ตอนที่ 1708-2 รอวันกลับคืนสู่ทีมไดมอนด์
เมื่อสลัดผู้ช่วยจนหลุด ซึ่งเขาใช้เวลาถึงยี่สิบนาที ถึงขั้นที่หลอกอีกฝ่ายว่าตัวเองเป็นหวัดจะไปซื้อยา เพื่อจะแอบไปอินเทอร์เน็ตบาร์ตอนกลางคืน
โคโค่ออกไปข้างนอกคนเดียวไม่บ่อยนัก เพราะเป็นทั้งคุณชายบ้านรวยที่มาจากต่างประเทศ และเป็นดาวรุ่งเล่นไลฟ์สดที่ทางฉินกรุ๊ปปั้นเอาไว้ ดังนั้นเมื่อออกมาข้างนอก เขาจึงต่างจากคนอื่นที่จะต้องมีรถตู้คอยติดตามทุกครั้ง โดยไม่ถือว่าโอเวอร์แต่อย่างใด
แฟนคลับของเขายังเด็กกันอยู่มาก จึงตามติดไม่ลดละ ไม่ว่าจะรอคอยอยู่ใต้ตึก หรือบ้างก็ไปรับถึงสนามบิน แม้ว่าจะไม่ได้ทำอะไรใหญ่โตก็ตาม แต่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า โคโค่ออกไปข้างนอกสักครั้งย่อมไม่ง่ายเลย
ครั้งนี้อุตส่าห์สลัดพวกแฟนคลับได้ ก็อยากจะลองนั่งรถไฟฟ้าคนเดียวดูบ้าง แต่กลับไม่รู้ว่าท่าทางลับๆ ล่อๆ ของตนเองถูกคนถ่ายด้านหลังเอาไว้เรียบร้อยแล้ว สาวๆ สามคนถึงกับยกมือปิดปาก เอ่ยเสียงเบาว่า “โคโค่แบ๊วจัง”
“นึกว่าพวกเราจำไม่ได้ล่ะสิ น่ารักที่สุดเลย”
ในเมื่อมีคนถ่ายภาพได้ ก็ย่อมถูกโพสต์ลงในโลกออนไลน์ เมื่อโคโค่สวมผ้าปิดปากไปซื้อบัตรรถไฟฟ้า ก็เอ่ยถามพนักงานขายอย่างจริงจัง “รู้จักผมไหม?” จากนั้นก็ได้รับสายตาที่พนักงานขายตั๋วมองว่าเป็นบ้าหรือเปล่าสมใจหมาย
ทั้งนี้เขาไม่โกรธหรอก ดีใจมากต่างหาก ดูสิ ไม่มีปัญหาเลย เขาออกไปข้างนอกคนเดียวได้อยู่แล้ว
ทว่าในวินาทีถัดมา มือถือเขาก็ส่งเสียงดัง โดยเฟิงอี้เป็นฝ่ายโทรมา โคโค่ตกใจอย่างมีพิรุธ มองดูซ้ายขวาหน้าหลัง ก่อนจะรับสายอย่างเก็กขรึม “ฮัลโหล มีอะไรหรือเปล่า? ฉันกำลังเล่นเกมฝึกความเร็วมืออยู่ ถ้าไม่มีเรื่องอะไร ก็ขอวางสายก่อนนะ”
“เฮอะ เล่นเกมเหรอ? ฝึกความเร็วมือด้วย?” เฟิงอี้หัวเราะ “อธิบายให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้เลยว่า นายไปเล่นเกมฝึกความเร็วมือที่รถไฟฟ้าได้ยังไง?”
โคโค่ตะลึง บอกตัวเองว่าจิ้งจอกเฟิงไม่น่าจะรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ต้องหลอกเขาชัวร์ “เฮ้ย พูดอะไรน่ะ ฉันได้ยินไม่ชัด เกมก็เร็วจะตายอยู่แล้ว”
เฟิงอี้ได้ยินแล้ว วางปากกาลงอย่างไม่แคร์สิ่งใด มองดูผู้ช่วยที่ถือแท็บเล็ตเข้ามา หน้าจอโชว์ภาพอย่างแจ่มแจ๋ว “นายใส่หูกระต่ายนี่”
“เฮ้ย” โคโค่ถอดผ้าปิดปากออก โมโหขึ้นมา “รู้ได้ไง?”
เฟิงอี้ส่งสัญญาณมือให้ผู้ช่วย เอ่ยต่อ “ต้องขอบคุณแฟนคลับของนายที่มีมากมาย ตอนนี้มีคนเดินตามหลังนายเป็นกลุ่มเลย เดี๋ยวจะเยอะขึ้นเรื่อยๆ นายรีบออกจากที่นั่นเสียก่อนที่ทุกคนจะรู้ ส่วนอินเทอร์เน็ตบาร์ที่นายจะไป นายอยากจะทำให้คนเขาตกใจจนปิดกิจการหรือไง? นายอยู่ที่นั่นหละ อีกหนึ่งนาที ผู้ช่วยจะไปรับ”
โคโค่ไม่เข้าใจจริงๆ “จิ้งจอกเฟิง บอกมาตรงๆ นะ นายมีเรื่องปิดพวกเราไว้ใช่ไหม?”
ไม่งั้นหากเป็นแต่ก่อน เขาอาจจะออกมาเดินเล่นบ้าง ก็ไม่กระทบต่อคนส่วนใหญ่แต่อย่างใด
เฟิงอี้ชะงัก “เปล่า”
โคโค่สวมผ้าปิดปากอีกครั้ง “หลอกใคร ฉันเล่นเน็ตเหมือนกันนะ เพราะพวกที่ด่าเจ้าแบล็กใช่ไหม นายก็เลยกลัวว่าคนอื่นจะเกิดความผิดพลาดขึ้น”
เฟิงอี้หัวเราะ “ในเมื่อรู้แล้ว ก็กลับมาซะดีๆ”
“รู้แล้ว” โคโค่หันหน้าไป แววตาหมอง “แต่จะต้องเป็นอย่างนี้ตลอดไปเหรอ?”
 …………………………………………….
ตอนที่ 1708-3 รอวันกลับคืนสู่ทีมไดมอนด์
บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจถึงคำวิจารณ์ที่พวกเพื่อนชาวเน็ตมีต่อเธอคนนั้น เพียงเพราะอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง ดังนั้นความพยายามทุ่มเทที่มีในก่อนหน้านั้นก็ถูกต่อต้านไปด้วยงั้นหรือ
หากไม่เป็นเพราะเจ้าแบล็ก พวกเขาก็ไม่มีวันได้เงยหน้าขึ้นหรอก ต้องแพ้ตั้งแต่การแข่งรอบมณฑลแล้ว ไม่ต้องเอ่ยถึงอนาคตเลย
แบล็กพีชไม่เคยทำอะไรเกินเหตุ ถ้าเขาหาคนมาเล่นแทนหรือทำเรื่องผิดศีลธรรม โคโค่ย่อมไม่ไห้อภัย
เพราะมันเป็นจริยธรรมในอาชีพ
แต่นี่มันแค่อะไร? โคโค่เชื่อเสมอว่า แฟนคลับไม่ควรเป็นเช่นนั้น ทว่าเขารู้ดี คนบางคนแค่อาศัยความชอบเป็นข้ออ้าง ส่งผลให้เฟิงอี้จำต้องสละเวลางานส่วนหนึ่งมาจัดการ ความชอบของคนบางกลุ่มช่างน่ากลัวเสียยิ่งว่าความเกลียดชังเสียอีก
พวกเขาใช้คำๆ นั่นมาข่มขู่ให้เราต้องขอบคุณพวกเขา ซึ่งหากเราไม่ขอบคุณ พวกเขาก็จะหาว่าเราไม่ถนอมน้ำใจแฟนคลับ จากนั้นคำวิจารณ์ในโลกออนไลน์จะปรากฎชนิดที่ไม่หยุดสิ้น
บางครั้งโคโค่เองก็เศร้าใจ เขาเคยถามตัวเองว่าทำไมถึงเล่นเกมออนไลน์ มีเหตุผลนานัปการที่บอกให้เขารีบทิ้งมันไป ทว่ามีเพียงหนึ่งเดียวที่เขาทิ้งไม่ได้ นั่นคือที่นี่มีเพื่อนของเขา รวมถึงคนที่ถือป้ายเชียร์เขามากมาย
มันน่าจะเป็นปัญหาที่ลูกทีมไดมอนด์ทุกคนต่างคิดถึงในยามดึก แต่พวกเขากลับไม่รู้ว่าเรื่องในอินเทอร์เน็ตเป็นด้านหนึ่ง สิ่งที่ทำให้เฟิงอี้เริ่มเก็บเนื้อเก็บตัวพวกเขาก็คือ ข่าวจากแดนทหารที่รู้มาโดยอาศัยความสัมพันธ์ทางครอบครัว ว่าด้วยการหายตัวไปของฉินมั่ว  ซึ่งคนจากเบื้องบนพยายามควานหาชายหนุ่ม ทว่าไม่มีข้อมูลอื่นๆ อีก กระทั่งคนที่เล่าข่าวนี้เองก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะเรื่องของฉินมั่วถูกเก็บเป็นความลับระดับสูง
เฟิงอี้วางโทรศัพท์ในมือลง เขาจะบอกพวกสมาชิกในทีมที่รอคอยการกลับมาของฉินมั่วได้อย่างไรว่า หัวหน้าของพวกเขากลับมาไม่ได้อีกแล้ว…
“ผู้จัดการคะ” ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ รู้สึกเป็นกังวลต่อสีหน้าเฟิงอี้ เธออยู่ในคลับแห่งนี้มานาน แต่ไม่เคยเห็นผู้เป็นรองประธานในสภาพนี้มาก่อน
ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน เขาไม่เคยให้คนอื่นรู้สึกถึงภาวะอันตรายของทีม แม้การแข่งขันจะสิ้นสุดลงแล้ว เขายังคงรักษารอยยิ้มจิ้งจอกไว้บนหน้าพูดคุยธุรกิจได้ดังเดิม แต่หนนี้เขากลับถอดแว่นตาออก คงเพราะอ่อนล้าเหลือเกิน เสียงยังพลอยแหบแห้งไปด้วย “ไปเตรียมสคริปต์เถอะ”
“ต้องทำอย่างนี้จริงๆ เหรอคะ?” ผู้ช่วยเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ไม่มีโอกาสแก้ไขหรือ”
เฟิงอี้หันมามอง นวดบริเวณหัวคิ้ว แต่ไม่ตอบอะไร
ผู้ช่วยพูดต่อ “อันที่จริงฉันก็เคยโกรธแบล็กพีชนะคะ เพราะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเขาถึงไม่กลัวอะไรเอาเสียเลย ไม่กลัวกระทั่งแฟนคลับ เขาถือสิทธิ์ทำอะไรถึงทำแบบนั้น ต่อมาฉันก็เข้าใจ เขาไม่ได้ทำผิดอะไร อีสปอร์ตก็คืออีสปอร์ต ถ้าไม่ใช่ว่าเขาแข่งแบบไม่กลัวต่อสิ่งใด ทีมไดมอนด์คงหยุดอยู่แค่การแข่งระดับมณฑลเท่านั้น เหตุเกิดเพราะคนนอกวงการหวังมากเกินไป ถือว่าการชอบไอดอลสักคน ก็ต้องทำตัวเหมือนอย่างที่เราคิด นั่นต่างหากที่เป็นปัญหา”
เฟิงอี้หันหน้ามาจุดบุหรี่ “สายไปแล้ว” หลังจากที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น ไม่มีใครกลับมาได้อีก หลายๆ คนบอกว่าแฟนคลับเสียใจ พวกเขาอาจไม่รู้ว่าในฐานะที่เป็นไอดอล เจ้าตัวเสียใจยิ่งกว่า
ทว่าในเวลานี้ กลับมีคลิปหนึ่งปรากฏในเวยป๋อ เหล่านักข่าวต่างตะลึงต่อยอดแชร์ที่สูงมากอลังการ จนใกล้จะเป็นกระแสร้อนแรง
เฟิงอี้ยังคิดว่าจะทำอย่างไรให้โคโค่หลุดพ้นจากวังวนคำวิจารณ์ แล้วไม่โดนคนอื่นมาแอบแฝงขอเกาะกระแส จึงไม่ได้สังเกตเห็นความเคลื่อนไหวในโลกออนไลน์
ทว่าฝ่ายโฆษณากลับผลักประตูห้องประชุมเข้ามา มองดูเฟิงอี้ด้วยอาการหอบหายใจ “ผู้จัดการเฟิง ในเวยป๋อ เวยป๋อ…”
สีหน้าของเฟิงอี้ถึงกับเปลี่ยนไปในทันทีที่ได้ยิน นึกว่าเกิดอะไรขึ้นในเวยป๋อ
ใครๆ ก็รู้ว่า เวลานี้ทีมไดมอนด์อยู่ในสถานการณ์อ่อนไหว นับตั้งแต่เรื่องที่แบล็กพีชเป็นผู้หญิงถูกแฉออกมา กระแสในโลกออนไลน์ก็ไม่เคยสงบ
หากมี…กระทั่งเฟิงอี้ยังไม่มั่นใจเลยว่า การแข่งระดับเอเชียในครั้งนี้ อาจจะแพ้ตั้งแต่ยังไม่แข่งก็เป็นได้
…………………………………………….