ตอนที่ 1780
 รอจนหลินเฟิงได้เห็นคุณตาพ่อบ้านตามที่ป๋อจิ่วเรียก ถึงได้รู้ว่าโลกนี้ยังมีคนย่างแพะทั้งตัวในบ้านได้จริงๆ
ตอนแรกพวกเขากดออด พอเห็นก็ถึงกับผงะ โดยเฉพาะเหราหรงที่อยู่หน้าสุดและออกจะดูเท่ในตอนแรก แต่เมื่อได้เห็นหน้าของคนตรงหน้า กลับชะงักก่อนจะกล่าวคำขอโทษขอโพยเป็นภาษาอังกฤษต่อคุณตา แล้วหันไปถามหลินเฟิง “แน่ใจนะว่าไม่ได้มาผิดบ้าน”
“109 ก็ที่นี่นี่แหละ” หลินเฟิงสงสัยเช่นกัน ทำไมคนที่มาเปิดประตูกลับเป็นคุณตาชาวอังกฤษสุดเท่ งั้นเขาส่งข้อความเสียงไปถามเจ้าแบล็กแล้วกัน
ในขณะที่เขากำลังจะหยิบมือถือ คุณตาที่สวมสูทก็เอ่ยปากอย่างมีมารยาทครบถ้วน ประหนึ่งเป็นราชนิกุล “นายน้อยกำลังปรับระบบอินเทอร์เน็ตอยู่ครับ เชิญทุกท่านเข้าไปข้างในก่อนนะครับ”
ภาษาจีนสำเนียงมาตรฐานที่คุณตาเอ่ยออกมา ทำให้เหราหรงคลำจมูก ส่วนหลินเฟิงถึงกับตาโต “นายน้อย?”
นี่สมัยไหนกันแล้ววะ? แต่ถ้าบอกว่ากำลังปรับระบบอินเทอร์เน็ตอยู่ ก็ต้องเป็นเจ้าแบล็กจริงๆ นั่นแหละ
สีหน้าของพวกเขาประหนึ่งอยู่ในมิติมหัศจรรย์ กระทั่งเฮียเย่าที่เตรียมบุหรี่มาสูบถึงกับวางลง สิ่งที่เกิดขึ้นดูจะเหนือความคาดคิด โดยเฉพาะคุณตาชาวอังกฤษคนนี้ยังสวมผ้ากันเปื้อนสีดำรอบเอว เอ่ยเสียงไพเราะ “วันนี้เตรียมแพะย่างให้ทุกคนตัวหนึ่ง นายน้อยบอกว่า พวกคุณชอบทานเนื้อ”
พวกเขาชอบกินเนื้อนั้นไม่ผิดหรอก แต่ตะแกรงเหล็กขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า รวมถึงคุณพ่อบ้านชาวอังกฤษที่ยืนถือมีดและส้อมอย่างชำนาญอยู่ด้านหลังนี่สิ ทำให้พวกเขางง
กลิ่นหอมลอยเต็มห้อง หลินเฟิงเห็นแพะที่ถูกแขวนบนตะแกรงเหล็กทั้งตัว โดยผิวนอกเกรียมเหลือง ราดน้ำมันรดลงสู่กองไฟอย่างหอมไปทั่ว
คุณตาดูราวกับเป็นเชฟชั้นเยี่ยม ถือมีดโค้งมากรีดบนตัวแพะอย่างคล่องมือและสุภาพ ราวกับเป็นการแสดง
โคโค่เห็นแล้วลูบคาง “ฝีมือเอ่อ…”
“หืม?” เหยาเย่าโผล่หน้าเข้าไปหมายจะถามว่าทำไมเหรอ
โคโค่ก็งับหูกระต่ายในมือเสีย “โคตรเทพเลย ตอนที่ฉันไปงานปาร์ตี้ของคิงประเทศดูไบกับพ่อ ก็เคยเห็นแบบนี้แหละ”
“แสดงว่ามื้อนี้เราจะกินมื้อพระราชา” หลินเฟิงใจลอย
โคโค่ไม่พูด ด้วยกำลังดมกลิ่น เพราะหอมมาก ๆ
การย่างแพะทั้งตัวต่างจากเนื้อย่างซาวข่าว กลิ่นไม้ที่ใช้เป็นฟืนจะเข้าไปหลอมรวมกับยี่หร่าที่ใช้ย่างจนกลายเป็นกลิ่นหอม ทำให้ท้องร้องกันใหญ่
น้อยคนที่จะทำแบบนี้ นอกจากพวกที่อยู่ในทุ่งหญ้ามองโกลเลีย
เวลานี้เหราหรงไม่แปลใจเหมือนเมื่อครู่ เพราะก่อนหน้านั้นเขาเคยได้สัมผัสกับคนคนนั้นในบางด้าน หากอีกฝ่ายเป็นแค่คุณชายตระกูลฟู่ ย่อมไม่มีวันทำได้ถึงขั้นนี้ แต่นั่นคือ Z ผู้เป็นแฮกเกอร์มือโปรระดับโลก
ช่วงที่เขาอยู่ในโลกแห่งความมืดมน ก็พอจะได้ยินเรื่องราวของเธอมาบ้าง เช่น เกิดจากครอบครัวที่มีพื้นฐานเป็นแฮกเกอร์ซึ่งมีที่มาไม่ธรรมดา บ้างก็ว่า Z เป็นพวกไฮโซที่มีสายเลือดผสมระหว่างคนตะวันตกและตะวันออกในศตวรรษที่ 19 แต่สิ่งเหล่านั้นกลับไม่ได้รับการพิสูจน์ จะว่าไปก่อนหน้านั้นพวกเขายังไม่รู้เลยว่าเธอเป็นชายหรือหญิงกันแน่
หากไม่เพราะเคยติดต่อกับเจ้าแบล็กมาบ้าง เขาก็คงไม่รู้หรอกว่าเธอคือ Z เวลานี้พอจะเห็นได้ว่า เธอรวยมากๆ  แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่า ทำไมข้อมูลที่พวกเขาเคยตรวจสอบเจอ ระบุว่า Z อยู่ที่ The Fifth Avenue เสมอมา ทว่าเจ้าแบล็กกลับอยู่เจียงเฉิง
แต่เวลานี้สิ่งเหล่านั้นไม่สำคัญอีกแล้ว สำคัญที่คนที่เคยเป็นคู่ต่อสู้ของเขาอย่างฉินมั่วเป็นยังไงบ้างต่างหาก
………………………………………
ตอนที่ 1781
ป๋อจิ่วที่ปรับระบบอินเทอร์เน็ตอยู่ ได้ยินเสียงจากด้านล่าง ก็ดึงมือท่านเทพให้เดินลงไปด้วยกัน และคงเพราะเมื่อคืนตอนอน เส้นผมเธอถูกทับ จึงชี้เด่อยู่กลางศีรษะ แถมยังต้องจัดการสายอินเทอร์เน็ตอีก ทำให้ปลายจมูกเปือนฝุ่น ทว่ากลับทำให้เธอดูเท่แบบคนเจ้าชู้
นั่นไง พอลงไปปุ๊บ หลินเฟิงก็ร้องเสียงดัง อ้าแขนถลามาหากะจะกอด ทว่ามือของเขายังไม่ทันได้แตะบ่าป๋อจิ่ว
‘ปึง!’ ไพ่ใบหนึ่งก็บินมาปักบางรองเท้าเขา ก่อเกิดความเจ็บปวดจนต้องเต้นเร่าๆ “เฮ้ย ไพ่มาจากไหนวะ ทำไมปักเสียจน…”
แววตานั่นลุ่มลึกจนมองไม่ให้ก้นบึ้ง ทั้งยังดูเรียบเรื่อย แต่ไร้ความอบอุ่น
หลินเฟิงผงะ ลองเรียกดู “หัวหน้า”
ฉินมั่วหยักยิ้ม “ขอโทษที มือลื่นไปหน่อย”
“อ่ะ เอ่อ” หลินเฟิงพูดต่อไม่ติด หัวหน้าอยู่ในสภาพที่เปี่ยมไปด้วยมารยาทจนดูห่างเหินเชียว เมื่อก่อนเวลาหัวหน้าสั่งสอนพวกเขา ล้วนแต่ไม่เคยพูดคำว่าขอโทษออกมา การทำโทษไม่ให้พวกเขากินเนื้อถือเป็นเรื่องปกติ คนที่สนิทกับหัวหน้าถึงจะรู้ว่าชายหนุ่มจะมีมารยาทต่อคนนอกเท่านั้น เวลานี้ พวกเขาเป็นคนนอกไปแล้วหรือ?
คิดได้เช่นนี้ หลินเฟิงก็ถึงกับสลด แต่ก็แค่ครู่เดียว เพราะไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการที่หัวหน้ากลับมาอย่างปลอดภัยอีกแล้ว
หลินเฟิงที่บื้อแบ๊ว หัวเราะเชื่อว่าฉินมั่วมือลื่นจริงๆ ตรงเข้าไปจะเกาะบ่าป๋อจิ่ว “เจ้าแบล็ก พี่เอาเบียร์มาให้โหลหนึ่งด้วย เป็นไง แจ่ม…ไหม?”
‘ฟึ่บ!’ ครั้งนี้ไพ่บินผ่านยอดศีรษะตัดเส้นผมร่วงลงมาอย่างไม่พลาด เล่นเอาหลินเฟิงชะงัก มองหัวหน้าพลางบ่นนิดๆ “มือลื่นอีกแล้วเหรอ?”
“อันที่จริง” ฉินมั่วบิดมุมปากยิ้มบางๆ “ฉันอยากเจาะมือข้างนั้นของนาย”
หลินเฟิงหันไปเรียกร้องความสงสารจากเพื่อนๆ ไม่คิดว่า นอกจากอวิ๋นหู่ที่ยังพอจะมีมนุษยธรรม ด้วยการลากเขาไปหลบด้านหลังแล้ว คนอื่นๆ กลับมองเขาด้วยความสมน้ำหน้า
เฮ้ย! คนพวกนี้เป็นคนแบบไหนกันวะ แถมตัวต้นเรื่องอย่างเจ้าแบล็กยิ่งแล้วกันเข้าไปใหญ่ ด้วยการเอ่ยอย่างจริงจัง “พี่ดาวประจำทีม เคยบอกแล้วใช่ไหมว่า ตอนนี้ฉันมีแฟนแล้ว อย่าเอะอะอะไรก็จับเนื้อต้องตัวฉัน แฟนฉันจะโกรธเอา ต่อไปอย่าซี้ซั้วเกาะบ่าคนอื่นอีกนะ”
หลินเฟิง…ตอนที่นายนับพี่นับน้องกับฉันแล้วชนแก้วเหล้าเอ้อร์กัวโถวกันน่ะ นายก็เกาะบ่าฉันเดินตลอดทางเลยไม่ใช่เหรอ ยังมีหน้ามาพูดอีกว่าฉันเป็นฝ่ายรับ ไม่มีอำนาจข่มใคร ไม่คิดเลยนะว่านายจะเป็นคนแบบนี้เลยนะ เจ้าแบล็ก!
เสียงเอะอะโวยวายราวกับแสดงสภาพของพวกเขาว่าเป็นกันแบบนี้มาก่อน
เฮียเย่าคาบบุหรี่พลางยิ้ม โคโค่และเฟิงซ่างต่างกัดหูกระต่าย เหราหรงกับหลินเฉินทาวหยอดบ้างอย่างเหมาะสม ไม่มีความรู้สึกประดักประเดิดเลย
ส่วนป๋อจิ่วเอาแต่ทำหน้าอวดแฟน ทำตัวน่าเกลียดจริงๆ
ฉินมั่วนั่งคร้านๆ ข้างตัวเธอ พาดมือไว้บนพนักเก้าอี้ ทั้งๆ ที่ท่าทางเขาไม่ได้แสดงความสนิทเสน่หาอะไร แต่กลับทำให้รู้สึกว่าทั้งสองเหมือนหลอมตัวเป็นหนึ่งเสมอมา กระทั่งเวลานี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น สมาชิกทุกคนหยอกล้อกันคนละทีสองที กินเนื้อเคล้าเหล้าเบียร์ หัวเราะกันลั่นห้อง
เซวียเหยาเย่ามองพวกเขาด้วยความรู้สึกอุ่นๆ ในหัวใจ ดีจัง! แม้จะมีบาดแผลมากมาย แต่พวกเขาก็กลับมาแล้ว…
………………………………….
ตอนที่ 1782
ในฐานะที่เป็นคุณพ่อบ้านมืออาชีพ คุณตาย่อมสังเกตอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเซวียเหยาเย่า จึงยื่นผ้ากันเปื้อนที่ใช้ในเวลาทานอาหารมาให้อย่างนุ่มนวล ทั้งยังผลักจานขนมหวานให้อย่างทันใจ เอ่ยเสียงเบา “นายน้อยชอบกินมาก ถ้าทานคู่กับชามะนาว จะทำให้คุณผู้หญิงอารมณ์ดี”
กิริยาดังกล่า ทำให้แววตาของเหยาเย่ามีแววตะลึงพาดผ่าน เมื่อเงยหน้าก็ประสานสายตากับแววตาอบอุ่นของฝ่าบาทจิ่ว เวลานี้เธอรู้สักทีว่าทำไมฝ่าบาทจิ่วถึงได้อ่อนโยนมาก เพราะมีคุณตาผู้เพียบพร้อมไปด้วยการอบรมเลี้ยงดู ย่อมต้องซึมซับไปในตัว
อันที่จริง สิ่งที่เธอสรุปมีทั้งถูกต้องและไม่ถูกต้อง ถ้าคุณตารู้เข้า คงต้องถอนใจยาว และเอ่ยขึ้นอย่างทระนงระคนจนปัญญา “นายน้อยสุภาพมากกว่าผู้ชายทั่วไปโขเลยล่ะครับ แต่ที่ผมสอนเรื่องความเป็นกุลสตรีกลับ…” ซึ่งจะว่าไป นี่ก็คือว่าเป็นความล้มเหลวเช่นกัน ทว่าในหัวใจของคุณตา นายน้อยของตนเองถือเป็นสิ่งล้ำค่าที่มีน้อยในโลกของเรา ดังนั้นจึงตระเตรียมทุกสิ่งเสียพร้อมไปหมด รวมถึงเมื่อใช้ผ้าขาวเช็ดอุปกรณ์ทานอาหาร จึงทำให้หลินเฟิงอดหันไปดูไม่ได้ เพราะทำด้วยกิริยาสง่าเหลือเกิน เจ้าแบล็กไปหามาจากไหนวะ? เยี่ยมเป็นบ้า!
หลินนเฟิงไม่เคยเก็บความอยู่ สงสัยอะไรก็ถามทันที
ป๋อจิ่วได้ยินแล้วก็ตอบกลั้วยิ้ม “คุณตาดูแลฉันตั้งแต่ตอนเป็นเด็กแล้ว ฉันไม่ได้เก่งขนาดที่เชิญคุณตามาทำงานให้หรอก”
แล้วใครเป็นคนไปเชิญมา? หลินเฟิงงงงวย คงไม่ใช่คนในตระกูลฟู่หรอกนะ?
“เอ้อ” ป๋อจิ่ววางแก้วน้ำในมือลง แล้วเปลี่ยนเรื่องพูด “มือของพี่มั่วหายแล้วนะ คุณตาช่วยผ่าตัดให้ ตอนนี้ใช้คล่องเลย เวลาหมุนข้อมือก็ไม่เจ็บอีกแล้ว ต่อไปพวกนายสบายใจได้”
หากยังไม่ได้บอกข่าวนี้ต่อใคร ก็ประกาศเสียเลยในเวลานี้ ส่งผลให้ทุกคนบนโต๊ะอาหารต่างตะลึง ยิ้มออกมากันทั่วหน้าอย่างอัตโนมัติ คงเพราะดีใจมาก
ป๋อจิ่วรู้ความรู้สึกพวกเขาเป็นอย่างดี สามปีที่ผ่านมา เขาลงแข่งทั้งๆ ที่บาดเจ็บ ต้องทิ้งตำแหน่งล่ามอนสเตอร์เพื่อการเล่นของทีมไดมอนด์ ไม่อาจล่วงเข้าสู่โซนป่าของคู่แข่งได้อย่างที่ใจต้องการ คงเพราะกลัวว่า หากอาการบาดเจ็บกำเริบในช่วงเวลาขับขัน จะทำให้แพ้
เขารู้ดีว่าทีมไดมอนด์ไม่อาจขาดเขา ดังนั้นแม้คุณหมอจะสั่งให้เขาหยุดแข่งสองปีเพื่อพัก เขาก็ไม่ฟังเพราะทุกคนต่างรู้ดีว่า สองปีมีความหมายอย่างใรในวงการอีสปอร์ต
ในสองปี คนที่บอกว่าชอบคุณ จะหันไปชอบทีมอื่น
ในสองปี จะมีโอกาสสูญเสียช่วงเวลาที่ฟอร์มพุ่งขึ้นสูงสุดของนักกีฬา
ในสองปี ทีมไดมอนด์คงรอไม่ไหว
ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นหลินเฟิง อวิ๋นหู่ กระทั่งเฟิงอี้ พวกเขาล้วนแต่รู้สึกผิดในใจ หลายครั้งที่คิดว่าหากปีนั้นพวกเขาสามารถยื้อเกมไว้จนฉินมั่วกลับมาก็คงดี อันจะทำให้ความฝันสำเร็จ แล้วสามารถถอนตัวจากทีม จากนั้นฉินมั่วจะได้รักษาอย่างเต็มที่ ไม่ใช่กักกร่อนความสามารถและความทระนงทั้งหมดทั้งมวลของชายหนุ่มไปเรื่อยๆ
หลายๆ คนอาจไม่เข้าใจ ความรู้สึกของเฟิงอี้เมื่อเห็นตัวละครที่แบล็กพีช Z บังคับ เหาะไปยังโซนป่าละลิ่วเหมือนสายลมว่าเป็นอย่างไร
ไม่เพียงแค่เห็นแสงสว่างของทีมไดมอนด์ ตอนนั้นเขายังคิดว่า ในที่สุด ในที่สุดเงานั้นก็ปรากฏขึ้น ทำให้ชายหนุ่มกลับมาได้แล้ว ไม่ใช่ในฐานะที่เป็นตัว CC ลดความสามารถของคู่แข่ง แต่เป็นนักล่ามอนสเตอร์ระดับเทพที่ใช้สกิลสามพันมีดประหารเมื่อสามปีที่แล้วต่างหาก
……………………………………..