ่าสิบครั้ง
โคโค่ยืนขึ้นกำตุ๊กตากระต่ายแน่น ป๋อจิ่วกลับหันไปมองอีกทาง “พี่มั่วมานี่หน่อย ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย”
“หือ?” ฉินมั่วลากเสียงสูง ยืนขึ้นตัวตรง เดินไปหาเธอ “มีอะไรเหรอ?”
“ดูฉันเล่นนะ” ป๋อจิ่วละมือข้างหนึ่งมาจับเขาไว้ ราวกับกลัวว่าเขาจะไม่รับปาก มุมปากหยัดยิ้มเล็กน้อย แววตาเต็มได้ด้วยอารมณ์ในเวลานั้น
ฉินมั่วมองคนตรงหน้า แล้วดูมือของเธอที่จับชายเสื้อเขาไว้อย่างดื้อดึงเหมือนเด็กน้อย ปกติแล้วเขารำคาญเด็กประเภทนี้จะแย่ แต่ไม่รู้ว่าทำไม เวลาเผชิญหน้ากับยัยคนนี้ เขาเป็นต้องใจอ่อนทุกที
“จะเล่นงานคู่แข่งไม่ใช่เหรอ ก็ดูเกมสิ เอาแต่มองฉันอยู่ได้ จะเล่นยังไง?” ฉินมั่วนั่งลงตามแรงลากของเธอ ลมหายใจรดบนใบหน้าสาวน้อยด้วยแววตาดุหน่อยๆ ราวกับจะบอกว่า ยัยโง่
ท่านเทพนั่งข้างเธอ สมาธิของป๋อจิ่วจึงแน่วแน่ เกมนี้จะต้องให้เขาได้ดู ไม่งั้นมันจะเป็นแผลในใจของเธอเจ้าคนนั้นมันใช้เทคนิคของท่านเทพมาเย้ยหยันเขา มันถือดียังไง?
……………………………………….