ตอนที่ 1703-2
ทว่าเธอเองก็อยู่ดูแลลูกน้อยไปจริงๆ ฉินมั่วต้องเล่าเรียนตามตารางที่คนเป็นพ่อจัดให้อย่างมากมาย เขาเฉยชาขึ้นทุกวัน จนถึงขั้นที่ไม่ชอบพูด กว่าเธอจะรู้สึกตัวแล้วอยากจะชดเชยให้ก็ไม่ทันเสียแล้ว
เหมือนเมื่อสามปีก่อน หลังจากที่ปฏิบัติภารกิจนั่น เธอต้องมองดูลูกนอนไม่หลับ ราวกับว่าส่วนหนึ่งของหัวใจเขาได้ตายตามภารกิจนั่นไปแล้ว จนน้องจิ่วปรากฏตัวขึ้น
ต่อให้ราชินีจอเงินจะไม่ยุ่งเรื่องกิจการบ้านเมือง แต่ย่อมรู้ดีว่าลูกต้องออกจากกองทัพเพราะเหตุใด เพราะสภาพจิตใจของเขาไม่เหมาะที่จะอยู่ในกองทัพต่อไป เธอได้ยินทุกอย่างที่สามีพูดในห้องหนังสือว่าลูกเธอถูกฝังคำสั่งทางจิต ซึ่งหากมันถูกแตะต้อง เขาก็จะกลายเป็นคนละคน แล้วเขาในสภาพนั้นจะร้ายกาจมาก กลายเป็นอาชญากรที่ยากต่อการต่อกรมากที่สุด เขาจึงไม่เหมาะที่จะอยู่ในตำแหน่งต่อไป
ตอนนั้นราชินีจอเงินเจ็บปวดมากกว่าใคร ในฐานะที่เป็นแม่ ลูกเธอกลายเป็นอะไรไป เขาสู้อุตส่าห์ฝ่าฟันจะชีวิตแทบมอดไหม้ แต่นี่หรือคือสิ่งตอบแทนที่ได้มา การออกไปปฏิบัติภารกิจนอกแดนในครั้งนี้ เธอเองเดาได้ว่ามันต้องเลยเอยเช่นนี้ เธอกลัวว่าจะไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขา โชคดี โชคดีที่จิ่วอยู่ด้วย
คนสวยกุมราวบันได สูดหายใจเข้าไปลึกๆ อย่างไม่ส่งเสียงออกมา จนควบคุมได้ในที่สุด “ต่อให้น้องจิ่วเป็นผู้ชาย น้าก็ขอให้อยู่ข้างพี่เค้าตลอดไป เพราะเขาเหลือแค่จิ่วคนเดียว”
นั่นเป็นคำขอร้องจากใจจริงของแม่คนหนึ่ง แต่…ป๋อจิ่วถึงกับชะงักมือ เธอคิดว่าราชินีจอเงินคงรู้เรื่องสถานะของเธอแล้ว มาคิดดูในตอนนี้ น่าจะมาจากตอนที่ถ่ายหนัง เธอเคยเห็นคนสวยตอนถ่ายหนังว่ามีสภาพเป็นอย่างไร คนสวยไม่ยอมรับสายโทรศัพท์เลย ทั้งยังกลับบ้านตระกูลอานเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ซึ่งก็ไปเพื่อไปเอาเสื้อผ้า
ข่าวที่เกิดในประเทศ คนที่อยู่ต่างประเทศไม่น่าจะรับรู้ได้อย่างทันท่วงที ยิ่งเธอเองก็ไม่ได้เด่นดังขนาดนั้น
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ป๋อจิ่วตอบอีกฝ่ายอย่างส่อพิรุธหน่อยๆ “อันที่จริงมีเรื่องหนึ่งที่ผมอยากบอกคุณน้ามานานแล้ว”
“จิ่วไม่ต้องพูดหรอก น้าเข้าใจดี” คนสวยหัวเราะ เช็ดน้ำตา “น้ารู้ว่าจิ่วกับพี่เค้ารักกัน น้าเองก็ปรึกษากับคุณพี่เฮ่อแล้วว่า รอให้น้องจิ่วเข้ามหาวิทยาลัยก่อน แล้วค่อยไปจดทะเบียนแต่งงานที่สวิตเซอร์แลนด์ ส่วนเรื่องลูกก็หาแม่อุ้มบุญแทน แต่ถ้าไม่อยากได้แม่อุ้มบุญก็ไปขอเด็กกำพร้ามาเลี้ยง แต่ตอนนี้มั่วเอ๋อร์กำลังสูญเสียความทรงจำอยู่นี่สิ…” ว่าแล้วคนสวยก็สลดใจ
ป๋อจิ่วเลิกคิ้ว “น้าปรึกษากับแม่เหรอ? แล้วแม่เห็นด้วย?”
“ตอนแรกคุณพี่เฮ่อก็ไม่เห็นด้วย” เวลานี้คนสวยอวดผลงานเหมือนเด็กน้อยเลยเชียว “ตอนหลังน้าแนะนำหนังกับนิยายวายให้ แล้วพาแม่ของจิ่วไปแนะนำให้รู้จักคนเก่งๆ ที่เป็นแบบนี้ เลยเริ่มจะเข้าใจและยอมรับได้ จริงๆ แล้วตอนแรกน้าเองก็รับไม่ได้เหมือนกัน ไม่ใช่ว่าจิ่วไม่ดีนะ แต่ลูกสองคนเดินต่อบนถนนเส้นนี้ลำบาก แต่ตอนหลังน้าก็คิดว่าจะมีอะไรยาก เพราะคนเก่งๆ ที่อยู่ต่างประเทศก็เป็นเหมือนอย่างพวกลูกนี่แหละ ลูกของน้าถึงท่าทางก็เย็นชา แต่น้ารู้ดีว่ามีแต่น้องจิ่วที่ทำให้เขายิ้มขึ้นได้ ซึ่งไม่มีใครเคยทำได้มาก่อน จิ่วไม่ต้องเป็นห่วงปัญหาที่เกิดขึ้นในอนาคตนะลูก ยังไงมั่วเอ๋อร์ก็ไม่เล่นการเมืองอยู่แล้ว น้าไม่อยากให้อยู่ในบ้านตระกูลฉินมาแต่แรก ถึงเวลานั้นก็ให้ใช้นามสกุลน้าก็แล้วกัน ส่วนพ่อของพี่เค้า จิ่วไม่ต้องสน ถ้าเขากล้าเอาเรื่องขึ้นมา น้าจะเตรียมเรื่องหย่าทันที!”
ผู้ช่วยจางได้ยินอยู่ด้านข้าง หันไปพูดอีกทางอย่างเงียบๆ “ท่านเสธคงไม่ยอมหรอก”
“ฉันไม่แคร์” ต่อให้โกรธจัด คนสวยก็ยังสง่างาม
 …………………………………………….
ตอนที่ 1703-3
ป๋อจิ่วได้ยินก็รู้ว่าคนสวยกำลังงอน จะทำให้พ่อกับแม่ท่านเทพหย่ากันไม่ได้ “คุณน้าอานฟังก่อนนะฮะ” ป๋อจิ่วไอเบาๆ ออกมา “ตอนเด็กๆ แม่ต้องการให้ผมอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีเลิศ จะได้ไม่โดนนังเมียน้อยรังแก แม่เลยเลี้ยงลูกให้เป็นผู้ชาย ไม่ว่าจะเป็นท่าทางหรือการแต่งตัวก็ต้องให้เป็นแบบผู้ชาย ซึ่งจริงๆ แล้วผมเป็นผู้หญิงฮะ”
คนสวยอึ้งทันที นัยน์ตาคู่งามเบิกกว้าง ราวกับเหลือเชื่อ “เป็นผะ ผู้หญิงเหรอ?”
ป๋อจิ่วฝืนใจแข็งยืนยัน “ค่ะ”
“ละ แล้ว” คนสวยไปไม่เป็นเลยทีเดียว “ลูกชายน้ำแข็งของน้า”
ป๋อจิ่วไออีกครั้ง “พี่มั่วรู้มานานแล้วค่ะ”
“จิ่วบอกว่าเขารู้ตั้งนานแล้วเหรอ?” คนสวยตาเบิกกว้างกว่าเดิม “ลูกคนนี้ไม่เคยบอกน้าเลย แถมยังชอบพูดอำๆ ว่า เส้นทางความรักของพวกหนูเป็นไปได้ยาก ถ้าน้าชอบหนูก็รีบจองหนูไว้ซะ เดี๋ยวหนูมีแฟนไปเสียก่อน น้าถึงได้ไปคุยกับคุณพี่เฮ่อ เด็ก เด็กคนนี้…” ขนาดเป็นลูกแท้ๆ นะ ยังเล่นเกมลึก จนคนเป็นแม่ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี
ทว่าคนที่ทำให้ลูกเธอกล้าล้อเล่น แถมยังวางแผนแบบนี้ออกมาออกมาได้ คงมีจิ่งคนเดียวเท่านั้น
“ไม่ได้ ตอนแรกน้าคิดว่าพวกหนูจะสวมสูทแต่งงานกัน น้าเลยส่งขนาดตัวไปแล้ว แต่นี่ต้องมาเปลี่ยนเป็นชุดเจ้าสาวแล้ว เดี๋ยวต้องติดต่อโรเบิร์ตก่อน จิ่ว หนูชอบชุดแต่งงานแบบไหน? ชอบแบบจีนหรือฝรั่ง?”
ป๋อจิ่วไม่คิดเลยว่า เรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ แต่เธอไม่ใช่คนขี้อาย “ได้หมดค่ะ รอหนูกับพี่มั่วแข่งระดับเอเชียก่อน แล้วพวกเราค่อยแต่งงานกัน”
คนสวยหัวเราะ แววตาเต็มไปด้วยความซึ้งใจ “ได้จ้ะ” เธอรู้ดีว่าไม่มีใครหรอกที่จะแต่งงานกับคนที่สูญเสียความทรงจำโดยไม่ลังเล นอกจากน้องจิ่ว บางทีเธอเข้าใจแล้วว่า ทำไมลูกของเธอถึงปักใจรักจิ่วเพียงคนเดียว
หากใครที่โดนรักมากขนาดนี้ ย่อมต้องใจอ่อนจนไม่มีวันรับคนที่สองไว้ในใจได้หรอก แต่เรื่องที่จิ่วเป็นผู้หญิงนี่สิ มันทำให้คนสวยแฮปปี้สุดๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น จึงตัดสินใจไม่กลับจีนแล้ว โดยหันไปติดต่อดีไซด์เนอร์ทันที ซึ่งผู้ช่วยจางเองก็คิดอยู่ว่าจะรายงานกับท่านอย่างไร
ส่วนอีกด้าน การจะหาโรงแรมพักในเขตชายแดนประเทศ M และ T ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะเป็นที่แบบนั้น
โชคของป๋อจิ่วยังดี ด้วยพูดภาษาท้องถิ่นได้ เธอจึงหาที่พักเล็กๆ เป็นผลสำเร็จ
แต่ที่นี่ก็ใช่ว่าจะดีนัก ทว่าจะให้ดีเลิศทุกอย่างย่อมเป็นไปไม่ได้ น้ำก็ไม่ร้อนมาก เตียงก็คับแคบ แล้วยังต้องนอนด้วยกันสองคน ภายในห้องนั้น นอกจากเก้าอี้ตัวเดียว ก็ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกอื่นใดอีกเลย
เมื่อฉินมั่วตื่นขึ้นกลางคัน ชายหนุ่มหันกอดไหล่ของคนบางคน ซึ่งฝ่ายหลังยังพูดว่า “พี่คงไม่เคยอยู่ในห้องแบบนี้ แต่เตียงแคบมันก็ดีอย่าง จะได้นอนกอดกันได้”
เจตนาชัดจริงๆ เด็กอย่างนี้จะทำตัวเป็นป๋า โลกเรามีป๋าแบบนี้ด้วยเรอะ…ฉินมั่วยิ้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะหลับตา ร่างเขาเย็นหน่อยๆ แต่คงเพราะได้นอนในรถมาก่อน จึงทำให้ร่างกายกำลังเริ่มจะฟื้นสภาพ
ป๋อจิ่วมองดูคนที่นั่งบนเก้าอี้ ก่อนจะไปต้มน้ำร้อนแล้วเทลงในแก้ว จากนั้นจึงเอาคัตเติ้ลบัดมาแตะบนริมฝีปากให้ฉินมั่วเพื่อให้ความชุ่มชื้น
ฉินมั่วรู้ว่าเธอกำลังทำอะไร แต่ไม่รู้ว่าจะทำถึงขั้นไหน
…………………………………………….